-ไม้ชิงชัน : ชื่อสามัญภาษาอังกฤษ Rosewood ชื่อวิทยาศาสตร์ Dalbergia oliveri วงศ์ LEGUMINOSAE
มีชื่ออื่น ๆ ในภาษาไทย เช่น ประดู่ชิงชัน, ดูสะแดน
เป็นไม้เนื้อแข็ง เหนียว มีความทนทานมาก นิยมใช้ทำเครื่องเรือน ส่วนประกอบเกวียน พานท้ายปืน เครื่องดนตรี เช่น ขลุ่ย ซอ จะเข้ ลูกระนาด กลอง โทน รำมะนา กรับ ขาฆ้องวง, พบตามป่าดิบแล้งและป่าเบญจพรรณทั่วไป ยกเว้นภาคใต้

-ไม้พะยูง : ชื่อสามัญภาษาอังกฤษ Siamese Rosewood ชื่อวิทยาศาสตร์ Dalbergia cochinchinensis วงศ์ LEGUMINOSAE
ชื่ออื่น ๆ ในภาษาไทย ขะยุง, แดงจีน, ประดู่เสน, กระยง, กระยูง, ประดู่ตม, ประดู่ลาย, พะยูง-ไหม
เนื้อไม้ละเอียด แข็งแรง ทน ขัดและชักเงาได้ดี นิยมใช้ทำเครื่องเรือน เกวียน เครื่องกลึง แกะสลัก ทำเครื่องดนตรี เช่น ซอ ขลุ่ย ลูกระนาด
พบตามป่าดิบแล้งและป่าเบญจพรรณชื้น โดยเฉพาะทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือและภาคตะวันออก

-ไม้ประดู่บ้าน : ชื่อสามัญภาษาอังกฤษ Burmese Rosewood ชื่อวิทยาศาสตร์ Cinnamonum Porrectum วงศ์ LAURACEAE
ชื่ออื่น ๆ ในภาษาไทย เทพธาโร, จะไคหอม, จะไคต้น, จวงหอม, พลูต้นขาว, มือแดกะมางิง
เนื้อไม้มีกลิ่นหอมฉุน นิยมนำมาใช้ในงานแกะสลัก ทำเตียง ทำตู้ หีบใส่เสื้อผ้ากันมอดแมลง และใช้เป็นยาสมุนไพร เปลือกเป็นยาบำรุงร่างกายอย่างดี โดยเฉพาะหญิงสาว ต้มกินแก้เสียดท้อง ท้องขึ้น ท้องเฟ้อ
พบในป่าดิบบนเขาทั่วประเทศ แต่พบมากในภาคใต้

-ไม้ประดู่บ้าน : ชื่อสามัญภาษาอังกฤษ Burmese Rosewood ชื่อวิทยาศาสตร์ Pterocarpus indicus วงศ์ LEGUMINOSAE
ชื่ออื่น ๆ ในภาษาไทย ประดู่กิ่งอ่อน, สะโน, อังสนา, ดู่บ้าน, ประดู่ลาย, ประดู่ไทย
เนื้อไม้ใช้ทำสิ่งปลูกสร้าง เปลือกให้น้ำฝาดสำหรับฟอกหนัง และให้สีน้ำตาล สำหรับย้อมผ้า แก่นให้สีแดงคล้ำ
พบในป่าดิบภาคใต้ตั้งแต่จังหวัดชุมพรลงไป

ส่วน Cambodian Rosewood ดูเหมือนจะมีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Dalbergia Bariensis ซึ่งบางทีก็เรียก Burmese Rosewood, ชาวเขมรเรียก ?นาง นูน? มีถิ่นกำเนิดในละแวก ไทย-ลาว-กัมพูชา-เวียดนาม, ว่ากันว่าเป็นหนึ่งในสองไม้ Rosewood ที่ชาวตะวันตกนิยม (อีกหนึ่งนั้นคือ ไม้พะยูง : Siamese Rosewood ชื่อวิทยาศาสตร์ Dalbergia cochinchinensis) ไม้ทั้งสองจึงมีค่ามีราคาที่สุดในกลุ่ม Rosewood ที่งอกงามอยู่ในย่านอุษาคเนย์.