วันพ่อ..พาแม่ไปเที่ยวที่เขื่อนแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรี

[sukanyastory]

สวัสดีค่ะ

วันพ่อปีนี้ได้มีโอกาสพาแม่...ที่เป็นยิ่งกว่าแม่และพ่อรวมกัน...ไปเที่ยวที่เขื่อนแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรีค่ะ

โปรแกรมนี้ถูกวางไว้ล่วงหน้าจากท่านแม่ตั้งแต่รู้ว่าฉันจะได้หยุดยาวตั้ง 9 วัน


จริงๆ แล้ว ไม่มีโปรแกรมท่องเที่ยวอะไรเป็นพิเศษ ...
นอกจากเหตุผลที่ว่า จะได้ไปเยี่ยมลูกชายคนโปรดของท่านที่นั่น



พี่ชายของฉันทำงานเกี่ยวกับการสร้างเขื่อน บำรุงรักษาเขื่อน หรือ ไม่ก็ปรับปรุงเขื่อนทั่วราชอาณาจักร...
นั่นจึงเป็นที่มาของโปรแกรมการท่องเที่ยวของเราในช่วงหยุดยาวคราวนี้
ที่ได้พาเรามาที่เขื่อนแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรี...


จะว่าไปแล้ว...ฉันคิดว่า แม่น่าจะได้ไปเที่ยวเกือบทุกเขื่อนในประเทศไทยแล้ว
แต่แม่ก็ยังชื่นชอบที่จะไปเที่ยวตามเขื่อนต่างๆ
นั่นยังคงเป็นปริศนาที่ต้องหาคำตอบกันต่อไป...

..........................................................................................................

ฉันอาสาเป็นสารถีขับรถเหมือนเช่นทุกครั้งของการเดินทาง...ไม่ว่าจะไปไหน...
เป็นความชอบส่วนตัวที่ได้ขับรถระยะทางไกลๆ พร้อมกับฟังเพลงโปรดไปตลอดเส้นทาง
และ แอบชื่นชมทัศนียภาพรอบข้าง...แค่นี้ก็รู้สึกว่าได้พักผ่อนแล้วค่ะ
.
.
.
เราเดินทางมาถึงที่พักเที่ยงพอดี รีสอร์ทที่มาพัก ค่อนข้างใหม่ สะอาดสะอ้าน เรียบร้อย
มีสวนหย่อมกระทัดรัดพร้อมที่นั่งชมทิวทัศน์รอบๆ อ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่
มองออกไปเห็นเกาะ แก่งต่างๆ สลับกับภูเขาเขียวขจี...ดูเหมือนภาพวาดยังไงยังงั้น


ที่พักของเราหันหน้าไปทางอ่างเก็บน้ำ
จึงทำให้มองเห็นลำน้ำเขื่อนทอดยาวอยู่ตรงหน้าโดยไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง...
แค่เดินไม่กี่ก้าว ก็เอาเท้าแช่น้ำได้แล้ว

   



อาหารมื้อแรกที่มาถึง...หนีไม้พ้นเมนูปลา อันเป็นที่ขึ้นชื่อในลำน้ำเขื่อน...
เจ้าของร้านแนะนำปลาฉลาด...ฉันแอบคิดในใจ...ถ้าทานไปแล้ว จะฉลาดขึ้นไหมเนี่ย
เราก็เลยได้ลิ้มลอง ลาบปลาฉลาด ต้มยำปลาฉลาด และ ทอดมันปลาฉลาด...สมใจ
กลับบ้านคราวนี้ว่าจะลองไปทดสอบไอคิวดูซักที เพื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น...หุหุ


อากาศวันนี้ช่างเป็นใจ ลมเย็นสบายริมเขื่อน ฉันเอาเสื่อผืนใหญ่มาปู นั่งเล่น นอนเล่น...
อืม สบายดีจัง สดชื่นอย่างบอกไม่ถูก คุ้มค่ากับการเดินทางมาซะไกล...




