Summertime... by Hattaya & Friend..@The Fabric/Concert

[Grid..]

ผมได้อ่านกระทู้นี้มาซักพักแล้วครับ..
เลยมีเรื่องอยากเล่าให้ฟังครับ.. ซึ่งไม่เกี่ยวกับใครในกระทู้นี้เลยนะครับ..


ในชีวิตผมตั้งแต่เล่นดนตรีเป็นอาชีพมา..
ผมมีเพื่อน-สังคมนักดนตรีในหลายๆรูปแบบ..
มีหลายๆครั้งครับที่มีหลายๆคนบ่นด่า ต่อต้าน สิ่งที่ผมทำหรือกำลังทำ ทั้งด้วยทางวาจาและการกระทำ..

ผมยอมรับครับว่าการเล่นกีต้าร์ของผมมันอาจจะไม่ถูกต้อง ไม่น่าฟัง(ในบางเวลา) และไม่ถูกจริต-ถูกใจใครบางคนในแวดวงนักดนตรีกลางคืน

และกลับกันครับ.. การเล่นกีต้าร์ของใครบางคน ก็อาจจะไม่ถูกใจผมเช่นกัน..

ทำไมผมถึงยังคบกับคนเหล่านี้ได้น่ะเหรอครับ..

เพราะผม ?ให้เกียรติ ? ทุกคนที่เป็นนักดนตรีและสายอาชีพเดียวกัน เพราะสังคมพวกเรามันแคบมากครับ

สิ่งนึงที่ผมคิดได้ตลอดมาก็คือ รักกันไว้..

---

เชื่อมั้ยครับ..
ในบางครั้งก็มีบางคนโทรมาหา แนะนำ ติชม หลอกด่า(อันนี้ผมรู้นะครับ) คาดคั้นหาคำตอบจากสิ่งที่ผมทำ หรือชื่นชม(ถึงจะน้อยครั้งแต่ผมก็ขอบคุณครับ) ..

ในหลายๆครั้งผมอดสงสารคนประเภทที่ ยกตัวว่าเป็นผู้ที่มีความรู้ความสารมารถ
วิเคราะห์วิจารณ์ในบุคคลต่างๆ หรือผลงานของบุคคลนั้นๆ

สิ่งหนึ่งที่ผมมองเห็นจากคนประเภทนี้คือ..
มักจะมีความสุขกับดนตรีได้ยากเพราะเงื่อนไขมากมาย..
ทั้งๆที่บางเงื่อนไขนั้นตนเองก็ไม่สามารถทำได้เลยแม้แต่น้อย ..

และถ้ามีใครที่กำลังทำหรือพยายามทำพฤติกรรมแบบนี้กับคนใกล้ตัว

ผมก็ขอให้หยุดเถอะครับ

มันไม่มีประโยชน์กับใครเลย
ทั้งยังกลับมาทำร้ายจิตใจและตัวคุณคนๆนั้นที่อยากจะหาคำตอบจากมันด้วยครับ..

---

ติ เพื่อ ก่อ กับ ยอ เพื่อ ทำลาย

ดูจะเป็นเรื่องซ้ำซากที่ผมเจออยู่ในสังคมนักดนตรี..

แต่..

การติชม บ่น ด่า นินทา เพียงเพราะอยากให้พัฒนา
แม้เป็นความจริงใจ..

หากไม่ถูกเวลาก็อาจจะทำให้ใครบางคนมีทัศนคติที่เปลี่ยนจากบวก อาจ กลายเป็นลบ จาก ชอบ อาจกลายเป็นเกลียด ก็ได้..

ในทางกลับกัน

การชื่นชม แม้บางครั้งมันไม่ได้ออกมาจากใจ..

แต่สิ่งเล็กน้อยเหล่านั้นอาจเป็นพลังให้ใครอีกหลายๆคนก้าวเดินต่อไปได้ครับ..

---

การเสพย์ดนตรีมันเหมือกับการกินอาหารน่ะครับ..
เรารู้ว่านี่ ข้าวมันไก่ อันนี้ พิซซ่า อันนี้ ส้มตำ
ไม่มีใครที่จะกินมันเข้าไปได้หมดทุกอย่างหรอกครับ..

