Story of an old man from long ago and far away

[napman]

ยังไม่เคยขี้น halfdome เลยครับ แต่ฟังน้าnap เล่าแล้วก็อยากจะลองดู
ที่น้าไปปี 2003 นี่ก็ไม่กี่ปีนี้เองนะครับ แสดงว่า น้าnap แข็งแรงมากๆ
ส่วน Whitney นี่ เพิ่งเคยได้ยินครับ
ไว้วันหลังน้าnap มาตั้งกระทู้เรื่องปีนเขาสิครับ ท่าทางจะสนุกทีเดียว
ขอบคุณมากครับ

Hi Maew,
I did go trek up to Half Dome again last year, try to do it annually until I can't!
Please research "Half Dome hiking, Yosemite" from the Web. I guarantee it will entice you to your core, and the thrill you will get from the cables up is simply worth doing it, trust me!

Also research for "Mt. Whitney" and you may want to try that too!
Like I said, it's my "Everest", I did try again just few years back but couldn't make it to the summit due mainly to my hiking partners sick at about 2,000 feet elevation up more to the summit!
I went back there for the last 3 years but didn't get the permit to trek to the summit, just hang around Lone Pine lake at around 9,000 feet elevation and only 2 hrs one way up from campsite at the Whitney portal.

Thanks for the recommentdation for "Mountain Thread", very interesting indeed.

---

ขอบคุณน้าศรันย์ค่ะ ดูยูทุบแล้ว ทึ่ง อึ้ง ตะลึงค่ะ น้า napman และสมาชิกในวงเจ๋งทุกคนเลยค่ะ

Hi Dej,
I thank you for behalf of my musician friends, well those guys (Paul, Chai and Jod) they are all legendary in their own ways. But please don't count me in, I'm not that worthly. I've been out of their league for so many many years, they'll leave me in dust!!!

I just want to enjoy Music again after the family obligation has been through. The best part is now Music will be my "enjoyment" not "work" any more. So I will have the luxury of what/when/how I want to do it and it's such an empower feeling a man can have although it won't last forever!
There are so many songs to be sung, so many books to be read, so many trails to be hiked, so many friends to be made.


WASTED ON THE WAY (C S & N)


LOOK AROUND ME,
I CAN SEE MY LIFE BEFORE ME
RUNNING RINGS AROUND THE WAY IT USED TO BE

I AM OLDER NOW,
I HAVE MORE THAN WHAT I WANTED
BU I WISH THAT I HAD STARTED LONG BEFORE I DID

**AND THERE?S SO MUCH TIME TO MAKE UP EVERYWHERE YOU TURN
TIME WE HAVE WASTED ON THE WAY
SO MUCH WATER MOVING UNDERNEATH THE BRIDGE
LET THE WATER COME AND CARRY US AWAY

OH, WHEN YOU WERE YOUNG,
DID YOU QUESTION ALL THE ANSWERS
DID YOU ENVY ALL THE DANCERS WHO HAD ALL THE NERVE

LOOK AROUND YOU NOW,
YOU MUST GO FOR WHAT YOU WANTED
LOOK AT ALL MY FRIENDS WHO DID AND GOT WHAT THEY DESERVED**
Napman9@yahoo.com

Have a nice weekend.

[dejemerry]

น้า napman ถ่อมตัวเกินไปแล้วค่ะ เท่าที่ดูในยูทุบ น้าก็ใช่ย่อย ไม่ธรรมดา เท่ห์มากๆค่ะ
วงของน้าได้เล่นเพลงไทยด้วยในบางครั้งรึป่าวคะ




ปล. ขอบคุณน้าแมว สำหรับคำแปลด้วยนะคะ

[napman]

Hi all,
It's me "The ghost from the past" 5555555
P.S. This is the only picture that I had with "THANKS" as I know of, given to me by my dearest friend from Thammasat, she cut it from the newspaper when "THANKS" was interviewed back in early 70s and saved it for me after all those years.

