(28-04-2009, 10:50)Webmaster Wrote: รบกวนน้า napman ตั้งเป็นกระทู้ใหม่ที่นี่เลยก็ดีครับ http://www.nimitguitar.com/mybb/forumdisplay.php?fid=6 เกี่ยวกับเรื่องที่จะเล่าอ่ะครับ

P.S. so maybe you know P' Ter Rewat puttinun in personal...??? ไม่มีอะไรครับ อยากรู้เฉยๆ

(28-04-2009, 15:05)Maew Wrote:

(28-04-2009, 14:50)povation Wrote: ประโยคสุดท้าย learn from this old man of the past. หากแปลว่า...
* เรียนรู้อดีตของชายชราคนนี้ *
ความหมายจะแตกต่างกันไหมครับ
ผมก็ไม่ค่อยสันทัดภาษาอังกฤษเท่าใด..มั่วๆได้นิดหน่อยครับ
ขอบคุณน้าแมวที่ช่วยแปลให้ สะดวกกว่ากันเยอะเลย น้าแมวเข้ามาอ่านกระทู้นี้บ่อยๆนะครับ

ถ้าเป็นอย่างที่พี่ป๋อว่าน่าจะเป็น
learn from the past of this old man ครับ
น้าnap คงตั้งใจจะบอกว่า
learn from this old man of the past (generation) น่ะครับ

ขอบคุณมากครับ ผมจะพยายามแปลสุดความสามารถ
มีตรงไหนแหม่งๆ ก็ท้วงติงมาได้เลยครับ

(28-04-2009, 23:35)pood Wrote: อ่านเรื่องเล่าของพี่ napman แล้วคิดถึงเพื่อนขึ้นมาจับใจเลยครับ ผมเรียนชั้นเดียวกับเต๋อและเขตุที่โรงเรียนเซนต์ตั้งแต่ ปอหนึ่งถึง มศสาม ต่อมาก็แยกย้ายกันไปเพราะผมอยู่จุฬาฯและเขาอยู่ธรรมศาสตร์เลยเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง ผมยังเคยไปดูวง Thanks เล่นเลยครับ

หลังจากผมกลับเมืองไทยในปี 2531 ก็มีโอกาสใด้เจอพวกเขาอีกเพราะเรากำลังดิ้นรนเอาบริษัทฯของเราเข้าตลาดหลักทรัพย์กันทั้งคู่ พอเข้าใด้ก็เลยไม่เจอกันจนกระทั่งเต๋อเสียชิวิตไปเพราะต่างคนต่างยุ่ง มาวันนึงเขตุโทรฯมาหาผมและบอกว่าใด้ลาออกจากแกรมมี่แล้วและใด้มาเปิดร้าน Wine and Roses ในซอยทองหล่อ
จากนั้นมาผมก็ไปหาเขตุที่ร้านทุกอาทิตย์เพราะตอนนั้นเขตุก็เป็นโสดสนิทเหมือนกับผมแต่ส่วนใหญ่เขตุจะชวนผมไปเที่ยวฟังเพลงที่อื่นมากกว่า คืนสุดท้ายของเขตุเรายังไปเที่ยวกันอยู่เลย ตอนบ่ายวันต่อมาผมถึงใด้รับข่าวว่าเขาเสียชีวิตบนเตียงนอนด้วยโรคหัวใจล้มเหลว

แม้เขตุจะตายอย่างเงียบๆคนเดียวแต่ในงานศพของเขาก็มีศิลปินแกรมมี่ยุคบุกเบิกมาร่วมงานกันอย่างคับคั่งทุกคืนโดยมีเบิร์ดเป็นเจ้าภาพทั้งเจ็ดวัน ผมภูมิใจแทนเพื่อนผมจริงๆเพราะเขาเป็นคนปลุกปั้นและต่อสู้เพื่อน้องๆศิลปินเหล่านี้ตลอดมาโดยไม่เห็นแก่เงินจนโดนบีบให้ลาออกในที่สุด

"IMHO (in my humble opion) Ter was the best man that always true to himself and especially his lovely wife ."

