Freshmen ความหลังอันหวานชื่นของเด็กปี 1

[bright]

ไปทะเลกันดีกว่า...ตอนที่1ตั๋วรถเร็วปลอมและลุงใจดี

ทับแก้วเป็นวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยศิลปากร อยู่ในอำเภอเมืองจังหวัดนครปฐม มันทั้งไม่ใกล้และไม่ไกลกรุงเทพฯ คนกรุงเทพฯที่มาเรียนทับแก้วก็มักจะเดินทางกลับบ้านบ่อยๆ สัปดาห์ละครั้งบ้างหรือมากกว่านั้น บางคนที่ไม่ได้หอพักจะเดินทางไปกลับก็ยังไหว(ถ้าไม่เหนื่อยตายไปซะก่อน) แต่บางคนก็แปลก เทอมหนึ่งกลับบ้านแค่หนเดียวทำตัวเหมือนไปเรียนอยู่จังหวัดไกลๆ ส่วนผมเองเป็นพวกปกติกลับทุกสัปดาห์

วันนั้นเป็นวันศุกร์ช่วงบ่ายแก่ๆ ผมเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า และก้าวเดินจากหอเพื่อกลับบ้านที่กรุงเทพฯ และก็มีแว่วเสียงตะโกนมาไกลๆ ว่า
"เฮ้ย ไบ๊ท์ไปเที่ยวทะเลกัน" ผมหันไปทางต้นเสียง พี่เพียวกับพี่หนึ่งมาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อ กีต้าร์ และเต๊นท์
"ไปนอนทะเลหัวหินกัน มึงมีกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่พร้อมแล้วนี่" พี่เพียวพูดพร้อมเขย่ากระเป๋าผมเบาๆ
"พี่ เสื้อผ้าในกระเป๋านี่ผมจะเอาไปซักที่บ้านครับ" ผมตอบไปแบบนั้นไม่ใช่ปฏิเสธการไปเที่ยวนะ แต่ตอบแบบพาซื่อ
"ไม่ต้องอิดออด กูรู้ว่ามึงไม่ค่อยสกปรกเสื้อผ้าใส่ซ้ำได้" พี่เพียวพูด
"เอาน่าไบ๊ท์ไปนอนทะเลกันซักคืนหนึ่งแล้วพรุ่งนี้เอ็งค่อยกลับกรุงเทพฯ" พี่หนึ่งชวนบ้าง ผมนั้นอยากไปอยู่แล้ว คืนเดียวก็นอนมันชุดนี้แหละแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ผมคิดอย่างที่พี่เพียวว่า--เนื้อตัวผมไม่ค่อยสกปรกครับ ไม่มีความจำเป็นต้องอาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยนัก
"ไปก็ไปพี่" ผมตัดสินใจ


แล้วเราก็ไปรอรถประจำทางอยู่ที่หน้าทับแก้ว จนแล้วจนรอดรถประจวบฯ ที่พวกเราจะขึ้นเพื่อไปหัวหินก็ไม่มาซักที รอจนกระทั่งห้าโมงเย็น จากที่พวกเรารอด้วยความสบายอารมณ์ที่จะได้ไปนอนทะเลกลายเป็นความหงุดหงิดว่าทำไมรถไม่มาซะทีวะ พี่เพียวจึงเดินไปถามพี่มอเตอร์ไซด์รับจ้าง ได้ความว่ารถประจวบฯไม่ผ่านหน้าทับแก้ว รถประจวบจะวิ่งผ่านสายนอก...เส้นเพชรเกษม ไม่ได้เข้าในเมือง

"ไบ๊ท์ทำไมไม่บอกพี่แต่แรกว่ะว่ารถประจวบไม่ผ่านหน้าทับแก้ว" พี่หนึ่งพูดกวนๆ
"โธ่ผมจะไปแน่ใจได้ไงผมมันแค่เด็กปีหนึ่งนะ และมันมีรถตั้งหลายสายวิ่งทางนี้" ผมตอบไปข้างๆคูๆ ผมรู้ว่าพี่แกก็บ่นแก้เครียดไปงั้นแหละ
"มึงไม่ต้องมาเถียง ถ้ากูไม่ไปถามพี่เมล์เครื่องพวกเราก็ต้องสะอื้นไห้อดไปเที่ยวกัน" พี่เพียวโยนความผิดมาให้ผม ทั้งที่จริงๆแล้วแผนการเดินทางทั้งหมดแกเป็นคนกำหนด แต่ไม่เป็นไร แกเคยบอกผมว่า..."ไบ๊ท์เอ๋ย มึงนะผิดตั้งแต่ต้องมารู้จักพวกกูแล้ว..."

แล้วเย็นนั้นเราใช้บริการพี่เมล์เครื่องไปที่สถานีรถไฟนครปฐม ซื้อตั๋วรถเร็วไปหัวหิน แต่ก็อย่างว่าแหละครับ รถไฟไม่เคยเข้าสถานีตรงเวลา รถไปได้ช้ามากอีกทั้งต้องรอสับหลีกขบวนที่สวนมา พวกเราเถียงกันว่าตั๋วรถที่เราซื้อเป็นตั๋วรถเร็วจริงๆรึป่าวหรือนายสถานีเอาตั๋วรถเร็วปลอมมาขายให้เรา ดีหน่อยนะที่มีที่นั่ง

ดวงอาทิตย์ลับไป พวกเราเริ่มหิว บนรถก็ไม่มีตู้เสบียง เรารอพ่อค้าที่จะขึ้นมาขายของกินบนขบวนแต่ก็ไม่มีสักคน ลุงใจดีที่นั่งข้างๆสงสารพวกเราเลยบอกความจริงว่าช่วงค่ำรถไฟสายใต้จะไม่มีคนมาเร่ขายของกิน ลุงใจดียังบอกอีกว่ารถขบวนนี้หมดระยะที่หลังสวนเป็นรถระยะสั้นมันจะไม่มีตู้เสบียง มันไม่คุ้มคนลงทุน ว่าแล้วแกก็หยิบข้าวห่อของแกขึ้นมากินต่อหน้าพวกเราสบายใจเฉิบ เราจึงต้องหยิบขนมกรุบกรอบที่จะใช้เป็นกับแกล้มขึ้นมาประทังความหิว...เฮ้อ