Freshmen ความหลังอันหวานชื่นของเด็กปี 1

[karn]

ตอนเรียนศาลายา เบ้จะมีจักรยานBMXอยู่หนึ่งคัน ไอ้ตั๋มจะต้องยืมทุกเย็น ไม่รู้เพราะอะไร
พวกเราสงสัยเลยแอบตามไปดู เห็นมันป้วนปี้ยนอยู่แถวตู้โทรศัพท์สาธารณะ เพราะสมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ
พวกหนุ่มๆพ่อแม่ไม่ค่อยห่วงครับ แต่สาวๆจะต้องโทรหาที่บ้านกันทุกวัน โทรศัพท์ที่หอก็มีแค่3เครื่อง
เวลาบ้านใครโทรมาก็จะประกาศดังลั่นทั้งหอ...เกิดเลย
ตู้โทรศัพท์ใกล้ๆหอ จะมีคนรอกันเพียบ...โดยมากจะเป็นสาวๆ อีกตู้อยู่ที่ตึกทรัพย์ฯ หน้ามหาลัย
พวกเราเห็นไอ้ตั๋มอาสาพาสาวๆไปส่งที่ตู้โทรศัพท์หน้ามหาลัย...ถึงว่า ไอ้เบ้จะเอาไปใส่อานหลัง จะได้นั่งสองคนได้
ไอ้ตั๋มไม่ยอมท่าเดียว บอกขี่ไม่ถนัด...ที่แท้อยากให้สาวๆเกาะบ่านี่เอง
ส่งไปส่งมา มีขาประจำอยู่สองคน ชื่อท็อฟฟี่กับซูซี่ ซูซี่นี่น่ารักมากครับ จริงๆแล้วเธอชื่อไน้
แต่ได้ฉายาซูซี่เพราะ ละครเรื่องซูซี่ ซิงซิง ของกันตนา (เคยดูกันมั๊ย)
เพราะความน่ารักของซูซี่นี่เอง ไอ้ตั๋มจึงต้องยอมขี่ไปส่งท็อฟฟี่ด้วย ส่วนใหญ่ท็อฟฟี่จะโทรบ่อยกว่า
เพราะต้องโทรกลับบ้านและโทรหาแฟน ไอ้ตั๋มบอกไม่เป็นไร ต้องส่งท็อฟฟี่ห้าเที่ยว ได้ส่งซูซี่เที่ยวเดียวกูก็ยอม
ส่วนผม ไอ้วี และไอ้เบ้ ก็ตั้งวงเล่นกีต้าร์กันหน้าหอชาย โดยมีแก็งค์คุณนภ พรชำนิตั้งแก็งค์อยู่หน้าหอหญิง
สมัยนั้นคุณนภยังไม่ดังครับ และยังเป็นเด็กเทียบมาด้วย หน้าเลยอ่อน สาวๆ(สมัยนั้น)เลยไม่ค่อยกรี๊ด
แกจะคบกับสาวคนนึง จำไม่ค่อยได้แล้วว่าสวยหรือเปล่า แต่จะเห็นได้แถวสนามบอลหลังหอ สมัยนั้นค่อนข้างเงียบไม่มีใครเดินไป
แต่พวกเราก็คอยแอบย่องไปส่องอยู่เสมอ ไม่ได้ตั้งใจไปส่องคู่นี้หรอก มีคู่อื่นที่น่าสนใจกว่าอีกหลายคู่
คือฝ่ายชายจะหล่อไม่หล่อช่างมัน พวกเราเน้นที่ฝ่ายหญิงต้องสวย จึงจะคุ้มค่าย่อง
เห็นอะไรดีๆเยอะครับ แต่ขอไม่กล่าวถึง
มีอยู่ครั้งนึง พวกเราแกล้งพวกคุณนภ โดยเราจะรู้ว่า แก็งค์นี้จะมานั่งที่ป้ายรถเมล์หน้าหอหญิงทุก1ทุ่ม
เราเลยจุดธูปก้านยาว แล้วผูกประทัดพวงใหญ่ไว้ด้านล่าง ผมคอยดูต้นทาง ไอ้วีเอาไปปักไว้ที่พุ่มไม่ใกล้ๆแถวที่แก็งค์นั้นชอบมานั่ง
แล้วพวกเราก็นั่งเล่นกันหน้าหอชาย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอแก็งค์นั้นมาเล่นโชว์สาวหน้าหอหญิงได้สักพัก

เปรี้ยง! เปรี้ยง! ปับ! ปับ! ปั้ง!!!!!!!

โคตรฮาครับ! เหมือนผึ้งแตกรัง ที่เห็นแมนๆ หลุดหมด พวกเราทำท่าตกใจตาม แล้วแกล้งเดินเข้าไปถาม
"แม่ม!...อย่าให้กูรู้นะว่าใคร" แก็งค์นั้นบ่นพึมพำ พร้อมขอบอกขอบใจที่พวกเราแสดงความเป็นห่วง
ตอนเด็กๆ ตั๋มจะมีส่วนคล้ายกับผมครับ มันเคยสวมรอยผมไปนั่งหลีสาวในตึกกิจกรรมมาแล้ว
เนื่องจากสาวๆจะชอบร้องเพลง และคนเล่นกีต้าร์เพราะๆมีไม่กี่คนในศาลายา(อ้วกกก!)
วันนึงผมไปที่ตึกกิจสาย เห็นไอ้ตั๋มนั่งทำท่าจะเล่นกีต้าร์ แต่ไม่ยอมเล่นซักที
"กุ๊ก...เล่นกีต้าร์ซักทีซี่เราอยากร้องเพลงแล้ว"
"เดี๋ยวซี่ นั่งคุยกันแป๊บนึง" ไอ้ตั๋มสวมรอยผม ก่อนที่อะไรๆจะสายไปกว่านี้ ผมเลยเข้าไปแสดงตัว
พวกเธอทำท่างง อ้าว!นี่กุ๊กนี่ แล้วพวกเธอก็งอน เดินกันออกไปหมด
ไอ้ตั๋มบ่นผมงึมงำ "กูอุตส่าห์ลดตัวลงมาปลอมเป็นมึงแล้ว เสือกเข้ามาขัดจังหวะ"
(อันที่จริง ผมคาดหวังว่าพวกเธอจะกรี๊ด "เธอไม่ใช่กุ๊กนี่...กุ๊ก มาเล่นกีต้าร์ให้พวกเราฟังหน่อยซีจ๊ะ") เลยอดแหลกทั้งคู่....เวร
เนื่องจากมีไอ้วีอยู่ในกลุ่ม มันตัวใหญ่ คนเกือบทั้งศาลายาจะเกรงใจมัน
เวลาไปไหนมาไหน พวกเราจะเดินเป็นหน้ากระดาน พอผ่านกลุ่มสาวๆ ไอ้ตั๋มจะเดินแยกเข้าไปเฉียดสาวๆ
บางทีก็ชนเลย ทั้งหมดนี่มันไม่รู้ตัวครับ พวกเราด่ามันหลายหน แต่มันบอกว่า ไม่ได้ทำอะไร กูเดินปกติ
ปกติบ้าอะไร กูเห็นมึงแต๊ะอั๋งทุกที ไอ้วีบ่น ตอนหลังๆ เพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์ เมื่อผ่านสาวๆ พวกเราจะคอยเอามือฉุดล็อคคอไอ้ตั๋มไว้
วันนี้เอาแค่นี้ก่อนครับ เรื่องมันยาว มีให้เล่าอีกเยอะ นี่เฉพาะไอ้ตั๋มคนเดียว ยังเล่าไม่หมดเลย