ประโยคข้างบนขอพี่นี่ผมขอค้านครับแต่คงจะไม่เอาเพื่อนมานินทาในเวบบอร์ดหรอก

(28-04-2009, 22:11)napman Wrote: Hi Nimit,
Thanks for the suggestion to move this one to the Travel Thread, yes I'll do that and might add that it is the best idea for this situation.
What I'do is I'll write it down in English (no choice there!) and fully allow Maew to translate/edit etc... as his gifted heart desires, I respect his writing skill that should transform my untrained/unlearned writing into something that people can enjoy reading, all through my life, there was only one time that I have written one page memo for Thammasat Univ. while I was a student there that was kindly selected by the editor and put it in the University's annual faculty magazine in around 1967. It was the inspiration from having a month of my live as hired musician at Nakorn Panom and some other brief and unforgetable memories with my dad at Khon Khan while he was there as a part of his job. As you can guess the title of that one page memo is "My dear Isaan".


สวัสดีครับ น้านิมิตร
ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำเรื่องย้ายกระทู้นี้ไปที่หัวข้อท่องเที่ยวนะครับ เดี๋ยวผมจะดำเนินการตามนั้น และอยากจะเสริมว่าเป็นความคิดที่ดีมากครับสำหรับประเด็นที่กำลังคุยกันนี้
ที่ผมจะทำคือ ผมจะเขียนเรื่องราวเป็นภาษาอังกฤษ (ไม่มีทางเลือกอื่นครับ!) และให้สิทธิ์น้าแมวเต็มที่ ในการแปลและแก้ไข ฯลฯ อย่างที่ใจน้าแมวปรารถนา ผมนับถือในทักษะการเขียนของน้าแมว ซึ่งน่าจะแปลงการเขียนของผมที่ไม่ได้รับการฝึกฝน/เรียนรู้ สู่สิ่งที่คนอื่นๆสามารถเพลิดเพลินในการอ่าน (เอ่อ..เขินครับ - ผู้แปล)
ตลอดชีวิตของผม มีแค่ครั้งเดียวที่ผมเขียนบันทึก 1 หน้า สำหรับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ สมัยที่ผมยังเป็นนักศึกษาที่นั่น ซึ่งได้รับความกรุณาเลือกจากบก. ให้ลงในวารสารประจำปีของคณะ คงจะเป็นปี 1967
เนื้อหาในบันทึกเป็นแรงบันดาลใจจากการใช้ชีวิต 1 เดือนในการเป็นนักดนตรีรับจ้างที่นครพนม และ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยและความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือนกับคุณพ่อของผมที่ขอนแก่น ระหว่างที่ท่านอยู่ที่นั่นเพื่อปฏิบัติภารกิจในหน้าที่การงาน
น้าๆคงจะพอเดาได้นะครับว่า หัวข้อของบันทึกเรื่องเล่านั่นชื่อ "อีสานที่รักของข้าพเจ้า"


Back to your second question about Ter, yes I knew him first as socially and later as personally.
We were the student at Thammasat Univ. I was 1 year senior to him. I was studying at Accounting Facility while he studied at Economy Fac.,
He was a drummer for his band, I was the lead guitar for my other band and we crossed pass each other all the time. He played soccer as the wingman for his faculty, while I played soccer as the midfielder of my faculty.
I secretly admired him and could see some of his potentials that I couldn't figure what they are until he showed the whole world later in his life.
To make this long story short, after so many bands that I've been a part of, I formed my rock band ("Thanks", we chose the name from an old rocker's song presently the member of "The Eagles" Joe Walsh) of 4 members (I'd like to indicate here that I'll put their real names in here to honor each of them for allowing me to call them friends) that consisted of the drummer; Porames Wacharaparn (Tee) my beloved buddy, lead guitar; Chalermgiat Amornsing (Gore), second guitar; Krit Chokthippathana (Jod), and I played bass.
Gore and Jod were buddies, Gore was the student of Politic Science faculty at Chulalongkorn, and Jod was the student of Accounting faculty also at Chulalongkorn, both of them were 2 years junior to me.
We had lots of good time playing the kinds of music that we want without trying to please nobody. In that same period Ter was with his band "Dynamics" We were all young and free spirits looking for a good musical time, we played at every place for eveyone who invited or hired us. We used Tee's dad home at Soi Ari Sumpun 3 as the homebase for practice and bothered his neighbor everyday, Tee's dad was a very powerful army general at that time I might add!.
Ter showed up at our nomal practice session and jammed along, seemed like he's having a breakup with his own band. We didn't ask but got the feeling that he wanted to join us and he did ask us to become one of us!

