เอาเรื่องราวยามค่ำมาฝากนะ

[hattaya111]

เมื่อคืนวันอาทิตย์ ที 3 ส.ค

เกิดอาการอยากเจอมนุษย์ในโลกนี้ ที่ไม่ใช่ตัวผม เเละ เเม่ ที่เจอหน้ากันตลอด

จึงโทรหา คนที่น่าจะร่วมทางกันไปเดินเล่น ก็ไม่มีใครสะดวก

ขณะคุยโทรศัพท์กับ คนที่คล้ายๆเเมว ชื่อ michale ก็เพลินๆ ไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีอยู่ป้ายรถเมล์

อีกทีนึงก็ขึ้นรถเมล์ สาย 4ไป เเล้วกำตังค์ มองๆหาคนเก็บเงินอยู่นาน จนจากคลองเตย ไปโผล่ จุฬา โผล่มา หัวลำโพง ก็ไม่มีใครมาเก็บ

ก็คุยกับคนในสายโทรศัพท์ต่อไป เหมือนไม่ได้เจอกันนาน รุสึกรวมๆจากบ้านจนถึงเวลานี้ เกือบ 3ชั่วโมงผ่านไปเเล้ว

สำนึกได้ว่า เขาต้องทำงานเช้า เลยวางไป....
   

รุสึกตัวอีกที...... เยาวราช

เอ๊ะ.. สงสัยคงหิว อยากหาไรกินมั้ง เรามาได้ไงหว่า.... จิงๆ อยากหาอะไรถ่ายๆเล่นกลางคืน

เพราะกล้องเรายืมมา วัน 2 วันคงต้องไปคืนเเล้ว ระบบสมอง จึงจ้องออกหาที่มีเเสงน่าถ่ายบันทึกภาพเอาไว้

ถ้ายามมืดค่ำจริงๆ ผมชอบเดินเล่น สนามหลวงมากกว่า เพราะ มีข้าวของเเปลกๆขาย มาให้ดู ให้มึนอยู่ได้เรื่อยๆ ว่ามันเอามาได้ยังไง

สากเบือ ยัน เรือรบที่เค้าว่ากัน มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ...... เรามันคนเเปลก ก้อเลยชอบของเเปลก


เเต่คราวนี้ นึกสนุก.... เฮ้ยยย ... เราไปถ่ายที่ๆมีคน มีชีวิตเเบบเเสงสีๆหน่อยดีกว่า เพราะ ทางฝั่งสนามหลวง จะใช้ไฟธรรมชาติ

เเละ ไฟข้างทางปกติ จะมืดๆ หากใครไปดูของ ควรนำไฟฉายไปด้วย เพื่อ ไม่ต้องกลับมาบ่นว่า รู้งี้ตูไม่น่าเลย

ของดีมี ของเสียก็มา ย้อมเเมว หรือ เทวดาส่งมาให้ฉันก็มากมาย ....

   

ที่ๆชอบอีกที่นึง ในการเดินเล่นยามค่ำคืน ก็คือ .....ตลาดนัดคลองถม


ผมเผอิญเรียนโรงเรียนมัธยมเเถวๆนี้ จึงเดินเล่นตามตรอกซอกซอย มาตั้งเเต่เด็กๆ

เเล้วก็บังเอิญเดินผ่าน มาเจอที่นี่เองในวันนึง สมัยนั้น จะไม่เเพร่หลาย เป็นที่รู้จักกันมาก จนคนเเน่นล้นหลามขนาดนี้

ในสมัยก่อนสัก 10 กว่าปี หรือ มากกว่านั้นก็ไม่ทราบได้ พอดีอาจไม่ได้มา เค้าจะเดินมาส่องหาของเก่ากัน ด้วยไฟฉาย

คือ มันจะมืดมาก ไม่ได้มีไฟสว่างไสวเเบบปัจจุบัน ที่มีข้าวของสารพัดสารเพ เเบบที่เห็นกันในตอนนี้

คลองถมยามค่ำคืน มีเเต่ของเก่าๆเท่านั้น ในช่วงเวลาเย็นย่ำสักก่อนมืด ของวันสาร์จะมีรถซาเล้งรับซื้อของเก่า มารวมตัวกัน

