Summertime... by Hattaya & Friend..@The Fabric/Concert

[เดอะตู่]

พอดีเพิ่งเข้ามาอ่าน...อืมมม พออ่านแล้วรู้สึกว่า ตัวผมด้อยค่าขึ้นมาทันที...ด้วยประโยคนี้แต่ผมไม่ได้สนับสนุนการเล่นมั่วปาหี่กายกรรม ไร้คุณภาพไร้ยางอายในการถ่ายทอดรสนิยม คนพวกนี้เหมือนยิ่งเล่นยิ่งมาดูถูก หรือประจานตัวเองกันออกมาเรื่อยๆ ที่น่าขำกว่านั้นคือก็หลอกลวงแหกตาได้เฉพาะคนที่ไม่มีความรู้ความเข้าใจ รสนิยมวิสัยทัศน์ต่ำ เป็นผู้ด้อยโอกาส .....................

ผมไม่ได้จบอะไรเกี่ยวกับดนตรีเลยแม้แต่น้อย แค่เดินตามหัวใจ ที่อยากจะเป็น เมื่อก่อนผมเป็นคนจนดิ้นรนด้วยตัวเองอดมื้อกินมื้อ ส่งตัวเองจนจบ (ที่ไม่เกี่ยวกับดนตรีเลย)เล่นดนตรีเพื่อเอาชนะตัวเองไม่เคยคิดจะเอาชนะใครหรือเก่งกว่าใคร อ่านโน๊ตก็ไม่ออก รู้แต่ว่าเสียงแบบนี้มันเพราะดีก็เล่นมันไป ไม่เคยคิดตั้งตัวว่าเป็นสุดยอด หรืออันใดทั้งสิ้น....ใช่ผมอาจจะร้อนตัว ในประโยคนั้น อาจเป็นเพราะว่าผมไม่มีความรู้ หรือใบกระดาษใดๆ มันทำให้ผมได้นึกถึงทุกครั้งที่ไปร่วมงานกับนักดนตรีมีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศ จะมีคำถามแรกเลยว่า "คุณเรียนจบดนตรีที่ไหนมา"และผมตอบ พวกเค้าเหล่านั้นจะมองผมเสมือนดั่ง คนที่ไม่มีชื่อ ไม่มีนามสกุล และไม่มีอะไรที่จะอยากสนทนาร่วมอีกต่อไป และเชื่อมั๊ยที่หลายๆคนเรียกคำนำหน้าผมว่าอาจารย์ ผมไม่อยากได้ยินเลย เพราะมันไม่คู่ควรกับชื่อเรียกนำหน้าเช่นนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

มีเพื่อนๆ พี่ๆและน้องๆถามว่าทำไมไม่ออกอัลบั้มล่ะ???เพราะอะไรรู้มั๊ย เพราะว่าผมถูคนด่าเสมอว่ามั่ว....มันทำให้ผมต้องหยุดคิดและค่อนข้างสับสน เคยเหมือนกันที่ได้ยินที่ร้าน ปารค์ ลูกค้าที่ป็นนักศึกษาที่มานั่งแล้วคุยกันแล้วนินทา "ไอ้ตู่" ว่ามั่ว เล่นแบบไม่สนใจความถูกต้อง ซาวด์เน่า+ดัง ใส่ เอฟเฟ็คจนเล๊ะ.. และที่น่าเศร้าที่สุด ได้ยินว่า แม่งเล่นเพลงไทยด้วย แล้วก็ชวนกันออกจากร้านไปที่ร้านอื่นแถวอนุสาวรีย์ที่เล่นเพลงผรั่งล้วน ....และมีอีกมากมายที่ได้ยินมาจากคนอื่น...ที่สถาปณาตนว่าเป็นผู้ที่เจริญแล้ว ด้วยว่าเป็นผู้มีคุณวุติ

วิธีเดินทางของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป แต่จุดหมายเดียวกัน เดินอ้อม เดินตรง หรือแบบทางลัดก้าวกระโดด แต่สุดท้ายแล้วมันก็ถึงที่หมายเหมือนกัน เว้นแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น และคำว่าถูกต้องนั่นคือต้องปฎิบัติตามจารีตนิยมเช่นนั้นเองหรือ ในการที่เราจะเดินไปให้ถึงปลายทางด้วยความตั้งใจมุ่งมั่น และทำในสิ่งที่ตนเองรัก...

