เรื่องเล่า เเบบหัทยา^^

[hattaya111]

มือที่เราเคยอุ่นไอ







อากาศหลังตะวันเริ่มเปิดฟ้า ช่วงนี้ดูเย็นขึ้นนิดหน่อย คงกำลังใกล้เป็นต้นฤดูฝนแล้วมั้ง ฟ้ามีเมฆขุ่นๆปกคลุม

ซึ่งก็ยังไม่แน่ใจนัก ว่านั่น อาจเป็นควันพิษรึเปล่าว

ฉันกำลังกลับบ้านโดยมาขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน หลบลี้หนีความวุ่นวาย ของการจราจรบนเมืองมนุษย์ข้างบน


มุดลงสู่เมืองบาดาล .......... หุ่นยนต์มากมาย เคลื่อนที่คล้าย ระบบฟันเฟืองน้อยๆ ที่เคลื่อนเลื่อนไปตามสายพาน

พวกเขากำลังจะไปเป็นส่วนต่อเชื่อม ในกลไกลต่างๆกับเครื่องจักรตัวเเม่ ที่หล่อเลี้ยง เเละ ครอบงำ ชีวิตหุ่นๆ ของพวกเค้า ในที่ต่างๆกันไป

เดิน และ เดินเคลื่อนที่ไปด้วยความเร็วเฉลี่ย ที่ใกล้เคียงกันในแววตาไร้ชีวิต ใบหน้าอารมณ์ที่ไม่แตกต่างกันนัก

ฉันเดินอยู่ท่ามกลางพวกเขา โดยที่พวกเขาไม่รู้ เพราะ ไม่สนใจอะไรในระบบอื่น สิ่งแวดล้อมข้างเคียงอย่างฉัน
ที่จำลังจาบจ้วง มองพวกเขาอยู่

หุ่นบางตัว สรีระดูงดงามน่ามอง


ฉันแอบมองดูไปเรื่อยๆโดยสมองที่ว่างเปล่าว ด้วยความทึ่ง ชื่นชมในความสามารถที่น่าทึ่ง ของเหล่าเครื่องจักรเหล่านั้น

และ ก็แอบทำเลียนแบบตามไปด้วยๆความขบขัน ของท่านหุ่นยนต์ ที่เคลื่อนไหวไปด้วยเครื่องแบบประดับยศใน รูปแบบ ภาพพจน์ต่างๆ

การเดินทางวันนี้ ดูไม่เงียบเหงาเหมือนเคย

** ไม่เลวนะ ยามเช้านี้ มีเรื่องบันเทิงสมองเบลอๆด้วย ตลกแบบร้ายๆ เป็นอาหารเช้า **ฉันรำพึงในใจ

เมื่อวานตอนเย็นมีสายโทรศัพท์ แจ้งเข้ามาว่า....

** ฉันกลายเป็นสิ่งที่มีความจำเป็นต่อ กองถ่ายหนังกองหนึ่ง กำลังถ่ายทำหนังสั้นส่งประกวด มีเพื่อนคนหนึ่งเป็นตากล้อง บังเอิญขาดสายอุปกรณ์เชื่อมต่อ ในการอัดบันทึกเสียง

จึงต้องโทรติดต่อให้ฉันนำไปให้ ที่กองกำลังดังกล่าว ซึ่งถ่ายทำกันแถวย่านรามอินทรา

ของชิ้นเล็กๆ ที่มีความสำคัญในการถ่ายทอด อารมณ์ อรรถรสของงาน บอกเจตนารมณ์ ในการสื่อสาร
ถูกนำไปยังสถานที่ทำการถ่ายทำนั้น ในเวลาเกือบ 2 ทุ่ม

ภาพยนต์ดังกล่าว สื่อสารเรื่องราวเกี่ยวกับ มุมมองสะท้อนความคิด ความรู้สึกของคนที่มีความต้องการความแปลกใหม่ทางเพศ

การเกี่ยวพันกับฉาก ของน้องๆขายบริการ ที่ยืนแสดงสินค้า อยู่ริมถนน ในซอยๆหนึ่ง
มีการขอความร่วมมือ จากเจ้าหน้าที่ตำรวจ มาอำนวยความสะดวก ในการคอยกั้นช่องจราจรเดินรถ ปิดเปิด การจราจรในบางช่วงเวลา ปรับเปลี่ยนไปตาม การใช้พื้นที่ของถนน ในช่วงของการถ่ายทำในฉากต่างๆ


ทีมงานทุกฝ่ายทำงานกันอย่างตั้งใจและหวาดกลัว

ฝนคือสิ่งน่ากลัว สำหรับงานถ่ายกองนี้ ฝนตกมาแล้วในหลายช่วงของวัน

ช่วงนี้มีพายุลูกใหญ่มาก กวาดชีวิตคนมาแล้ว จำนวนมาก ในประเทศพม่า เพื่อนบ้านใกล้เคียงของเรา

