Freshmen ความหลังอันหวานชื่นของเด็กปี 1

[karn]

ตอนเรียนศาลายา เบ้จะมีจักรยานBMXอยู่หนึ่งคัน ไอ้ตั๋มจะต้องยืมทุกเย็น ไม่รู้เพราะอะไร
พวกเราสงสัยเลยแอบตามไปดู เห็นมันป้วนปี้ยนอยู่แถวตู้โทรศัพท์สาธารณะ เพราะสมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ
พวกหนุ่มๆพ่อแม่ไม่ค่อยห่วงครับ แต่สาวๆจะต้องโทรหาที่บ้านกันทุกวัน โทรศัพท์ที่หอก็มีแค่3เครื่อง
เวลาบ้านใครโทรมาก็จะประกาศดังลั่นทั้งหอ...เกิดเลย
ตู้โทรศัพท์ใกล้ๆหอ จะมีคนรอกันเพียบ...โดยมากจะเป็นสาวๆ อีกตู้อยู่ที่ตึกทรัพย์ฯ หน้ามหาลัย
พวกเราเห็นไอ้ตั๋มอาสาพาสาวๆไปส่งที่ตู้โทรศัพท์หน้ามหาลัย...ถึงว่า ไอ้เบ้จะเอาไปใส่อานหลัง จะได้นั่งสองคนได้
ไอ้ตั๋มไม่ยอมท่าเดียว บอกขี่ไม่ถนัด...ที่แท้อยากให้สาวๆเกาะบ่านี่เอง
ส่งไปส่งมา มีขาประจำอยู่สองคน ชื่อท็อฟฟี่กับซูซี่ ซูซี่นี่น่ารักมากครับ จริงๆแล้วเธอชื่อไน้
แต่ได้ฉายาซูซี่เพราะ ละครเรื่องซูซี่ ซิงซิง ของกันตนา (เคยดูกันมั๊ย)
เพราะความน่ารักของซูซี่นี่เอง ไอ้ตั๋มจึงต้องยอมขี่ไปส่งท็อฟฟี่ด้วย ส่วนใหญ่ท็อฟฟี่จะโทรบ่อยกว่า
เพราะต้องโทรกลับบ้านและโทรหาแฟน ไอ้ตั๋มบอกไม่เป็นไร ต้องส่งท็อฟฟี่ห้าเที่ยว ได้ส่งซูซี่เที่ยวเดียวกูก็ยอม
ส่วนผม ไอ้วี และไอ้เบ้ ก็ตั้งวงเล่นกีต้าร์กันหน้าหอชาย โดยมีแก็งค์คุณนภ พรชำนิตั้งแก็งค์อยู่หน้าหอหญิง
สมัยนั้นคุณนภยังไม่ดังครับ และยังเป็นเด็กเทียบมาด้วย หน้าเลยอ่อน สาวๆ(สมัยนั้น)เลยไม่ค่อยกรี๊ด
แกจะคบกับสาวคนนึง จำไม่ค่อยได้แล้วว่าสวยหรือเปล่า แต่จะเห็นได้แถวสนามบอลหลังหอ สมัยนั้นค่อนข้างเงียบไม่มีใครเดินไป
แต่พวกเราก็คอยแอบย่องไปส่องอยู่เสมอ ไม่ได้ตั้งใจไปส่องคู่นี้หรอก มีคู่อื่นที่น่าสนใจกว่าอีกหลายคู่
คือฝ่ายชายจะหล่อไม่หล่อช่างมัน พวกเราเน้นที่ฝ่ายหญิงต้องสวย จึงจะคุ้มค่าย่อง
เห็นอะไรดีๆเยอะครับ แต่ขอไม่กล่าวถึง
มีอยู่ครั้งนึง พวกเราแกล้งพวกคุณนภ โดยเราจะรู้ว่า แก็งค์นี้จะมานั่งที่ป้ายรถเมล์หน้าหอหญิงทุก1ทุ่ม
เราเลยจุดธูปก้านยาว แล้วผูกประทัดพวงใหญ่ไว้ด้านล่าง ผมคอยดูต้นทาง ไอ้วีเอาไปปักไว้ที่พุ่มไม่ใกล้ๆแถวที่แก็งค์นั้นชอบมานั่ง
แล้วพวกเราก็นั่งเล่นกันหน้าหอชาย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอแก็งค์นั้นมาเล่นโชว์สาวหน้าหอหญิงได้สักพัก

เปรี้ยง! เปรี้ยง! ปับ! ปับ! ปั้ง!!!!!!!