เเล้วคนที่เป็นคนขายของคนกลาง คนซื้อ ที่รู้เวลาเปิดราคาตอนเเรกๆมั่ง ก็จะ...มาจับของ

(เขาเรียกกันอย่างนั้นนะครับ อย่าเพิ่งไปคิดอกุศล เพราะ จะกลายเป็นคิดเหมือนผมเอา )
5555

[attachment=9790]

เล่ามาซะยาว บางคนอาจยังไม่รู้ว่า ตลาดมืด หรือ คลองถมยามค่ำ อยู่ตรงไหนกันเเน่

เเรกเริ่มเดิมทีเดียวที่ผมเห็นมา จะอยู่ ซอยข้างๆโรงพยาบาลกลางเท่านั้น

จะยาวลึกจนไปออกถนน เส้นที่รถวิ่งมาจากทาง เเยกเวิ้งนาครเกษม จะไปทางวัดมังกรข้ามเเยกถนนเสือป่าไป

คือ บางทีเเล้วเเต่วันอีก

สมัยก่อนบางที บางสมัยของรัฐบาล หรือ ผู้ว่า เทศกิจไม่ให้ขาย มีวิ่งยกเเผงหนีก็เคยมี ตั้งใจไปเเต่กลับเจอตลาดร้าง

บางวันก็ขยายมาทางถนนเสือป่า ลามด้านหน้าออกมาถึงเเยกวรจักษ์

คนขาย...ก็จะไม่ใช่มืออาชีพกันขนาดนี้ บางทีก็จะเจอ เจ้าของมาขายเองเลย ต่อรองกันสนุก คุยถูกคอถูกใจเเทบให้ฟรี



ต่างจากสมัยนี้เยอะทีเดียว ที่เป็นมืออาชีพซะมากกว่า จะเป็นพ่อค้าเเฝง จำเป็นต้องมา ในเเบบสมัยก่อน



ที่พูดท้าวความมายาวนี่ คือ อยากพูดถึงสนามหลวง


สนามหลวง หรือ ของเเบกะดินที่ขายเเถบ ถนนริมคลองหลอด ที่เริ่มไล่มาจากเเถวๆ โรงเเรมรัตน์โกสิน

จะมีเหตุ ยุบๆ ย้ายๆ ขยายๆ หดๆ เหมือนคลองถมสมัยก่อนเปี๊ยบ คือ ผกผันตามนโยบายของ ทางเขต ทางเทศกิจ ในสมัยนั้นๆไป

สนามหลวง คลองหลอดในยุคนี้ ค่อนข้างจะยังคงมีลักษณะไม่เเตกต่างไปมาก เเบบคลองถม

อาจจะด้วยเหตุ ที่จอดรถยาก ไฟไม่มี ไม่สามารถมา ตั้งเเผงได้เป็นเรื่องราวเเบบคลองถม

การวางของขาย จะเป็นลักษณะ เเบกะดิน เอาผ้ามาปู นั่งขายเลย ร่มจะหลบฝนก็ไม่ค่อยมี หรือ ไม่มีเลย



คลองหลอด สนามหลวง จะเเตกต่างกับ คลองถมโรงบาลกลางชัดๆ คือ เรื่องของเวลาขาย

คลองหลอด สนามหลวง จะขายทุกวัน เเต่ คลองถมโรงบาลกลาง จะขายเเค่ ย่ำค่ำ วันเสาร์ หลับเฝ้าร้าน ทรหดขายจนเย็นวันอาทิตย์ 4-5โมงเย็น

เเต่ในการทัศนศึกษาของผม...ที่เผลอออกจากบ้านมาวันนี้ ผมอยากจะลองไปสะพานพุทธดูบ้าง ไม่ได้ไปนานเเล้ว

จริงๆผมไม่ค่อยชอบสะพานพุทธนัก เพราะดูๆ ของส่วนมากจะเป็น ของจำพวกเสื้อผ้า เสียส่วนใหญ่


เเต่วันนี้ความรู้สึกอะไรไม่รู้ นำพาให้อยากมาที่นี่ จนคุยโทรศัพท์เหม่อ มาขึ้นรถเมล์ที่ไม่เก็บค่าบริการ

ตอนเเรกก็งงๆ เเอบดีใจเล็กน้อยที่ ไม่ต้องเสียสตังค์ เเต่ก็ถือเงินรอไว้ตลอด เพราะนึกๆดูไม่คุ้มกับข้อหาโกงชาติ

กว่าจะสังเกตุดูว่า ไม่มีใครควักเงินจ่าย เลย ไม่มีเสียงเขย่ากระบอกตั๋ว เเคร่กๆ เลยสักนิด ก็ปาไปค่อนทาง

   
ของฟรีไม่มีในโลก เคยมีคนกล่าวไว้......

