งานชุมนุม-ความประทับใจ-ของใครของมัน!!!

[boobyblue]

ผมติดลมและอารมณ์ค้าง!!
จำเป็นต้องกลับก่อนเวลาอันควร-ทุ่มครึ่ง..
ทั้งๆที่ความจริงอยากอยู่ต่อ
แต่...ย่อมมีแต่เสมอในชีวิตคนเรา
(ขอออกตัวขณะพิมพ์ข้อความนี้ผมอยู่ในภาวะอาการ..เมา!)
ภาระหน้าที่ความจำเป็นสำหรับชีวิตผมต้องเลือกเมียก่อน
เมียผมป่วย!!
ผมจึงหมดสิทธิเอาความบังเทิงส่วนตัวมาเป็นข้ออ้างในการอยากอยู่กับเพื่อนๆ
ซึ่งไม่สมควรเลย....หรือใครจะค้าน
แล้วจะทิ้งเมียให้ตกอยู่ในความไม่รู้สึกปลอดภัย..

ผมมิได้มาแก้ตัวเพื่ออธิบายเหตุผลในการกลับก่อน
ผมเพียงอยากพูดข้อเท็จจริงที่เกิดแก่ผม...ก็เท่านั้น

แต่สิ่งที่ผมอยากบอกในนาทีนี้...
ผมมีความสุขมากที่บาลินี่.........วันนี้
ผมได้พบเพื่อนมากมาย...
ทั้งที่ได้พูดคุยและที่ไม่ได้มีโอกาศได้ทักทาย
ผมรู้สึกอบอุ่นถึงน้ำมิตร
เหมือนได้เจอเพื่อนที่คุ้นเคยที่พลัดพรากจากกันมานานแสนนาน
ทั้งที่ความเป็นจริงเราต่างไม่เคยรู้จักกันเลย
แต่เราก็เหมือนสนิทชิดเชื้อกันมาช้านาน
สิ่งนี้คืออะไร?
สิ่งนี้คือหัวใจที่เรารู้สึกร่วมในความแปลกหน้า
แต่ทว่าเรามีหัวใจดวงเดียวกันคือ...........
อะคุสติคกีต้าร์ที่เราหลงรักเหมือนกัน
วันนี้เราได้เอาตัวตนที่แอบซ่อนในชีวิตจริงมาสยายแผ่..
และเราต่างได้รับรู้ถึงความเป็นตัวตนที่ได้ปรากฏนั้นในแต่ละคน
และเราก็พึงพอใจในความรับรู้นั้น
ว่าใครเป็นใครอย่างไร?
ผมรู้สึกและคิดว่าโอกาสอย่างนี้มิได้เกิดขึ้นบ่อย
และมิใช่ง่าย.....................
ผมจะจดจำความรู้สึกนี้ไว้ตราบเท่าที่ความจำผมจะเห็นแก่ความสำคัญของมันควรคงอยู่ตราบเท่าที่มันสมควรจะเป็น..........
ผมไม่สัญญาหรอกว่าผมจะเป็นเพื่อนกับคุณตลอดไป.......
แต่ผมอยากบอกว่า...พวกคุณคือเพื่อนในความหมายของคำว่าเพื่อนจะคงอยู่ในความประทับจำของผมตราบนานเท่านาน........จนกว่า...................................................................................................................................
ผมมิอาจทราบได้ว่าเมื่อใด!
แต่ผมรู้เมื่อถึงวันนั้น............พวกคุณก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปแล้ว...

ด้วยรักและเคารพในความนับถือ
boobyblue
3พย.2550