ต้องยอมรับ....

[edo]

....ดีจังเลยครับ...อ่านที่น้าๆ Post จนถึงตอนนี้ผมได้ข้อคิดในการทำงานและการใช้ชีวิตมากขึ้น......บางที่เราก็หลงลืมความเป็นตัวตน...
...ผมจะรู้สึกเป็นประจำเลยครับ.....อ้าววันศุกร์อีกแล้วเหรอ.....อ้าวนี่เราทำงานผ่านไปอีกปีนึงแล้วหรือ.....บางครั้งก็เสียดายครับ...เวลามันหายไปเร็วเหลือเกิน.......มีหลายอย่างที่อยากจะทำแต่ก็ทำได้เพียงเล็กน้อย....

..ผมกำลังสับสนนิดหน่อยครับ....ระหว่างการที่ละทิ้งงานราชการที่ รพ. เพื่อออกเดินทางตามความฝันอีกครั้ง

[edo]

...ขออนุญาติเล่านะครับ..เพราะผมรู้สึกว่าที่นี่คือบ้าน...น้าๆคือญาติสนิท
.....ชีวิตผมตอนนี้....มีสาม-สี่ส่วน..หลักๆก็คือ
1.งานราชการที่ รพ.ชุมชน..ที่บ้านเกิดของตัวเอง...ทำมา 2 ปีแล้วครับ
2.งานคลินิกส่วนตัว ซึ่งถือว่าป็นรายได้หลัก จุนเจือ น้องๆ..และส่งหลานๆเรียนหนังสือ....
3.งานร้องเพลงและเล่นดนตรี....ที่ร้านในขอนแก่น..ทุกเย็นวันอาทิตย์.....
4.งานกองทุนเล็กๆที่ตั้งขึ้น...(กองทุนครูสุนทร)...เพื่อระลึกถึงคุณแม่ของผม
...... เช้าไปคลินิก สายเข้า รพ...เที่ยง ไปคลินิก..บ่ายมา รพ....เย็น ไปคลินิก....เข้าบ้าน 2 ทุ่ม..ซ้อมร้องเพลง เล่นกีตาร์ จน 6 ทุ่มก็นอน..
..หรือถ้าวันไหนอยู่เวร.ก็ไม่ต้องหวังว่าจะได้นอน.....
.....

[edo]

...ความฝันที่อยากจะตามหา..ก็คืออยากเป็นศิลปิน..ออกอัลบัมครับ..55หัวเราะได้นะครับ...
..ไม่รู้ว่ามันเป็นมายังไง..สงสัยจะอยู่ในสายเลือดครับ..ตระกูลทางแม่ผมเป็นคณะหมอลำเพลินครับ...ส่วนทางฝั่งพ่อเป็นตระกูลหมอลำซิ่งครับ....ผมกลายพันธุ์ครับ
..ชอบAcoustic-Folk-Rock...
....ผมเริ่มเล่นพิณอิสานตั้งแต่ ป4 ครับ รวมวงกับน้อง ออกเล่นตามงานบุญครับ..

...ผมรู้ตัวเองเสมอว่า..เป็นคนที่ไม่ได้เก่งกาจอะไร...กว่าจะได้อะไรมาสักอย่างในชีวิตผมก็ทุ่มสุดตัวเลือดตาแทบกระเด็น.....
...วันนี้มานั่งมองตัวเองผมอายุ29....ถ้าขืนผมยังจับนั่นจับนี่อยู่..ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน..ไม่เป็นจริงเป็นจังสักอย่าง...ฝันก็คงจะเป็นแค่ฝันแน่นอน....
.....มารู้ตัวอีกที..ก็คงจะเป็นหมอชั้นทั่วไป..หมอชั้นสองใน รพ.ชุมชน..ให้เด็กๆหมอเฉพาะทางเหยียบหัวอยู่แน่ๆ....ชีวิตหมอมันเป็นแบบนั้นครับ..ถ้าคุณไม่ไปเรียนต่อ..ก็ต้องอยู่เป็นหมอทั่วไป..ไปจนตาย.....
...ถ้าจะให้ผมไปเรียนต่อ...จ้างก็ไม่เอาแล้วครับ..กว่าจะจบมาได้ ก็บุญแล้วว

....ผมก็เลยคิดว่าจะลาออกจาก รพ. ครับ...แต่ยังเปิดคลินิกส่วนตัวอยู่...แล้วเอาเวลามาทุ่มเทให้กับการร้องเพลง..และเล่นดนตรีให้เต็มที่..เพื่อปูทางสู่ความฝันครับ
....อย่างน้อยผมก็ยังเจือจุนครอบครัว..และสังคมได้บ้าง

....คิดหนักครับ....หลังจากสร้างบ้านให้พ่อเสร็จปลายปีนี้ ผมคงต้องตัดสินใจครับ

รบกวนอาๆ น้า ๆ ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ....สำหรับโลกใบนี้...ผมยังเด็กนัก..

