Freshmen ความหลังอันหวานชื่นของเด็กปี 1

[bright]

Freshmen...ตอนที่ 4 ความจริงมีอยู่ว่า(ตอนจบ)

แล้วกุ๊กก็ปลุกผมตื่นตอนไฟเปิด ดูท่าทางมันก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน อาจารย์กล่าวปิดบทเรียนไม่ทันเสร็จดี พวกเพื่อนผมก็ลากผมเดินจ้ำออกจากห้องทันที ก่อนที่คนอื่นตามออกมา แต่ก็มีคนรีบตามออกมา?.นั่นคือเจ้า หมี ประธานรุ่น

หมีวิ่งตามพวกผมมาติดๆ จนทันแต่พวกผมไม่หยุด หมีจึงต้องรีบเดินตามมากับพวกผมด้วย
"ทองคำมันพึ่งมาถึงเมื่อวาน หมีนายอย่างพึ่งไปกวนมัน" วีรีบพูดกับหมี
"เออ?.เพื่อนทุกคนเป็นห่วง ยังไงถ้าจะเอาเลคเชอร์ก็บอกแล้วกันเดี๋ยวจะหาของคนที่จดดีๆไว้ให้?.ยินดีที่ได้รู้จัก" หมีพูดด้วยความน้ำเสียงห่วงใยในฐานะประธานรุ่น แต่ในสายตาหมีเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
"?.ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมตอบหมี แล้วกลุ่มเพื่อนรักของผมก็รีบลากผมจากมา หมียิ้มให้แต่ยังคงมองด้วยสายตาแปลกๆ

มันลากผมไปนั่งที่ม้าหิน หัวเราะกันสบายใจเฉิบจนผมรำคาญ มองผมแล้วก็หัวเราะ และแล้วก็มีกังวานเสียงใสดังมาจากทางเดินด้านหลัง

"ทองคำสวัสดี?." น้ำเสียงที่สดใสยิ่งนัก ผมหันไปตามเสียง โอ้ว?สองสาวน้อยน่ารัก
"สวัสดีครับ?..ผม?.สบายดีครับ?. ชื่ออะไรเหรอครับ" คำพูดตะกุกตะกักหลุดออกมาจากปากผม
"เฮ้ย นี่ฝน และนี่เจี๊ยบ เพื่อนร่วมชั้นปีกับมึง" ตั๋มรีบแย่งพูดแนะนำตัว
"นึกว่าทองคำจะไม่มาเรียนแล้ว เจี๊ยบก็กลัวว่าจะเป็นเหมือนอย่างที่เค้าลือกัน ถ้าทองคำจะเอาเลคเชอร์ก็บอกเรานะเรายินดีช่วย" เจี๊ยบพูดพลางยิ้มให้ผม
"ไม่ต้องห่วงเจี๊ยบ ถ้าทองคำมีปัญหาอะไรกุ๊กจะประสานงานกับเจี๊ยบให้เอง" ไอ้กุ๊กพูดพร้อมส่งยิ้มหวาน
"งั้นพวกเราขอตัวนะ" เหมือนกับหญิงเห็นงู ฝนรีบตัดบทแล้วจูงเจี๊ยบออกจากวงพวกผมทันที

จากนั้นพวกก็พาผมกลับหอพัก คราวนี้มันเดินอ้อยอิ่งมาก และห้ามผมพูดอะไรกับใครอื่นนอกจากคำว่าสวัสดี ระหว่างทางพวกมันก็พูดคุยกันไปหัวเราะกันไป ?.กุ๊กบอกว่าถึงห้องแล้วมันจะเล่าให้ผมฟังว่าอะไรเป็นอะไร เพื่อนร่วมคณะพวกมันที่สวนมาทักทายผมเป็นการใหญ่ คำว่า สวัสดีทองคำ ได้ยินซ้ำๆ จนผมรำคาญ หนักที่สุดก็จะเป็นประโยคทักทายที่ว่า "ทองคำ?กูนึกว่ามึงตายไปแล้ว"

