น้าๆ สร้างแรงจูงใจในการเล่นกันยังไงครับ

[BytSerk]

ตามหัวเรื่องเลยครับ เรื่องของเรื่องก็คือ

เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ผมเริ่มเล่นกีตาร์ใหม่ๆ รู้สึกว่าอะไรๆ ก็แปลกใหม่ไปเสียหมด
อยากฝึกอยากลองมันซะทุกบทเรียนทุกลิคทุกเทคนิก

ซึ่งอาจจะเป็นโชคดีของผมหน่อยที่ไปได้เร็ว ก็เลยได้ดูดซึมดูดซับสิ่งที่ผมฝึกผมเรียนเข้ามาในตัวเยอะหน่อยครับ

ต่อตอนนี้มันเหมือนเป็นคอขวดครับ คือหลังๆ นี้รู้สึกว่าเรียนอะไรใหม่ๆ ยากจัง ไม่ค่อยจำด้วย
ผมเรียนเองจากตำราที่หาได้ครับ เคยไปเรียนจริงๆ จังๆ อยู่บ้าง แต่พอเห็นหลายๆ ที่ๆ ดองนักเรียน สอนกั๊กไปกั๊กมา เรียนผ่านไปหลายเดือนก็ยังเล่นไม่จบเพลง

(ผมเห็นด้วยกับพื้นฐานที่แน่นๆ แต่ผมเชื่อว่าไม่ใช่ทุกคนที่ต้องการอะไรที่มากขนาดนั้น ผมยังจำความรู้สึกปลื้มใจกับ C/Am/Dm/G7 ครั้งแรกที่ฟังได้ ณ ตอนนี้ผมไม่ต้องการโครงสร้างคอร์ด ผมไม่ต้องการการ Voicing ผมไม่ต้องการการจับหลาย Position ผมต้องการแค่ดีด 1 ทีสำหรับ 1 คอร์ด ผมก็มีความสุขแล้วครับ)

สุดท้ายก็เลยพาลไม่ชอบเรียนตามสถาบัน อย่า มา ฮา อาจเพราะเคยโดนอ.ที่นั่นดูถูกว่า
เด็กอายุ 10 ขวบที่เป็นศิษย์เอกแก เก่งกว่าผม ซื่ง ณ วันนั้นผมไม่เคยเรียนทฤษฏีดนตรี ฝึกแต่การเล่นสด แกะคอร์ดสด ผมฟังแล้วลมขึ้น เกลียดแกไปเลย ...

ณ วันนี้ผมเล่นดนตรีกลางคืนมาได้ประมาณ 2 ปีครับ เป็น 2 ปีที่มีความสุขมาก แต่ผมกลับพบว่าทักษะดนตรีมันพัฒนาได้น้อยมาก ผมมีโอกาสได้เล่นกับมือ Percussion อาชีพคนนึงในเชียงใหม่ ผมก็ได้ฝึกจังหวะแปลกๆ Timing Dynamic etc. ก็ดีครับเป็นอะไรที่ต้องการเหมือนกัน

ก็เลยอยากต่อยอด ลองหาข้อมูล Jazz กับ Blue ดู อยากเล่น หาตำรามาปรินท์ออกมาดิบดี สุดท้ายก็ได้แต่ดอง เพราะพอลองไปฝึก พบว่ามันจำเป็นต้องรื้อความรู้ใหม่เลย เพราะโครงสร้างผมมันเป็นครูพักลักจำ ไม่มีระบบเท่าไหร่ เลยเป็นปัญหาต่อการฝึก

คำถามก็คือ น้าๆ เคยมีประสบการณ์แบบผมบ้างรึเปล่าครับ แล้วสำหรับคนที่เคย น้าๆ ผ่านจุดนั้นมาได้ยังไงครับ อนุญาตให้ใช้เวลาตอบไม่เกิน 5 นาที และไม่ควรเกิน 1 หน้า A4

ขอบคุณล่วงหน้าครับ

[Therock]

สำหรับผม จะพยายามทำให้ได้ตามนี้ครับ

อยู่กับคนเก่ง ๆ บ่อย ๆ ครับ
นอบน้อมขอเป็นศิษย์คนเก่งบ่อย ๆ ครับ (ถ้าทำตัวเหมือนน้ำเต็มโอ่ง ใครจะไปเติมน้ำเพิ่มได้ อิอิ)
อย่ากลัวที่จะโดดขึ้นไปแจมกับคนเก่ง (ข้อนี้ผมพยายามอยู่ครับ)
...