ไม่รู้เป็นเทคนิคซื้อใจอะไร อีท่าไหนของใครรึเปล่าว

สงสัยชนหมู่มากในชาติ ที่เคยออกเสียง คงอาจคอฝืด เลยต้อง หาเศษหยดน้ำท่า มาเลี้ยงให้ลื่นคอ ซื้อใจกันไป


การเเอบเอาเศษอาหาร อมยิ้ม มาอมไว้ เเล้วโปรยให้จำหน้า ก่อนจากไป...

คุณเเม่ของผม..เคยสอนให้ใช้วิธีนี้ เวลาเจอหมาไม่เชื่อง ดุๆ เอาไว้ทำให้มันเชื่อง ให้มันจำเรา



เรื่องบางเรื่อง เราก็อาศัยพวกมาก ลากกันไป

คอที่ไม่ควรออกเสียง เนื่องจาก ความรู้ความเข้าใจของเสียง ยังไม่มีภาวะสมควรพร้อม

ผมไม่ได้ว่า หรือ เเบ่งชนชั้นใดๆนะครับ คนเราทุกคนเท่ากัน มีความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกัน

ความรับผิดชอบ ในการเเสวงหารู้ เพื่อการเปล่งเสียง เเสดงออกซึ่งความคิดเห็น ไม่ใช่เรื่องของฐานะ หรือ เเสดงวรรณะเเต่อย่างใด

เเต่มันคือ ความน่าจะเป็น ในการที่คุณจะอยู่ร่วมกับคนอื่น ร่วมร้อง ร่วมเปล่งเสียงในเพลงเดียวกัน


คนพี่หมั่นเพียรศึกษามีความรู้ กว่าจะเข้าใจ เเละ ถ่ายทอดออกมาเป็นเพลง

เเทบไม่อยากออกเสียงใดๆ ในเมื่อเล่งเสียงออกมา

ก็ต้องเจอพวกมาก...จะลากไปลงเหว ลงนรกกันซะตลอด ทุกเพลง



มาปัจจุบัน ผมเเคร์ เคารพตัวเอง เเละ ผู้คนต่างๆมากขึ้น เเต่บางทีก็อาจมีคนไม่เข้าใจผมบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา

คงชิงชังในการถือดี เเต่ช่างเถอะ ผมเคารพความถูกต้องเสมอ


เสียงที่เกิด จากความคิดเเละ ประสพการณ์ ของผู้คนต่างๆ ที่เเสดงออก มันมีที่มาที่ไป


บางทีสิ่งที่ เราลืมเล่นกันไป คือ เสียงเงียบ .....


เเต่บางทีเสียงเงียบ การสงบปากสงบคำนี่เเหละ มันล้ำค่า มากกว่าเสียงที่เปล่งมา โดยความไม่เข้าใจ ความไร้สติ ไร้ความรับผิดชอบ



จะน่าตกใจกว่านั้น..คือ เสียงที่หลงผิด

คิดว่าตน...มีความพร้อมร่วมบรรเลงกับผู้อื่น พร้อมเสนอสู่ชนหมู่มาก เเละ นิ่งเลยนะ มั่นใจกะว่าข้านี้ใช่เลย เนียน....
   

ไม่รู้ผมซีเรียสไปรึเปล่าว จนโรคกระเพาะกำเริบอยู่บ่อย เเม้บางทีมันจะเป็นเเค่การล้อเล่น ร่วมสนุกกันเล็กๆ

เเต่ผมมักคิดว่า การปล่อยปะละเลย การดูดาย ที่จะไม่ให้ความรู้ต่อการกระทำนั้น ว่าผิดถูกเหมาะสมอย่างไร

ในสิ่งเล็ก ที่เราปล่อยมองข้ามไป ก็จะนำเข้ามาสู่สิ่งที่ใหญ่กว่านั้น เป็นปัญหาขึ้นไปเรื่อยๆ