กลับมาที่คำถามที่สองของน้าเกี่ยวกับเต๋อนะครับ ครับ ผมรู้จักเค้าก่อน จากกิจกรรมของมหาวิทยาลัย และในภายหลังก็ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว
เราทั้งสองเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ผมเป็นรุ่นพี่เต๋อ 1 ปี ผมเรียนที่คณะบัญชี ในขณะที่เต๋อเรียนที่คณะเศรษฐศาสตร์
ตอนนั้น เต๋อเป็นมือกลองวงของเขาเอง ผมเป็นมือกีต้าร์ลี้ดให้กับอีกวงหนึ่ง ทำให้ เราได้มีโอกาสพบปะกันตามวาระอยู่เป็นประจำ เต๋อเล่นฟุตบอลตำแหน่งปีกให้คณะเขา ในขณะที่ผมเเล่นฟุตบอลตำแหน่งกองกลางให้คณะผม
ผมชื่นชมเต๋ออย่างเงียบๆ และ มองเห็นศักยภาพบางอย่างที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่า มันคืออะไร จนกระทั่ง เต๋อได้แสดงให้โลกทั้งใบได้เห็นในช่วงเวลาต่อมาของชีวิตเขา
เพื่อให้เรื่องยาวๆนี้กระชับขึ้น หลังจากผมได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของหลายๆวง ผมตั้งวงร็อคของผมเอง (Thanks, เราเลือกชื่อนี้จากเพลงของนักดนตรีร็อครุ่นเก่าคนหนึ่ง -ปัจจุบันเป็นสมาชิกของวง The Eagles, Joe Walsh) ประกอบด้วยสมาชิก 4 คน
(ผมขอชี้แจงตรงนี้ว่า ผมจะใส่ชื่อจริงของพวกเขา เพื่อเป็นการให้เกียรติแต่ละคนสำหรับการอนุญาตให้ผมเรียกพวกเขาว่า เพื่อน) วงของผมประกอบด้วย มือกลอง ปรเมศ วัชรพันธุ์(ธี) เพื่อนรักของผม, มือกีต้าร์ลี้ด เฉลิมเกียรติ อมรสิงห์(ก่อ) มือกีต้าร์ที่สอง, กฤษณ์ โชคทิพย์พัฒนา (จ๊อด), และผมเล่นเบส
ก่อและจ๊อดเป็นคู่ซี้กัน ก่อเป็นนักศึกษาคณะรัฐศาสตร์การเมืองที่จุฬาฯ และจ๊อดเป็นนักศึกษาคณะบัญชีที่จุฬาฯเหมือนกัน ทั้งสองคนเป็นรุ่นน้องผมสองปี
พวกเรามีช่วงเวลาที่ดีมากมายในการเล่นเพลงแนวอย่างที่เราต้องการโดยไม่ต้องพยายามฝีนทำให้ใครพอใจ ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เต๋ออยู่กับวงของเขา "Dynamics" พวกเราทั้งหมดยังหนุ่ม เต็มไปจิตวิญญาณอันเป็นอิสระที่จะค้นหาช่วงเวลาแห่งดนตรีอันวิเศษ
พวกเราเล่นไปทุกที่ ให้กับทุกคนที่เชิญหรือจ้างเรา เราใช้บ้านของคุณพ่อธี ที่ซอยอารีสัมพันธ์ 3 เป็นฐานทัพในการฝึกซ้อมและรบกวนเพื่อนบ้านทุกวัน และผมขอเสริมว่า คุณพ่อของธีเป็นนายพลที่มีอำนาจมากในช่วงเวลานั้น!
เต๋อปรากฎตัวขึ้นในการซ้อมตามปกติของเราและมาแจมด้วยกัน ดูเหมือนว่า เขาเพิ่งแยกทางกับวงของเขา พวกเราไม่ได้ถามแต่รับรู้ได้ว่า เต๋อต้องการจะร่วมวงกับเรา และ เต๋อก็ได้เอ่ยถามเราจริงๆที่จะมาเป็นหนึ่งในพวกเรา!