--------พูดแทนในฐานะ คนรักดนตรีคนหนึ่งและไม่มีความรู้ทางด้านดนตรีเลย----

[lekleklek]

จะโพสโต้ตอบเหมือนกันกับประโยคที่พี่ตู่ยกมา แต่ผมอ่านแบบขอไปทีไม่ซีเรียสมากกว่าครับ แต่ในเมื่อมีคนเห็นเหมือนผมก็ขอขัดสักเล็กน้อย
ผมก็เล่นโดยพื้้นฐานทางดนตรีกระจิ๊ดริด สั้นกว่าหางอึ่ง แต่เล่นที่ไรไม่ค่อยมี FeedBack ทางลบสักเท่าไหร่เพราะ เล่นพื้นๆ ไม่หวือหวาอะไร ไม่ต้องปีนบันไดฟัง
เรียกง่ายๆ ว่าเล่นโชว์หญิงซะมากกว่า อิอิ ...อยากมั่วให้หลุดๆมากกว่านี้ แต่สมองไม่ไป ผมว่าเจตนาน้า Hattaya คงไม่ได้ตั้งใจทำร้ายหลายๆท่านที่เล่นกายกรรม ปาหี่
แน่ๆ หวังว่าอย่างนั้น เพราะผมยังชื่อคำของพี่ที่เคารพของผมคนหนึ่ง ว่าดนตรีไม่มีผิดถูก มึงเล่นอะไรก็เล่นไปเถอะ ยกเว้นเด็กกู อิอิ .. เอาเป็นว่าผมอ่านผ่านๆไม่ใส่ใจแล้วกันครับอย่างน้อย ก็อาจไปสกิด พวกที่เป็นแบบน้า Hattaya ว่ามาก็ได้ แต่ตัวผมน้อมรับด้วยความจริงใจครับ ว่ามั่ว + โชว์หญิงครับ

คนเราดูสูงส่งได้เพราะคนอื่นยกครับ ไม่ใช่ยกตัวเอง

[ยอดเยี่ยม]

ผมไม่ได้สนับสนุนการเล่นมั่วปาหี่กายกรรม ไร้คุณภาพไร้ยางอายในการถ่ายทอดรสนิยม
คนพวกนี้เหมือนยิ่งเล่นยิ่งมาดูถูก หรือประจานตัวเองกันออกมาเรื่อยๆ
ที่น่าขำกว่านั้นคือก็หลอกลวงแหกตาได้เฉพาะคนที่ไม่มีความรู้ความเข้าใจ
รสนิยมวิสัยทัศน์ต่ำ เป็นผู้ด้อยโอกาส

เฮ่อ..เฮ่อ.. ผมเป็นคนฟังที่จัดอยู่ในประเภทสนใจความเพราะของดนตรี (โดยเฉพาะกีตาร์) แต่ไม่่มีความรู้ความเข้าใจในทฤษฎีดนตรีเลย
งั้นคงจัดอยู่ในกลุ่มของคนที่มีรสนิยมต่ำ และเป็นผู้ด้อยโอกาสทางดนตรีแน่นอน..ซวยสุดๆ

นิยามของคำว่า มั่ว ของนักดนตรีที่พูดถึงกันให้ฟังหน่อยว่าเป็นยังไงครับ

ส่วนผมในฐานะผู้ฟังอาจอธิบายต่างจากนักดนตรีแน่นอน คำว่า มั่ว ของผมคือการที่ผมไม่ชอบ
ในวิธีการที่เรียบเรียงหรือว่าเทคนิคในการนำเสนอเพลงนั้นๆ (อาจจะไม่ทุกเพลง)
และจะไม่สนใจว่านักดนตรีคนนั้นเก่งหรือไม่เก่ง เล่นถูกต้องตามทฤษฎีดนตรีหรือไม่
แต่จะสนใจภาพรวมของเพลงที่นำเสนอมากกว่า

จบปริญญาเอกทางกีตาร์หรือดนตรีก็ใช่ว่าจะเล่นดนตรีได้เพราะและถูกใจคนฟังได้เสมอไป
อย่าดูถูกผู้ฟังว่าไม่มีรสนิยม..ดนตรีหลากหลายแนวเกิดจากจินตนาการของผู้เล่นแล้วนำเสนอเพื่อตอบสนองผู้ฟัง
ผู้ฟังมีสิทธิ์เลือกที่จะฟังแบบไหนก็ได้ หากผู้ฟังไม่ชอบก็อาจบอกว่า น่าเบื่อหรือมั่ว
ถ้าชอบก็บอกว่า เจ๋งว่ะ

[ลูกแกะ]

อืม....

