เด็ก 6 ขวบ 9 เดือน.. กับการตัดสินใจครั้งสำคัญของผู้ใหญ่

[Maow]

หลังจากที่ได้อ่านจบ ผมก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกันกับน้าโฟล์คน้อย
เพราะมันจุกที่ลำคอมันแน่นและรู้สึกได้ทันทีว่านั่นเป็นความรู้สึกของเด็กคนหนึ่ง
รู้สึกเห็นใจและเข้าใจน้าโฟล์คน้อยเป็นอย่างมากครับ
แต่ที่สำคัญมากไปกว่านั้นเด็กคนนั้นคือลูกของเราเอง....
ผมก็รู้สึกเช่นกันเมื่อบางครั้งลูกถามว่า.."ทำไมคุณพ่อไม่มารับผม (หนู)" หรือ "ทำไมวันนี้คุณพ่อไม่กอดผม (หนู)
และบางครั้งคำพูดเพียงสั้นๆ ที่ลูกพูดให้กับเราหลังจากกลับจากที่ทำงานก็ทำให้ชื่นใจได้เช่นกัน... "ผม (หนู) รักพ่อจัง พ่อเหนื่อยไหม"

เด็ก 6 ขวบ รู้เรื่องและประติดประต่อเรื่องราวได้มากมายนัก มีความคิดเป็นเหตุเป็นผลมากเลยทีเดียวครับ
มากมายจนบางครั้งเราคาดไม่ถึง

จากที่เคยนอนดึก ก็เข้านอนพร้อมลูกเพราะต้องอ่านนิทานและเล่นกับลูกก่อนนอน
จากที่เคยทำงานตอนดึก ก็ต้องปรับเวลาใหม่ให้กับลูก เพราะห้วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะได้มีโอกาสได้สอน
หรืออบรม หรือเล่นกับเขา ก็คือช่วงเวลานี้ มันคือห้วงเวลาที่ดีมากๆ ที่จะสอนให้ค่อยๆซึมเข้าไปในจิตใจ

ไม่ปฏิเสธว่าเงินคือสิ่งที่มีความจำเป็นต่อการดำรงชีวิต แต่ก็ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างเช่นกัน
ผมเคยคิดว่าถ้าหากผมทำงานมากๆ ทำงานวิจัยมากๆ ก็จะมีเงินทุนเข้ามาอย่างมากมายมหาศาล
แต่หากแลกด้วยเวลาที่ผมต้องทุ่มเทไปกับงาน ผมก็คงไม่เลือกที่จะทำเช่นนั้น

มีอาจารย์หลายท่านที่ได้ดำรงตำแหน่งเป็น รองศาสตราจารย์ หรือ ศาสตราจารย์ ซึ่งมีเงินเดือนสูงมากทีเดียว
แต่ต้องแลกมาด้วยเวลา และความรู้สึกที่เสียไปของลูกน้อยมันก็ไม่คุ้มเช่นกัน บางท่านถึงขั้นลูกไม่ชอบพ่อ
หรือเกลียดเลยเพราะมัวแต่ทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น เสาร์-อาทิตย์ ก็อยู่ที่ห้องทดลองเพื่อทำงานบางอย่างให้สำเร็จลุล่วง
แต่ลืมนึกถึงคนที่คอยอยู่ที่บ้าน คนที่อยากให้พ่อหรือแม่มาอยู่ใกล้ๆ
คอยจนหัวใจมันแห้งและชินอยู่กับความรู้สึกเหงาๆเช่นนั้นจนมันแทบจะไม่อยากรับความรู้สึกใดๆ อีก

เพื่อนผมคนหนึ่งซึ่งตอนนี้ได้ตำแหน่งทางวิชาการเป็นรองศาสตราจารย์เรียบร้อยแล้ว แต่ที่ผ่านมาทำงานหนักมาก
จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่เขานั่งทำงานอยู่และลูกชายเดินมาข้างๆ โต๊ะแล้วพูดกับเพื่อนของผมว่า
"....คุณแม่ครับเราไม่ต้องมีเงินมากก็ได้ ลาเต้ (ชื่อลูกชาย) อยากให้แม่อยู่ใกล้ๆ อยากให้แม่กอดและเล่นกับลาเต้..."
แล้วน้ำตาของความเป็นแม่ก็ไหล จนต้องลงไปนั่งคุกเข่าแล้วกอดลูกด้วยความตื้นตัน และนึกย้อนถึงเวลาที่ผ่านมา
กับคำพูดของลูกวัยเพียง 3 ขวบครึ่งที่กลั่นกรองออกมาจากสมอง จากความรู้สึก ที่บริสุทธิ์จริงๆ

ผมคิดว่าเรื่องราวที่น้าโฟล์คน้อยเล่าให้ฟังเป็นเรื่องราวที่สัมผัสได้ รู้สึกได้อย่างง่ายดาย ไม่ต้องแปร ไม่ต้องอธิบาย
และเป็นสิ่งที่ค่อนข้างลำบากที่น้าโฟล์คน้อยต้องเลือก และต้องสร้างความสมดุลระหว่าง งาน-ครอบครัว-ปากท้อง
ไม่ง่ายเลยที่จะตัดสินใจ

แต่ผมเชื่อว่าด้วยหัวใจความคิดที่ละเอียดที่แม้ผมไม่เคยพบหน้ากันเลยสักครั้งกับน้าโฟล์คน้อย
รับรู้ได้เพียงเสียงผ่านทางสายโทรศัพท์เมื่อได้คุยกันแม้นานๆครั้ง แต่ก็พอจินตนาการได้ว่า
ความละเมียด ละเอียดอ่อนต่อครอบครัว ต่อลูกมีมากน้อยขนาดไหน
จะทำให้เลือกทิศทางหรือตัดสินใจและสร้างความสมดุลได้อย่างลงตัวครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