ทุกคนก็มักจะเลือกกินในสิ่งที่ตนชอบ.. แล้วก็จะบอกคนอื่นๆว่า ?อร่อยที่สุด?

โดยที่ลืมคิดไปว่า บางคนเค้าก็ไม่ได้ชอบกินในสิ่งที่คุณบอกเลย..

เช่นกัน
เรารู้ว่าอาหารในแต่ละอย่างมีประโยชน์ และต้องกินในปริมาณที่พอเหมาะ..
แต่คำว่าพอเหมาะ กับทุกคนคงต่างกันในเรื่องของปริมาณ..

ลองคิดดูนะครับ.. ถ้ามีคนมาบอกว่าต้องกินข้าว วัน 2000 เม็ดข้าว คือปริมาณที่พอเหมาะ..
แต่ละมื้อของคุณทุกคนจะมีมีความสุขกับการกินมั้ยครับ..
กลับกลายเป็นว่าก่อนกินต้องมานั่งนับเม็ดข้าวกันทุกมื้อทุกวี่วัน.. เพื่อ..????

ใครจะกินอะไรในปริมาณไหนก็ตามใจที่เค้าจะอิ่มดีกว่าครับ..
บางคนชอบกินของมันๆเลี่ยน ทั้งๆที่ก้รู้ว่ามันอาจจะทำให้ไขมันอุดตันในเส้นเลือด..
แต่เค้าก็ยังกิน..
เพราะสิ่งที่เค้าได้มันไม่ใช่แค่ท้อง "อิ่ม"..
แต่มากกว่านั้นมันคือ ?ความสุข? ในการกิน หรือเสพย์สิ่งต่างๆต่างหากครับ..

นั่นล่ะครับ.. ใครจะกินอะไรก้เรื่องของเค้าเถอะครับ..
ถ้าเค้าเห็นว่าสิ่งที่เรากำลังกินมันน่าอร่อย.. เดี๋ยวเค้าก็มาขอชิมเองแหล่ะครับ..

---

ก่อนที่ผมจะออกไปทำงานเล่น-แสดงดนตรี

สิ่งนึงที่ผมทำมาตลอดเวลาจะออกจากบ้านก็คือ ?ส่องกระจก?

ผมทำแบบนั้นทุกครั้งเพื่อเป็นการ ?สำรวจตนเอง? ก่อนที่จะออกไปแสดงดนตรีต่างๆ

ว่าเรา ?เหมาะสม? ที่จะแสดงดนตรีในที่นั้นๆกับผู้ฟังในสถานที่นั้นๆหรือไม่

เพราะ ?ดนตรี? มันเป็นเครื่องมือในการกล่อมเกลา

และเป็นสิ่งที่ต้องอยู่คู่กับ ?สังคม? อีกทั้งสังคมเองก็ยัง ?หลายรูปแบบ?

เพราะฉะนั้นเวลาผมเจอกระจกหรือวัตถุที่สะท้อนเงาของเราได้.. ผมจะหยุดและส่องมันทุกครั้งครับ..

---

สุดท้ายนี้..
ผมแค่อยากจะบอกกับหลายๆคน

ทั้งผู้เล่น ผู้ฟัง-เสพย์ รวมทั้งคนที่กำลังจะเริ่มต้นเล่นดนตรี..

ว่า..

"จงใช้ชีวิตอยู่กับดนตรี อย่างมีความสุขเถอะครับ.. ทำอะไรแล้วเป็นสุขก็ทำต่อไป ดี-ไม่ดี ถูกต้องหรือไม่ันั้น..

ไม่ต้องไปสนใจอะไรมันมากหรอกครับ.. ถ้าเราทำแล้วมีความสุข..

ขอแค่ทุกสิ่งที่ทำต้องไม่ไปกระทบใคร หรือทำให้ใครเดือดร้อนก็เพียงพอแล้วครับ.. "


ทั้งหมดที่กล่าวมา..
ด้วยรักและเคารพศิลปินทุกแขนงบนโลกใบนี้ครับ..
"กฤษณ์"