[SARUN]

ดนตรี...เป็นภาษาธรรมชาติอย่างหนึ่ง ที่ติดตัวมาแต่เกิด สามารถเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง....พื้นฐานไม่จำเป็นต้องแน่น ก็เล่นก็ร้องเป็นได้

แต่เมื่อเริ่มก้าวมาสู่รูปแบบดนตรีเฉพาะทาง
จำเป็นอย่างยิ่งต้องอยู่ใกล้ชิดกับผู้มีประสพการณ์ในทางนั้นๆ

คนดนตรีส่วนมาก มักมีความอดทนน้อยกับพื้นฐานที่แน่นๆ
คนดนตรีบางคน ก็วางหลักสูตรให้ตัวเองไว้ในใจ ก่อนที่จะไปเรียนกับผู้รู้

ดังนั้น ถ้าพื้นฐานไม่แน่น โอกาสที่จะต่อยอดไปเรื่อยๆ ก็จะน้อยลงไปทุกที ทุกที ทุกที

คงเหมือน การสร้างบ้าน สร้างตึก สร้างคอนโดฯ เชื่อว่า ใช้เวลาการก่อสร้างรากฐานประมาณกว่า1/2ของเวลาก่อสร้างทั้งหมด
ถ้ารากฐานไม่ดี อย่างเก่งก็คงสร้างได้แต่เพิงสุนัขแหงน

ผมเองก็เป็นอยู่ในตอนนี้ 5555555

อยูที่"ความพอเพียง" ดีกว่า
ถ้าพอเพียงที่ เพิงฯ ก็สร้างแค่ เพิงฯ
ถ้าพอเพียงที่ บ้าน ก็สร้างแค่ บ้าน
ถ้าพอเพียงที่ ตึก ก็อย่าลดเสป๊ก ปูน เหล็ก ที่ใช้เทเสา หล่อคาน...

ส่วนตอนนี้ ขออยู่เพิงฯ ไปก่อนครับ
เดี๋ยวค่อยตามน้าBytSerk ไปอีกที

ถ้าผมเป็นน้าฯ ผมจะออกจากความสำเร็จที่ผ่านมาของตัวเอง ไปอยู่ที่กลางแจ้งมากขึ้น ไม่ศึกษาดนตรีด้วยตัวเองเพียงลำพังหรือกับเฉพาะกลุ่ม
เป็นกำลังใจให้ครับ

[Grid..]

สำหรับผมแรงจูงใจในการเล่น..

น่าจะมาจาก..

ส่วนตัวผมมักจะคิดเสมอว่าเรายังไม่เก่ง.. (ก็ไม่เก่งจริงๆนั่นล่ะ.. )
อะไรที่คนอื่นทำได้แล้วเรายังทำไม่ได้เราต้องทำให้ได้ครับ.. (ยกเว้นเรื่องแย่ๆ..)

ต้องเข้าใจในความผิดพลาดของตัวเอง.. ยินดีรับคำติ-ชม (คำติ-ชม กับคำด่า แยกแยะให้ออกนะครับ..)

คุยเรื่องนี้แล้วคิดถึง พี่ ณรงค์ เดชะ (รงค์ วงster) แกเคยพูดว่า "ถ่อมตัว-ต่ำต้อย จะทำให้เรายิ่งใหญ่"

---------------------------------------------------------------------------

ทุกคนมีสิบนิ้วเท่ากัน.. ไม่มีใครจะแย่ไปตลอด หรือเก่งไปตลอดกาลหรอกครับ.. รวมทั้งตัวเราเองด้วย..

ถ้าวันนี้เราแย่.. เชื่อเถอะว่าวันนึงเราจะต้องดีขึ้นถ้าเราหมั่นฝึกซ้อม..

ผมชอบคำคมจากโฆษณาชิ้นนึงที่ว่า "โชคดีในชีวิตมนุษย์อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ.. หากเราตั้งใจทำและฝึกฝน.."


ขอให้เล่นดนตรีอย่างมีความสุขจ้า..

[BytSerk]

เรื่องถ่อมตัวนี่ผมก็เชื่อว่าสำัคัญเหมือนกันจริงๆ ครับ

บางคนที่เคยเจอ อีโก้จัดมากๆ พอฟังเค้าเล่นแล้วก็งั้นๆ

แต่ทางกลับกันคนเก่งมากๆ ที่เคยเจอ กลับไม่มีอีโก้เลยสักนิดนึงครับ

ขอบคุณทุกความเห็นครับ รอน้าๆ ท่านอื่นมาตอบอีกคน

ป.ล.ที่น้ารันตอบมา ผมเคยใช้เป็นข้ออ้างให้ตัวเองอยู่พักนึงครับว่าพอเพียง

แ่ต่สุดท้ายใจผมก็ตบหน้าผมดังฉาดว่า ยังไม่พอง่ะ .......

