Summertime... by Hattaya & Friend..@The Fabric/Concert

[ej_sing]

ขออนุญาติครับ พอดีเพิ่งมาอ่านเจอ
ขออนุญาติร่วมแสดงความเห็น และขุดกระทู้นะครับ

จากความเห็นของผม ซึ่งเป็นคนหนึ่ง ที่เล่นดนตรีด้วยความไม่รู้ ด้วยความที่ไม่เคยศึกษากับสถาบันไหนๆ
ไม่มีอาจารย์คอยชี้แนะ มีบ้างจากคำแนะนำจากการถามไถ่ ถูกผิดรู้ได้ด้วยขวนขวายด้วยตัวเอง จากเวลาอันนานยิ่ง

ผมจะพูดถึงตัวเองส่วนหนึ่ง บางส่วนจะเป็นอีกหลายพัน หลายล้านคนในโลกใบนี้

ผมเองเล่นกีต้าร์มา 16-17 ปี เล่นกีต้าร์มาด้วยตัวเอง อย่างไม่ได้ศึกษาเข้าเรียน
ผมก็ยังคงก็อปปี้สำเนาเพลงจากศิลปินต่างๆ มาประทังความสุขไปวันๆอยู่เลยครับ

ย้อนกลับไปเดือนแรกที่ฝึกกีต้าร์ ผมก็เล่นเพลงคนอื่น เพื่ออะไร ...... อยากเล่นกีต้าร์เป็น

สามปีต่อมา หาเพลงเจ๋งๆของคนอื่นมาเล่น ยากขึ้นๆ กว่าปีแรก เพื่ออะไร ...... อยากเล่นกีต้าร์ให้เก่งขึ้น

เจ็ดปีผ่านไป เริ่มขวนขวายหาแนวทางที่ชอบ มาจบพบเจอ สิ่งที่ทั้งโลกใบนี้ยอมรับ และเรียกว่า Fingerstyle guitar
มุ่งมั่นว่าจะเพียรฝึกไอ้แบบนี้ให้ได้เลย สัญญากับตัวเอง สัญญาด้วยหัวใจอันเต้นระส่ำกับความหวือหวาของมัน

ก็เลยพอจะยืนยันกับตัวเองและคนอื่นได้ว่า ผมรักสไตล์นี้อย่างหมดใจ ......เอาล่ะลุย

ผมฝึกหนัก ลุยแกะเพลงคนอื่นที่เก่งๆมากๆ ท้าทายความสามารถของตัวเองไปเรื่อยๆ
ก้าวข้าม และลดระดับสิ่งที่เคยคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ให้พอเป็นไปได้ ก้าวข้ามมันไปให้ได้นะทาเคชิ

ผ่านไปอีกเจ็ด-แปดปี จากวันนั้น จนถึงวันนี้เลยละกันครับ
ผมเริ่มเล่นสไตล์นี้ได้บ้างแล้ว ผมเริ่มควบคุมนิ้วของผมได้ดีขึ้น แกะเพลงจากการฟังได้เร็วขึ้น แม่นยำขึ้น
ผมเริ่มมีความสามารถแยกประสาทการเล่นได้บ้าง การคุมน้ำหนักนิ้วในระดับหนึ่ง
การคุมอารมณ์ของเพลง(ของคนอื่นครับ) ให้เล่นเพราะๆ ฟังง่ายๆ (คิดเองครับว่าเพราะ...

ผมมีความสุขมากๆเลยครับ กับสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดที่ผ่านมา การฝึกเพลงของคนอื่นทั้งหลาย
และเริ่มเล่นอะไรๆแปลกๆ เริ่มบ้าๆบอๆกับการเล่นอะไรที่พิลึกๆ เริ่มสนุกกับสิ่งที่อยากนำเสนอมากขึ้น

ถึงวันนี้ ..... ผม เริ่มรู้สึกตัวว่าผมมี Skill เพียงพอในระดับหนึ่งแล้ว
ผมเริ่มเอาสิ่งที่คิดออกมาได้ตามใจในระดับนึงแล้ว
ด้วยมาจากเหตุผลหลักคือ
- เอาเพลงคนอื่นมาเล่น , ก๊อปปี้คัดสำเนาเพลงคนอื่นมาเล่น
- กินข้าวแบบคนปกติ คิดด้วยสมองอันน้อยนิด
ฯลฯ ที่ผ่านมาทั้งหมด

======================================
======================================

ผมเริ่มค้นหาอย่างหนักหน่วง ถึงสิ่งที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจนในสมองของผม
พูดง่ายๆคือ ผมเริ่มอยากสร้างงานของตัวเอง ที่เป็นตัวเองอย่างยิ่งยวด
ฝีมือในการถ่ายทอด ผมคิดว่าพร้อมและเพียงพอในระดับหนึ่งแล้ว
หลังจากเพียรเล่นกีต้าร์ เพียรฝึกกีต้าร์ มาสิบเจ็ดปี

เอาล่ะ วันนี้ ตอนนี้

ผมคิดเพลงของตัวเอง ได้หนึ่งเพลงแล้วครับ
และได้นำเสนอไปครั้งหนึ่งแล้ว ที่งานมีทติ้ง หลังเสรีเซนเตอร์

******************************************************************

ที่นำเสนอไปทั้งหมดนั้น แค่เพียงอยากจะแสดงความเห็นว่า

- การเป็นตัวของตัวเอง
- การสร้างงานศิลปะ
- สร้างความโดดเด่นให้แตกต่าง
- และความโง่เง่าดักดานกับสิ่งเดิมๆที่เป็นอยู่...แต่ก็ควรต้องดูว่าเหตุผลนั้นเพราะอะไรโดยอย่าเพิ่งดูถูกดูแคลน