ที่ห้องพัก เบ้พูดว่า "ไบร๊ท์ มึงรู้ป่าว ว่าไอ้ทองคำมันเป็นใคร"
"ก็เพื่อนมึงยังไง นอกจากนี้กูก็ไม่รู้อะไรอีก" ผมตอบแบบรำคาญ
"เฮ้ย มันก็น่าจะเป็นเพื่อนกู แต่จริงๆ แล้ว พวกกูไม่รู้หรอกว่ามันเป็นใคร" วีพูด พวกมันพากันหัวเราะคิกคัก ผมมองหน้ามันอย่างสงสัย
"มันมาลงทะเบียนเรียน แต่มันไม่เคยมาเข้าเรียนเลย ซักครั้งเดียว" กุ๊กพูด
"สัปดาห์แรกผ่านไปเพื่อนๆ ก็เป็นห่วง ผ่านไปสัปดาห์ที่สอง และก็สัปดาห์ที่สาม จนตอนนี้มันจะสองเดือนแล้ว ไม่มีใครมีเบอร์โทรศัพท์มัน แม้แต่ที่ทะเบียนคณะ ก็เลยลือกันว่ามันตายไปแล้ว?." ไอ้พวกเพื่อนนรก มันเอาผมมาสวมรอยใครวะเนี่ย ผมคิด

"แล้วมึงคิดดู อยู่ดีๆ พวกกูก็ลากคนที่ตายไปแล้วให้มาเข้าเรียนได้ มันเท่ห์ขนาดไหน" เบ้ว่า
"แล้วสัปดาห์หน้ามึงก็จะหายไปอีก พวกกูก็จะได้อำชาวบ้านต่อไปได้ว่า มึง....ไอ้ทองคำกลับไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว" วีพูด
"กูว่าเอาอย่างนี้ดีกว่า ไปบอกคนอื่นว่าทองคำต้องดูแลธุรกิจครอบครอบที่กำลังจะเจ๊ง เลยมาเข้าเรียนไม่ได้ แต่ยังต้องการเข้าสอบ แล้วก็ไปขอยืมเล็คเชอร์คนที่จดดีๆ มา คราวนี้ตอนสอบพวกเรามีเลคเชอร์ดีๆ อ่านเพียบได้ใช้ประโยชน์สูงสุด" กุ๊กพูด ความคิดหมาๆ ของมันเข้าท่ามาก
"แล้วกูก็จะมาที่นี่ไม่ได้อีกเลย" ผมพูด?.
"หรือไม่....สัปดาห์หน้าพวกกูเฉลยความจริง แค่นี้มันก็เฮแตกแล้ว" ตั๋มพูด ทุกคนเห็นด้วย
"เท่านี้ก็มีประวัติศาสตร์สวยงามให้กับรุ่นเราได้เล่าสืบต่อกันไป"

สักพักเบ้ก็พูดว่า
"ไบร๊ท์มึงนี่จะเป็นตำนานของรุ่นกูเลยนะเว่ย" แล้วมันก็หัวเราะ
"พวกกูสร้างตำนานให้กับรุ่นแล้ว?กูเชื่อว่านี่ต้องเป็นประวัติศาสตร์หน้าสำคัญ ที่จะเอามาเล่าอีกกี่ครั้งก็จะต้องฮา" บัฟฟาโล่วีพูดกลั้วหัวเราะ
"เรื่องนี้พวกกูจะเล่าสืบต่อกันไป ให้มึงเป็นตำนานเลยทีเดียว?.ไอ้ทองคำ ตำนานแห่งรุ่น" ตั๋มพูด

ผมมองหน้าพวกมัน?..ตอนแรกก็ว่าจะโกรธ แต่สุดท้าย ผมก็หัวเราะฮาร่วนไปกับพวกมัน??

แล้วจริงๆ ทองคำนี่มันใครหว่า

.....จบแล้วครับ.....