เรื่องเล่าของหุ่นยนต์ผิดสเป็ค...

[sukanyastory]

เราต่างเป็นนักเดินทางผู้โดดเดี่ยว...(แต่คงมีฉันคนเดียวทั้งโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง)
ท่ามกลางผู้คนมากมายเป็นพันล้าน...


หลายคนมีความสุขกับการมีชีวิตตามปกติ...(แต่ฉันกลับมีความทุกข์ทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปรกติ)
หลายคนมีความสุขเพียงได้เปิดเปลือกตามองชีวิตในแต่ละวัน...(แต่สำหรับฉันกว่าจะปิดเปลือกตาลงได้แต่ละวันก็ยากแล้ว)
แต่ไม่เคยได้ลืมตาเห็นความจริงใดในชีวิตเลย..(เห็นแต่ความเมินเฉยของผู้คนรอบข้าง)

.......................


เมื่อฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจกเพื่อจะมองหาบางสิ่งบนใบหน้า...(เห็นแต่ริ้วรอยของความชราเป็นหลักฐาน)
(นั่นก็สิว นี่ก็ฝ้า น่ารำคาญ...ความเบิกบานของวันนั้นจึงหมดไป)


ต่อเมื่อฉันถอยออกมาจากกระจก.. (สิว ฝ้า กับ ใบหน้ารกๆ เริ่มจางหาย
ภาพที่เห็นจากกระจกไม่ใช่ใคร...แต่เป็นฉัน...คนที่หัวใจไร้ชีวา)