สิบสองปันนา

[karn]

เราเดินมาถึงวัดมหาราชฐานสุทธาวาส หรือชาวบ้านเรียกว่า วัดสวนมอน
มอน มีความหมายสองอย่าง หมายถึงเกสรดอกไม้ หรือหมายถึงต้นหม่อนก็ได้
ว่ากันว่าหมู่บ้านแถบนี้เดิมปลูกต้นหม่อนกันมาก แถบนี้เลยเรียกแบบสำเนียงไทลื้อว่า บ้านสวนมอน
ตามประวัติวัดนี้สร้างเมื่อปี พ.ศ.1126 เอา 2553 ลบก็เท่ากับ 1,427 ปี เก่าแก่มากเลยทีเดียว
วัดนี้เคยถูกพวกเรดการ์ดหรือกองทัพแดงของท่านประธานเหมาบุกเข้าทำลาย แต่ชาวบ้านก็ช่วยกันเอาวัวเอาควายไปเลี้ยง
ทำเหมือนเป็นสถานที่ที่เลี้ยงสัตว์ ไม่ใช่ที่สักการะบูชาแต่ประการใด จึงรอดจากการถูกเผาทำลายในช่วงปฏิวัติวัฒนธรรมของจีนมาได้
หลังจากตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของคอมนิสต์เข้มข้น วัดแห่งนี้ก็เริ่มทรุดโทรม และได้รับการฟื้นฟูบูรณะใหม่อีกครั้งในยุคของ เติ้งเสี่ยวผิง





หน้าวัดมีแม่อุ๊ยมายืนขายสร้อยทำจากลูกยางมาร้อยเป็นพวง พูดสำเนียงภาคเหนือของไทยชัดเจน
สำเนียงของคนไทลื้อแท้ๆกับคนไทยภาคเหนือนี่ต่างกันค่อนข้างเยอะทีเดียว แต่พอฟังกันรู้เรื่อง
เขาเรียกคนกรุงเทพฯหรือคนไทยภาคกลางว่า กะหลอม หรือ ขอม พอให้เดาได้ว่าสมัยก่อนแถบภาคกลางเรานี้ใครคุม













การละเล่นพื้นบ้านยอดฮิตของคนแถบอุษาคเนย์



ชนไก่นั่นเอง ไก่ใครชนะเจ้าของก็ยืดอกภูมิใจ ไม่ได้เจ็บด้วยซะหน่อย ทำเป็นจุ๊ย...ไก่ตัวที่ตีชนะมันคงคิดอย่างงี้ืื
แต่ตัวที่แพ้คงหมดสิทธิ์คิด...ตอนเด็กๆผมอยู่ราชบุรีได้กินไก่เป็นประจำ เพราะพี่ชายลูกของป้า ตีไก่แพ้ตลอด







เราเข้ามากินข้าวกลางวันในตัวเมือง คนจีน(ฮั่น)ก็มักจะอยู่ในตลาดเหมือนต่างจังหวัดบ้านเรา
ดูหน้าเจ้าบ่าวอาจเป็นคนไทลื้อ เจ้าสาวหมวยอึ๋มนี่ไม่แน่ใจเหมือนกัน





แล้วเราก็ลาเมืองฮำออกเดินทางต่อ...อีกไม่ถึง 30 กม.เราก็จะถึงเชียงรุ่งแล้ว...