We talked it over and welcome him with open arms, he'd be the keyboard player that will make us musically tighter. His vocalize will be use to the completion of 4 layers of harmonizing for Crosby, Still, Nash and Young that we loved to do, in "Thanks", now we have 3 lead singers; Jod, Ter, and I, all three of us has advantage of high octave voice and Tee/Gore were able to harmonize along well. In short we were ready to show our musician friends and associates in Bangkok how much fun we could have with our new member Ter.

Things went well, we got hired to play at every Universities (only 5 at that time), we become somewhat elite band because of our status of 4 Universities students member of the band that played semi-professional, we were on TV, at every musical festivals, you name it, we did it even once we played at Khao Yai in the forest for Chulalongkorn student gathering!

Anyway, I'll take you back to Ter story here before sidetrack to other stories. We got hired to play nightly at "The Impossible cafe" along with the fame "The Impossible" just to give the audience the different flavor of music (We played totally different kind of music to them)

พวกเราหารือกัน และอ้าแขนต้อนรับเต๋อด้วยความยินดี เต๋อจะเข้ามาเป็นมือคีย์บอร์ดซึ่งจะทำให้ดนตรีของเราแน่นขึ้น น้ำเสียงของเต๋อจะถูกใช้ในการสร้างงานประสานเสียง 4 ชั้น สำหรับ Crosby, Still, Nash, และ Young ที่พวกเราปรารถนาอย่างยิ่งที่จะทำ ในวง Thanks ตอนนี้ เรามีนักร้องนำ 3 คน จ๊อด, เต๋อ และผม เราสามคนมีข้อได้เปรียบจากเสียงออกเตพสูง และ ธี/ก่อ ก็สามารถประสานเสียงคู่กันไปด้วยได้ดี พูดง่ายๆ พวกเราพร้อมแล้วที่จะแสดงให้เพื่อนนักดนตรีและคนในวงการ ที่กรุงเทพ ได้ประจักษ์ว่า เราสนุกสนานกันแค่ไหนกับเพื่อนสมาชิกใหม่ของเรา, เต๋อ
หลายๆอย่างดำเนินไปด้วยดี เราได้รับการว่าจ้างไปแสดงทุกมหาวิทยาลัย (ขณะนั้นมีแค่ 5) เรากลายมาเป็นวงที่-คล้ายๆว่า-สุดยอด เพราะสถานภาพของเรา ซึ่งเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยจาก 4 คณะ และเป็นวงที่เล่นกึ่งอาชีพ เราได้ออกทีวี ได้แสดงทุกเทศกาลดนตรี แทบจะทุกอย่างคุณบอกมาเถอะ เราเล่นแม้กระทั่ง - ครั้งหนึ่งเราเล่นในป่าที่เขาใหญ่สำหรับงานคืนสู่เหย้าของจุฬาฯ!
อย่างไรก็ตาม ผมจะขอย้อนกลับไปเรื่องของเต๋อตรงนี้ก่อนที่จะถูกเบนไปเรื่องอื่น เราได้รับการว่าจ้างให้เล่นกลางคืนที่ "The Impossible cafe" พร้อมๆไปกับวงดัง "The Impossible" เพียงเพื่อให้ผู้ชมได้สัมผัสแนวดนตรีที่แตกต่าง (เราเล่นเพลงแนวที่ต่างจากดิ อิมฯ อย่างสิ้นเชิง)

As I said, we the musicians knew each other quite well more or less about each individual talents and we always craved for their unique talent for our own band. We always had fun jamming with our like-minded musicians. We got along so well with The Impossible (actually Ood,Sithiporn Amornpan the Impossible lead guitar was with my old band that played nightly at the nightclub for 1 month after he broke up from his own band before went to join The Impossible)
Ter got along very well with The Impossible, especially when Thanks was hired to tag along with The Impossible for their Southern of Thailand tour, we've played about 8 provinces as I recalled down to Nakorn Sri Thammarat (my dad birthplace) and Phuket too, lots of fun.