โคตรฮาครับ! เหมือนผึ้งแตกรัง ที่เห็นแมนๆ หลุดหมด พวกเราทำท่าตกใจตาม แล้วแกล้งเดินเข้าไปถาม
"แม่ม!...อย่าให้กูรู้นะว่าใคร" แก็งค์นั้นบ่นพึมพำ พร้อมขอบอกขอบใจที่พวกเราแสดงความเป็นห่วง
ตอนเด็กๆ ตั๋มจะมีส่วนคล้ายกับผมครับ มันเคยสวมรอยผมไปนั่งหลีสาวในตึกกิจกรรมมาแล้ว
เนื่องจากสาวๆจะชอบร้องเพลง และคนเล่นกีต้าร์เพราะๆมีไม่กี่คนในศาลายา(อ้วกกก!)
วันนึงผมไปที่ตึกกิจสาย เห็นไอ้ตั๋มนั่งทำท่าจะเล่นกีต้าร์ แต่ไม่ยอมเล่นซักที
"กุ๊ก...เล่นกีต้าร์ซักทีซี่เราอยากร้องเพลงแล้ว"
"เดี๋ยวซี่ นั่งคุยกันแป๊บนึง" ไอ้ตั๋มสวมรอยผม ก่อนที่อะไรๆจะสายไปกว่านี้ ผมเลยเข้าไปแสดงตัว
พวกเธอทำท่างง อ้าว!นี่กุ๊กนี่ แล้วพวกเธอก็งอน เดินกันออกไปหมด
ไอ้ตั๋มบ่นผมงึมงำ "กูอุตส่าห์ลดตัวลงมาปลอมเป็นมึงแล้ว เสือกเข้ามาขัดจังหวะ"
(อันที่จริง ผมคาดหวังว่าพวกเธอจะกรี๊ด "เธอไม่ใช่กุ๊กนี่...กุ๊ก มาเล่นกีต้าร์ให้พวกเราฟังหน่อยซีจ๊ะ") เลยอดแหลกทั้งคู่....เวร
เนื่องจากมีไอ้วีอยู่ในกลุ่ม มันตัวใหญ่ คนเกือบทั้งศาลายาจะเกรงใจมัน
เวลาไปไหนมาไหน พวกเราจะเดินเป็นหน้ากระดาน พอผ่านกลุ่มสาวๆ ไอ้ตั๋มจะเดินแยกเข้าไปเฉียดสาวๆ
บางทีก็ชนเลย ทั้งหมดนี่มันไม่รู้ตัวครับ พวกเราด่ามันหลายหน แต่มันบอกว่า ไม่ได้ทำอะไร กูเดินปกติ
ปกติบ้าอะไร กูเห็นมึงแต๊ะอั๋งทุกที ไอ้วีบ่น ตอนหลังๆ เพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์ เมื่อผ่านสาวๆ พวกเราจะคอยเอามือฉุดล็อคคอไอ้ตั๋มไว้
วันนี้เอาแค่นี้ก่อนครับ เรื่องมันยาว มีให้เล่าอีกเยอะ นี่เฉพาะไอ้ตั๋มคนเดียว ยังเล่าไม่หมดเลย

[yodchula]

ขอบคุณน้ากาณ์ครับ พี่นพยังแค้นถึงทุกวันนี้ เดี๋ยวผมไปบอกให้ครับ เจอผู้ร้ายแล้ว!!

