ใครไม่รู้.....

[boobyblue]

ใครไม่รู้แสงตาเลอะเลือน คล้ายสติลอยไปในห้วงอากาศ
อากาศที่มิอาจจับต้อง แล้วจะหาความหมายใดในนั้น
ใครไม่รู้จึงเดินเลื่อนลอย อย่างคนลืมหลงไปตามแรงเหวี่ยงของชุมนุมคนที่มองใครไม่เห็น นอกจากเห็นแต่ตัวเอง
ใครไม่รู้จะเดินแทรกซึมเข้าไปทุกแห่งทุกที่ แล้วถามใครต่อใคร
"รู้มั้ย ฉันเป็นใคร?"
และบัดนี้ดูเหมือนใครไม่รู้จะล้าเต็มที เขาเดินซัดเดินเซ ถามใครเปะปะ ขอให้ผ่านเข้ามาในการเห็น เขาเป็นถาม
จนมาถึงเด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งมากับผู้ปกครอง ใครไม่รู้ก็ไม่เว้นดิ่งตรงเข้าไป
"รู้มั้ย ฉันเป็นใคร?"
เด็กคนนั้นร้องแง ไม่ทันฟังคำถามจบประโยค
และฉับพลันทันใด ใครไม่รู้ผงะหงาย เมื่อถูกผู้ปกครองของเด็กชายพลักอกเอา พร้อมตะบันอารมณ์เกรี้ยวกราด
"ไปให้พ้น ไอ้บ้า!"
ใครไม่รู้หาถือสา เพราะการถือสาย่อมเป็นการเพิ่มภาระให้แก่เขา
เขากลับเพียงยิ้มมุมปาก เป็นยิ้มประหลาด และเป็นยิ้มแรกที่รั้งริมฝีปากเขาขึ้น แสดงความมีชีวิตในตัวเขา คล้ายได้คลายความเฉา อย่างกับไม้ถูกน้ำ ฉ่ำขึ้นในพริบตา
แล้วจู่ๆใครไม่รู้ก็เบนความสนใจจากเด็กชาย ถลาไปสะกิดต้นแขนหญิงสาวนางหนึ่ง ซึ่งมิได้มาเดี่ยว หล่อนมากับคู่รักหนุ่ม
"รู้มั้ย ฉันเป็นใคร?"
หญิงสาวกรีดเสียงแทนคำตอบ
และใครไม่รู้ก็ล้มคว่ำขมำหงายทันที
คู่รักหนุ่มของหล่อนช่วยตอบคำถามด้วยกำปั้น เป็นการสำเร็จโทษ ฐานลวนลามคนรักของเขา พร้อมเพิ่มเชิงอรรถ
"ไปให้พ้น ไอ้บ้า!!"
ใครไม่รู้ไม่รู้สึกรู้สากับความรุนแรง และไม่เห็นว่าเป็นการประทุษร้ายแก่กายเขาเลย เขากลับฉีกมุมปากมากองศาขึ้น จนเกือบจะเป็นพยักยิ้ม แม้ยังไม่แย้ม แต่ก็ใกล้เต็มทีที่จะเรียกว่าเป็นการยิ้มได้เต็มปาก
นี่นับเป็นครั้งที่สองของยิ้มของเขา
แต่ใครไม่รู้หามีความเข็ด เขามุ่นตรงหาชายแก่หงำ ขยับกายด้วยไม้เท้า ดูท่าเริ่มหลง ซึ่งกำลังเขยกเข้าฉากมาพอดี
ใครไม่รู้ตั้งคำถาม
"รู้มั้ย ฉันเป็นใคร?"
ไวราวฉก ชายแก่ตวัดไม้เท้าเพ่นกบาลใครไม่รู้ อย่างเดียวกับนักบวชเซนไขโกอานแก่ศิษย์ แถมท้ายด้วยเสียงแหบพร่าสั่นกระเส่า
"อ้ายบ้า!"
คราวนี้ใครไม่รู้ถึงแก่หัวร่อออกมา หัวร่อชนิดหัวร่อร่าอย่างบรมสุข
ส่วนชายแก่พอฟาดไม้เท้าลงกบาลใครไม่รู้เสร็จก็ทรุดกายลงนั่งก้นจ่ำเบ้า แต่ทว่าท่วงท่าสง่า
มือประสานกันหน้าตักอย่างกับจะนั่งสมาธิ แล้วนิ่งไป...
และในชั่วจังหวะการกระเพื่อมของการหัวร่อเพียงอึดใจ ใครไม่รู้เปลี่ยนกิริยาฉับพลัน ก้มลงกราบชายแก่คนนั้นด้วยอาการแสดงความเคารพอย่างสูงสุด
ที่ชุมนุมคนแตกวงเป็นทรงกลมล้อมรอบปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น ตามวิสัยไทยมุงโดยสันดาน
ภาพที่เห็นจึงเป็นแปลกแก่บรรยากาศ,สถานที่ และนำความบำเทิงมาสู่..
แต่ก็เพียงบัดเดี๋ยวเดียว-บัดเดี๋ยวเดียวเท่านั้น
พอใครไม่รู้เสร็จสิ้นจากการคารวะชายแก่ เขาก็ผุดลุกขึ้นด้วยความลิงโลด เต้นระบำไปรอบๆชายแก่ที่นั่งสมาธิเข้าฌาณลึกไปแล้ว พร้อมตะโกนพลางกลั้วหัวร่อ
"อ้ายบ้า!"
"อ้ายบ้า!"
"กูบ้า!!"
ราวกับว่านั่นคือความหมายที่ค้นหา คำถามที่ค้างคาได้คลายความขัดเคืองแล้ว
เขาเต้นระบำเฉลิมฉลองสำนองคำตอบที่ได้รับ
จริงแท้หรือไม่?
ไม่สน!
ใครไม่รู้กระสันสุขเต็มที่ นานเท่าใดไม่มีใครรู้ เพราะความสนใจชองชุมนุมคนนั้นวอดลงอย่างไฟไหม้ฟาง เพียงพริบตาชุมนุมคนที่ตีวงก็แตกตัว ดำเนินกิจกรรมตามปกติ
ทิ้งชายแก่หงำนั่งจ่ำพื้น โดยมิมีใครมีหัวจิตหัวใจคิดพยุพยุง
นอกเสียจากใครไม่รู้ ที่กำลังหัวร่อเอิ้กอ้าก.

