Freshmen ความหลังอันหวานชื่นของเด็กปี 1

[bright]

Frechmen...ตอน..ไปศาลายา

แล้วเย็นนั้นหลังเลิกเรียนผมก็ไปศาลายา ผมยอมโดดเล็คเชอร์เช้าวันศุกร์

หอพักที่ศาลายาต่างจากหอพักที่มหาวิทยาลัยผมมาก สภาพแม้จะเก่าแต่ก็ไม่โทรม เด็กที่อยู่หอพักโดยมากก็จะเป็นพวกเด็กปีหนึ่ง เพราะหลายคณะพอขึ้นปีสูงก็จะย้ายไปเรียนที่กรุงเทพฯ

ที่หอพักผมพบว่าไม่ใช่เพียงแค่สภาพภายนอกที่ยังดูดี เครื่องใช้ในหอก็อยู่ในสภาพดี กุ๊กแนะนำให้รู้จักเพื่อนรูมเหมดมัน ได้แก่ เบ้..ฉายารูปหล่อติงต๊อง วี...ฉายาบั๊ฟฟาโล่วี ตั๋ม...ฉายาหน้าหม้อ
กุ๊กบอกว่าพวกมันร้ายที่สุดในศาลายาแล้ว ไม่มีใครจะมีชื่อเสียงไปกว่าพวกมันอีก โดยเฉพาะสาวๆ พยาบาล รู้จักพวกมันทุกคน และมันกับเพื่อนใหม่ก็เริ่มเผากันเองให้ผมฟัง และนี่คือสิ่งที่ผมสรุปได้

เบ้ เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างดี ตาหวานชวนฝันเป็นที่ใฝ่ฝันของหญิงสาวที่พบเห็น แต่ห้ามไปคุยกับมันนะครับ เพราะมุขตลกของเบ้ช่างติงต๊องเหลือหลาย ติงต๊องจนสาวๆเมินคุณค่าความหล่อของมัน มันชอบเล่าวีรกรรมการทรมานสัตว์ให้สาวๆฟัง ซึ่งไม่มีใครประทับใจเลย เป็นต้นว่า....ตอนเด็กๆ เบ้ใช้กรรไกรตัดเล็บขลิบหูลูกหมา ทำเหมือนที่เค้าทำกับหมูจะได้รู้ว่าตัวไหนเป็นตัวไหน..... เอาลูกแมวแช่ตู้เย็นเพราะเห็นแมวมันหอบก็นึกว่ามันร้อน มันเล่าเรื่องอย่างนี้แหละครับให้สาวๆฟัง เพื่อหวังให้สาวๆประทับใจ

วี ชายร่างใหญ่หน้าตาท่าทางน่ากลัว เดินเฉียดหมา หมาร้องเอ๋ง เพราะมันเห็นหมาไม่ได้ต้องเตะทุกตัว มันเคยชกกับเด็กวิศวะที่ตัวใหญ่กว่ามันมาแล้ว แต่...แพ้...ก็หมอนั่นมันตัวใหญ่กว่านี่ เฮ่อ!

ตั๋ม ชายหนุ่มผู้ยอมลงทุนทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิดสาวๆ สาวบอกอยากฟังเสียงกีตาร์ มันก็พยายามเล่นให้ฟังทั้งๆที่เล่นไม่เป็น จนสาวๆรำคาญก็ยังไม่รู้ตัว สาวๆเลยบอกว่าอยากฟังเปียโน...โอ้!...ทำกับตั๋มได้ลงคอ มันขอที่บ้านซื้อเปียโนมือสองหลังเล็กๆมาไว้ที่หอ แล้วไปหัดเรียน แต่ก็ไม่ได้เรื่อง โชคดียังเป็นของมันที่มันตัดสินใจขายทิ้งก่อนที่เพื่อนๆ จะเอาไปทำฟืน