ผมขอแสดงความเห็นนะครับ
ผมไม่ได้จบทางดนตรี เคยเรียนมาบ้าง เล่นมาก็หลายปีดีดัก
แต่ขออ้างถึงนิยามก่อนนะครับ

ศิลปะ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ศิลปะ หรือ ศิลป์ (สันสกฤต: ????? ศิลฺป) ทั่วๆไปแล้วจะหมายถึงการกระทำหรือขั้นตอนของการสร้างชิ้นงานศิลปะโดยมนุษย์ ศิลปะเป็นคำที่มีความหมายกว้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะมีความหมายเกี่ยวกับการสร้างสรรค์, สุนทรียภาพ, หรือการสร้างอารมณ์ต่างๆ
งานศิลปะ จะรวมถึงชิ้นงานหลายๆชนิดโดยผู้สร้างตั้งใจสร้างชิ้นงานเพื่อสื่อสาร,สื่ออารมณ์,หรือใช้สัญลักษณ์เพื่อให้ผู้ชมชิ้นงานตีความ ผู้สร้างงานศิลปะ มักเรียกรวมๆ ว่า ศิลปิน
ศิลปะอาจรวมไปถึงงานในรูปแบบต่างๆเช่น งานเขียน บทกวี การเต้นรำ การแสดง ดนตรี งานปฏิมากรรม ภาพวาด-ภาพเขียน การจักสาน หรือ อื่นๆ อย่างไรก็ตามส่วนใหญ่แล้วศิลปะจะหมายถึงงานทางทัศนศิลปะพวก ภาพวาด-ภาพเขียน งานประติมากรรม งานแกะสลัก รวมถึง conceptual art และ installation art
http://th.wikipedia.org/wiki/ศิลปะ

ดนตรี คือ เสียงที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ และมีแบบแผนโครงสร้าง เป็นรูปแบบของกิจกรรมเชิงศิลปะของมนุษย์ที่เกี่ยวข้องกับเสียง โดยดนตรีนั้นแสดงออกมาในด้านระดับเสียง (ซึ่งรวมถึงท่วงทำนองและเสียงประสาน) จังหวะ และคุณภาพเสียง (ความต่อเนื่องของเสียง พื้นผิวของเสียง ความดังค่อย) ดนตรีนั้นสามารถใช้ในด้านศิลปะหรือสุนทรียศาสตร์ การสื่อสาร ความบันเทิง รวมถึงใช้ในงานพิธีการต่างๆ
http://th.wikipedia.org/wiki/ดนตรี

ผมเข้าใจว่าดนตรีก็ดี ศิลปะก็ดี เป็นภาษาสากลอย่างหนึ่ง ซึ่งถูกสร้างมาเพื่อสื่อสาร จากศิลปิน ไปสู่ ผู้ชมผู้ฟัง
การมั่ว การเล่นปาหี่ หรืออะไรก็ตาม ถ้ามีความหมาย มีสาระที่ถูกสื่อออกมา ผมว่า มันก็คือดนตรีนั่นแหละครับ
โดยส่วนตัวผม ผมไม่กล้าเล่นเทกนิกหลายอย่างบนกีต้าร์ที่ซึ่งผมไม่สามารถควบคุมเสียงที่ออกมา ไม่สามารถสื่อสาระออกมาอย่างที่ผมต้องการ
ไม่ได้แปลว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี แต่ถ้าวันหนึ่ง ผมเข้าใจในเสียงที่เล่นออกมาได้ สามารถนำมารวมในเพลงที่ผมเล่นได้ ผมก็จะเล่น
สำหรับผู้ที่เล่นอยู่ และสามารถสื่อสิ่งที่อยากจะสื่อออกมาได้ ผมว่าก็เป็นสิ่งที่ดี และผมก็นับถือคนเหล่านั้น
สำหรับผู้ที่เล่นอยู่แต่ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนเล่น ถ้าทำไปเรื่อยๆ แล้ววันหนึ่งเข้าใจมัน ผมว่านั่นก็เป็นเรื่องที่น่านับถือ

สรุป ใครจะเล่นอะไรก็เล่นไปเถอะครับ ถ้าคุณสามารถสื่อ สาระที่อยากจะสื่อ แต่ถ้ายังสื่อไม่ได้แล้วพยายามที่จะสื่อมันออกมา ฝึกฝนเพื่อจะสื่อมันออกมา ก็ทำต่อไปเถอะครับ ผมก็เชื่อว่าสิ่งที่ทำอยู่ซ้ำๆ วันหนึ่งเราก็จะเข้าใจมันได้เอง

[boobyblue]

โอ้....วิวาทะ!!!

[Webmaster]

พอดีเพิ่งเข้ามาอ่าน...อืมมม พออ่านแล้วรู้สึกว่า ตัวผมด้อยค่าขึ้นมาทันที...ด้วยประโยคนี้แต่ผมไม่ได้สนับสนุนการเล่นมั่วปาหี่กายกรรม ไร้คุณภาพไร้ยางอายในการถ่ายทอดรสนิยม คนพวกนี้เหมือนยิ่งเล่นยิ่งมาดูถูก หรือประจานตัวเองกันออกมาเรื่อยๆ ที่น่าขำกว่านั้นคือก็หลอกลวงแหกตาได้เฉพาะคนที่ไม่มีความรู้ความเข้าใจ รสนิยมวิสัยทัศน์ต่ำ เป็นผู้ด้อยโอกาส .....................