Notice how I dress? All black, black T-shirt, black jeans, and black slippers that made from tires. It's my "uniform" no matter where I played and amazingly my bandmates never complained about it! Thanks to them.

---

[quote='dejemerry'
วงของน้าได้เล่นเพลงไทยด้วยในบางครั้งรึป่าวคะ
[/quote]

Hi Dej,
No we never did,
just didn't know how to, besides "The Impossible" was the king of Thai songs in that era.

Now 40 years later!!


And here with friend (Ben) few months ago!! in action.


Here's the live jamming with Nana on guitar, I on bass, and 2 American friends Russ and TJ on another guitar and Roland E drum. No rehearsal needed, Nana lead and we all tagged along 5555


This one particularly for Maew,
The hike up to Yosemite fall summit in 2005, we couldn't get up to Half Dome that year because it's rained and snowed so much. We had to change plan and took a short 3 hrs but steeper hike up to Yosemite fall summit in rain/snow.
I took the picture of my 2 Thai friends on the way up, want to go????


And 2 last but not least for Maew,
This is me at Lone Pine lake up at 9,000 feet elevation on the 1/4 way up to Whitney summit. In 2005. Over the horizon is the descending trail down to the portal


Here's closer to home, only 1 hr drive away, the highest peak in Southern California, San Gorgonio in Mentone.
With my young American friends, this one has a fun story to be told, Got lost overnight and the search went on for us, (3 of us and another 7 of the other group of hikers), JUST PLAIN FUN to me but not for the others !!!!

[เฒ่าทารก]

คุณอา napman หนุ่มๆหล่อจังครับ
...น้าเหมียว อยู่ไหน แปลด่วนคร๊าบบบบบบบ

[SARUN]

And here with friend (Ben) few months ago!! in action.

โอ้โห....
ถ้าไม่บอกว่าชื่อ Ben
ผมนึกว่าน้า Nap เป็นเพื่อนกับ Leon Russell

Here's the live jamming with Nana on guitar, I on bass, and 2 American friends Russ and TJ on another guitar

โอ้โห....
ถ้าไม่บอกว่าชื่อ Nana
ผมนึกว่าน้า Nap เป็นเพื่อนกับ ชูวิทย์ !!!!

[Maew]

เยี่ยมเลยครับ มีภาพประกอบด้วย

แปลก่อนนะครับ
------------------------

Hi all,
It's me "The ghost from the past" 5555555
P.S. This is the only picture that I had with "THANKS" as I know of, given to me by my dearest friend from Thammasat, she cut it from the newspaper when "THANKS" was interviewed back in early 70s and saved it for me after all those years.

Notice how I dress? All black, black T-shirt, black jeans, and black slippers that made from tires. It's my "uniform" no matter where I played and amazingly my bandmates never complained about it! Thanks to them.

นี่ผมเอง "ผีจากอดีต" 5555555
ปล. นี่เป็นภาพถ่ายภาพเดียวที่ผมมีกับวง "Thanks" เท่าที่ผมทราบ, ผมได้รับภาพนี้จากเพื่อนรักของผมที่ธรรมศาสตร์ เธอตัดมาจากหนังสือพิมพ์เมื่อตอนที่ "Thanks" ถูกสัมภาษณ์ในช่วงต้นยุค 70 และเก็บรักษาไว้ให้ผมหลังจากผ่านไปหลายปี
สังเกตมั๊ยครับว่า ผมแต่งตัวยังไง? ดำทั้งตัว, เสื้อยืดดำ, ยีนส์ดำ, และรองเท้าแตะดำที่ทำจากยางรถยนต์ มันเป็น"เครื่องแบบ"ของผมไม่ว่าผมจะไปเล่นที่ไหน และน่าทึ่งมากที่เพื่อนร่วมวงของผมไม่เคยท้วงติงอะไรเลย! ขอขอบคุณพวกเขาด้วยครับ

---

วงของน้าได้เล่นเพลงไทยด้วยในบางครั้งรึป่าวคะ

Hi Dej,
No we never did,
just didn't know how to, besides "The Impossible" was the king of Thai songs in that era.

