สิบสองปันนา

[โฟล์คน้อย]

เข้าใจในความรู้สึกครับ.. ถึงแม้อาจจะไม่ใช่ในทั้งหมด


ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นแบบที่ทำให้เราไม่มีโอกาสได้แก้ไข
ความแน่นอนและความไม่แน่นอนต่างๆ..
บางครั้งมันก็ทำให้เราเกือบล้มทั้งยืนได้เหมือนกัน
หรือบางทีเวลานั้นเราอาจลงไปนอนคลุกฝุ่นอยู่แล้วก็ได้..
เพียงแต่เรายังไม่สามารถที่จะทำใจยอมรับ..


ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นนั้น.. มันหนักครับ
สิ่งที่ทำได้คงเพียงแต่ยิ้ม แล้วก็ยอมรับ..
เพราะบางอย่าง.. ก็อยู่เหนือการควบคุมและคาดการณ์จริง..
สิ่งที่ตามมา.. คือ ปัญหาและหนทางที่ต้องไปต่อ..
ส่วนเรื่องที่ต้องสะสาง.. ก็คงต้องดำเนินไป..


น้ากานต์ได้พาคุณแม่ไปพักผ่อน..
เป็นสิ่งวิเศษที่สุดแล้วครับ..
นั่นคือปาฏิหารย์ที่ประเสริฐสุดของชีวิต..


ลำพังการรับผิดชอบตัวเราเพียงคนเดียว คงไม่หนักใจมาก..
แต่การต้องรับผิดชอบคนอีกหลายคนนั้น.. มันมากกว่าที่จะคิดได้ครับ
ถ้าไม่ได้สัมผัส..


ผมรออ่านอยู่ครับ..


...................................................