Ter was very very good as the negotiator and communicator (to say the least as history would reveal itself later in his short and spactacular live)
He represented Thanks for any new contracts that came up, we left it all for him, the rest of the band just want to have fun playing music (especially Gore and Tee also loved to had fun with Maryjane too!!)
Not long after we got back from that Southern tour, Ter consulted us and said he'd love to finish his BA at Thammasat so he'd like to stop playing music night after night for fun anymore. I understood completely about his intention and said good-bye to him and wish him luck in everyway (he later joined The Impossible on their Hawaii tour). Low and behold! nobody knew what's lie ahead for him. So after that we all knew what was his destiny.
IMHO (in my humble opion) Ter was the best man that always true to himself and especially his lovely wife (I've met her only twice, she's also the student at Thammasat,I'm pretty sure she didn't remember at all, I was always the quiet kind of guy that just love to play guitar and make music), he always supports and gave a helping hand to his friends as I learned from Grammy history that he's the main instrument that made the whole thing happened as we witnessed today.

อย่างที่ผมบอก เราเหล่านักดนตรีรู้จักกันและกันค่อนข้างดีพอสมควร,ไม่มากก็น้อย,ในเรื่องของความสามารถเฉพาะตัวของแต่ละคน และเราสามารถสกัดเอาความสามารถอันเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละคนมาใช้สำหรับวงเราเองได้เสมอ เรามักสนุกกับการร่วมแจมกับเพื่อนนักดนตรีที่รักในสิ่งเดียวกันอยู่เป็นประจำ เราเข้ากันได้ดีมากกับวงดิ อิมพอสสิเบิ้ล (อันที่จริง อ๊อด, สิทธิพร อมรพันธุ์ มือกีต้าร์ลี้ดของวงดิ อิมพอสสิเบิ้ล เคยอยู่วงเก่าผมที่เล่นกลางคืนด้วยกันที่ไนท์คลับ อยู่ 1 เดือนหลังจากที่เขาแยกตัวจากวงเค้า, ก่อนที่เขาจะร่วมวงกับดิ อิม)
เต๋อ เข้ากับวงดิ อิมพอสสิเบิ้ล ได้ดีมาก โดยเฉพาะเมื่อวง Thanks ถูกจ้างให้ติดตามไปเล่นกับวงดิ อิมพอสสิเบิ้ล ในการทัวร์ภาคใต้ เราเล่นประมาณ 8 จังหวัด เท่าที่ผมจำได้มี นครศรีธรรมราช(บ้านเกิดคุณพ่อผม) และ ภูเก็ต ด้วย มันสนุกมาก
เต๋อเป็นนักเจรจาและผู้สื่อสารที่ดีมากๆ (พูดให้น้อยที่สุด มันก็เป็นไปอย่างที่เราได้เห็นกันจากบันทึกประวัติศาสตร์ของวงการดนตรีไทยในเวลาต่อมาของชีวิตอันแสนสั้นและน่าอัศจรรย์ของเต๋อ)
เต๋อเป็นตัวแทนของวง Thanks สำหรับ สัญญาว่าจ้างใหม่ๆที่เข้ามา เราปล่อยให้เต๋อจัดการทุกอย่าง สมาชิกที่เหลือของวงเพียงแค่ต้องการสนุกกับการเล่นดนตรี (โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อและธี ชอบที่หาความสุขจากกัญชาด้วย!)
ไม่นานหลังจากที่เรากลับจากทัวร์ภาคใต้ เต๋อปรึกษาพวกเราและบอกว่า เขาอยากจะเรียนให้จบปริญญาตรีที่ธรรมศาสตร์ จึงต้องการจะยุติการเล่นดนตรีกลางคืนไปวันๆเพียงเพื่อความสนุก ผมเข้าใจเป็นอย่างดีในความตั้งใจของเขา ผมบอกลากับเขาและอวยพรให้เขาโชคดีในทุกด้าน (ต่อมา เขาร่วมกับ วง ดิ อิม ไปทัวร์ที่ฮาวาย)
แล้วดูเอาเถอะ!ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรรอเขาอยู่ข้างหน้า ..หลังจากนั้น ก็อย่างที่พวกเรารู้กันว่า ลิขิตชีวิตของเขาเป็นอย่างไร
นคนผ (ในความเห็นน้อยๆของผม) เต๋อเป็นผู้ชายที่แสนประเสริฐ ที่ซื่อสัตย์ต่อตนเอง และ, โดยเฉพาะอย่างยิ่ง, ต่อภรรยาที่น่ารักของเขา (ผมได้เจอเธอสองครั้ง เธอเป็นนักศึกษาธรรมศาสตร์เช่นกัน ผมมั่นใจว่า เธอจำผมไม่ได้หรอก ปกติผมจะเป็นคนเงียบๆที่รักการเล่นกีต้าร์และทำดนตรีแค่นั้น)
เต๋อให้กำลังใจและยื่นมือช่วยเหลือเพื่อนๆของเขาอยู่เสมอ ตามที่ผมทราบจากประวัติแกรมมี่ว่า เต๋อเป็นแกนหลักที่ทำให้เกิดทุกสิ่งของแกรมมี่ อย่างที่พวกเราประจักษ์กันอยู่ในทุกวันนี้