ไม่ครับ พวกเราไม่เคยเล่น
พวกเราเล่นไม่เป็น นอกจากนั้น "ดิ อิมพอสสิเบิ้ล" เป็นราชาเพลงไทยในช่วงเวลานั้น

Now 40 years later!!



And here with friend (Ben) few months ago!! in action.


Here's the live jamming with Nana on guitar, I on bass, and 2 American friends Russ and TJ on another guitar and Roland E drum. No rehearsal needed, Nana lead and we all tagged along 5555
นี่เป็นการแจมสดร่วมกับณ นะที่เล่นกีต้าร์, ผมเล่นเบส, และเพื่อนอเมริกันอีกสองคน, Russ และ TJ , ที่เล่นกีต้าร์กับกลองไฟฟ้า Roland ไม่จำเป็นต้องซ้อมใหญ่อะไรเลย ณนะ นำและพวกเราก็เกาะตามเค้าไป 5555



This one particularly for Maew,
The hike up to Yosemite fall summit in 2005, we couldn't get up to Half Dome that year because it's rained and snowed so much. We had to change plan and took a short 3 hrs but steeper hike up to Yosemite fall summit in rain/snow.
I took the picture of my 2 Thai friends on the way up, want to go????

อันนี้สำหรับน้าแมวโดยเฉพาะ,
ทางขึ้นเขาสู่ยอดน้ำตกYosemite ในปี 2005 พวกเราไม่สามารถขึ้นไปที่ Half Dome ในปีนั้นได้ เพราะฝนและหิมะตกหนักมาก เราจำต้องเปลี่ยนแผนและใช้เส้นทางที่ใช้เวลาแค่ 3 ชม.แต่ชันกว่า ขึ้นสู่ยอดน้ำตก Yosemite ท่ามกลางสายฝนและหิมะ
ผมถ่ายรูปนี้กับเพื่อนคนไทยอีกสองคนระหว่างทางขึ้นไป อยากจะไปไหมล่ะ????




And 2 last but not least for Maew,
This is me at Lone Pine lake up at 9,000 feet elevation on the 1/4 way up to Whitney summit. In 2005. Over the horizon is the descending trail down to the portal

และสองรูปท้ายสุด แต่ไม่ได้(สำคัญ)น้อยสุด สำหรับน้าแมว
นี่เป็นภาพผมที่ทะเลสาบ Lone Pine ที่ความสูง 9000 ฟุต เป็นระยะทาง 1/4 ของทางขึ้นยอดเขา Whitney ในปี 2005 เหนือเส้นขอบฟ้าคือเส้นทางเดินลงเขาสู่ทางเข้า



Here's closer to home, only 1 hr drive away, the highest peak in Southern California, San Gorgonio in Mentone.
With my young American friends, this one has a fun story to be told, Got lost overnight and the search went on for us, (3 of us and another 7 of the other group of hikers), JUST PLAIN FUN to me but not for the others !!!!

อันนี้ใกล้บ้านขึ้นมาหน่อย ขับรถแค่ชม.เดียว, ยอดเขาที่สูงที่สุดในแคลิฟอร์เนียใต้, San Gorgonio ใน Mentone
ผมไปกับเพื่อนๆหนุ่มอเมริกัน ทริปนี้มีเรื่องสนุกๆมาเล่าด้วยครับ
เราหลงทางกันทั้งคืน ต้องงมหาทางกันไปเรื่อยๆ (พวกเราสามคน และ ทีมนักปีนเขาอีกทีมหนึ่งที่มี 7 คน) สำหรับผม มันสนุกสุดๆ แต่คงจะไม่เป็นอย่างงั้นสำหรับคนอื่นๆ