ผมไม่ได้จบอะไรเกี่ยวกับดนตรีเลยแม้แต่น้อย แค่เดินตามหัวใจ ที่อยากจะเป็น เมื่อก่อนผมเป็นคนจนดิ้นรนด้วยตัวเองอดมื้อกินมื้อ ส่งตัวเองจนจบ (ที่ไม่เกี่ยวกับดนตรีเลย)เล่นดนตรีเพื่อเอาชนะตัวเองไม่เคยคิดจะเอาชนะใครหรือเก่งกว่าใคร อ่านโน๊ตก็ไม่ออก รู้แต่ว่าเสียงแบบนี้มันเพราะดีก็เล่นมันไป ไม่เคยคิดตั้งตัวว่าเป็นสุดยอด หรืออันใดทั้งสิ้น....ใช่ผมอาจจะร้อนตัว ในประโยคนั้น อาจเป็นเพราะว่าผมไม่มีความรู้ หรือใบกระดาษใดๆ มันทำให้ผมได้นึกถึงทุกครั้งที่ไปร่วมงานกับนักดนตรีมีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศ จะมีคำถามแรกเลยว่า "คุณเรียนจบดนตรีที่ไหนมา"และผมตอบ พวกเค้าเหล่านั้นจะมองผมเสมือนดั่ง คนที่ไม่มีชื่อ ไม่มีนามสกุล และไม่มีอะไรที่จะอยากสนทนาร่วมอีกต่อไป และเชื่อมั๊ยที่หลายๆคนเรียกคำนำหน้าผมว่าอาจารย์ ผมไม่อยากได้ยินเลย เพราะมันไม่คู่ควรกับชื่อเรียกนำหน้าเช่นนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

มีเพื่อนๆ พี่ๆและน้องๆถามว่าทำไมไม่ออกอัลบั้มล่ะ???เพราะอะไรรู้มั๊ย เพราะว่าผมถูคนด่าเสมอว่ามั่ว....มันทำให้ผมต้องหยุดคิดและค่อนข้างสับสน เคยเหมือนกันที่ได้ยินที่ร้าน ปารค์ ลูกค้าที่ป็นนักศึกษาที่มานั่งแล้วคุยกันแล้วนินทา "ไอ้ตู่" ว่ามั่ว เล่นแบบไม่สนใจความถูกต้อง ซาวด์เน่า+ดัง ใส่ เอฟเฟ็คจนเล๊ะ.. และที่น่าเศร้าที่สุด ได้ยินว่า แม่งเล่นเพลงไทยด้วย แล้วก็ชวนกันออกจากร้านไปที่ร้านอื่นแถวอนุสาวรีย์ที่เล่นเพลงผรั่งล้วน ....และมีอีกมากมายที่ได้ยินมาจากคนอื่น...ที่สถาปณาตนว่าเป็นผู้ที่เจริญแล้ว ด้วยว่าเป็นผู้มีคุณวุติ

วิธีเดินทางของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป แต่จุดหมายเดียวกัน เดินอ้อม เดินตรง หรือแบบทางลัดก้าวกระโดด แต่สุดท้ายแล้วมันก็ถึงที่หมายเหมือนกัน เว้นแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น และคำว่าถูกต้องนั่นคือต้องปฎิบัติตามจารีตนิยมเช่นนั้นเองหรือ ในการที่เราจะเดินไปให้ถึงปลายทางด้วยความตั้งใจมุ่งมั่น และทำในสิ่งที่ตนเองรัก...

--------พูดแทนในฐานะ คนรักดนตรีคนหนึ่งและไม่มีความรู้ทางด้านดนตรีเลย----

น้าตู่อย่าไปสนใจเลยครับ คนพวกนี้ยังมีอยู่ในสังคม ประเภทที่ไม่อยากเห็นคนอื่นได้ดีกว่าตนหรือขัดผลประโยชน์ตนเอง ก็ว่าไปต่างๆนานา เพี้ยนบ้างล่ะ มั่วบ้างล่ะ ก็คงต้องปล่อยเค้าเล่นไปคนเดียวล่ะครับดีที่สุด
แล้วเล่นเพลงไทยไม่ดียังไงก็งงครับ ผมก็ไม่ค่อยได้เล่นเยอะเพราะเล่นได้ไม่ดี อิอิ ยกตัวอย่างเพลงนี้เลย http://www.youtube.com/watch?v=DWK5_xHKX0Q ลูกค้าขอ เล่นกันจนเบื่อไปแล้ว มาฟังเวอร์ชั่นน้าตู่ เพราะขึ้นมาทันใด (ว่าแล้วขอ copy ไปเล่นบ้างนะครับ เล่นไม่ได้เท่านี้หรอกครับ เอาแค่กลิ่นๆ อิอิ) ยืนยันว่า ถ้ามั่วแล้วได้งี้ก็ยอมมั่วล่ะครับ