[boobyblue]

เขียนมาให้อ่านเล่นเพลินๆครับ
แบบอ่านเล่นเย็นๆใจน่ะครับ

[Tai Labour]

อ่านแล้วครับ
ถึงจะใจไม่ค่อยเย็น แต่เย็นใจแล้ว


ขอบคุณครับน้าบลู ที่เขียนมาให้อ่าน...เดี๋ยวจะไปจิบอะไรๆ เย็นๆ เจี๊ยบสักหน่อยละ

[โฟล์คน้อย]

ใครไม่รู้มากมาย.. ต่างคนต่างเดิน..
ทุกคนเดินไปมา.. ไม่รู้จักใคร ไม่รู้จักกัน..

ใครไม่รู้ ไม่รู้จักใคร.. แลมิอยากให้ใครรู้จัก..
ต่างเป็นคนไม่รู้จัก.. และมิอยากรู้จักใคร..

ใครไม่รู้.. คงเดินต่อไป.. ต่างเดินเหมือนคนไม่รู้จัก..
คนไม่รู้จัก.. คนไม่อยากรู้จัก..
ทำไมต้องรู้จัก.. ใครไม่รู้..

ใครไม่รู้.. ไม่รู้จักตัวเอง.. ไม่รู้จักใคร..
ไม่อยากรู้จักใคร.. ฤาไม่อยากรู้จักตัวเอง..

ฤาไม่รู้ตัวเอง.. เป็นใครไม่รู้..