Freshmen ความหลังอันหวานชื่นของเด็กปี 1

[bright]

Freshmen ตอน...แอบไปเข้าเรียน

แล้วพวกเราก็ตื่นสาย?.ผมตื่นสายเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ มันรู้สึกแปลกที่ ยุงก็กวนจนรุ่งสาง ผมถึงหลับก็หลับได้อย่างไม่เต็มตานัก ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วพวกเราต้องเร่งมืออาบน้ำกันยกใหญ่ จากนั้นก็รีบแต่งตัว ผมใช้ชุดนักศึกษาตัวที่ใส่มาเมื่อวาน ใช้ได้?กลิ่นมันยังดีอยู่ ดูโดยรวมๆผมก็เหมือนเด็กศาลายา จะต่างที่หัวเข็มขัดที่มีขนาดและรูปร่างต่างกันจนสังเกตเห็นอย่างได้ชัด
"เอาน่า?เดี๋ยวก็เดินบังๆ กันไปพอนั่งลงก็ไม่มีใครเห็น" บัฟฟาโลวีว่า

แล้วพวกเราก็ยกขบวน กึ่งเดิน กึ่งวิ่ง เพื่อไปให้ทันก่อนการเช็คชื่อ

อาคารที่ใช้เรียนเป็นอาคารขนาดใหญ่ที่ใช้เรียนวิชาพื้นฐาน เพราะฉะนั้นในห้องหนึ่งๆ จะเรียนรวมกันหลายคณะ ผมไม่กังวลอะไรเพราะคิดว่าในตอนเช็คชื่อนั้นมันมีคนเยอะเกินกว่าที่จะมานั่งจับผิดว่าใครเป็นใคร ?

ที่หน้าห้องเรียนไม่มีใครอยู่แล้ว ในขณะที่กุ๊กจะเดินนำเข้าไป เบ้และบัฟฟาโลวี บอกให้หยุด อย่าเพิ่งเข้า เพราะมันยังไม่ได้เอาเสื้อใส่ในกางเกง ผมแปลกใจว่าทำไมมันไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยตั้งแต่ตอนอาบน้ำเสร็จนะ แล้วผมก็เห็นว่ามันไม่ได้ใช้หัวเข็มขัดของมหาวิทยาลัย ที่อยู่ที่เอวมันเป็นหัวเข็มขัดแฟชั่นอันใหญ่ๆ

พวกเราผลักประตูยกขบวนเข้าไป อาจารย์หยุดพูดและมองพวกเราแบบเหนื่อยหน่าย ในห้องมีคนสักร้อยห้าสิบคนเห็นจะได้ มีเสียงกระซิบดังหึ่งๆ ที่นั่งด้านหน้าซ้ายแถวที่สองยังว่างพวกเราพากันไปนั่งตรงนั้น ผมสังเกตว่าทุกคนใส่ใจกับการมาเข้าเรียนของพวกผมมาก ผมรู้สึกว่าคนจะมองผมเป็นพิเศษ ผมลืมดูเลยว่าในห้องมีสาวสวยน่ารักเหมือนเป้าหมายที่ผมตั้งไว้ว่า?จะมาเปิดหูเปิดตา

"คงไม่มีใครมาสายกว่านี้อีกแล้วนะ?.เดี๋ยวผมขอเช็คชื่อเลย" อาจารย์พูดแบบเบื่อๆ ก็น่าเบื่ออยู่ครับเพราะคนเป็นร้อยคนอาจารย์ต้องมานั่งขานชื่อให้เด็กยกมือ เสียงพูดคุยเริ่มเงียบลงเมื่ออาจารย์เริ่มขานชื่อ

"คนเยอะอย่างนี้ทำไมต้องเช็คชื่อด้วยว่ะ" ผมถามกุ๊ก
"วิชานี้เป็นตัวช่วย เด็กทำข้อสอบกันไม่ค่อยได้ ต้องเก็บคะแนนจากการทำรายงาน แล้วก็เช็คชื่อ ถ้าไม่ขาดเรียนใครๆก็ได้Aทั้งนั้น" กุ๊กพูด

ผมแก้เซ็งด้วยการมองดูคนยกมือตามที่อาจารย์ขานชื่อไปเรื่อยๆ แล้วบัฟฟาโลวีก็ยกมือ กุ๊กเพื่อนผมยกมือ แล้วก็ตั๋ม

แล้วก็มาถึงชื่อทองคำ ไอ้กีที่นั่งข้างๆ รีบสะกิดผมให้ยกมือ ผมลืมยกมือก็มันไม่ใช่ชื่อผมนี่ พอผมยกมือเท่านั้นแหละครับ ในห้องกลายเป็นเสียงอื้ออึงเหมือนผึ้งแตกรัง ผมมองหันกลับไปดูเพื่อนร่วมห้อง บางคนมองมาด้วยสายตาประหลาดใจ บางคนยิ้มให้แล้วซุบซิบกัน ผมรู้ว่ามันต้องไม่ปกติแน่ๆ ใจผมอยากจะลุกหนีไปจากห้องแต่ถ้าทำแบบนั้นจะยิ่งผิดปกติเข้าไปใหญ่?.อาจารย์บอกให้เงียบแล้วเขาก็เช็คชื่อต่อ กี ตั๋ม และ เบ้แทบจะอั้นหัวเราะกันไม่ได้
ผมกระซิบถามไอ้กุ๊กว่านี่มันเรื่องอะไร มันพูดยิ้มๆบอกว่าหลังเลิกเรียนจะเล่าให้ฟัง

ในห้องเรียน อากาศเย็นสบาย ไฟสลัวๆ ภาพสไลด์สวยงาม อาจารย์บรรยายด้วยน้ำเสียงที่เนิบนาบ?.. แล้วผมก็หลับไป โชคดีที่น้ำลายไม่ยืด? หลับ...สนิท

ขอโพสเลยครับ เดี๋ยวบ่ายไม่ว่าง เท่านี้ก่อนเน้อ