น้องๆที่มายืนรับบท สาวๆน่ารักๆที่ ห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าชุดที่ดูสะเทือนความรู้สึกสามัญของมนุษย์ ให้แสดงตัวตนหิวกระหาย

เหมือนเอาขาวัวชุ่มเลือด มาแกว่งใกล้จมูก จระเข้อดโซ

ได้ยินมาว่า เป็นเด็กฝึกงานของเพื่อนคนหนึ่งในทีมงานนี้

จราจรที่ติดขัดเล็กน้อย หาได้เกิดจากปริมาณรถแออัด แต่ประการใด แต่เป็นการเคลื่อนที่อย่างเชื่องช้าที่จะดู สาวน้อยนางต่างๆ
ที่งดงามราวกับเทพธิดา ลงมาเดินดิน ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย

ขับรถกัน คอหันแทบหัก ตากลับ โชคดีที่ยังไม่มีอุบัติเหตุ เกิดขึ้นตอนนี้ หลายคนคงแอบฝันไป ว่าที่นี่มีบริการอย่างนี้จริงๆ ผมก็แอบคิดเงียบๆอยู่เช่นกัน


เป็นครั้งแรกมั้งที่เห็นตำรวจ มาดูแลการซื้อขายบริการ อย่างเป็นทางการ แล้วพวกหล่อนไม่ต้องวิ่ง


น้ำในแอ่งเล็กๆที่ขังน้ำฝนจากเวลาที่ผ่านมาของวัน คอยสะท้อนแสงไฟส่องทางสาดมาจากรถ ที่วิ่งไปมาเป็นระยะ

ฟ้าเริ่มร้อง จากที่ไกลๆ สร้างความกดดันกับทีมงาน พวกที่ไม่รู้จะหาเรื่องพูดอะไรก็ เอามาเป็นเรื่องพูดคุยกัน ระหว่างทำงาน


กบ คือเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งถูกขอร้องจากผู้กำกับ ในการมาร่วมแสดง โดยมีจุดเชิญชวนด้วยข้อเสนอที่น่าสนใจ คือ

** มันจะได้ มาลูบขานางเอก **เพื่อนผมตกลงตัดสินใจ รับมอบหมายอันทรงกียรติ์นี้ อย่างไม่คิดมากรอช้า
ซึ่งก่อนหน้านี้ก็เพิ่งไป เที่ยวงาน ดนตรี ที่หัวหิน เมาถึงเช้ามาหลายคืน ใช้ชีวิตสำมะเล มาหลายวันอย่างสบักสบอม

แต่ ก็ขับรถฝ่าจราจรที่คับคั่ง ของเพื่อนร่วมทาง ที่กลับจากงานเทศการดนตรีด้วยกัน

กบ ** กลับมาถึงจุดนัดหมายก่อนเวลานัดจริง **

แต่ ผมรู้อยู่แล้ว ว่ากองนี้น่าจะนัดเผื่อ จึงมาตรงเวลาคือ ทุ่มกว่า เกือบ 2 ทุ่ม

เพื่อนกบของผม ถูกเรียก ตามสคริบว่า camry เพราะ เค้าถูกขอให้นำรถส่วนตัวมาใช้ คือ ยี่ห้อที่ต้องดูดีสักนิด เพราะมารับบท เสี่ย

มีเรื่องตลก ที่มาจากนิสัยขี้ประชดของมันว่า


** แมร่ง เรียก กู ซะ....แบบไม่เห็นค่า ความเป็นกูเลย **

** คงแค่อยากให้มีรถมาขับ วนไปวนมาในฉาก จะเรียกชื่อกูเข้าฉาก ........ ยังเป็นวัตถุเลย **


** แถม....มันจะให้ กูใส่เนคไท้ เสื้อเชิ้ต .....กูต้องอุตสาห์ ไปเอาที่บ้านเมียเก่า **

** จนเกือบจะมีปัญหากัน แม่งยังด่าไล่หลัง กูมาเลย **

** ว่า....เมื่อไหร่ ......กูจะมาแวะมาขนอะไรไป ให้หมดซะที **



** กูหล่ะเซ็งจริงๆ **


เพื่อนผม แอบบ่นออกมาใน สไตล์ ตลกร้ายของมันเช่นเคย ผมแอบขำ และ หดหู่ กับเรื่องที่เกิดเล็กน้อย ได้แต่หัวเราะให้ดูขำๆ และ ผ่านๆไป



ในช่วงเวลที่ แออัด มีผู้คนมาทำงานกันวุ่นวาย

ผมได้แต่เฝ้าดู การเคลื่อนไหวของมนุษย์งาน อย่างเพลิดเพลิน จะมีบางเวลาบ้างที่ไม่มีคิว กบก้อแวะมาคุยกันบ้าง ตามประสาเพื่อนเก่าแก่กัน


