แล้วฉันจะกอดใคร?

[sukanyastory]

คืนนี้เกิดแรงบันดาลใจอยากจะเขียนอะไรๆ ขึ้นมา

หลังจากห่างหายจากการเขียนไปนานร่วมเดือน...

ตั้งใจว่าพอเจ้าจอมป่วนสองคนหลับ คงได้เริ่มกัน...

.

.

.

22.00 น. ฉันละจากอ้อมกอดอันแสนอุ่นของเจ้าจอมป่วนสองคน

ซึ่งตอนนี้นอนหมดสภาพ หลับตาพริ้มกันอย่างมีความสุข...

คาดว่าตอนนี้น่าจะหลับสนิทกันแล้ว

นึกเสียดายอยู่เหมือนกัน...

นานๆ ที น้องเพลงจะยอมหลับในอ้อมกอดของแม่

เพราะเธอจะเป็นเด็กขี้รำคาญและต้องการความเป็นส่วนตัวสูง

เธอแค่ยอมให้แม่กอดและหอมทีนึงแล้วผละไปนอนกอดหมอนข้างอยู่คนเดียว

ผิดกับน้องพีซที่เป็นเด็กขี้ประจบจะต้องคอยคลอเคลียแม่จนผลอยหลับไปในอ้อมกอดเสมอ...

.

.

.

แรงบันดาลใจที่ว่า...เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย หลังจากได้รับ เมลล์จากเพื่อน เรื่อง ***แล้วแม่จะกอดใคร?***

(คุณสามารถอ่านเรื่องนี้ได้จากลิงค์นี้ http://sukanyastory.multiply.com/reviews/item/12)

ฉันนั่งอ่านเมลล์ขณะที่กำลังประชุมทางไกลกับเพื่อนร่วมงานอีกซีกโลกหนึ่ง

หาอะไรๆ ทำหลังจากบรรยากาศในการประชุมเริ่มน่าเบื่อเต็มที...

ซึ่งมันก็ได้ผล...ฉันอ่านเรื่องนี้ไป น้ำตาเริ่มคลอเบ้า..

จนพี่ที่นั่งประชุมด้วยกันหันมามองด้วยแววตาสงสัยว่า...เรื่องที่ประชุมกันอยู่มันน่าอินตรงไหน..

ฉันแอบเช็ดน้ำตา ทำสีหน้าจริงจัง ตั้งใจฟังการประชุม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...



จริงๆ แล้ว บางคนอาจไม่รู้สึกอะไรเลย หลังจากอ่านเรื่องนี้...

แต่สำหรับฉันเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับแม่ๆ ลูกๆ มักจะกระตุ้นต่อมน้ำตาให้ทำงานเสมอ

หลังจากได้เป็นแม่...ฉันเริ่มเข้าใจและสัมผัสได้ทุกความรู้สึกในทุกเรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดมาจากเรื่องเล่าต่างๆ

ราวกับว่าเป็นเรื่องของตัวเอง ซึ่งก่อนหน้านี้มันก็เป็นแค่เรื่องหนึ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป



อย่างเช่นเรื่องนี้...ในฐานะที่เป็นแม่...ฉันเข้าใจความรู้สึกของแม่ในเรื่องนี้ดีว่า

ในใจคงกำลังร้องไห้ด้วยความอาลัย เศร้าใจและรู้สึกแย่ขนาดไหน

แต่แม่ก็ต้องแสดงความเข้มแข็ง เพื่อปล่อยให้ลูกได้ไปเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง

แม่จะต้องไม่ทำให้ลูกเป็นกังวลและเป็นห่วงเมื่อถึงเวลาที่ต้องห่างกัน...

และสิ่งที่ทำได้ดีที่สุดยิ่งกว่าคำพูดใดๆ ก็คือ การกอด...

กอดลูกไว้แน่นๆ เพื่อบอกลูกว่า...

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่จะยังคงอยู่เคียงข้างเสมอ



ฉันเป็นคนหนึ่งที่แสดงความรักด้วยการกอดลูกเสมอ...

ไม่ว่าจะดีใจ เสียใจ ปลอบใจหรือแม้แต่มันเขี้ยว...

ฉันจะกอดลูกไว้...และบอกพวกเค้าเสมอว่า...ฉันรักพวกเค้าที่สุด

และก็มักจะได้รับคำตอบกลับมาที่ทำให้ชื่นใจที่สุดเช่นกันว่า "หนูก็รักแม่ที่สุดในจักรวาล"

แค่คำพูดคำเดียวของลูก แม่ก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ...

มันเหมือนการเติมพลังชีวิตให้ดำเนินต่อไปและรู้ซึ้งถึงเป้าหมายว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่เพื่ออะไร

.

.

.

ในทางกลับกัน...ในฐานะที่เป็น..ลูก...

ฉันแทบไม่เคยกอดแม่เลยตั้งแต่จำความได้

ทั้งที่ฉันรู้ว่าแม่รักฉันมากแค่ไหน...และฉันรักแม่มากแค่ไหน

ตั้งแต่เด็กๆ ครอบครัวเราไม่ค่อยแสดงความรักโดยการกอด

ไม่เคยแสดงความรักโดยใช้คำพูด...

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะเริ่มแสดงความรู้สึกด้วยอากัปกิริยาเหล่านั้นเมื่อโตขึ้น

สิ่งที่ทำได้ก็เพียงแค่แสดงความเป็นห่วงเมื่อเจ็บป่วยหรือไม่สบาย และพาไปหาหมอ

อย่างเช่นวันนี้...แม่มองด้วยสายตาเป็นห่วงเมื่อเห็นว่า...

สุขภาพฉันเริ่มแย่หลังจากหักโหมกับงานใหม่ที่ได้รับมอบหมาย...

เพราะไม่ได้ทานอาหารตามเวลา ทำให้เกิดอาการปวดท้อง..

แม่เดินมานวดมือ นวดเท้าให้แล้วบอกว่า...ถ้างานใหม่มันหนักนักก็กลับไปทำอย่างเดิมดีกว่าไหม

ฉันบอกไปว่า ไม่เป็นไรค่ะ ใหม่ๆ ก็หนักอย่างนี้แหละเดี๋ยวก็ปรับตัวได้ แม่ไม่ต้องกังวล

จนถึงเวลาก่อนนอน...แม่เดินเอายาธาตุน้ำขาวมาให้ดื่มแล้วบอกว่า...

กินซะแล้วก็รีบเข้านอน พักผ่อนเยอะๆ...

.

.

.

นี่แหละค่ะ...การแสดงความรักของแม่ฉัน...

ถึงฉันไม่ได้รับกอดจากแม่ แต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงความรัก ความเป็นห่วง ที่ถ่ายทอดออกมาจากทุกคำพูดนั้น...ซึ่งฉันก็เห็นว่าคุณค่าของมันไม่ได้ต่างกันแต่อย่างใดเลย

.

.

.

23.00 น. หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...จนถึงบรรทัดนี้ ก็ยังไม่รู้ว่า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหัวข้อที่ตั้งไว้ว่า...แล้วฉันจะกอดใคร?

จริงๆ แล้วตั้งให้มันเท่ห์ ๆ ไปยังงั้นเองแหละค่ะ...

อืม...แล้วฉันจะกอดใครดี...เอาเป็นว่า กอดใครก็ได้ที่พอกอดแล้วทำให้เรามีความสุขและเค้าก็มีความสุขที่ได้รับกอดของเราเช่นกันค่ะ