บางสิ่งบางอย่าง สร้างขึ้นอย่างง่ายดาย
บางสิ่งบางอย่าง ไขว่คว้าทั้งชีวิตก็อาจจะยังไม่ค้นพบ

บางคนเริ่มอย่างช้าๆทีละนิด ช้าอย่างยิ่งยวด ช้าจนตัวตาย
บางคนกล้าที่จะตีแผ่อย่างไม่เกรงสิ่งใด คิดเร็ว ทำเร็ว อาจจะสิ้นคิดในบางกรณี
บางคนมันมาเอง มันค่อยๆสร้าง ค่อยๆก่อตัวขึ้น ค่อยๆเข้าใจ อาจจะช้าไปหน่อย

ผมว่ากว่าจะถึงจุดนั้นๆในแต่ละคน อาจจะใช้เวลาแตกต่างกันไป

คนดนตรี คนศิลปะ ที่ยังไม่มีความเป็นตัวเอง ที่ยังก๊อปปี้อีกหลายล้านคนทั่วโลก อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะครับ
อาจจะรอสั่งสมความรู้อยู่ (ไม่งั้นโลกนี้คงไม่มีโรงเรียนศิลปะเกิดขึ้น) อาจจะยังพยายามขวนขวายอยู่ อาจจะยังไม่ก่อตัว อาจจะมี skill ไม่เพียงพอ อาจจะ ฯลฯ
ขึ้นอยู่กับปัจจัยมากมายเหลือคณานับเหลือเกิน

หากมันง่ายขนาดนั้น ป่านนี้โลกเราคงมีเจ็ดแสนสไตล์ดนตรี พันหกร้อยล้านปัจเจกบุคคลศิลปะอันโดดเด่น

ไอ้การ "ปาหี่กายกรรม ไร้คุณภาพไร้ยางอายในการถ่ายทอดรสนิยม" ผมไม่ชอบคำนี้เลยครับ
หากเป็นสิ่งที่เขาอยากนำเสนอความตั้งใจ หรือ นำเสนอสิ่งที่คิดว่าเป็นตัวเอง
แต่มันดัน ไร้คุณภาพ อาจจะดูไร้ยางอาย ในรสนิยม
แต่เขาก็เพียรนำเสนอ เพียรที่จะถ่ายทอดความเฮงซวยนั้นๆ ถึงแม้จะไม่มีใครสนใจก็ตาม และโดนเหน็บแนมอยู่ตลอด
ก็แล้วอย่างนี้ เมื่อไรไอ้นักกายกรรมคนนั้นจะพัฒนาเปลี่ยนแปลงล่ะครับ พอเล่น พอแสดง ก็ไม่ส่งเสริม เหยีดหยาม
แทนที่จะสนับสนุนไปเถอะ แนะนำเขาไปเถอะ ถึงจะห่วยแค่ไหน ไม่มีความเป็นตัวเองแค่ไหน ค่อยๆเป็นไปช้า สักวันหนึ่งคงจะถึงฝันที่น้าอยากให้เป็น

ผมไม่เคยคิดจะดูถูกคนศิลปะ คนดนตรี โดยเฉพาะถ้อยคำที่สร้างความบอบช้ำ ไม่โดยเด็ดขาด
ผมมองอย่างสนับสนุนนะ ในทุกรูปแบบ ผมว่าเขาก็อาจจะค้นหาตัวเอง เพียรที่จะถ่ายทอดความเป็นตัวเองอยู่ก็ได้

ไม่รู้สิ ผมว่ามองเลยไปอีกนิดนึงนะครับ (ตามความคิดผม)
เล่นดนตรี ปลายทางสุดท้าย ผมว่าเพื่อความสุขนะ คิดจะเล่นดนตรีเพื่อความสุข ไม่ได้คิดจะเล่นเพื่อสร้างสรรค์
บางคนและอีกหลายพันล้านคนทั่วโลกใบนี้ อาจจะเล่นกีต้าร์เพื่อความสุขเล็กๆน้อยๆ
หากใครเล่นแล้วมีความสุข ผมก็ดีใจด้วยมากๆครับ ถือเป็นสิ่งที่เยี่ยมยอดที่สุด
หากสร้างสรรค์ผลงานความเป็นตัวเองได้ นั่นก็เยี่ยมยอดยิ่งขึ้นไปมากๆเลยครับ

ใครจะเป็นตัวเอง ใครจะคิด ใครจะลอก ใครจะวิ่งอยู่ในกรงหนู ใครจะไร้ยางอายในการนำเสนอ
ใครจะห่วย ใครจะเฮงซวย ใครจะหน้าด้าน ใครจะอีโก้ ...... ใครจะทำอะไรก็แล้วแต่

ผมว่าเล่นๆแม่งไปเถอะครับ ตามใจตัวเองต้องการ มีความสุข ก็เพียงพอแล้วครับ อย่าคิดมาก
ความคิดนี้อาจจะดูเห็นแก่ตัว และไม่สร้างสรรค์ต่อประเทศชาติ แต่มันก็ทำให้ผมมีชีวิตอย่างมีความสุขครับ

// ** ขออภัยที่แอบใช้คำภาษาอังกฤษหนึ่งคำ มันอธิบายได้กระชับดีครับ ****