[Ether]

เหมือนหอเพื่อนที่ ม.เกษตรเลยค่ะ
ตอนไปหอเพื่อนที่ม.เกษตร ยังขำ ตอนประกาศเรียกมารับโทรศํพท์
คนรับออกแนวประจาน ว่าใครโทรมา ใครญาติใคร ใครแฟนใคร
รู้กันทั้งหอ คนลงมารับก็ได้อายไปเลย ...

ว่าแต่น้ากานต์ กับ น้าทองคำ(ไบร์ท) นี่ชอบจบแบบให้ติดตามทั้งคู่เลยนะคะ ให้ว่อง ค่ะให้ว่อง รออ่านต่อ...อย่าโฆษณานาน เดี๋ยวเปลี่ยนช่องนะน้า

[karn]

ขอบคุณน้ากาณ์ครับ พี่นพยังแค้นถึงทุกวันนี้ เดี๋ยวผมไปบอกให้ครับ เจอผู้ร้ายแล้ว!!

ถ้าเจอนภ ฝากบอกว่าต๊ะคิดถึงนะครับ

เหมือนหอเพื่อนที่ ม.เกษตรเลยค่ะ
ตอนไปหอเพื่อนที่ม.เกษตร ยังขำ ตอนประกาศเรียกมารับโทรศํพท์
คนรับออกแนวประจาน ว่าใครโทรมา ใครญาติใคร ใครแฟนใคร
รู้กันทั้งหอ คนลงมารับก็ได้อายไปเลย ...

ว่าแต่น้ากานต์ กับ น้าทองคำ(ไบร์ท) นี่ชอบจบแบบให้ติดตามทั้งคู่เลยนะคะ ให้ว่อง ค่ะให้ว่อง รออ่านต่อ...อย่าโฆษณานาน เดี๋ยวเปลี่ยนช่องนะน้า

อย่าเพิ่งเปลี่ยนช่องนะป้า ช่องนี้(Travel / Telling story)ยิ่ง rating น้อยๆอยู่
น้าๆท่านไหนว่างๆ ช่วยกันเล่าเรื่องด้วยกันนะ จะได้ครึกครื้น

[myakira]

น้า karn เข้าใจเบี่ยงเบนประเด็นนะนี่.. เอาเรื่องคนอื่นมาเล่าซะหยั่งงั้น
น้า bright คร้าบบบบบ ... เรื่องของน้า karn ยังมีอีกใช่เปล่า ???

[karn]

น้า karn เข้าใจเบี่ยงเบนประเด็นนะนี่.. เอาเรื่องคนอื่นมาเล่าซะหยั่งงั้น
น้า bright คร้าบบบบบ ... เรื่องของน้า karn ยังมีอีกใช่เปล่า ???

ป้ามายรู้ทัน!

ว่างๆเล่าเรื่องเกี่ยวกับกาแฟให้ฟังมั่งนะครับ
ได้ข่าวว่าป้าชอบกินกาแฟ...

[myakira]

น้า karn เข้าใจเบี่ยงเบนประเด็นนะนี่.. เอาเรื่องคนอื่นมาเล่าซะหยั่งงั้น
น้า bright คร้าบบบบบ ... เรื่องของน้า karn ยังมีอีกใช่เปล่า ???

ป้ามายรู้ทัน!

ว่างๆเล่าเรื่องเกี่ยวกับกาแฟให้ฟังมั่งนะครับ
ได้ข่าวว่าป้าชอบกินกาแฟ...

ข่าวไวจริงจริ๊งงงง
ผมแค่คนชอบกลิ่นกับรสชาติของกาแฟเท่านั้นครับ และศึกษาไว้นิดๆ หน่อยๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการสะด๊วบกาแฟแบบที่ไม่ตรงใจ
แต่ผมว่ายังไงๆ เรื่องกาแฟก็สนุกสู้เรื่องน้า karn มิได้หรอก
..แฮ่ม.. !!! ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยน้า

คิดถึงน้าไบรท์จังคร้าบบบบบบ
มาเล่าต่อเร็วๆ นะ rating กำลังกระฉูดเลย...

