Another dust in the wind

[thepguitar]

ตอนพี่น้ำมนต์เสีย ผมก็คิดว่าชีวิตก็เป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน อะไรจะเกิดเมื่อไหร่ก็ได้ คนที่เสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่มยังสาวก็มีเยอะแยะ ถ้ามันจะเป็นเรา ก็คงไม่แปลกอะไร

แล้วผมก็ถามตัวเองว่า ถ้าเราต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบพี่น้ำมนต์จะเป็นยังไง?

เมื่อรู้ว่าตัวเองมีโอกาสที่จะอยู่ได้ไม่นานแล้ว นอกจากเรื่องความตาย เรื่องครอบครัว และอื่นๆที่คนอื่นเค้าเครียดกัน
ผม(นักเรียนทุนรัฐบาลไทย)คงถามตัวเองว่า แล้วเรามาเรียนเมืองนอกเพื่ออะไร?
ใช้เงินภาษีประชาชนไปตั้งมากมาย แต่ไม่สามารถกลับไปทำประโยชน์ให้แผ่นดินได้
ที่สำคัญ ระยะเวลากว่า 10 ปีที่เราตั้งหน้าตั้งตาเรียนจน(จะ)จบปริญญาเอกนั้น เพื่ออะไร?
มีสิ่งอื่นๆอีกตั้งหลายอย่างที่สามารถทำได้และอยากจะทำในระยะเวลา 10 ปีนั้น
ครอบครัวก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วย ชีวิตก็เหนื่อยและชีเรียสใช่ย่อย

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเหตุสุดวิสัย ซึ่งเราเลือกไม่ได้ และไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น
แต่มันก็คงอดคิดไม่ได้จริงๆว่าจริงๆแล้วคำตอบของคำถามเหล่านั้น และหนทางที่ควรเลือกเดินหลังจากนั้นคืออะไร
หลายๆคนก็คงพูดว่า ทำวันที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด แต่คำว่าดีที่สุดนั้นคืออะไร
ควรจะทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ให้ประสบผลสำเร็จ ให้คนจดจำแบบพี่น้ำมนต์? หรือควรจะหาความสุขใส่ตัวให้มากที่สุด?
จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าคำตอบคืออะไร บางทีอาจจะต้องไปอยู่ในสถานะการณ์นั้นจริงๆ ถึงจะรู้คำตอบละมั้ง (แต่หวังว่าคงจะไม่ได้เจอสถานการณ์นั้นกับตัวนะครับ - -" )

แล้วน้าๆมีความคิดเห็นยังไงบ้างครับ

ทำวันนี้ให้ดีที่สุด แล้วมองโลกในแง่ดี
ลดหายใจสุดท้ายของเราก็น่าจะมีความสุขใจ(ผมเชื่ออย่างนั้นครับ)

ถ้าทุกคนมองโลกในแง่ร้าย สังคมจะเป็นยังไง

เค้าว่าปีหน้าโลกจะแตก ถ้าทุกคนมองในแง่ร้าย ทุกคนหยุดทำงาน
ชาวนาไม่ปลูกข้าว โรงไฟฟ้าไม่มีคนผลิตไฟฟ้า ทุกคนหยุดงานหมด
ผมว่าไม่ต้องรอถึงปีหน้า คงตายกันหมดก่อนโลกแตก

ผมเอาใจช่วยคุณ olanla วันหนึ่งชื่อคุณอาจถูกจดจำในขณะคุณยังมีลมหายใจอยู่ก็ได้ใครจะรู้