ฉันว่า...เสน่ห์อย่างหนึ่งที่แม่แอบติดใจ คือ การได้นั่งมองดูพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าริมสันเขื่อน
โดยมีฉากหลังเป็นลำน้ำกับภูเขาทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา ...
เป็นภาพที่สร้างความสุนทรีย์ให้กับชีวิตไม่น้อย
.


   


   


   
.
อาหารเย็นมื้อนี้...เราเปลี่ยนเมนูเป็นสารพัดกุ้ง ผัดผักรวมกุ้ง
แกงส้มชะอมกุ้งสด ทอดมันกุ้ง ไข่เจียวกุ้ง
และแอบมียำปลาดุกฟูมาแจม...รสชาติจี๊ดจ๊าด สะใจ....
ทั้งเครื่องยำ เครื่องแกง และ น้ำจิ้ม...
ส่วนใหญ่จะเน้นไปทางรสเปรี้ยว ที่ทำให้ทานไป หยีตาไป เสียวฟันไป...


หลังอิ่มเอมกับอาหารมื้อใหญ่และอิ่มใจกับธรรมชาติรอบๆ ที่พัก...
ท่านแม่ก็ถึงเวลาเข้าบรรทมตามตารางเวลา
ไม่ว่าจะเปลี่ยนที่นอนเป็นที่ไหน แต่ท่านแม่ก็เข้านอนเวลาเดิมนั่นคือ...สองทุ่มค่ะ...


สองคนพี่น้อง...จึงได้มีโอกาสนั่งคุยกันสัพเพเหระ
อัพเดทเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมา ตามประสาคนที่ไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน...
ดูเหมือนเรื่องราวต่างๆ มันเยอะซะจนไม่มีทางหมดไปได้ง่ายๆ
จนเวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืน....



บรรยากาศช่างเงียบสงัด มีแต่เสียงลมกับนกกลางคืนร้องออกหากิน....
ฉันเริ่มรู้สึกวังเวงอย่างบอกไม่ถูก...


ขณะที่เรานั่งคุยกัน...อยู่ดีๆ ไฟฟ้าก็ดับพรึบ! พร้อมกันทั้ง รีสอร์ท...
ฉันรีบจับแขนพี่ชายไว้ เราสองคนมองหน้ากันในความมืด อืม...เอาไงต่อดี


ขอสารภาพตามตรง...ฉันกับพี่ชายเป็นคนกลัวผีชนิดหาตัวจับยาก...
จำได้ว่าตอนเด็กๆ จะเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนทีต้องมีคนนั่งเฝ้า...
และส่งเสียงเรียกเป็นระยะๆ เพราะกลัวคนเฝ้าแอบหนีเข้าไปนอน


เวลาผ่านไปเนิ่นนาน....เรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง...เช่นเดียวกับเรื่องนี้....


เราหยุดสนทนากันโดยอัตโนมัติ....และยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ดูเหมือนทั้งสองคนกำลังดูเชิงกันอยู่ว่า...
ดีกรีความหวั่นของใครจะมากกว่ากัน....


สักพักหนึ่ง...ฉันเห็นพี่ชายเพ่งมองไปยังด้านหลังของฉัน...
มองเข้าไปในความมืดสงัด...ทำหน้าตระหนก
พี่ชายรีบพูดเบาๆ...ว่าเห็นเหมือนที่เค้าเห็นไหม...


ฉันรีบมองตาม ตอนนี้ขนลุกซู่แล้วค่ะ....
ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดนอนยาว สีขาวครึ่งน่อง เดินอ้อมจากมุมตึกด้านหนึ่ง ไปยังอีกด้านหนึ่ง
ซึ่งห่างจากเราประมาณ 10 เมตร เห็นจะได้....


แต่ฉันมั่นใจว่าเป็นคนแน่ๆ ...คิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของรีสอร์ท ที่มาดูว่าสาเหตุที่ทำให้ไฟดับ...