[boobyblue]

ผมก็เริ่มต้นและเป็นอยู่คล้ายกับน้าBytSerkเลยครับ
ตอนนี้ก็อาศัยyoutubeเป็นหลักในการหาแรงบันดาลใจครับ
ลองฟังลองดูไปเรื่อยเปื่อยก็พอบรรเทาปวดไปได้บ้างครับ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมว่า....
แรงจูงใจที่ถามหนะ...ใจใคร?
เหตุใดต้องให้หรือหาใครหรืออะไรมาจูงด้วยครับ
ใจเราหรือใจเขาครับ
หากใจ"เขา"ก็ต้องเอาแอกออก
หากใจ"เรา"ก็เอาแอกสวมครับ
หากใจ"ตน"ก็เอาแอกเข้าแอกบ้างบางเวลาก็เข้าท่าดี....

[Paiman]

แต่ละคนคงมีสิ่งที่ทำให้เกิดแรงจูงใจแตกต่างกัน ผมยึดหลักง่ายๆแบบนี้ครับ
1. มีเป้าหมาย ค้นหาตัวเองให้เจอว่า เล่นดนตรีไปเพื่ออะไร
2. หาวิธีการ เพื่อตอบสนองเป้าหมายนั้น เรียน ลักจำ
3. ลงมือทำ ผึกฝน ซ้อม โดยเริ่มจากสิ่งที่ทำได้ง่ายๆ ก่อน เพื่อให้เกิดกำลังใจ
4. ทบทวน ตรวจสอบสิ่งที่ผ่านมา พัฒนาขึ้นเท่าไหร่

นอกจากนี้ ก็คงต้องหาประสบการณ์ คลุกคลีกับผู้รู้ครับ
แต่ผมว่าสิ่งสำคัญที่สุด คือ วิธีคิดและเป้าหมายครับ หลายครั้งพอเราเล่นดนตรีไปนานๆ เรามักจะลืมไป ว่าเราเล่นดนตรีเพื่ออะไร

เพื่ออยากเก่ง เพื่อหากิน เพื่อความสุขทางใจ เพื่อโชว์ เพื่อสนองอารมณ์ตัวเอง

เพราะเมื่อเป้าหมายเปลี่ยนไป วิธีการและการสร้างแรงจูงใจย่อมเปลี่ยนไปด้วย

[ลูกแกะ]

ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ
ผมสนุกกับการดีดกีต้าร์สนุกที่ได้คิดว่าเพลงนั้นเพลงนี้จะเรียบเรียงยังงัย
จะวางมือที่ตำแหน่งไหน แล้วก็ซ้อมจนเข้าที่เข้าทาง
ช่วงที่ซ้อมให้เข้าที่ เป็นช่วงที่สนุกที่สุดเลยครับ

หลายครั้งที่เห็นคนเก่งๆเล่นแล้วรู้สึกอิจฉา อย่างน้าหนึ่งหัดทายา
หรือน้าหนึ่งอีเจสิง แต่ตอนนี้...ผม ลูกหนึ่งแกะ ไม่อิจฉาคนอื่นแระครับ
ผมเองก็จะเล่นไปในแนวทางของตัวเอง
อาจจะยังไม่เพราะ แต่ผมก็สนุกที่จะเล่น

เท่าที่ผมทราบ
นักกีต้าร์มีสองกลุ่มใหญ่ๆคือ
1.สนุกกับเสียงที่ออกมาชอบที่ได้ยินเสียง และ
2.สนุกกับการที่ได้เล่น

แน่นอนครับ ผมมันพวกที่สอง ...หึหึหึ

[Katayoot]

ผมไม่ค่อยสร้างแรงจูงใจอะไร....

เพลงไหนเพราะผมก็ชอบที่จะเล่นจะร้อง...