--------

น้าnap ครับ
ไม่ลังเลเลยครับ อยากไปแน่นอน แต่ดูท่าทางต้องฟิตพอตัวทีเดียวนะครับ
น้าnap แข็งแรงมากๆ สมกับเป็นนักกีฬาเก่า และยังดูหนุ่มมากๆ
คุณพ่อผมก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับน้าnap แต่ไม่มีทางไปลุยแบบนี้ได้แน่ๆ
นับถือครับ
ผมไม่เคยไป hiking แบบลำบากๆอย่างที่น้าnap ไปเลยครับ เคยไปก็แต่ทางที่เค้าราดยางให้เดินง่ายๆ
เห็นแล้วน่าสนุกจริงๆ
ผมเคยอ่านเรื่องของนักเขียนดัง ชาวญี่ปุ่นคนหนึ่ง ชื่อ มุราคามิ เค้าเป็นคนที่ชอบวิ่งมาราธอนมาก
เค้าบอกว่า ระหว่างที่วิ่งทุกครั้งเค้ารู้สึกเหนื่อยมากๆ ทรมานมากๆจนไม่อยากจะวิ่งต่อ คิดถึงที่นอนสบายๆ เบียร์เย็นๆ แต่เค้าต้องการสัมผัสความสำเร็จหลังจากที่ถึงจุดหมาย และมันเป็นความรู้สึกที่ดีทุกครั้งที่ทำได้
ผมไม่แน่ใจว่า มันเป็นเรื่องดีหรือเปล่ากับแนวคิดแบบนี้ เพราะผมมักจะคิดว่า การจะไปถึงจุดหมายอะไรก็ตาม ระหว่างทางที่เดินไปก็ควรจะมีความสุขกับมันไปด้วย แต่คิดในอีกแง่หนึ่งการกัดฟันสู้กับความยากลำบากจนแทบจะเกินกำลังร่างกายและจิตใจ ก็เป็นการฝึกให้ตัวเราเองพัฒนา และมันเป็นเคล็ดลับสู่ความสำเร็จของหลายๆคน
ผมเลยสรุปว่า มันก็คงต้องมีช่วงเวลาทั้งสองอย่างที่คละเคล้ากันไปในเส้นทางที่เราเลือกเดิน

น้าnap รู้สึกยังไงบ้างครับ ในระหว่างทางที่เดิน และ เมื่อไปถึงยอดเขา

แล้วน้าไม่สนใจลองปีน everest ดูเหรอครับ ผมเพิ่งอ่านเจอเร็วๆนี้ว่ามีคนไทยปีนขึ้นไปสำเร็จเป็นคนแรก
แต่คนที่อายุมากที่สุดในโลกที่พิชิต everest ได้อายุ 69 ปี น้าnap อาจจะทำลายสถิติโลกก็ได้นะครับ

[napman]

น้าnap ครับ
ไม่ลังเลเลยครับ อยากไปแน่นอน แต่ดูท่าทางต้องฟิตพอตัวทีเดียวนะครับ
ผมเคยอ่านเรื่องของนักเขียนดัง ชาวญี่ปุ่นคนหนึ่ง ชื่อ มุราคามิ เค้าเป็นคนที่ชอบวิ่งมาราธอนมาก
เค้าบอกว่า ระหว่างที่วิ่งทุกครั้งเค้ารู้สึกเหนื่อยมากๆ ทรมานมากๆจนไม่อยากจะวิ่งต่อ คิดถึงที่นอนสบายๆ เบียร์เย็นๆ แต่เค้าต้องการสัมผัสความสำเร็จหลังจากที่ถึงจุดหมาย และมันเป็นความรู้สึกที่ดีทุกครั้งที่ทำได้
ผมไม่แน่ใจว่า มันเป็นเรื่องดีหรือเปล่ากับแนวคิดแบบนี้ เพราะผมมักจะคิดว่า การจะไปถึงจุดหมายอะไรก็ตาม ระหว่างทางที่เดินไปก็ควรจะมีความสุขกับมันไปด้วย แต่คิดในอีกแง่หนึ่งการกัดฟันสู้กับความยากลำบากจนแทบจะเกินกำลังร่างกายและจิตใจ ก็เป็นการฝึกให้ตัวเราเองพัฒนา และมันเป็นเคล็ดลับสู่ความสำเร็จของหลายๆคน
ผมเลยสรุปว่า มันก็คงต้องมีช่วงเวลาทั้งสองอย่างที่คละเคล้ากันไปในเส้นทางที่เราเลือกเดิน
น้าnap รู้สึกยังไงบ้างครับ ในระหว่างทางที่เดิน และ เมื่อไปถึงยอดเขา

