เกาะติดสถานการณ์จลาจล!

[sukanyastory]

ขณะที่กระแสความวุ่นวายจลาจลของกลุ่มเสื้อแดงกำลังคุกรุ่นฝุ่นตลบอยู่ทั่วทุกหัวระแหง

จนทำให้ทุกกิจกรรมสันทนาการของบ้านฉันที่วางแผนไว้ต้องล้มเลิกไปอย่างไม่มีกำหนด...


ขณะเดียวกัน...บรรยากาศความวุ่นวายในบ้านของฉันก็ไม่ต่างกัน...

ท่าทางวันนี้จะเกิดศึกกลางบ้านระหว่างผู้สนับสนุนฝ่ายแดงกับผู้แอบสนับสนุนฝ่ายเหลือง...

ฉันเห็นแววของความจลาจลนี้เริ่มก่อตัวตั้งแต่เมื่อ 2-3 วันที่แล้ว...

แอบกังวลอยู่ในใจ ว่าจะรับมือไหวหรือไม่...



เรื่องมีอยู่ว่า....มีผู้อาวุโสที่ไม่ยอมวางมือจากวงการการเมืองอาศัยอยู่ในบ้านของฉันถึงสองท่าน

ท่านแรก...คือ แม่ของฉันเอง ที่แอบเป็นผู้สนับสนุนกลุ่มเสื้อเหลืองแบบไม่แสดงตัวอย่างเงียบๆ

ท่านที่สอง คือ แม่บ้านวัย 57 ปี ที่ถึงแม้อายุจะไปไกล แต่ใจยังไม่ถึง 30 ดี...

ห้าวหัน ดุดัน อุกอาจ วาจาสามหาว ประกาศกร้าวอย่างชัดเจนว่า...ตัวเองอยู่ฝ่ายใด


ส่วนฉันเป็นคนกลางที่คอยดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ

เผื่อว่าหากมีผู้ใดพลาดพลั้งก็จะรีบเข้าไปช่วย(ซ้ำ)ได้ทันท่วงที...


เช้านี้ศึกเสื้อสองสีก่อตัวตั้งแต่เช้า...

ฉันถูกปลุกตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง ให้เป็นสารถีพาท่านแม่ไปจัดเตรียมอาวุธยุทโธปกรณ์ ที่ตลาดใกล้บ้าน...
สงสัยศึกครั้งนี้จะยิ่งใหญ่ทีเดียว


ตลาดวันหยุดสุดสัปดาห์ดูคึกคักเป็นพิเศษ...

เราเดินฝ่าฝูงชนไปยังร้านขายปลาน้ำจืดเจ้าประจำ

แม่ฉันเลือกปลาน้ำจืดตัวเขื่องสองตัวเพื่อทำขนมจีนน้ำยากะทิ กับ น้ำยาป่า....

พร้อมกับคำสั่งกร้าว...จัดการให้ด้วย!



ยังไม่ทันไร...ต้องมีผู้สังเวยชีวิตถึงสองชีวิตเลยหรือนี่!


หลังจากนั้น...บรรดารายการสิ่งของสารพันที่ต้องซื้อเรียงรายกันมาไม่ขาดสาย

ไหนจะขนมจีน น้ำกะทิสด สารพัดผัก ตาม ด้วยฟักทอง กล้วยน้ำว้าและ เผือกสำหรับทำแกงบวด...


ฉันเดินถือของจนมือแดงเป็นรอย...

จนต้องเดินเอาไปเก็บที่รถเป็นรอบๆ ไม่ต่ำกว่า 5 รอบ กว่ารายการเหล่านั้นจะหมดลง...

ขนาดเป็นคนกลางยังเหนื่อยขนาดนี้เลย...ท่าทางน้ำหนักจะลงหลายขีดอยู่เหมือนกันค่ะ


ก่อนกลับ...ท่านแม่นั่งตรวจเช็ครายการที่เขียนยาวเป็นห่างว่าว...

อืม.. เกือบลืมซื้อปลาร้าอีก 1 กิโล!

โอ้โห!...อินเทรนด์จังแม่ฉัน...นี่กะเล่นกันถึงขั้นปลาร้าเลยเหรอเนี่ย...



กลับถึงบ้าน...บรรดาลูกสมุนตัวเล็กๆ เดินเรียงรายกันมาช่วยขนของลงจากรถ...

ข้าวของถูกวางกันเต็มห้องโถงในบ้าน...



แล้วศึกครั้งนี้ก็เริ่มขึ้น....แม่ประกาศว่าเมนูประชันวันนี้ของแม่คือ..ขนมจีนน้ำยากะทิ

ส่วนแม่บ้านรับเมนูขนมจีนน้ำยาป่า พร้อมกับ แกงบวดสามทหารเสือ (กล้วย ฟักทอง และ เผือก)


พูดเสร็จแม่ต้องแอบนั่งพัก...ดมยาดมอยู่สักครู่เพราะสูญเสียพลังจากการเตรียมอาวุธเมื่อเช้า...

ส่วนฉัน...ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก....

เจ้าตัวโตไข้ขึ้นสูง จนต้องรีบพาไปเช็ดตัวโดยด่วน...

ยิ่งทำให้สถานการณ์ในบ้านแลดูวุ่นวายยิ่งขึ้น.....


หลังจากนั้น...สองผู้เฒ่าก็แอบซุ่มเตรียมสูตรลับกันอยู่ห่างๆ บรรยากาศดูอึมครึมจนน่าอึดอัด

เวลาล่วงเลยไปกว่า เกือบสามชั่วโมง....

