เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไปไหน?

[sukanyastory]

เช้าวันแรกในการทำงานของสัปดาห์...

ฉันรีบสาวเท้าก้าวยาวๆ จากทางเดินหน้าตึกที่ทำงานเพื่อหลบไอร้อนที่พัดเอาลมร้อนๆ เข้ามาปะทะตามร่างกายและใบหน้า



นี่พึ่งจะตอนเช้าเองนะ...ทำไมอากาศมันร้อนได้ใจขนาดนี้...

ร้อนจนเหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มซึมที่ใบหน้าและกลางแผ่นหลัง...




ก้าวแรกที่ขาก้าวข้ามประตูออฟฟิศ...

สัมผัสได้ถึงความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ...

อืม... เย็นสบายดีจัง สดชื่นจนไม่คิดอยากจะก้าวจากออฟฟิศจนถึงเวลาเลิกงาน

คิดอยู่ในใจ...วันนี้ได้เริ่มต้นวันทำงานด้วยอารมณ์สดชื่นแบบนี้ สงสัยวันนี้ต้องมีอะไรดีแน่ๆ เลย...



เดินผ่านเพื่อนร่วมงานสาวแสนสวย ฉันส่งยิ้มหวานทักทายอย่างที่เคยทำเป็นประจำ...

แอบคาดหวังเล็กๆ ว่าจะได้รอยยิ้มหวานๆ จากเธอตอบกลับมา




แต่วันนี้ กลับไม่ใช่...

สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นข้อง ขัดเคืองและยังคงอยู่ในอาการครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

หน้าตาเหมือนคนมีความทุกข์ใจจนไม่สามารถควบคุมตัวเองให้อยู่ในอารมณ์ปรกติได้



ฉันยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถาม...


เธอชิงถามฉันขึ้นมาก่อน



" ถามจริงๆ เถอะ ตัวเองอยู่ฝั่งไหน" ...มาแล้วคำถามยอดฮิตประจำเดือน...


ฉันรู้ว่าเธอคงอยากระบายความอัดอั้นตันใจที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องทนทุกข์อยู่กับวังวนความคิดของตัวเอง...



กว่าหนึ่งเดือนที่ฉันรับรู้ว่าเธอเริ่มมีปฏิกิริยาเอียงจัด(จนแทบจะล้ม)กับกลุ่มผู้ประท้วง


เธอจะคอยติดตามข้อมูลข่าวสาร และตามไปร่วมชุมนุมตามที่ต่างๆ แล้วแต่โอกาสจะอำนวย



และทุกครั้งที่เธอกลับมา...

ดูเหมือนเชื้อไฟแห่งความเกลียดชัง ความโกรธ ความขุ่นข้อง จะค่อยๆ เพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ...



เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไปไหน?




อะไรที่ทำให้คนที่มีความสงบสุขในใจ

กลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นอัดแน่นอยู่ข้างใน

จนปลดระวางตัวเองจากเชื้อร้ายที่เริ่มลุกลามและกัดกร่อนจิตใจไม่ได้...

และความเคียดแค้นนี้เป็นเหมือนระเบิดเวลา

ที่รอคอยให้ใครสักคนมาแกะสลัก

และพร้อมที่จะทำลายล้างทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า...




ฉันไม่ตอบ...แต่กลับถามไปว่า "สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง"



เธอตอบกลับมาพร้อมกลับอารมณ์พลุ่งพล่าน



" แย่กว่าเดิม เราอยากให้มันตายตายให้หมดเลย พวกนั้นมัน......และ.......และ..........."



ฉันอยากให้เธอเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จัง....



ช่างไม่ต่างอะไรกับจอมพิฆาตที่พร้อมลงดาบคู่ต่อสู้อย่างไร้ความปราณี

.

.

.

เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไปไหนนะ?

คนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ...

จนฉันอดไม่ได้ที่จะสดชื่นเวลาอยู่ใกล้ๆ...

ใครกันนะที่ขโมยความสดชื่นในชีวิตของเธอไป?..



.

.

.



ฉันนั่งฟังเธอพรั่งพรูถึงสิ่งที่เธอคิด...

ความคิดที่ตอนนี้ฉันชักไม่แน่ว่า...มันเป็นความคิดที่มาจากตัวเธอเอง

หรือเป็นความคิดที่ถูกป้อนให้จากใครสักคน




ฉันชักไม่แน่ใจว่า...สิ่งที่เธอกำลังปักใจอยู่...มันใช่คำว่า "อุดมการณ์" หรือไม่

ถ้าใช่... มันช่างรุนแรงและไม่น่าพิสมัยสำหรับฉันเลยสักนิด




หลังจากนั่งฟังเธอป้อนข้อมูลใหม่ประจำสัปดาห์ให้ฉัน....

ความสดชื่น เย็นสบายของเมื่อเช้ามลายหายไปหมดสิ้น

อากาศในที่ทำงานเย็นสบาย...แต่ทำไมใจข้างในมันถึงร้อนรุ่มได้ขนาดนี้




ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากอากาศที่แสนเย็นสบายนั้น....

ขอสูดออกซิเจนแบบร้อนๆ ให้เต็มปอด...

เรื่องราวเหล่านั้น...ทำให้ฉันเลือกที่จะออกมาเผชิญกับความร้อนสักครู่

ดีกว่าอยู่ในที่เย็นแต่กาย แต่ใจไม่เป็นสุข...





แค่สิ่งที่ฉันได้ยินจากปากของเธอ...

เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของข้อมูลข่าวสารที่เธอได้รับแบบอัดแน่นเต็มไปด้วยคุณภาพคับกล่อง



ฉันยังรู้สึกถึงความอึดอัดในใจได้ขนาดนี้...



ถ้าเทียบกับเธอแล้ว...จึงไม่น่าแปลกใจว่า...อะไรที่ทำให้เพื่อนสาวแสนสวยคนนั้นของฉันหายไป....