แล้วน้าไม่สนใจลองปีน everest ดูเหรอครับ ผมเพิ่งอ่านเจอเร็วๆนี้ว่ามีคนไทยปีนขึ้นไปสำเร็จเป็นคนแรก
แต่คนที่อายุมากที่สุดในโลกที่พิชิต everest ได้อายุ 69 ปี น้าnap อาจจะทำลายสถิติโลกก็ได้นะครับ

Hi Maew,
I totally agree with what you said and may add that I think it's just another kind of "Challenge" that will make us stronger both in physical and mental not to mention self-confidence. When you challenge yourself you will more or less know your own limit that you can go at it again next time around.
When I climbed up the mountains, I got naturally high and really enjoyed every step that I took. I always have a soft spot for nature, every trees are my different poem that nature wrote for me, every rocks spoke to me in their own ways. Every stars shine their lights for my way. I never force myself to go fast if I don't have to, I listen and took in every moment in time that it will never happen again, every present will be past at the next second. I do appreciate the miraculous wonder of nature and the only way to feel it is to put yourself on the line and truely sense it out there,

Well, about Everest, financially it will take roughly $100,000 for each of the climber just for the expenditure of the trip. And of course that's not making the climb any easier. I don't want to plunge my saving account into that one time thing. I think I'd better hang around the local mountains and have some fun with them in stead of going for the highest one. Besides I'm pretty sure I'm not physically strong enough to take up that next-to-impossible challenge. You see, people almost always forget that to reach up the summit is only half way done, they still have to do the descending after ascending, more people died on the way down than on the way up after their adrenaline dried up at the summit, it's pretty sad.
Let's state it right here, whenever you go to Calif. We'll do some local fun hike together, if that's possible. Deal???
Anyway, Part 3 of "An old man....."should be ready for you to tackle again in few days or so, and thanks in advance again.

[karn]

หูยยยย...น้า Nap แข็งแรงจังเลย

ภาพที่สอง Lone Pine lake สวยงามมากๆครับ

[Webmaster]

คั่นโฆษณาครับ...อิอิ

เต๋อ-เรวัต พุทธินันทน์ เกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ 5 กันยายน 2491 ที่กรุงเทพมหานคร เป็นบุตรของ นาวาตรีทวี และนางอบเชย พุทธินันทน์ เริ่มการศึกษาที่โรงเรียนอนุบาลละอออุทิศ
จนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ที่โรงเรียนเซนต์คาเบรียล และจบปริญญาตรีจากคณะเศรษฐศาสตร์ สาขาการเงินการธนาคาร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

เรวัต เริ่มสนใจเครื่องดนตรีชิ้นแรกคือ แซ็กโซโฟน หลังบ่มเพาะจนมีความสามารถ ขณะเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ได้รวมกลุ่มเพื่อนๆ ตั้งวงดนตรีชื่อ Dark Eyes รับเล่นตามงานสังสรรค์ในหมู่เพื่อนฝูง ต่อมาได้เปลี่ยนชื่อวงเป็น Mosrite และได้เข้าประกวดดนตรี ในงานของสมาคมดนตรีแห่งประเทศไทย สามารถคว้ารางวัลชนะเลิศอันดับ 1 ในปี 2508 และ 2509