รู้ดี ในอุเบกขา..การวางเฉย หรือ คิดในคำท่านพุทธทาส ** มันก็เป็นเช่นนั้นเอง**

เเต่ ...ก็มักเผลอที่จะอดไม่ได้อยู่บ่อยครั้งไป




ลองนะ...นึกถึงคนที่ทั้งชีวิตตั้งใจศึกษามาเปล่งเสียงสิ

ทุกย่างก้าวของชีวิต เขาเเทบไม่ทำอะไรเลย นอกจากการศึกษาหาความรู้ ความเข้าใจในการออกเสียง


เเล้ว เพลงที่ล่ม องค์ประกอบที่สำคัญในการทำลายล้าง ที่สังเกตุมาคือ

การเปล่งเสียงโดยขาด สติ วิจารณญาณ


คงอาจจะคิดว่า..บ้ารึเปล่าว เอาเรื่องการออกเสียง ความรับผิดชอบ พวกมาก ประเทศชาติ มารวมกันทำไม

จริงๆ ระบบวิธีคิดก็ไม่ได้ต่างกันมากนะครับ การดำเนินไปของกิจกรรม การอยู่ร่วมกันของชนมวลหมู่


ไม่ว่า ..วงดนตรี หรือ ประเทศชาติ ล้วนล่ม จมหายด้วยเสียงเหล่านั้นทั้งสิ้น

ไร้ความรู้ ไร้สติ ไร้ความเข้าใจ เเต่ชอบส่งเสียงดังๆ

เเละ เเน่นอน มวลชนเหล่านี้มีมาก เเละ พวกมากก็ลากลงเหวเสมอ

จริงๆ ผมเศร้า เเละ หดหู่มากนะ



มาตรงนี้ได้ไงนี่ สงสัย.... 555555

เออ... ผ่านเยาวราชมาเเล้วครับ เลี้ยวซ้ายปุ๊บ คือ พาหุรัด

เดี๋ยวหัทยา จะพาเพลินค่ำคืนนี้ต่อ...

เเล้วจะมาเขียนต่อครับ..... ติดตาม ค่ำคืนของการซนเเบบผมดู

[poPPie]

นึกว่าไป "ทิ้งรักลงแม่น้ำ" นินินิ

[.::.pOoH.::.]

...จริงๆ ผมชอบเดินเล่น สนามหลวงมากกว่า....

...... เรามันคนเเปลก ก้อเลยชอบของเเปลก

ชอบของแปลกขนาดน้านนเลยเหรอครับ น้าหัดทายา...(O_O)

[pok]

โปรดติดตามตอนต่อปาย.....
ป๊อกชอบปายเดินสะพานพุทธมากกว่าอ่ะคร่า
ชอบม่ายเหมือนกาน อิอิ

[Run]

ยิกๆๆๆ(ลงชื่อเยี่ยมชม)

แหม่..เหมือน improvise ด้วยตัวหนังสือเลยนะครับ

[SARUN]

ตรวจสอบแล้ว
ปราศจาก ?คริๆๆๆ?
ผ่านได้!!!

[karn]

เเล้วจะมาเขียนต่อครับ..... ติดตาม ค่ำคืนของการซนเเบบผมดู

ติดตามอยู่จ้า..

[hattaya111]

6/สค/08

ต่อนะครับ..............


เมื่อมาถึงพาหุรัด ก็ลงมายืนมึนๆ หน้าเซเว่น คิดไปว่า.....

โอ้ว์ ดีงามดั่งฝันไป ตะกี้เพิ่งได้เดินทางฟรี โดยรถเมล์ ขสมก...

**ช่างน่าทึ่ง เดินทางฟรี**

คิดเล่นๆต่อไปว่า...

ถ้าคนเราได้ประหยัด ค่ารถโดยสารรถไป 7 บาท ไปกลับ อย่างน้อย14 บาท จะเกิดอะไรดีขึ้นได้บ้าง


ติ๊ก ต็อก ...ติ๊กต็อก....



อ่ะนี่...เลย


เราอาจสร้างการต่อยอด จากเงินจำนวนนี้ได้เป็น 100 ล้าน เชียวนะ

   

โดย....

