ไป..ไปให้ไกลสุดฟ้ากว้าง...

[karn]

ขึ้นจากอุโมงค์ เจอร้านขายเสื้อผ้า ว่าจะซี้อเสื้อแขกไปใส่สักตัว
"เฮ้!..ยูเป็นคนจีนเหรอ แขกคนขายเสื้อถาม"
ไม่ใช่..ไอเป็นคนไทย "ยูมาขายแรงงานเหรอ" เปล่า..ไอมาเที่ยว
"ที่นี่มีอะไรให้เที่ยว" เขาทำหน้าฉงน ไอก็ไม่รู้..ไอชอบดูบ้านเมืองแปลกๆ ผมตอบ
"ไอเป็นคนปากีสถาน" เขาแนะนำตัว "มาทำงานรับจ้างขายเสื้อผ้า"
จริงเหรอ..ไอนึกว่ายูเป็นคนUAEเสียอีก
"คนUAEเขารวย ไม่ต้องมานั่งทำงานหรอก ที่นี่คนจีนจะทำงานร้านอาหาร คนฟิลิปปินส์มักจะเป็นขายของตามห้าง ส่วนคนไทยจะมีฝีมือด้านก่อสร้าง"
เขาพูดฟังดูดี แต่ผมว่าคนฟิลิปปินส์พูดภาษาอังกฤษได้ เลยทำงานที่ต้องพบเจอผู้คน ส่วนคนจีนและคนไทย เนื่องจากไม่ถนัดภาษาอังกฤษพอๆกัน
จึงต้องทำงานหนัก
คนไทยโชคร้ายหน่อย ดันมีฝีมือทางด้านงานฝีมือ เลยต้องทำก่อสร้าง ส่วนคนจีนจะไม่ค่อยปราณีต แถมมีชื่อเสียงเรื่องอาหาร
เลยได้ทำงานตามร้านอาหาร
อันที่จริงอาหารไทยก็มีชื่อนะครับ ที่ลอนดอน เซี่ยงไฮ้ โคโลญจน์ ย่างกุ้ง ผมก็เข้าไปอุดหนุนมาแล้ว แต่รสชาติไม่เหมือนที่เมืองไทย
คงเพราะเครื่องปรุงหายาก
เคยได้ยินว่าที่อเมริกามีคนไทยไปปลูก กะเพรา โหระพา ผักต่างๆของไทย ขายให้ร้านอาหารไทยจนร่ำรวย คงต้องรอ น้าpood น้าescobar น้าv8 หรือท่านที่เคยไปอเมริกามาเล่าอีกที