ผมไม่ได้เล่นดนตรีหรือกีตาร์เป็นอาชีพ ค้นพบว่ากีตาร์ที่เล่นแล้วมีความสุข มันกลายเป็นกีตาร์ที่ไม่ใช่ตัวที่เสียงดี แพง หรือสวยอะไรเลย
มันเป็นแค่กีตาร์ที่เล่นถนัดมือ และเข้ากันได้ดีกับแนวเพลงที่เราเล่นบ่อยๆ
1. ลำตัวบางสายเหล็ก (เจอแล้ว)
2. ลำตัวบางสายไนล่อน (เจอแล้ว)
3. กีตาร์โปร่ง Picking ถนัดมือ (เจอแล้ว)
4. กีตาร์โปร่ง Strumming มันมือ (เจอแล้ว แต่ยังไม่มีตังค์ซื้อ)
5. กีตาร์ไฟฟ้า Solid Body (เจอแล้ว แต่ยังไม่มีตังค์ซื้อ)
6. กีตาร์ไฟฟ้า Semi Hollow Body (เจอแล้ว)
ประมาณ 6 ตัวก็จบเห่ เอ๊ย! จบข่าว
ช่วงแรกๆที่รู้จักพี่ป๋อกับอา(จารย์)กฤษณใหม่ๆก็มีความสุขที่ได้แลกเปลี่ยนความรู้และดูกีตาร์รุ่นที่ไม่เคยเจอ
ดีใจที่มีกีตาร์ใหม่ๆมาให้น้องๆได้ตื่นเต้นบ่อยๆ แต่ระยะ 2-3 ปีมานี้ ความรู้สึกแบบนั้นตายด้านไปแล้ว
ตอนนี้อยากเล่นกีตาร์บ่อยๆ มากๆ พอต่อเพลงที่ตัวเองอยากเล่นได้ซักนิดเดียว หัวใจพองโตเลย
เสียดายสมาธิสั้น นั่งเล่นแป๊ปเดียวต้องหันไปทำอย่างอื่นแทน เพลงที่ต่อไว้เลยไม่จบเพลงซักที
หากพี่ป๋อกับอา(จารย์)กฤษณเลิกซื้อ เลิกสะสม แล้วผมจะไปลองเล่นตัวใหม่ รุ่นใหม่กับใครอ่ะ
ได้โปรดซื้อและสะสมต่อไปเถอะ ลำพังผมเองก็ไม่มีปัญญาหาเงินซื้อตัวละหลายหมื่นแบบนั้น
ทุกวันนี้ก็ปากกัด ตีนถีบ ขาหนีบ ตูดดัน เก็บเงินไปเที่ยว เอาเงินไปใช้อย่างอื่นเยอะแยะ
ช็อตทุกเดือนจะแย่อยู่แล้ว