ส่วนผมในฐานะผู้ฟังอาจอธิบายต่างจากนักดนตรีแน่นอน คำว่า มั่ว ของผมคือการที่ผมไม่ชอบ
ในวิธีการที่เรียบเรียงหรือว่าเทคนิคในการนำเสนอเพลงนั้นๆ (อาจจะไม่ทุกเพลง)
และจะไม่สนใจว่านักดนตรีคนนั้นเก่งหรือไม่เก่ง เล่นถูกต้องตามทฤษฎีดนตรีหรือไม่
แต่จะสนใจภาพรวมของเพลงที่นำเสนอมากกว่า

จบปริญญาเอกทางกีตาร์หรือดนตรีก็ใช่ว่าจะเล่นดนตรีได้เพราะและถูกใจคนฟังได้เสมอไป
อย่าดูถูกผู้ฟังว่าไม่มีรสนิยม..ดนตรีหลากหลายแนวเกิดจากจินตนาการของผู้เล่นแล้วนำเสนอเพื่อตอบสนองผู้ฟัง
ผู้ฟังมีสิทธิ์เลือกที่จะฟังแบบไหนก็ได้ หากผู้ฟังไม่ชอบก็อาจบอกว่า น่าเบื่อหรือมั่ว
ถ้าชอบก็บอกว่า เจ๋งว่ะ

อืมม น่าจะจริงตามนั้นครับ

[boobyblue]

นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์
นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์
นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์

หากจับนักกายกรรมไปเต้นบัลเล่ต์
แล้วจับนักเต้นบัลเล่ย์ไปเล่นกายกรรม
ผลจะออกมาเป็นเช่นไร?
ใครตอบได้บ้าง......

ดูกายกรรมเพื่อความบันเทิง
ดูบัลเล่ย์ก็เพื่อความบันเทิง
ดูกายกรรมไม่ต้องใช้ความรู้ก็ดูสนุก
ดูบัลเล่ย์ไม่มีความรู้ดูยังไงถึงจะสนุก
กายกรรมไม่ต้องรักไม่ต้องชอบก็ดูเข้าใจ
บัลเล่ย์อยากดูให้เข้าใจก็ต้องรักก็ต้องชอบ

ไม่รู้นักเต้นบัลเล่ย์เป็นศิลปินมั้ย?
แล้วนักกายกรรมละ...ทำไมไม่ใช่ศิลปิน?

ทั้งสองนักต่างก็ฝึกหนักใช่มั้ย?
ต่างคนต่างก็มีลีลาท่าทางเฉพาะในศิลปะของตน
หากทั้งสองนักมาเจอกันอะไรจะเกิดขึ้น
เขาจะทำการแสดงร่วมกัน
หรือเขาจะชิงดีชิงเด่นรังเกียจเดียดฉันท์กันนะ?

แต่ฉันอยากเห็นเขาทั้งสองเป็นเพื่อนกันมากกว่า............

นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์
นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์
นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์
นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์
นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์
นักกายกรรมกับนักเต้นบัลเล่ย์

[ej_sing]

ขออนุญาติครับ พอดีเพิ่งมาอ่านเจอ
ขออนุญาติร่วมแสดงความเห็น และขุดกระทู้นะครับ

จากความเห็นของผม ซึ่งเป็นคนหนึ่ง ที่เล่นดนตรีด้วยความไม่รู้ ด้วยความที่ไม่เคยศึกษากับสถาบันไหนๆ
ไม่มีอาจารย์คอยชี้แนะ มีบ้างจากคำแนะนำจากการถามไถ่ ถูกผิดรู้ได้ด้วยขวนขวายด้วยตัวเอง จากเวลาอันนานยิ่ง

ผมจะพูดถึงตัวเองส่วนหนึ่ง บางส่วนจะเป็นอีกหลายพัน หลายล้านคนในโลกใบนี้

ผมเองเล่นกีต้าร์มา 16-17 ปี เล่นกีต้าร์มาด้วยตัวเอง อย่างไม่ได้ศึกษาเข้าเรียน
ผมก็ยังคงก็อปปี้สำเนาเพลงจากศิลปินต่างๆ มาประทังความสุขไปวันๆอยู่เลยครับ

ย้อนกลับไปเดือนแรกที่ฝึกกีต้าร์ ผมก็เล่นเพลงคนอื่น เพื่ออะไร ...... อยากเล่นกีต้าร์เป็น