No need to talk about his musical talents, he's one of those multi-instrumentalist. His singing is phenomenal, his showmanship is exceptional, he's destined to be the legendary to all of us.
I met him only twice after I left for USA, in early 80s we supposed to meet up at Wat Thai at North Hollywood but somehow I left after he arrived there. At that time there's no cell phone or any WEB for any flash communication OK?
After that I've met him once at his Condominium home in Glendale, we played tennis together for 2 sets and then say good-bye again.
Then I saw him last time at Grammy, I came back to Thailand for a month of my vacation (1993). He was so busy and was about to have his usual daily business meeting. I just went to Grammy without telling him and went to see one of our friends that's working there (Ketarant Lertpipat, Ter fondly called Junko, they're Thammasat buddies, he's working under Ter's wing and he's also an incredible musician in his own right, I've learn how to travis picking from this guy, RIP Ket my friend)

คงไม่จำเป็นจะต้องสาธยายถึงความสามารถทางดนตรีอันเอกอุของเต๋อ เต๋อเป็นคนหนึ่งที่เล่นเครื่องดนตรีได้หลายชิ้น ทักษะการร้องเพลงเรียกได้ว่าเป็นปรากฎการณ์ ความสามารถในการแสดง(ดนตรี) นั้นก็หาตัวจับได้ยาก เต๋อถูกลิขิตให้เป็นตำนานสำหรับพวกเราทุกคน
ผมเจอเขาเพียงสองครั้งหลังจากที่ย้ายมาอยู่อเมริกา ช่วงต้นยุค 80 เราน่าจะได้เจอกันที่วัดไทยในนอร์ธ ฮอลลีวู้ด แต่โชคไม่ดี ผมออกจากวัดก่อนที่เขาจะไปถึง ในช่วงเวลานั้น ไม่มีโทรศัพท์มือถือ หรือ เวบไซต์สำหรับกลุ่มคนที่จะมารวมตัวกันอย่างนี้ เข้าใจ๋?
หลังจากนั้น ผมได้เจอเขาแค่ครั้งเดียวที่คอนโดของเขาที่เกลนเดล เราเล่นเทนนิสด้วยกัน 2 เซ็ท แล้วเราก็เอ่ยคำลากันอีกครั้งหนึ่ง
แล้วผมก็เจอเขาครั้งสุดท้ายที่แกรมมี่ ผมกลับมาเมืองไทยประมาณเดือนนึงเพื่อพักผ่อน (1993) เต๋อง่วนอยู่กับงานและกำลังจะเข้าประชุมประจำวันตามปกติ
ผมเข้าไปที่แกรมมี่โดยไม่ได้บอกเต๋อล่วงหน้า และ เข้าไปเห็นเพื่อนคนหนึ่งที่ทำงานที่นั่น (เขตอรัญญ์ เลิศพิพัฒน์, เต๋อเรียกด้วยความผูกพันว่า Junko (จุงโกะ?-ผู้แปล), เขาทั้งสองเป็นคู่ซี้กันตั้งแต่สมัยเรียนธรรมศาสตร์ เขตทำงานภายใต้การนำของเต๋อและเขายังเป็นนักดนตรีที่น่ามหัศจรรย์ในแบบฉบับของเขา ผมหัด travis picking จากคนนี้แหละ หลับให้สบายเถอะ,เขต, เพื่อนฉัน)

Ter asked me to go to see him during his meeting, I went up and meet him and his associates who I knew more or less before. we casually talked and reminisced about our past almost half an hour with my old VHS camcorder in hand. We said good-bye again and I didn't have a clue that it'd be the last time I'd see him and also Ket.
Last off, Yes I knew Ter, and I proud to call him friend, not because he's rich and famous. I don't care much about those illusive stuffs but I still admire his integrity and his true love for his wife (Ead) but that's another story that I'd prefered to keep it to myself, not too many people knew that and it's better to leave it that way.
RIP my friends, Ter, Ket, Gore (I've learned of your departure when I was in Thailand last years, it's stunning man to say the least. I'll never forget your Clapton's Crossroads that you played note by note while I's singing that tune when we were Thanks", thank you to let me be your friend), and where the heck are you Tee? nobody seems to know where the hxxx you are! I miss you man! Anybody knows where is he??
And Jod, can I talk to you for a minute? Are you still having fun at Grammy? or retired just like me. Wait a minute! you can't retire from having fun!!!
See, I've tried my best to keep it short!