ใจหนึ่งก็คิดว่า จะแกล้งพี่ชายดีไหม...แล้วบอกเค้าว่าไม่เห็นอะไร
แต่ใจหนึ่งก็นึกสงสาร กลัวแกจะจับไข้หัวโกร๋น เพราะคิดว่า...โดนเข้าให้แล้ว...
และที่สำคัญ...ไม่อยากเล่นอะไรแผลงๆ...กลัวเจอของจริง


ฉันเลยบอกเค้าไปว่า...เห็นอย่างที่เค้าเห็นนั่นแหละ...
พี่ชายถามกลับมา ให้ฉันอธิบายในสิ่งที่เห็น เพื่อให้แน่ใจ...
ฉันแอบหัวเราะอยู่ในใจ...ท่าทางจะกลัวจริง...


สักพัก...ไฟฟ้าก็กลับมาสว่างไสวอีกครั้ง...
แต่บรรยากาศในการสนทนา กร่อยไปตั้งแต่ไฟดับแล้วค่ะ
เราก็เลยวงแตก...ถึงเวลาแยกย้ายกันเข้านอน
พี่ชายแอบเปรยเบาๆ ...สงสัยคืนนี้จะได้เปิดไฟนอน พร้อมทั้งเปิด ทีวี เป็นเพื่อน...แน่ๆ เลย
..................................................................................................

เช้าตรู่ของวันต่อมา....เสียงคลื่นกระทบกับชายฝั่ง ดังเหมือนอยู่ริมทะเล
อากาศข้างนอกหนาวได้ใจเลยค่ะ...
ลมทั้งเย็นทั้งหนาว จนต้องเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวขึ้นมาใส่ก่อนเดินมารับลมนอกห้องพัก
ฉันตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่เหมือนเช่นทุกวัน...ได้นอนแบบครึ่งหลับครึ่งตื่นแค่ 3 ชั่วโมง
ท่าทางวันนี้จะหมดสภาพ...เพราะนอนไม่พอ


เราชวนกันออกมาหาอาหารเช้าเหมือนที่คนพื้นที่เค้าทานกัน
เป็นร้านต้มเลือดหมู กับปาท่องโก๋ กาแฟ โอวัลติน
เห็นพ่อแม่ พาลูกๆ มานั่งทานอาหารที่ร้านทั้งที่เวลาเกือบแปดโมงเช้า
เป็นชีวิตที่เรียบง่าย ไม่รีบร้อน...ดูสงบสุข ไม่วุ่นวายดีจัง


   


นี่ถ้าเป็นในกรุงเทพ เด็กๆ คงต้องทานข้าวกันในรถ
ผจญกับรถติดและเสียงสบถของคนขับตอนที่โดนรถคันอื่นปาดหน้า...


ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่า...ชีวิตแบบไหนดีกว่ากัน
ชีวิตของแต่ละคนก็มีวิถีที่แตกต่างกัน...แล้วแต่ใครใคร่จะให้มันเป็นไป



การได้กลับมาสัมผัสชีวิตต่างจังหวัดบ้าง...ก็เป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต
ได้เห็นวิถีที่แตกต่างจากที่เคยเป็น...
ได้เห็นความเรียบง่าย ความสงบสุข โดยที่ไม่ต้อง ดิ้นรน ไขว่คว้าและแข่งขัน
เหมือนได้เห็นว่า โลกนี้ยังมีความรื่นรมย์อีกหลายอย่างรอให้ได้ลิ้มลอง...
ไม่ใช่แค่...

ตื่นเช้า อาบน้ำ ทานอาหารเช้า ไปทำงาน
ทานอาหารกลางวัน ทำงาน กลับบ้าน ทานอาหารเย็น
อาบน้ำ ดูทีวี แล้วก็นอน...

เหมือนเช่นทุกวัน


วันพ่อปีนี้...ได้พาแม่ไปเที่ยวสมใจ และได้ความสุขใจกลับบ้านมาไม่น้อยเลยค่ะ