** กูว่าเที่ยงคืน......แม่งก้อไม่จบหรอก **


และ ก็เป็นไปตามนั้น ตี 2 กว่าๆเห็นจะได้ ก็มีคนตะโกนเรียก camry มาเข้าฉากถ่ายได้

ผมถือโอกาส มานอนลงบนเบาะ ในตอนท้ายของรถหลังคนขับ ทำตัวหมอบๆแนบ ชวนคุยเล่นกับกบบ้าง


แต่....ก้อมารู้สึกตัวอีกที ตอนมันต้องกลับบ้าน พูดจาฝากฝังผมกับทีมงาน ให้ช่วยหาที่นอนให้ผม

ผมเดินออกไปแบบเบลอๆ ไม่มองใคร ไม่ได้ล่ำลาอะไร ดูนาฬิกาที่ข้อมือ



** ตี 4 แล้วเว้ยย ...... ทำไรต่อดีฟระ **


ไปยืนงงๆสักครู่ หายใจทิ้ง แล้ว สักพักก็มาดู ฉากสำคัญในบท ที่ผู้หญิง ทำท่าทางยั่วยวน เอามือมาลูบต้นขาฝ่ายชาย
และ พูดจาอะไรกัน ในแนวทางที่หมิ่นเหม่ ก.บ.ว

ฉากนี้ มีหลายมุมกล้อง ผมยืนดูด้วยความเบื่อ มึนๆ สลึมสลือ หลังจากการเผลอหลับไป ในเวลาแปลกๆ
ไม่รู้จะทำอะไรละ และ คงไม่ได้มีโอกาสดูใคร มาทำอะไรแบบนี้บ่อยๆ โดยเราสามารถ มายืนมองโดยอ้างเหตุ อ้างงานได้แบบนี้

สักพักก็ดูๆจะรู้สึกอะไรดีๆ เกิดความรู้สึก ......สมจุดประสงค์ ผู้สร้าง


แต่...มีหลายครั้งที่วูบๆหน้าชา แปลกๆ....ทีแรก ก็ไม่รู้ ว่าคืออะไร ....


.** คงนอนไม่พอมั้ง ..........** ฉันคิด.......
.

..........เกิดขึ้นอยู่หลายที อาการโหวง ๆ ชา ๆ ดังกล่าว



.........................................และ มันก็ตกตะกอน

น่าจะเป็นเพราะ ...ภาพอะไรที่ได้เห็น คงมากระตุ้นความรู้สึก นึกถึงเหตุการณ์บางสิ่ง ที่เคยผ่านมา

มันสร้างความรู้สึก สะเทือนใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่อยากนึก ..อยากคิด ...ถึงภาพอดีต ที่เคยมีผ่านมานั้นเลย


** ชั้นเคยขับรถ มีเธอยิ้มสดใส ช่างพูดช่างเจรจา อยู่ข้างๆ ....นั่งกุมมือเธอ มีมือเธอมาอยู่ ที่ตักของฉัน ..**

เธอมักทำอย่างนี้เกือบตลอด เวลาขับรถ หรือ ไม่มือใครก็ใคร ต้องเอื้อมมาสัมผัสกัน เราเป็นกันอย่างนี้ตลอดมา

ฉันชอบเอามือเธอ มาไว้ข้างหน้าอก... ในใจอยากบอกเธอว่า......



** ฉันไม่มีอะไรที่จะให้ไม่ได้ แม้กระทั่ง หัวใจดวงนี้ **

ฉันชอบมองหน้าเธอ แต่ฉันไม่เคยพูดอะไรออกมา ด้วยที่ว่า มันอาจจะดูน้ำเน่ามั้ง

ภาพที่เห็นขณะนี้ ย้อนรอยความทรงจำ ให้ระลึกเห็นภาพในอดีต อย่างชัดเจนมาก


ช่างสับสนดีจริง

ระหว่าง ...ภาพสาวน้อยแปลกหน้า ในเสื้อผ้าเย้ายวน ตรงหน้า....กับ ภาพเสมือนของตัวเราเอง ในอดีตความหลังอันแสนสุข

ที่นาทีนี้ มันย้อนกลับมาทิ่มแทงจิตใจฉัน


อากาศดูหนาวเย็นขึ้น อย่างไม่มีเหตุผล


มันกระซิบบอกกับฉันในสมอง ที่มองโลกขณะนี้ ผ่านน้ำที่คลอเบ้าตา ด้วยสายตาที่พร่ามัว ให้หัวใจต้องมืดมัวตาม ว่า..........


** คงไม่มีอีกแล้ว **



** คนเราช่างติดยึดจริงเนอะ ** ฉันคิด