อาจจะนำเงินส่วนนี้ไปซื้อ **มีดคัทเตอร์เล็กๆ **

เเล้วไปดักจี้เด็กอนุบาล


เอาเงินค่าลูกกวาดเค้ามาอย่างปราณี

คนละสัก 10 บาท ได้สัก 20 -200 คน ตามความขยัน พยายามอย่าให้โดนรวบจับ หรือ ประชาฑัณต์


เสร็จขั้นตอนในข้างต้นเเล้ว

นำเงินจำนวนนั้น ซื้อมีดที่ใหญ่ เเข็งเเรงขึ้นไปจี้เด็กประถม เเละ ทำอย่างเดิม

ผมว่า...ต้องไม่ถูกตำรวจจับเเน่เลยนะ เพราะเราหนีย้ายชั้นมา จี้อีกชั้นนึง

เสร็จเเล้วน่าได้มากกว่าเดิมเยอะ เอาไปจี้ชั้นมหาลัย จนถึงป.เอก

เราควรใช้อัตราการเรียกเงินที่จี้ได้ ตามคุณวุธฒิ เเละ อายุ



อย่าเอาหมด สงสารเค้า เดี๋ยวขาดสารอาหาร

ทีนี้น่าจะได้เยอะเเล้ว เริ่มนำเงินไปซื้อรถ หาลูกน้องเริ่มออกปล้น หาได้เยอะมากๆ เเล้ว จัดทีมเเบ่งหน่วยงาน ออกปล้นอีก....

นำเงินมาซื้อรถถัง บุกจับอะไรไปก็ว่าไป ปิดถนน ปล้นอะไรไปเรื่อยเปื่อย


จนเบื่อ ...... อิ่มตัวในการอยากได้อยากมี

เเล้วเอาเงินไปมอบ...กองทุนอาหารกลางวัน ...หลวงตามหาบัว..อะไรก็ตามใจ

   
ผมว่าเเบบนี้จริงใจดีนะ ไม่ต้องใส่สูท หาเสียงหลอกคน ซื้อลูกอมมาล่อเด็ก ให้ส่งเสียงเลือกพวกมัน เเล้วมาปล้นชาติบ้านเมือง


กลับมานึกๆ....

มาสังเกตุป้ายจั่วหัว ที่อยู่หน้ารถเมล์ดีๆอีกทีเเล้ว

ตรงที่เขียนบอกว่า..รถบริการฟรี...

ลักษณะจะ คล้ายๆ ป้ายชื่อพรรคการเมืองพรรคนึง

เทคนิคการหลอนความรู้สึก จากป้าย โดยเเผนกจิตวิทยาการตลาด ขององค์กรณ์นั้น

จริงๆมีเเฝงอยู่มาหลายป้ายหลายองค์กรณ์เเล้ว

ป้ายโฆษณา ประชาสัมพันธ์ของทางการ หลายจำนวน ทั้งน้อยใหญ่ ลองสังเกตุดีๆสิครับ

เทคนิคนี้ จะหลอกหลอนจิตใต้สำนึก ให้รู้สึกคุ้นเคย ปลูกฝังอะไรเราบางอย่างโดยเราไม่รู้ตัว

เอ๊ะ..นี่..เอาเงินภาษีประชาชน มาหาประโยชน์ต่อส่วนใครรึเปล่าว

   

คิดๆไป...เดินตรงไปเรื่อยๆ ผ่าน ส.น จักรวรรดิ์ เริ่มเจอ ร้านอาหาร เริ่มเจอคน เเละ ข้าวของต่างๆ

ซึ่งจริงๆก็ไม่อยากได้ อยากดูอะไร จะมาดูบรยากาศซะมากกว่า



ผู้คนก็เยอะดี สาวๆสมัยนี้ก็ดูนุ่งน้อยห่มน้อยกันดี ตามสภาวะสังคมที่เงินทองฝืดเคือง ต้องมาประหยัดสิ่งต่างๆกันมากขึ้น

รวมทั้ง ประหยัดการคิดมาก..จำกัดจำเขี่ยทางปัญญา ไม่คิดอะไรมาก เอาสมองเเค่ไว้กั้นหู ตั้งจมูกกะลูกกระตา

พวกเงินทองฝืดเคืองชาย เเลเห็นเข้า บวกกับเครียด ไม่มีเงินทอง จนนารีหนีหาย ไร้กำลังทุนจะลงอาบน้ำนารีบำบัด

ทนความหิวทางกายไม่ไหว จะมาสร้างความระคายเคือง กับสาวนุ่งน้อย อกเท่าก้นเด็ก ที่ดิ้นรนบีบรัด อัด ฉีด หลอกสร้างปมเด่น

จนชายฝืดเคืองสิ้นปัญญา ก่อคดีความ.....