เต๋อให้ผมขึ้นไปพบเขาระหว่างการประชุม ผมขึ้นไปและพบเขาและทีมงานของเขา ซึ่งผมพอจะคุ้นหน้าอยู่ก่อนแล้วไม่มากก็น้อย เราคุยกันสบายๆและระลึกความหลังประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงโดยที่ผมมีกล้องวิดีโอตัวเก่งอยู่ในมือ
เราร่ำลากันอีกคำรบ และ ผมไม่มีทางรู้เลยว่า มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นหน้าเต๋อ และ เขต
ท้ายที่สุดนี้ ครับ ผมรู้จักเต๋อ และ ผมภูมิใจที่เรียกเขาได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อนผม ไม่ใช่เพราะว่า เต๋อ รวย และ มีเชื่อเสียง ผมไม่ได้สนใจอะไรนักเกี่ยวกับเปลือกนอกมายาเหล่านั้น แต่ ผมชื่นชมในความซื่อสัตย์ และรักแท้ของเขาต่อภรรยา (อี๊ด) แต่เรื่องนั้นมันคนละประเด็นกับเรื่องที่เรากำลังคุยกัน ผมอยากจะเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวมากกว่า มีคนไม่มากนักที่รู้ และ มันคงจะดีกว่า..ที่เรื่องราวเหล่านั้นจะถูกรักษาไว้เช่นนั้น
สู่สุขคติเถิด เพื่อนเอ๋ย, เต๋อ, เขต, ก่อ (ผมเพิ่งทราบข่าวการจากไปของเขาเมื่อผมกลับไปเมืองไทยปีที่แล้ว อย่างน้อยก็อยากจะบอกว่า มันช่างสะเทือนใจมาก, เพื่อน ฉันจะไม่ลืมการเล่นเพลง Crossroads ของ Clapton ที่แกเล่นโน๊ตทีละโน๊ต ในขณะที่ฉันกำลังขับขานท่วงทำนองเหล่านั้น เมื่อครั้งสมัยที่เรายังเป็น "Thanks", ขอบคุณที่ให้ฉันเป็นเพื่อนแก) แล้วแกอยู่ไหนวะ ธี? ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้เลยว่า แกหายหัวไปไหน! ฉันคิดถึงแกนะเว้ย! มีใครรู้บ้างไหมว่า ธีอยู่ที่ไหน
แล้วก็จ๊อด ให้ฉันคุยกับแกสักแป๊บได้มั๊ย? แกยังสนุกกับงานดี ที่แกรมมี่รึเปล่า? หรือเกษียณแล้วอย่างฉัน เดี๋ยวก่อน! เราเกษียณจากการได้สนุกไม่ได้หนิ!!
เห็นมั้ยล่ะทุกท่าน ผมพยายามอย่างที่สุดแล้ว ที่จะเขียนให้สั้นๆ

(28-04-2009, 22:11)napman Wrote: ตลอดชีวิตของผม มีแค่ครั้งเดียวที่ผมเขียนบันทึก 1 หน้า สำหรับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ สมัยที่ผมยังเป็นนักศึกษาที่นั่น ซึ่งได้รับความกรุณาเลือกจากบก. ให้ลงในวารสารประจำปีของคณะ คงจะเป็นปี 1967

(29-04-2009, 09:45)povation Wrote: เอาน่า...อย่าบ่นเลย หรือว่าบ่นด้วยความภูมิใจ
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มีความรู้ก็ใช้ให้เป็นประโยชน์กับส่วนรวมหน่อยซิครับ

น้าแมวทำประโยชน์ให้ส่วนรวมอยู่เสมอมิใช่หรือ...อ๊ะอ๊ะ...ผมพูดจริง!