[.::.pOoH.::.]

ผมก็สับสนในชีวิตเหมือนน้าหมอเอ็ดโด่เหมือนกันครับ พยายามหาแรงกระตุ้น แรงจูงใจในการทำงานหลายครั้งหลายครา เพราะมันไม่เหมือนที่เราคิดไว้

เคยคิดจะลาออกแล้ว walk the earth มาหลายทีแล้ว แต่กลัวจะไปตายแถวชมพูทวีปซะก่อน ก็เลยขอเก็บสตางค์ไปเรื่อยๆก่อน

พี่ชายคนโตผมก็เป็นหมอ ทำงานที่เดียวเอง แกมีความสุขมาก ผมรู้เพราะอยู่บ้านเดียวกัน เคยมีคนชวนไปทำที่นู่นที่นี่หลายที่ แต่ก็ไม่ไป แกกลับบ้านเร็วทุกวัน ไม่ค่อยสังคมนัก แต่เฮฮาตลอดเวลา มีลูก 2 คนละ

ดนตรีผมก็เล่นวันเดียวคือวันศุกร์ เป็นวันที่ตื่นเต้นทุกที เพราะได้ทำอะไรไม่ซ้ำซากจำเจ (วันอาทิตย์ผมก็สอนพิเศษอีก) และเป็นสิ่งที่ผมอินฯที่สุด นอกเหนือไปจากการทำอาหาร

สงสัยอยู่ในวัยสับสน...กระเตาะ..กระแตะ..กับอนาคต ครับ อิอิ

[san]

ไม่ว่าจะเลือกเดินทางไหน ความสุขก็เกิดขึ้นที่ใจอยู่ดี

ผมขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอ ประสบความสำเร็จอย่างที่ใจหวังไว้ครับ

[.::.pOoH.::.]

หนังสือของคุณบัณฑิต อึ้งรังษี มีอยู่ท่อนนึงยกมาจากหนังสือฝรั่ง "Do what you love, and the money will follow"

แต่ผมว่าเค้าลืมบอกไปอย่างว่า and do not regret if you fail

กระทู้นี้เรามาให้กำลังใจกันดีกว่า อ่านแล้วสบายใจดีครับ

[edo]

...น้าปุ๊ครับ....ชีวิตน้าปุ๊ตอนนี้......ฝันถึงอะไรครับ.....(นอกจากสาวๆ)55...

..แล้วน้า San หละครับ.....มีความสุขกับงานดีมั้ย...

[.::.pOoH.::.]

ปัดโธ่!! ปุ๊บอกหมอแล้ว ว่าให้แก้ไข "ละเอียดดดด" แง้!

[edo]

ปัดโธ่!! ปุ๊บอกหมอแล้ว ว่าให้แก้ไข "ละเอียดดดด" แง้!

...เอ๋...ตายแล้วทำไงอะครับน้าปุ๊ทีนี้......ช่วยยยยยยยด้วยยยยค้าบบบบบ

[SARUN]

..ผมกำลังสับสนนิดหน่อยครับ....ระหว่างการที่ละทิ้งงานราชการที่ รพ. เพื่อออกเดินทางตามความฝันอีกครั้ง

ขอแสดงความคิดเห็น ส่วนตัว
ตอนที่ในหลวงต้องจากแผ่นดินเพื่อทรงศึกษาต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ เป็นที่มาของประโยคที่ว่า "หากประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะละทิ้งประชาชนไปอย่างไรได้"
หาก คนไข้ที่ รพ. ยังต้องการหมออยู่ ก็อย่าละทิ้งงานราชการเลยครับ
เป็นกำลังใจ ให้เดินไปในโลกแห่งความเป็นจริงไปด้วยกันกับโลกแห่งความฝัน แบบ มีทุกข์ มีสุข คลุกเคล้ากันไป รวมแล้วได้รสชาติของชีวิตที่คุ้มค่าครับ

เป็นกำลังใจ ให้คนที่มีอาชีพ แพทย์ พยาบาล และอีกหลายๆอาชีพ ที่ต้องใช้ความเสียสละ