ถามหลายเรื่องค่ะ

[.::.pOoH.::.]

ผมได้คุยกับนักคนตรี classic มาบ้างครับ และเห็นแนวทางในการปฏิบัติอย่างเคร่งครัด ซึ่งน้องจ๋าได้ศึกษาและร่ำเรียนมาเพื่อให้เป็นนักดนตรี classic อย่างเต็มตัว และเต็มภาคภูมิ

ซึ่งค่อนข้างแตกต่างมากๆกับนักดนตรีที่เล่นอีกรูปแบบหนึ่ง จะเรียกว่า ลุยสวน, improvisation หรือ buskin (นักดนตรีที่เล่นเปิดหมวกในที่สาธารณะ) หรืออื่นๆก็แล้วแต่ครับ

พอดีผมได้สัมผัสมาบ้างทั้ง 2 รูปแบบแม้จะเป็นช่วงสั้นๆ แต่รับรู้ว่ามันต่างกันจริงๆ นักดนตรี classic จะมีพื้นฐานดนตรีที่แน่นปึ๊ก รอบรู้ทั้งทฤษฎีและโครงสร้างดนตรี ตลอดจนปฏิบัติตามขนบมาเป็นเวลานาน เพราะได้ถูกหล่อหลอมในเบ้านักดนตรีในฐานะที่เป็นศาสตร์ชั้นสูง ลงลึกในด้านการแสดงดนตรีและอื่นๆอีกมากมาย

มันก็มักจะเกิดเป็น 2 ขั้ว คือ

1. นักดนตรี classic ที่ศึกษาจบด้านดนตรี และอยู่ในขนบ รังสรรค์และสร้างศาสตร์แห่งดนตรีให้สืบเนื่องต่อไปสำหรับมนุษยชาติ

2. นักดนตรีจิตวิญญาณ อยู่นอกกรอบ เล่นดนตรีด้วยหัวใจ ไม่มีคำว่าผิดถูก อารมณ์เป็นสำคัญ

คราวนี้ก็เลยอยู่ที่ว่า ขั้วไหนจะมองเห็นความต่างและยอมรับกันและกัน ว่าเรา "มีความเหมือนและแตกต่าง" อยู่ในที...

เพราะสำหรับขั้วที่ 1 ในทางทฤษฎีและปฏิบัติดนตรีมีผิดมีถูก อารมณ์เพลงมีครับ แต่ต้องตั้งอยู่บนรากฐานแห่งความถูกต้อง เพราะเป็นนักดนตรีทั้งกายและใจ ตลอดจนต้องสืบทอดศาสตร์แห่งดนตรีให้มนุษย์รุ่นหลัง

แต่สำหรับขั้วที่ 2 ดนตรีไม่มีผิดถูก มีแต่จับหลักการ แล้วก็เดินไปเอง ตกท่อก็ตะเกียกตะกายขึ้นมาใหม่ แล้วก็เดินตุปัดตุเป๋ไปแบบมันส์ๆ กว่าจะไปถึง level ที่เรามักเรียกว่า "เทพ" ก็แผลเหวอะหวะทั้งใจและวิญญาณ แต่พลังที่ถ่ายทอดออกมามันเลยมหาศาลมากๆไงครับ

แต่เราก็เล่นดนตรีเหมือนกัน ต่างกันที่จุดประสงค์เท่านั้นเองครับ