พวกน้าๆที่เล่นอาชีพกลางคืนแกะพลงกันบ่อยแค่ไหนครับผม

[Phakawat]

ขอบคุณมากครับ หลายๆท่านให้กำลังใจผมได้ดีมากๆเลยครับ ผมก็คิดเหมือนกันว่า ถ้าเราทำให้มันมีคุณภาพ และ ตั้งใจจริง ก็น่าจะหากินได้นานนะโว้ย

เมื่อประมาณ 3-4 ปีก่อน ผมเคยเล่นดนตรีกลางคืนมาครั้งหนึ่ง ครั้งนั้นผมก็เล่นแบบคิดว่าทำให้ดีที่สุดอะนะ แต่สงสัยจะไปเล่นผิดที่ผิดทางมั้ง เพลงที่ผมเล่นจะมี

คนน้อยมากๆที่อยากจะฟัง ทั้งๆที่ ผมตั้งใจทำมาดีแล้ว เมื่อหลายปีก่อนตอนสมัยผมเรียนมหาวิทยาลัย ผมเล่นดนตรีมาตลอด เป็น ทั้งของ มหาลัย และของงานนอก

ได้รับการยกย่องจากเพื่อนฝูงมากมาย แต่พอมาเล่นดนตรีเป็นอาชีพจริงๆ รู้สึกได้เลยว่าหูเรากับหูคนฟังและรสนิยมคนฟังมันเป็นเรื่องใหญ่มาก มีวันนึงไปเข้าห้องน้ำ

แล้วได้ยิน แขก มาคุยกัน บอกนักดนตรีไม่ด้เรื่องเลยว่ะ ขอไรก็ไม่ได้ คือที่คนๆขอผมก็พยามแล้วนะครับ แต่บางทีขอพวกเพื่อชีวิตมา ผมก็เล่นไม่ได้และไม่อยากเล่น

เพราะผมไม่ชอบ บางทีขอ ไอน้ำงี้ ผมเล่นแต่สากลมาก่อน ไทยก็เล่นได้แต่ พวก เบเกอรี่ ผมได้ยินคำนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิต รู้สึกตัวเบามาก มันบอกไม่ถูก มันรู้สึก

เหมือน เราเข้าใจอะไรผิดไปเองหรือปล่าว โลกของอาชีพมันช่างน่ากลัวฝังใจ หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้ไปเล่นที่ไหนอีก หายไปเอง เจ้าของเขาก็ตาม ก็ง้อมาก จน

ผมจำเป็นต้องกัดฟันทำเสียงแข็งๆบอกไปว่าได้ร้านใหม่ เงินดีกว่าเดิม ทั้งที่ไม่อยากพูด แต่ไม่รู้สิ ผมหมดไฟมากๆ ผมปล่อยให้เวลาผ่านเลยมาอีก 3-4 ปี โดยที่ไป

ทำอย่างอื่นบ้าง ปล่อยว่างๆบ้าง จนผมเห็นว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำอะไรไม่ได้ดีเลย นอกจากเล่นดนตรี ผมจึงได้ซ้อมหนักมาก แน่นอนผมว่าผมเล่นได้ดีกว่า

ตอนนั้นอีกเยอะมาก แทบจะเป็นคนละคน แต่พอผมคิดจะกลับไปเล่น ผมรู้สึกกลัวกับภาพในอดีต ว่าเดี๋ยวมันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆผมจึงได้ซ้อมอย่างที่คิดว่า200%

แต่ก็ลบภาพนั้นไม่ได้ซักที แต่มาคิดด้วยเหตุผลแล้ว มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะเลิกเล่นดนตรี นอกจากความกลัว และ ความเรื่องมากของเราเอง

นี่คือสิ่งที่ฝังอยู่ในหัวผมมาตลอด 6 ปี ที่ผ่านมา ขอบคุณเว็ปแห่งนี้ที่ให้ที่ระบายครับ