เมื่อเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ในปี 2510 เต๋อ-เรวัต ได้ร่วมกับเพื่อน ตั้งวงดนตรีชื่อ Yellow Red เพื่อนสนิทสองคน ที่ร่วมวงอยู่ด้วยคือ ดนู ฮันตระกูล และจิรพรรณ อังศวานนท์ ต่อมาเมื่อ Yello Red สลายตัวไป วง The Thanks จึงเกิดขึ้นมาแทน โดยเรวัตเป็นตัวตั้งตัวตีรวบรวมเพื่อนๆ นักดนตรีในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย หนึ่งในนั้นมี กฤษณ์ โชคทิพย์พัฒนา ร่วมอยู่ด้วย The Thanks ออกแสดงตามงานของมหาวิทยาลัย ความเป็นวงดนตรีนำสมัย เล่นและร้องเพลงเต้นรำสมัยใหม่ ทำให้วงนิสิตนักศึกษาอย่าง The Thanks ได้รับความนิยมมากในสมัยนั้น และได้รับการติดต่อให้ไปแสดงสลับกับวงดนตรีดังอย่าง สุนทราภรณ์ และดิ อิมพอสสิเบิ้ล

ปี 2515 เรวัตอยู่ในช่วงเรียนจบจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ได้รับการชักชวนจากวงดิ อิมพอสสิเบิ้ล ให้เดินทางไปร่วมแสดงที่ฮาวาย ประเทศสหรัฐอเมริกา ในตำแหน่งนักร้องนำ และมือคีย์บอร์ด วงดิ อิมพอสสิเบิ้ล ตระเวนเล่นดนตรี ในประเทศยุโรป สแกนดิเนเวีย และหลังสุดคือ กรุงไทเป ประเทศไต้หวัน เรวัตเป็นสมาชิกวงดิ อิมพอสสิเบิ้ลอยู่ 4 ปี หลังจากยุบวงในปี 2520

วินัย พันธุรักษ์ เป็นผู้ชักชวนเรวัต พุทธินันทน์ ตั้งวงดนตรีชื่อ The Oriental Funk ตระเวนเปิดการแสดงในยุโรปและสหรัฐอเมริกา ระหว่างนั้น เรวัตก็ได้ศึกษาการเขียนเพลงและดนตรีเพิ่มเติม ก่อนจะกลับมาเล่นประจำที่คลับคาซาบลังกา โรงแรมมณเฑียร The Oriental Funk ร่วมกันเล่นดนตรีอยู่ประมาณ 4 ปี ก่อนจะถึงจุดอิ่มตัว ที่สมาชิกทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานส่วนตัว เรวัตเริ่มทำงานเบื้องหลัง เป็นโปรดิวเซอร์ให้กับค่ายเพลง และตั้งบริษัทกับวินัย พันธุรักษ์ ทำงานเพลงโฆษณา เพลงประกอบภาพยนตร์

ปี 2525 เรวัตทำหน้าที่ผู้ช่วยอัดเสียง ที่ห้องอัดเสียง JBL ก่อตั้งบริษัท อาร์ เอ็น เอ โปรดักชั่น ผลิตงานเพลงและดนตรี เป็นตัวแทนประเทศไทยร่วมร้องเพลงที่กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น และที่กรุงมะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์ กระทั่งปี 2526 ได้ร่วมก่อตั้งบริษัท แกรมมี่ เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ และดำรงตำแหน่ง ประธานกรรมการฝ่ายผลิต โปรดิวเซอร์งานเพลงไทย และสากล ให้กับศิลปิน เช่น พญ.พันทิวา สินรัชตานนท์, นันทิดา แก้วบัวสาย, ฐิติมา สุตสุนทร และธงไชย แมคอินไตย์

เรวัต พุทธินันทน์ ได้สร้างสรรค์อัลบั้มของตนเองไว้ 4 อัลบั้ม คือ อัลบั้ม "เต๋อ 1", "เต๋อ 2", "เต๋อ 3" และ "ชอบก็บอกชอบ" เนื้อเพลงที่เขียนขึ้นเปี่ยมไปด้วยแนวคิด ปรัชญาชีวิต ตำแหน่งสุดท้ายของเรวัต พุทธินันทน์ คือ ประธานกรรมการบริษัท แกรมมี่ เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด มหาชน