น้ำยากะทิเสร็จเรียบร้อย แม่ฉันเดินออกมาจากห้องครัวยิ้มกริ่ม...

คาดว่าฝีมือน่าจะเหนือคู่ต่อสู้อยู่หลายขุม...

ฉันถูกเรียกตัวมาเป็นกรรมการโดยการชิมขนมจีนน้ำยากะทิจานเบ้อเริ่ม...
อืม อร่อยจังค่ะ...


ระหว่างรอคู่ต่อสู้...

แม่แอบแซวอยู่ไกลๆ ว่า...ท่าทางวันนี้กองทัพเสื้อแดงจะยังเคลื่อนพลไม่ได้

เพราะแม่ทัพยังยุ่งสาระวนกับการทำน้ำยาป่าอยู่ในครัว....

แม่บ้านโผล่หน้าออกมาค้อนขวับให้แม่ทีหนึ่ง ก่อนจะหายตัวเข้าไปขลุกปรุงสูตรลับต่อ....


อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา...

ทั้งน้ำยาป่า และ แกงบวดสามทหารเสือก็เป็นอันเสร็จลง....

ฉันต้องรับหน้าที่...เป็นกรรมการตัดสินอย่างเต็มใจ...

ขนมจีนน้ำยาป่าถูกวางไว้ตรงหน้า พร้อมกับแกงบวดสามทหารเสือ...

อืม...ต้องยอมรับว่าอร่อยมากค่ะ...



นี่ขนาดถูกตัดกำลังด้วยขนมจีนน้ำยากะทิจานแรกไปแล้ว...

ฉันยังรู้สึกว่า ยังอยากทานอีกอยู่เลย...


ฉันยังไม่พูดอะไร...ปล่อยให้เวลาช่วยตัดสิน...เผื่อจะทำให้อะไรๆ มันดีขึ้น


หลังจากการต่อสู้จบลง...

เราได้น้ำยากะทิ น้ำยาป่า และ แกงบวดสามทหารเสือ หม้อเบ้อเริ่ม ตั้งวางเรียงกันเป็นแถว....

ครอบครัวเราเป็นครอบครัวเล็กๆ ทานกันไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว....



แม่กับแม่บ้าน จัดแจงเอาอาหารที่พึ่งปรุงเสร็จเตรียมเป็นชุดๆ ได้ 8 ชุด

แจกจ่ายให้เพื่อนบ้านได้ลิ้มลองกันถ้วนหน้า....

น่าดีใจที่ศึกครั้งนี้มีผลพลอยได้ให้เพื่อนบ้านได้อิ่มท้องไปด้วย...

เป็นศึกที่ทำให้ผู้คนรอบข้างรอคอยว่าจะมีอีกครั้งเมื่อไหร่...



บ่ายแก่ๆ ทั้งคู่ต่อสู้และผู้สนับสนุน นอนขึ้นอืดอยู่ตามมุมส่วนตัว พักผ่อนกันตามอัธยาศัย...
เพราะสูญเสียกำลังภายในเป็นอย่างมาก...พร้อมทั้งมีอาหารคาวหวานอยู่เต็มท้อง....


ผลการตัดสินแพ้ชนะยังไม่ประกาศ....


จนถึงเวลาอาหารเย็นรอบตัดสิน...

แม่ฉันนั่งทานทั้งขนมจีนน้ำยากะทิ กับ น้ำยาป่าอย่างตั้งใจ....

พอสิ้นคำสุดท้าย...แม่พูดอย่างจริงใจ...รอบนี้ขอยอมแพ้ น้ำยาป่าอร่อยถึงใจจริงๆ...

แม่บ้านยิ้มรับด้วยความสุขใจ....



วันนี้ฉันเห็นน้ำใจนักกีฬาในบ้านของฉัน....จากผู้อาวุโสที่ทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง

แพ้ชนะไม่ใช่เรื่องสำคัญ...สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ว่า...เรายอมรับความจริงที่เกิดขึ้นหรือไม่

.

.

.

ฉันกลับนั่งนึกเปรียบเทียบเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ กับสถานการณ์วุ่นวายที่เรากำลังเผชิญอยู่ปัจจุบัน

คงจะดีไม่น้อย...หากทั้งสองฝ่ายต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของคนหมู่มากอย่างแท้จริง

คงจะดีไม่น้อย...หากทั้งสองฝ่ายยอมรับผลของการกระทำของตนเอง...

ถึงผลออกมาจะมีผู้แพ้และผู้ชนะ...แต่นั่นก็คือความจริง..


คงจะดีไม่น้อย...หากสุดท้ายแล้ว คนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่

ได้ทำอะไรๆ เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับผู้น้อยที่เฝ้าจับตาคอยดูสิ่งที่เกิดขึ้น

และจะนำเอาไปเป็นแบบอย่างในอนาคต


คงจะดีไม่น้อย...หากวันนี้ ประเทศของเรามีความสามัคคี รักกันเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา...

.

.

.

และคงจะดีไม่น้อย...กับอีกหลายๆ ข้อ ที่จะกล่าวอ้างได้ไม่จบสิ้น...


หากว่า...เราทุกคนมีเจตนาดีอยากให้สิ่งดีๆ เกิดขึ้น

กับสังคมรอบข้าง กับคนหมู่มาก ไม่ใช่เพียงแค่ประโยชน์ของตนเอง....