[karn]

ผมก็รอท่านไบ๊มาเล่าเช่นกันคร๊าบบบบบ!!!!

ถ้าไม่มาเล่าภายในสามวัน ผมจะโทรไปตามจิกให้ครับ

เดี๋ยว...ช้าก่อน!



ถ้ามาเล่าภายใน 10 นาทีนี้
ขอมอบเครื่องกระชับส่วนสัด ให้คุณไบ๊...ฟรี!

[bright]

สวัสดีครับทุกท่าน...
มาแล้วครับ ขอโต๊ดทีหายไปน๊าน นาน ให้คิดถึงกันบ้างพอสมควร ไม่อยากแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ความผิดที่หายไปผมขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่ถ้าอยากจะต่อว่าต่อขานให้ลงที่น้ากานต์ได้เลยครับทุกท่าน(หลังจากผมถูกน้ากานต์โทรตามจิกจนระบม)

สำหรับเรื่องของน้ากานต์มีหลายเรื่องครับ แต่ยังนึกเรียบเรียงไม่ออก เอาเป็นว่าเอาเรื่องที่ผมเขียนเรียบเรียงไว้แล้วมาเล่าให้ฟังไปคร่าวๆ ละกันนะครับ

เรื่องที่จะนำเสนอต่อไปเป็นเรื่องของผมสมัยเรียนปีหนึ่งแล้วหาโอกาศไปเที่ยวทะเลหัวหินกัน แต่ก็ด้วยความวัยรุ่นมันก็ควรจะมีเรื่องวุ่นๆเป็นธรรมดา
ขอเสนอในชื่อเรื่องว่า..."ไปทะเลกันดีกว่า..."

[bright]

ไปทะเลกันดีกว่า...ตอนที่1ตั๋วรถเร็วปลอมและลุงใจดี

ทับแก้วเป็นวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยศิลปากร อยู่ในอำเภอเมืองจังหวัดนครปฐม มันทั้งไม่ใกล้และไม่ไกลกรุงเทพฯ คนกรุงเทพฯที่มาเรียนทับแก้วก็มักจะเดินทางกลับบ้านบ่อยๆ สัปดาห์ละครั้งบ้างหรือมากกว่านั้น บางคนที่ไม่ได้หอพักจะเดินทางไปกลับก็ยังไหว(ถ้าไม่เหนื่อยตายไปซะก่อน) แต่บางคนก็แปลก เทอมหนึ่งกลับบ้านแค่หนเดียวทำตัวเหมือนไปเรียนอยู่จังหวัดไกลๆ ส่วนผมเองเป็นพวกปกติกลับทุกสัปดาห์

วันนั้นเป็นวันศุกร์ช่วงบ่ายแก่ๆ ผมเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า และก้าวเดินจากหอเพื่อกลับบ้านที่กรุงเทพฯ และก็มีแว่วเสียงตะโกนมาไกลๆ ว่า
"เฮ้ย ไบ๊ท์ไปเที่ยวทะเลกัน" ผมหันไปทางต้นเสียง พี่เพียวกับพี่หนึ่งมาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อ กีต้าร์ และเต๊นท์
"ไปนอนทะเลหัวหินกัน มึงมีกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่พร้อมแล้วนี่" พี่เพียวพูดพร้อมเขย่ากระเป๋าผมเบาๆ
"พี่ เสื้อผ้าในกระเป๋านี่ผมจะเอาไปซักที่บ้านครับ" ผมตอบไปแบบนั้นไม่ใช่ปฏิเสธการไปเที่ยวนะ แต่ตอบแบบพาซื่อ
"ไม่ต้องอิดออด กูรู้ว่ามึงไม่ค่อยสกปรกเสื้อผ้าใส่ซ้ำได้" พี่เพียวพูด
"เอาน่าไบ๊ท์ไปนอนทะเลกันซักคืนหนึ่งแล้วพรุ่งนี้เอ็งค่อยกลับกรุงเทพฯ" พี่หนึ่งชวนบ้าง ผมนั้นอยากไปอยู่แล้ว คืนเดียวก็นอนมันชุดนี้แหละแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ผมคิดอย่างที่พี่เพียวว่า--เนื้อตัวผมไม่ค่อยสกปรกครับ ไม่มีความจำเป็นต้องอาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยนัก
"ไปก็ไปพี่" ผมตัดสินใจ