หัวค่ำเราออกไปกินข้าวกัน มันบอกจะชวนสาวพยาบาลออกไปด้วย ดาวคณะเลยนะเว้ย... แต่เมื่อถึงที่นัดหมายผมก็ได้พบกับสาวพยาบาลดังใจ แต่มีสาวพยาบาลแค่ สองคน คุยสนุกมาก แต่คงหาแฟนได้ยากครับ เพราะมุขตลกของพวกเธอช่างเข้าขากันได้กับไอ้เพื่อนหน้าใหม่พวกนี้ของผม...สองสาวนี้เป็นสาวลามก

หลังข้าวเย็นพวกเราพากันกลับหอ เมื่อถึงห้องพัก เบ้รีบพูดว่า "เป็นไงเพื่อนสาวพยาบาล น่ารักมั๊ย"
"ก็น่ารักน่ะ แต่กูว่ามันน่ารักแปลกๆว่ะ กูว่ามันพูดมุขตลกเข้าขากับมึงดีจัง" ผมหมายถึงไอ้เบ้เป็นพิเศษ
"ไอ้ไบร๊ท์เอ๋ย..สองคนนั้นมันเพื่อนสนิทกู ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว มันจะไม่รู้ใจได้ไง" เบ้ว่า ผมมองไปทางกุ๊กเพื่อนรักของผม
"และมึงก็ไม่รู้อะไร สองคนนี้เป็นเพื่อนกับดาวคณะ กูนึกว่ามันจะชวนดาวคณะมากินข้าวด้วยกัน นี่ดาวคณะไม่ให้เกียรติมึงเลยนะเนี่ย" มันว่าของมันไป
"ไม่ต้องดาวคณะหรอก เอาแค่เพื่อนๆ สาวๆ คณะมึงก็พอแล้ว ไหนมึงบอกเพื่อนเยอะไง" ผมชักจะรู้ว่าไอ้พวกนี้มันน่าจะเป็นพวกที่สาวๆ ไม่ค่อยอยากจะคบมากกว่า
"ไม่ได้หรอก พรุ่งนี้เขามีเก็บคะแนน เพื่อมึงกูก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยนะเนี่ย" บัฟฟาโล่วีว่าบ้างหลังจากที่มันฟังคนอื่นพูดอยู่นาน
"เอางี้ พรุ่งนี้เช้ามึงเข้าเรียนกับพวกกู จะได้ไปเปิดหูเปิดตา" ตั๋มว่า
"เออจริง....พรุ่งนี้เรียน อาร์ต แอ๊ป(Art Appreciation)กับอาจารย์พิเศษ เขาไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใคร มึงก็เข้าไปนั่งเปิดหูเปิดตา ข้างๆพวกกู" กุ๊กว่า
"ก็ให้มันเช็คชื่อแทนไอ้ทองคำสิว่ะ..." เบ้พูด ทุกคนหันมามองเบ้และเริ่มยิ้มให้กัน
กุ๊กยิ้มหน้าบานให้สามคนนั้นก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยรอยยิ้มเจือเสียงหัวเราะ เพื่อนรักของผมว่า
"พรุ่งนี้เพื่อนกู...ไอ้ทองคำมันโดด เดี๋ยวมึงเข้าเรียนและเช็คชื่อแทนมันด้วย"
ไม่วายพวกยังกลับมาปรึกษากันว่าจะดีเหรออีกครั้ง แล้วทุกคนก็สรุปว่าดี

ก่อนนอนเราคุยกันอีกเล็กน้อย ผมเล่าให้พวกนั้นฟังนิดหน่อยกับมหาวิทยาลัยที่ผมเรียน ก่อนจะล้มตัวนอน ไม่เห็นพวกมันอ่านหนังสือเพื่อสอบเก็บคะแนนเลย ผมหลับไม่ค่อยสนิทนักถูกยุงกวนทั้งคืน

(เบ้...ตั๋ม...วี... ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะที่เอ่ยชื่อของท่านออกมา จะโกรธให้ไปโกรธกุ๊ก มัน มันไม่ยอมให้ชื่อมันปรากฏเสียหายอยู่คนเดียว)

เท่านี้ก่อนเน้อทำงานก่อนจ๊ะ