   

ผมไม่รู้ว่านั่น ศิลปะ หรือ อาณาจาร

บางทีการสถานที่เลือกที่เเสดง ก็อาจช่วยให้น้องๆอกก้นเด็ก เเอบอ้างว่าตนเป็นศิลปะ รอดระคายเคือง

กาลละ เเละ เทศะ นั้นล้วนเป็นองค์ประกอบสำคัญ ในการเเสดงทีเดียว




ผมเคยบอกลูกศิษย์ว่า

เอ็งอยู่ริมทุ่งนา อย่าพยายามเล่น บ้าค เบโทเฟรน...จัดไปเลย หมอลำ ลูกทุ่ง

อยากทานเหล้าขาว ทานข้าวปลา ก็จะได้กินอิ่มท้อง คนรอบข้างจะยิ้มเเย้มเจรจา



ก็มีอีกคำนึง ที่ไม่ต่างคือ จงเเสดงธรรมให้ถูกกาล

ธรรมมะ ในความคิดผม คือ ธรรมชาติ หรือ การเข้าใจธรรมชาติ

คือ หัวใจหลักในการเข้าใจ สภาวะเเห่งจิต เเละ การกระทำ ที่จะดำรงค์ตน อยู่กับธรรมชาติอย่างผาสุก




ยามค่ำคืน ที่อากาศดีๆเช่นนี้ ก็มีทั้ง ข้าวของ บรรยากาศต่างๆให้เลือกมองมากมาย

ไม่ต้องทายก็คงรู้ว่า...ผมคงไม่ค่อยได้มองข้าวของ ที่วางขายสักเท่าไร

เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เเผงหนังละเมิดลิขสิทธิ์ หนังโป๊ เพลง mp 3 ของกินที่มากมาย ไม่สามารถดึงความสนใจผมได้นักเวลานี้

   
คืนนี้ ผมรู้สึกว่า อากาศดี สดชื่นมาก อย่างน่าเเปลกใจ จะเป็นเพราะ เจ้าเเมวที่ได้พูดคุยในหัวค่ำ ทำให้เราอารมณ์ดีรึเปล่าวนะ

ผมบ่นกะตัวเอง ... เพื่อตามให้ทันสภาวะจิต ที่ตอนนี้ ดูสดชื่นกว่าที่เคย

เเม้จิตจะตก เผลอสติไปบ้างกับ ห่มน้อยหลายนางเเล้วก็ตาม โดยไม่ทันระวังตั้งใจ555


ก็ธรรมดานะ ผู้ชาย 5555 อ้างกันไปเรื่อยเรา



เดินๆไป ลองดูนี่ดูนั่น จะหาเรื่องเสียตังค์สักหน่อย

เเต่ก็ไม่ห็นอะไรน่าสนใจพอ จะดึงตังค์อันน้อยนิด ออกจากกระเป๋าเเฟบๆของผมได้

อะไรๆ ก็ไม่ได้ดึงดูดความอยากได้เท่าใดนัก คงอิ่มตัวเเล้วมั้ง อะไรๆก็มีเเล้ว ลองมาเกือบหมดเเล้ว

ต่อมความอยากได้ของ คงเสื่อมไปบ้าง งั้นมั้ง..



สักครู่จึงเดินไปพบที่ๆ เดาว่า นี่เเหละคือสาเหตุ


นี่หล่ะมั้ง..ที่ทำให้ที่นี่อากาศดีเเบบนี้





ติดตามตอนต่อไปครับ ...จิ้มเเป้นพิมพ์เมื่อยละ

[karn]

อย่าเอาหมด สงสารเค้า เดี๋ยวขาดสารอาหาร

ธรรมมะ ในความคิดผม คือ ธรรมชาติ หรือ การเข้าใจธรรมชาติ

ติดตามตอนต่อไปครับ ...จิ้มเเป้นพิมพ์เมื่อยละ

ติดตามอยู่ครับ

[Grid..]

ติดตามด้วยคนครับ.. :p