แต่แรงผลักดันทั้งหมดของผมอยู่ที่คนฟัง ถ้าคนฟังมีความสุขกับเพลงที่ผมเล่นและร้อง
5 ชั่วโมงก็ยังเฉย ๆ ไม่เหนื่อยสักนิด

ถ้าวันไหนแขกในร้านไม่สนใจเพลง ผมจะเล่นไม่ค่อยอินน์ 1.5 ชม. ช่างนานแสนนานครับ

[วีรวิทย์]

เมื่อก่อนตอนฝึกเล่นก็เป็นแบบ ลูกทุ่ง มั่วบ้าง ครูพักลักจำ เล่นตามวงเหล้า มาเรื่อย อาศัยที่ว่าผมเป็นคนไม่มี ฟอร์ม สงสัยอะไรก็ถามเอาดื้อๆ
จนเมื่อมีโอกาสเล่นดนตรีกลางคืน ร่วม กับคนอื่นมันทำให้เรารู้ว่า การได้บรรเลงร่วมกับคนอื่น มันมีรายละเอียด มากมาย และมีอีกหลากหลายที่ต้องไป ฝึกเพิ่มเติม ผมจึงตัดสินใจไปเรียน กีตาร์ ตอนนั้นอายุก็เกือบๆ 30 แล้วมั้ง
จากเหตุผลที่ว่า เราเล่นกับวงได้ไม่ดีเลย และ ตอนนั้นได้ฟัง อัลบัม บรรเลง กีตาร์ ของชมรมกีตาร์ กรุงเทพ "กีตาร์ลายไทย "ของ อ.กมล อัจฉริยะศาสตร์ ชอบมากแต่ แกะไม่ได้สักที มันหงุดหงิด อึดอัด เสียงคู่เบสที่กลมกลืน เสียง เทมโมโล ที่ไพเราะ อะไรที่จะทลายกำแพงนี้ไปได้ คำตอบคือ การไปเรียน แต่ผมก็เป็นนักเรียนที่เหลวไหล เรียน 3 ที่ๆ ละ 2-3เดือน ขี้เกียจซ้อมเด็กน้อยที่เรียนด้วยกัน ตอนนี้ เป็น อาจารย์สอน ดนตรีไปหลายคน แต่การเรียนช่วงนั้นได้อะไรมาเยอะมาก ได้ทลาย กำแพง แห่ง อวิชชา เปิดทางสว่างในโลกของดนตรีได้พอควรทีเดียว ผมกำลังจะบอกว่า
แรงจูงใจได้มาจาก การได้ฟังเพลงที่เราชอบและคิดจะ"เล่น"มันให้ได้
แรงบันดาลใจคือ ความท้าทายที่จะเอาชนะ ได้ร่วม เล่น กับเพื่อนๆในวงแบบไม่ให้ถูก ตำหนิ
เป็นบ่อยที่ชีวิตมันหมดพลัง เบื่อ หยิบ กีตาร์ มาก็ ไม่รู้จะเล่นอะไร มี list เพลงที่ชอบๆ จะเอามาทำเป็น folk เยอะแยะแต่ ดีด ๆ แล้ว ก็วางสมองกับมือ ไม่ไปด้วยกัน?
หยิบไวโอลินมาก็สีไล่ เสกล ได้ รอบ สองรอบ ก็รู้สึก ไม่ลื่นไหล เสียงออกมารับไม่ได้ วางลงกล่องดีกว่า?
วิธีแก้ของผม
1 ไปนั่งดู คนอื่นที่เก่งๆเล่น เมื่อก่อนไป yes indeed สมัยพี่ตู่ V8 เล่นอยู่
ผมชอบ tommy ชีพชนก และพี่โอ๋ ธีร์ ไชยเดช มีใครอีกไหมที่เล่นกีตาร์เพลง เหล่านี้ได้? เดี๋ยวนี้ตั้งแต่มาอยู่ บ้านฟ้า ก็เลิกไปตระเวนหาร้านดูแล้ว (ดูพี่ๆ น้องๆ ในบ้านเรานี่ละสุดยอดฝีมือทั้งนั้น)
กลับมาก็ ฮึกเหิม ขึ้นหยิบกีตาร์มาเล่นได้หลายๆ ชม. ต่อวันได้อีก หรือเพลงที่ทำค้างๆไว้จีบสาว อาจจบได้ทันที
2. หาซื้อ VCD หรือ DVD คอนเสิร์ทมาดู เดี๋ยวนี้มีขายเยอะ ช่วยให้ได้ทบทวนและรู้เทคนิคใหม่ๆมาให้หัดให้ลอง
ผมคงไม่มีทางที่จะเลิกเล่น และเรียนรู้ กีตาร์ จนกว่าจะตายจากโลกนี้ไป
น่าจะมีแค่สองข้อนี้ละ