แล้วเราก็ไปรอรถประจำทางอยู่ที่หน้าทับแก้ว จนแล้วจนรอดรถประจวบฯ ที่พวกเราจะขึ้นเพื่อไปหัวหินก็ไม่มาซักที รอจนกระทั่งห้าโมงเย็น จากที่พวกเรารอด้วยความสบายอารมณ์ที่จะได้ไปนอนทะเลกลายเป็นความหงุดหงิดว่าทำไมรถไม่มาซะทีวะ พี่เพียวจึงเดินไปถามพี่มอเตอร์ไซด์รับจ้าง ได้ความว่ารถประจวบฯไม่ผ่านหน้าทับแก้ว รถประจวบจะวิ่งผ่านสายนอก...เส้นเพชรเกษม ไม่ได้เข้าในเมือง

"ไบ๊ท์ทำไมไม่บอกพี่แต่แรกว่ะว่ารถประจวบไม่ผ่านหน้าทับแก้ว" พี่หนึ่งพูดกวนๆ
"โธ่ผมจะไปแน่ใจได้ไงผมมันแค่เด็กปีหนึ่งนะ และมันมีรถตั้งหลายสายวิ่งทางนี้" ผมตอบไปข้างๆคูๆ ผมรู้ว่าพี่แกก็บ่นแก้เครียดไปงั้นแหละ
"มึงไม่ต้องมาเถียง ถ้ากูไม่ไปถามพี่เมล์เครื่องพวกเราก็ต้องสะอื้นไห้อดไปเที่ยวกัน" พี่เพียวโยนความผิดมาให้ผม ทั้งที่จริงๆแล้วแผนการเดินทางทั้งหมดแกเป็นคนกำหนด แต่ไม่เป็นไร แกเคยบอกผมว่า..."ไบ๊ท์เอ๋ย มึงนะผิดตั้งแต่ต้องมารู้จักพวกกูแล้ว..."

แล้วเย็นนั้นเราใช้บริการพี่เมล์เครื่องไปที่สถานีรถไฟนครปฐม ซื้อตั๋วรถเร็วไปหัวหิน แต่ก็อย่างว่าแหละครับ รถไฟไม่เคยเข้าสถานีตรงเวลา รถไปได้ช้ามากอีกทั้งต้องรอสับหลีกขบวนที่สวนมา พวกเราเถียงกันว่าตั๋วรถที่เราซื้อเป็นตั๋วรถเร็วจริงๆรึป่าวหรือนายสถานีเอาตั๋วรถเร็วปลอมมาขายให้เรา ดีหน่อยนะที่มีที่นั่ง

ดวงอาทิตย์ลับไป พวกเราเริ่มหิว บนรถก็ไม่มีตู้เสบียง เรารอพ่อค้าที่จะขึ้นมาขายของกินบนขบวนแต่ก็ไม่มีสักคน ลุงใจดีที่นั่งข้างๆสงสารพวกเราเลยบอกความจริงว่าช่วงค่ำรถไฟสายใต้จะไม่มีคนมาเร่ขายของกิน ลุงใจดียังบอกอีกว่ารถขบวนนี้หมดระยะที่หลังสวนเป็นรถระยะสั้นมันจะไม่มีตู้เสบียง มันไม่คุ้มคนลงทุน ว่าแล้วแกก็หยิบข้าวห่อของแกขึ้นมากินต่อหน้าพวกเราสบายใจเฉิบ เราจึงต้องหยิบขนมกรุบกรอบที่จะใช้เป็นกับแกล้มขึ้นมาประทังความหิว...เฮ้อ