เรวัต พุทธินันทน์ สมรสกับ อรุยา (สิทธิประเสริฐ) พุทธินันทน์ ในปี 2517 หลังจากทั้งคู่คบหากันมาตั้งแต่ครั้งยังเป็นนักศึกษา อยู่ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ โดยมีบุตรสาวด้วยกัน 2 คน คือ สุทธาสินี (แพ็ท) และ สิดารัศมิ์ (พีช) พุทธินันทน์

เต๋อ-เรวัต พุทธินันทน์ จากไปอย่างสงบเมื่อเช้าตรู่ของวันที่ 27 ตุลาคม 2539 หลังต่อสู้กับโรคมะเร็งร้ายที่สมอง ท่ามกลางความอาลัยของครอบครัว เพื่อน พี่น้องที่ร่วมเส้นทางชีวิต ทว่าผลงานของเต๋อ-เรวัต ได้สร้างสรรค์ไว้ ก็ยังคงอยู่และได้รับการขับขาน

และด้วยเจตนารมณ์ที่ตั้งใจไว้เมื่อครั้งมีชีวิตอยู่ ปัจจุบันได้เกิดมูลนิธิเรวัต พุทธินันทน์ เพื่อเป็นอนุสรณ์ และสืบทอดความตั้งใจที่ต้องการจะส่งเสริม และสนับสนุนให้เยาวชนไทยได้มีโอกาสศึกษาหาความรู้ในทุกๆ ด้านของดนตรี โดยทางมูลนิธิได้ร่วมกับสำนักหอสมุด มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จัดสร้าง "ห้องสารนิเทศทางดนตรี เรวัต พุทธินันทน์" ขึ้น เพื่อให้บริการความรู้ด้านดนตรีแก่คนรุ่นหลัง ตามที่เรวัต พุทธินันทน์ เคยตั้งปณิธานไว้.

นักแต่งเพลงรุ่นน้องของเรวัต พุทธินันทน์ ในบริษัทแกรมมี่ ดี้-นิติพงษ์ ห่อนาค ได้กล่าวถึงช่วงชีวิตของเขา จุดหักเหก้าวเข้าสู่อาชีพนักแต่งเพลงมือทอง เต๋อ-เรวัต พุทธินันทน์ มีส่วนอย่างมาก

"จิก (ประภาศ ชลศรานนท์) เอาเทปเดโมทำนองเพลงเพลงหนึ่งให้ผมเขียนเพลงประกอบหนังเรื่อง วัยระเริง อำพล ลำพูน กับ วรรษมน วัฒโรดม เล่นเป็นดาราใหม่ทั้งคู่ อาเปี๊ยก โปสเตอร์ เป็นคนกำกับ พี่เต๋อเป็นคนทำเพลง จิกเขียนเพลงยุโรป เฮฮาปาร์ตี้ ชีวิตนี้ของใคร และให้ผมเขียนเนื้อเพลง ดนตรีในดวงใจ ในหนังเรื่องนั้น"

ดี้-นิติพงษ์ กล่าวย้อนถึงเพลงแรกที่แต่งแล้วได้สตางค์ แต่กลับตาลปัตรเพราะบนหน้าปกแผ่นในหนังวัยระเริงไปให้เครดิต วาชิต รัตนเพียร

"ต่อมาพี่เต๋อเริ่มทำเพลงเต๋อ 1 ผมได้รับเพลง ดอกฟ้ากับหมาวัด กับเพื่อนเอย มาแถมยังเอาเพลง ยิ่งสูงยิ่งหนาว มาฝากให้เจี๊ยบ (วัชระ ปานเอี่ยม) ได้แต่งด้วย โดยที่ผมไปรับเมโลดี้มาจากพี่เต๋อ เรานัดกันที่ห้องอัดเสียงทอง หลังจากแต่งเสร็จพี่เต๋อโทร.มาบอกว่าพรุ่งนี้จะให้เอาเงินค่าแต่งเพลงไปให้ ที่ไหน สองพันบาทน่ะ ผมบอกว่าไม่เคยเห็นคนแบบพี่นะคนในวงการเพลง วงการบันเทิงที่เขาจะมาตามถามว่าจะเอาเงินไปจ่ายให้ได้ยังไงบ้าง ผมเคยได้ยินแต่เบี้ยว กับเช็คเด้ง"