สามปีต่อมา หาเพลงเจ๋งๆของคนอื่นมาเล่น ยากขึ้นๆ กว่าปีแรก เพื่ออะไร ...... อยากเล่นกีต้าร์ให้เก่งขึ้น

เจ็ดปีผ่านไป เริ่มขวนขวายหาแนวทางที่ชอบ มาจบพบเจอ สิ่งที่ทั้งโลกใบนี้ยอมรับ และเรียกว่า Fingerstyle guitar
มุ่งมั่นว่าจะเพียรฝึกไอ้แบบนี้ให้ได้เลย สัญญากับตัวเอง สัญญาด้วยหัวใจอันเต้นระส่ำกับความหวือหวาของมัน

ก็เลยพอจะยืนยันกับตัวเองและคนอื่นได้ว่า ผมรักสไตล์นี้อย่างหมดใจ ......เอาล่ะลุย

ผมฝึกหนัก ลุยแกะเพลงคนอื่นที่เก่งๆมากๆ ท้าทายความสามารถของตัวเองไปเรื่อยๆ
ก้าวข้าม และลดระดับสิ่งที่เคยคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ให้พอเป็นไปได้ ก้าวข้ามมันไปให้ได้นะทาเคชิ

ผ่านไปอีกเจ็ด-แปดปี จากวันนั้น จนถึงวันนี้เลยละกันครับ
ผมเริ่มเล่นสไตล์นี้ได้บ้างแล้ว ผมเริ่มควบคุมนิ้วของผมได้ดีขึ้น แกะเพลงจากการฟังได้เร็วขึ้น แม่นยำขึ้น
ผมเริ่มมีความสามารถแยกประสาทการเล่นได้บ้าง การคุมน้ำหนักนิ้วในระดับหนึ่ง
การคุมอารมณ์ของเพลง(ของคนอื่นครับ) ให้เล่นเพราะๆ ฟังง่ายๆ (คิดเองครับว่าเพราะ...

ผมมีความสุขมากๆเลยครับ กับสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดที่ผ่านมา การฝึกเพลงของคนอื่นทั้งหลาย
และเริ่มเล่นอะไรๆแปลกๆ เริ่มบ้าๆบอๆกับการเล่นอะไรที่พิลึกๆ เริ่มสนุกกับสิ่งที่อยากนำเสนอมากขึ้น

ถึงวันนี้ ..... ผม เริ่มรู้สึกตัวว่าผมมี Skill เพียงพอในระดับหนึ่งแล้ว
ผมเริ่มเอาสิ่งที่คิดออกมาได้ตามใจในระดับนึงแล้ว
ด้วยมาจากเหตุผลหลักคือ
- เอาเพลงคนอื่นมาเล่น , ก๊อปปี้คัดสำเนาเพลงคนอื่นมาเล่น
- กินข้าวแบบคนปกติ คิดด้วยสมองอันน้อยนิด
ฯลฯ ที่ผ่านมาทั้งหมด

======================================
======================================

ผมเริ่มค้นหาอย่างหนักหน่วง ถึงสิ่งที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจนในสมองของผม
พูดง่ายๆคือ ผมเริ่มอยากสร้างงานของตัวเอง ที่เป็นตัวเองอย่างยิ่งยวด
ฝีมือในการถ่ายทอด ผมคิดว่าพร้อมและเพียงพอในระดับหนึ่งแล้ว
หลังจากเพียรเล่นกีต้าร์ เพียรฝึกกีต้าร์ มาสิบเจ็ดปี

เอาล่ะ วันนี้ ตอนนี้

ผมคิดเพลงของตัวเอง ได้หนึ่งเพลงแล้วครับ
และได้นำเสนอไปครั้งหนึ่งแล้ว ที่งานมีทติ้ง หลังเสรีเซนเตอร์

******************************************************************

ที่นำเสนอไปทั้งหมดนั้น แค่เพียงอยากจะแสดงความเห็นว่า

- การเป็นตัวของตัวเอง
- การสร้างงานศิลปะ
- สร้างความโดดเด่นให้แตกต่าง
- และความโง่เง่าดักดานกับสิ่งเดิมๆที่เป็นอยู่...แต่ก็ควรต้องดูว่าเหตุผลนั้นเพราะอะไรโดยอย่าเพิ่งดูถูกดูแคลน

บางสิ่งบางอย่าง สร้างขึ้นอย่างง่ายดาย
บางสิ่งบางอย่าง ไขว่คว้าทั้งชีวิตก็อาจจะยังไม่ค้นพบ

บางคนเริ่มอย่างช้าๆทีละนิด ช้าอย่างยิ่งยวด ช้าจนตัวตาย
บางคนกล้าที่จะตีแผ่อย่างไม่เกรงสิ่งใด คิดเร็ว ทำเร็ว อาจจะสิ้นคิดในบางกรณี
บางคนมันมาเอง มันค่อยๆสร้าง ค่อยๆก่อตัวขึ้น ค่อยๆเข้าใจ อาจจะช้าไปหน่อย

