ขอเชิญร่วมเป็นเกียรติ เนื่องในงานพิธีมงคลสมรสครับ

[san]

นึกถึงวันแรก ที่เรายืนอ้าปากค้าง มองสาวน้อยที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีด้วยความชื่นชม...
วันแรกที่ เราได้มีโอกาสพูดคุยกับสาวน้อยที่ป๊อปปูล่าที่สุดคนนึงในมหาลัย...
วันแรก ที่อะไรก็ไม่รู้มาดลใจให้ผมกล้าบอกรักเธอ...
และวันแรก ที่อะไรก็ไม่รู้ มาปิดบังตาเธอให้มืดบอด ไม่ปฏิเสธรักจากผม....
นึกง่ายๆแค่เนี้ยแหละ

อ้าว!!! ทำไมตอนอยู่กับผม เล่าให้ผมฟังว่า ต๊ะคนนี้ มาปลุกปล้ำน้ากานก่อน!!!

เราผู้ชายมีความรักมอบให้ผู้หญิงเพียงคนเดียว
ทำไมต้องปิดบังตัวตนของเรา..ใช่ไหมครับน้ากาน
ตัวตนของเราก็เป็นอย่างที่คนรักของเราเห็นอยู่ขณะนี้นั่นแหละ!
น้าสันได้แต่งงานไปก็คงเป็นแบบผมและอีกหลายๆคน
คนที่มีความมั่นคงอย่างผม อย่างน้ากานและอีกหลายๆคนที่รักครอบครัว
ย่อมรู้ดีว่าสมควรทำอย่างไรเพียงใด..เฮ้อ..เรื่องนี้พูดและอธิบายได้ยากจริงๆ

อธิบายยากครับ มันเป็นภาษาใจ มิใช่ ภาษาพูด

แต่ผมถนัดภาษากายที่สุด!!!

ตกลงว่า..ชาติหน้าบรรดาเหล่าผู้ชายทั้งหลายคงต้องไปเจอกันอีก..เพราะมีบาปกรรมทางใจ กันแทบทุกคน...ชายใดถูกพาดพิงและเห็นว่าที่ผมพูดไม่จริง..กรุณาออกมาตอบโต้ด้วยครับ...ขอบคุณครับ

ผมขอไปบวชก่อนครับ

เผื่อชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก

ไม่เบียดและ ขอบวชก่อน!!!