เสียงพี่เต๋อก็ตอบประมาณว่า เอาเหอะ ดี้จะให้เราไปหาที่ไหน ผมก็บอกแค่ว่าพรุ่งนี้ผมมีถ่ายทำรายการที่ช่อง 9 อสมท. แต่ในใจนึกถึงว่าถ้าผู้ชายคนนี้เอาเงินมาให้กูถึงที่จริง สองพันแค่นี้กูจะจดไว้ในใจเลยว่า ถ้าชวนกูไปหัวหกก้นขวิดกับชีวิตที่ไหน กูจะไปด้วย

และแล้ว เรวัต พุทธินันทน์ พูดจริงทำจริง ขับรถมาสด้า 626 สีขาว มาจอด แล้วเดินเข้าไปหาดี้-นิติพงษ์ขณะกำลังทำรายการอยู่ เวลาผ่านไปไม่พ้นปี วันหนึ่งมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเสียงแหบๆ ของเต๋อ-เรวัต ชวนดี้-นิติพงษ์ไปทำงานด้วย ไม่ต้องคาดเดาคำตอบกลับ และทั้งคู่นัดหมายไปเจออากู๋-ไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม ที่อาคารวาณิช

"คุณไพบูลย์เสนอให้ผมเป็นเงินเดือนเดือนละหนึ่งหมื่นบาท แต่งเพลงอีกต่างหากอีกเพลงละหนึ่งพัน ผมต่อรองขอเดือนละสองหมื่นบาท แต่งเพลงอีกเพลงละสองพัน คุณไพบูลย์เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ตกลง และตั้งแต่นั้นมาจนถึงวันนี้ผมก็ไม่เคยต่อรองอะไรกับเขาอีกเลย"

นิติพงษ์ ห่อนาค กลายเป็นนักแต่งเพลงอาชีพ โดยมีเต๋อ-เรวัต เป็นเจ้านาย และมีไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม เป็นคนจ่ายเงิน และมีนักดนตรีระดับเซียน ป๊อก-วิชัย อึ้งอัมพร, ตั๋ม-จาตุรนต์ เอมซ์บุตร, ไพฑูรย์ วาทยะกร, อัสนี โชติกุล, อภิไชย เย็นพูลสุข, ชาตรี คงสุวรรณ, สมชาย ก ฤษณะเศรณี, สมชัย ขำเลิศกุล และชุมพล สุปัญโญ.

(ขอบคุณข้อมูลจากคุณ พงษ์ สไปซ์เดย์ ...ครับ)

[myakira]

หูยยยย...น้า Nap แข็งแรงจังเลย

ภาพที่สอง Lone Pine lake สวยงามมากๆครับ

เห็นด้วยกับน้ากานสุดๆ ทั้งที่บอกว่าน้า Nap แข็งแรง และทั้งที่บอกว่า Lon Pine Lake สวยมาก ...ที่ไหนๆ ก็สวยและน่าอยู่กว่าที่ทำงานทั้งนั้น...เฮ้อ....

---

Notice how I dress? All black, black T-shirt, black jeans, and black slippers that made from tires. It's my "uniform" no matter where I played and amazingly my bandmates never complained about it! Thanks to them.

โห...สมัยนั้นน้า Nap เป็นเด็กแนวเหมือนกันนะครับนี่ ครบสูตร 5 ย. เลย ยกเว้นสะพายกีตาร์แทนสะพายย่าม..อิอิ..