ผมว่ากว่าจะถึงจุดนั้นๆในแต่ละคน อาจจะใช้เวลาแตกต่างกันไป

คนดนตรี คนศิลปะ ที่ยังไม่มีความเป็นตัวเอง ที่ยังก๊อปปี้อีกหลายล้านคนทั่วโลก อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะครับ
อาจจะรอสั่งสมความรู้อยู่ (ไม่งั้นโลกนี้คงไม่มีโรงเรียนศิลปะเกิดขึ้น) อาจจะยังพยายามขวนขวายอยู่ อาจจะยังไม่ก่อตัว อาจจะมี skill ไม่เพียงพอ อาจจะ ฯลฯ
ขึ้นอยู่กับปัจจัยมากมายเหลือคณานับเหลือเกิน

หากมันง่ายขนาดนั้น ป่านนี้โลกเราคงมีเจ็ดแสนสไตล์ดนตรี พันหกร้อยล้านปัจเจกบุคคลศิลปะอันโดดเด่น

ไอ้การ "ปาหี่กายกรรม ไร้คุณภาพไร้ยางอายในการถ่ายทอดรสนิยม" ผมไม่ชอบคำนี้เลยครับ
หากเป็นสิ่งที่เขาอยากนำเสนอความตั้งใจ หรือ นำเสนอสิ่งที่คิดว่าเป็นตัวเอง
แต่มันดัน ไร้คุณภาพ อาจจะดูไร้ยางอาย ในรสนิยม
แต่เขาก็เพียรนำเสนอ เพียรที่จะถ่ายทอดความเฮงซวยนั้นๆ ถึงแม้จะไม่มีใครสนใจก็ตาม และโดนเหน็บแนมอยู่ตลอด
ก็แล้วอย่างนี้ เมื่อไรไอ้นักกายกรรมคนนั้นจะพัฒนาเปลี่ยนแปลงล่ะครับ พอเล่น พอแสดง ก็ไม่ส่งเสริม เหยีดหยาม
แทนที่จะสนับสนุนไปเถอะ แนะนำเขาไปเถอะ ถึงจะห่วยแค่ไหน ไม่มีความเป็นตัวเองแค่ไหน ค่อยๆเป็นไปช้า สักวันหนึ่งคงจะถึงฝันที่น้าอยากให้เป็น

ผมไม่เคยคิดจะดูถูกคนศิลปะ คนดนตรี โดยเฉพาะถ้อยคำที่สร้างความบอบช้ำ ไม่โดยเด็ดขาด
ผมมองอย่างสนับสนุนนะ ในทุกรูปแบบ ผมว่าเขาก็อาจจะค้นหาตัวเอง เพียรที่จะถ่ายทอดความเป็นตัวเองอยู่ก็ได้

ไม่รู้สิ ผมว่ามองเลยไปอีกนิดนึงนะครับ (ตามความคิดผม)
เล่นดนตรี ปลายทางสุดท้าย ผมว่าเพื่อความสุขนะ คิดจะเล่นดนตรีเพื่อความสุข ไม่ได้คิดจะเล่นเพื่อสร้างสรรค์
บางคนและอีกหลายพันล้านคนทั่วโลกใบนี้ อาจจะเล่นกีต้าร์เพื่อความสุขเล็กๆน้อยๆ
หากใครเล่นแล้วมีความสุข ผมก็ดีใจด้วยมากๆครับ ถือเป็นสิ่งที่เยี่ยมยอดที่สุด
หากสร้างสรรค์ผลงานความเป็นตัวเองได้ นั่นก็เยี่ยมยอดยิ่งขึ้นไปมากๆเลยครับ

ใครจะเป็นตัวเอง ใครจะคิด ใครจะลอก ใครจะวิ่งอยู่ในกรงหนู ใครจะไร้ยางอายในการนำเสนอ
ใครจะห่วย ใครจะเฮงซวย ใครจะหน้าด้าน ใครจะอีโก้ ...... ใครจะทำอะไรก็แล้วแต่

ผมว่าเล่นๆแม่งไปเถอะครับ ตามใจตัวเองต้องการ มีความสุข ก็เพียงพอแล้วครับ อย่าคิดมาก
ความคิดนี้อาจจะดูเห็นแก่ตัว และไม่สร้างสรรค์ต่อประเทศชาติ แต่มันก็ทำให้ผมมีชีวิตอย่างมีความสุขครับ

// ** ขออภัยที่แอบใช้คำภาษาอังกฤษหนึ่งคำ มันอธิบายได้กระชับดีครับ ****

[โฟล์คน้อย]

ดนตรีก็คือดนตรี
ศิลปะก็คือศิลปะ


ต้นไม่ก็ย่อมเป็นต้นไม้
1+1 = 2


คำตอบย่อมไม่มีทางเป็นอื่น


โต๊ะ.. ยังไงก็ไม่ใช่เก้าอี้
และเก้าอี้.. อีกนานแค่ไหนมันก็ไม่มีวันเป็นโต๊ะ..


