(07-05-2010, 00:19)hopebaby Wrote: เล็ดลอดไปตามแนวระเบียงแห่งความหลับใหล
ผ่านพ้นเงาดำทะมึนที่มืดมิดและวังเวง
หัวใจของฉันกลับเต้นเร่าโจนทะยานอยู่ในความสับสน
ฉันไม่อาจรู้แน่ว่าสิ่งใดที่เป็นจริง
ฉันไม่อาจสัมผัสสิ่งที่ฉันรับรู้สึกได้
และฉันก็ยังหลบเร้นกำบังกายอยู่หลังเกราะแห่งความหลงลวงของตัวตน


ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะยังคงต้องแสร้งเสกันต่อไป
ชีวิตของฉันนั้นคงยังไม่สุดสิ้นแค่นี้หรอก
และดอกไม้ก็ไม่เคยหักงอเพราะสายฝนเฉกเช่นกัน


กระจกเงาที่อยู่บนผนังของฉัน
มันสะท้อนภาพที่มืดคล้ำและลีบเล็ก
แต่ฉันกลับไม่อาจแน่ใจได้เลยว่านั่นคือภาพสะท้อนของตนเอง
ดวงตาของฉันกลับมืดบอดไปแล้วเพราะแสงแสบจ้า
แห่งพระผู้เป็นเจ้าและสัจธรรมกับความเป็นจริง
และฉันก็กำลังหลงทางอยู่ในความมืดมิดอย่างไร้ทิศทาง


มันไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะเกิดมาเป็นใคร
จะรับบทบาทเป็นผู้ยิ่งใหญหรือนักจำนำ
สำหรับเส้นแบ่งที่ถูกขีดขึ้นมาอย่างบางเบาระหว่างความสุขและความโศกาอาดูร
ดังความฟุ้งฝันของฉันเอง
ที่กลับกลายมาเป็นความจริง
และฉันก็ต้องเป็นในสิ่งที่ฉันจักต้องเป็นและเผชิญหน้ากับวันพรุ่งนี้กันต่อไป

Hopebaby : ถอดความ


สวัสดีครับทุกท่าน
สวัสดีน้าnapman กับเพื่อนรักคนหนึ่งของผมboobyblue

ดีใจมากกับการต้อนรับที่อบอุ่น ผมเองยังคงเงอะๆงะๆกับเทคนิคการใช้งานเว็บบอร์ดอยู่พอสมควรเพราะผมไม่เคยอยู่ประจำกับเว็บบอร์ดที่ไหนมาก่อน
แปะรูปแปะคลิบก็ยังทำไม่เป็น ยังไงก็ขอเวลาเรียนรู้สักพักเล็กๆนะครับ แล้วจะทยอยร้อง-เล่นมาให้เพื่อนๆช่วยๆวิจารณ์และประจานกันไป 555
เรื่องเพลงที่เล่นๆอยู่ก็เล่นไปตามความชอบนะครับ ความสามารถก็มีขอบเขตจำกัดเหลือเกิน เทคนิคการบันทึกเสียงดีๆก็ทำไม่เป็นยังคงต้องศึกษาเรียนรู้อีกมาก เพื่อนๆท่านใดมีคำแนะนำใดๆก็ส่งเสียงมาได้เลยครับยินดีรับฟังเสมอและอาจจะต้องขอพึ่งพาความรู้จากเพื่อนๆเป็นการส่วนตัวในบางครั้งด้วย

คงได้พบกันในmeetingครั้งต่อไปครับ
ขอบคุณน้าnapป๋าดัน555
ขอบคุณน้าบู มีโอกาสเมื่อไหร่จะแวะไปหา
ขอบคุณสมาชิกบ้าน สีฟ้าทุกท่านครับ