........................................................


ความสุขจะมากหรือน้อย ก็ไม่เคยมีใครวัดค่าของมันได้


เรียนในสิ่งที่รู้ หรือรู้ในสิ่งที่เรียน
ส่วนจะเรียนรู้ด้วยวิธีไหน
อยู่ที่ว่าตรงไหนนั้นควรเป็นที่ของเรา..


ถูกที่ แต่ไม่ถูกทาง.. อาจทำให้เราพลั้ง
สิ่งไหนเหมาะสมกับเรา หรือไม่
มีเพียงเราที่ต้องรู้
เพราะเป็นเรื่องของเรา ไม่ใช่ของใคร..


ใช้ชีวิตในสิ่งที่เราเป็น..


สิ่งที่เราเป็นอาจกระทบผู้อื่น
อาจตั้งใจหรือไม่
เมื่อกระทบ.. สิ่งที่ตามมาย่อมกระเทือน


ส่วนจะทำอย่างไร.. มีเพียงเราที่รู้..
หรือว่าใครกันจะรู้..


.................................................................


เสียงฟ้าร้อง.. เสียงใบไม้.. เสียงสายลม..
เสียงคลื่นกระทบหาดทราย
เสียงนาฬิกาเดินเที่ยงตรง
คล้ายเป็นจังหวะ.. และเป็นดนตรี


ถ้าเสียงที่เกิดในธรรมชาติเป็นเสียงดนตรี
ธรรมชาติเรียนรู้จากสิ่งใดเล่า


ความหมายของดนตรีเรานิยาม..
คนเริ่มต้นดนตรีเรียนรู้จากสิ่งใด.. ที่ไหน


ธรรมชาติ.. หรือใครสั่งสอนเขา..

..........................................................


เราเรียนรู้ดนตรีด้วยวิธีใด อยู่ที่เรา
ส่วนสิ่งที่เราเรียนรู้ อาจเป็นเหตุให้ต้องกระทบเขา หรือกระทบเรา
กระทบกระเทือนหรือไม่ มากน้อยแค่ไหน..

อาจตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ไม่มีใครรู้..


สิ่งที่รู้ สิ่งที่เรียน กับสิ่งที่นำเสนอ
อาจไม่ได้มาจากที่เดียวกัน
แต่สามารถหลอมรวมกัน
เมื่อผู้เสนอมีความสุข ผู้ัรับมีความสุข นั้นย่อมเป็นความสุข



ความสุขจากการเล่นดนตรี.. อาจดูจากผู้เล่น มองที่ผู้ฟัง
ผู้เล่นคนนึง อาจทำให้คนนึงมีความสุข และอีกคนอาจไม่มีความสุข
ผู้ฟังหนึ่งคน อาจชอบผู้เล่นคนนึง อาจไม่ชอบผู้เล่นอีกคนนึง..
ผู้เล่นหนึ่งคน อาจเหมาะกับเพลงแนวนึง ผู้ฟังอาจไม่เหมาะกับเพลงแนวนั้น
ผู้ฟังอาจชอบเพลงแนวนั้น แต่ผู้เล่นอาจไม่ใช่ในสิ่งที่คาดหวัง


มีมากมายร้อยแปด.. ร้อยพันความคิด..
หมื่นความชอบ.. แสนความเข้าใจ..


แต่ทุกอย่างที่ทำขึ้น.. ทุกเพลงที่เล่น.. ก็เพื่อให้มีความสุขจากเสียงดนตรี


ส่วนความสามารถ.. กับความรู้สึกที่ขับกล่อมนั้น
จะด้วยวิธีใด.. มาจากไหน.. ถ้าสามารถทำให้คนหนึ่งคนมีความสุข..
มีรอยยิ้มได้..


นั้นก็นับว่าเป็นสิ่งดีแล้ว..


ไม่ใช่หรือ..


.......................................................ง

[เดอะตู่]

น้าข้างบนครับ.....คมสุดๆพออ่านแล้ว ต้องรีบไปทายาเพราะมันบาดดดด อิอิ ล้อเล่นนะน้า ...

ตามนั้นครับ ทุกอย่าง ไม่ว่ายังไงก็ตามผมยังรู้สึกดีกับดนตรีอยู่เพราะว่า ดนตรีคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต รองลงมาจากคนรัก