เรื่องเล่า เเบบหัทยา^^

[hattaya111]

สุขสันต์วันเกิด



วันนี้ก็เกิดขึ้นอีก แต่แปลกไป

น้ำตาที่ซึมๆบนหมอน ที่ฉันนอนซุกหน้าจมอยู่มันทำให้รู้สึกเย็นๆแฉะๆดี

จมอยู่กับมันอยู่พักนึง พร้อมคิดไปว่า

** เอาแต่เช้าเลยหรอ **


โดยที่ยังไม่ได้หันมาดูอะไรรอบตัว ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติของความรู้สึกต่อไป

พักนึงที่เราลองไม่ควบคุมอะไรกับตัวเอง ให้มันเป็นไปตามที่จิตใต้สำนึกมันอยากทำ ...ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า ร้องไห้ไปทำไม

คิดว่า เดี๋ยวเราเปิดคอมพ์ทำงานทำอะไรไป ก็คงจะดีขึ้น

นาฬิกาที่เครื่อง บอกว่า ตี 4. 44 นาที เลขสวยอย่างน่าตกใจ เพิ่งนอนไปจริงๆ คงใกล้ๆตี 4 เรานอนไม่ถึงชั่วโมง ก็ตื่นแล้วหรอเนี่ย

เรานี่มันเจ๋งกว่าตู้เย็น ประหยัดไฟเบอร์ 5 อีก ฉันแอบชื่นชม ปนตลกหลอกด่า ตามนิสัยเลวๆของฉัน ....ซึ่งคนที่เคยรัก ? คนเก่า นั้นชื่นชมมาก

** เนี่ยดูดิยังเสือกทะลึ่งไปเหน็บ ว่าชาวบ้านเค้าชอบอีก ** เก่งจริงซั้น....ไอ้เรื่องแบบนี้



นั่งตาลายมึนหัวไปพักใหญ่ ก็จำอะไรไม่ได้ อาจจะน๊อควูบหลับ สลบหรืออะไรสักอย่าง ในความรู้สึกคล้ายฝันนั้น


.........จำอะไรไม่ได้ชัดนัก เหมือนเดินเล่นอยู่ริมทะเล มีใครที่ฉันรู้สึกรู้จัก เดินอยู่ใกล้ๆ

อากาศดี เดาไม่ผิดที่นี่น่าจะเป็นหัวหิน ทะเลที่ไม่ได้สวยพิเศษอะไร

แต่ใจฉันคิดถึงมันเสมอ อาจเกินไปนิดนึงถ้าพูดว่าตลอดเวลา ถ้าจะนึกถึงทะเล หรือ ที่ๆจะมีใครพูดถึงการจะชวนไปเที่ยวไหนสักที่นึง

ฉันพอจำความรู้สึกที่ฝันๆนั้นได้บ้างว่า ...ไม่ได้ดีใจสนุกสนาน หรือ เสียใจอะไรนัก ดูมันเฉยๆ เรียบๆ เดินๆมองโลกด้วยความไม่คิดอะไรมากนัก

ซึ่งนับว่าเยี่ยมมาก ทีฉันไม่ได้กระโดดไปมุมใดมุมนึงในความรู้สึก ตามที่เป็นจริงในปัจจุบัน ที่มักจะขึ้นลง ไม่สนุกสนานจัด ก็ทุกข์กันไปเลยถนัดตา ตามนิสัยสุดโต่งของฉัน

เขาดูสงบเรียบง่ายอย่างน่าสนใจ ได้เเต่นึกนิยมชายคนที่รับบทเป็นตัวเรา...ในภาพยนต์แห่งความฝัน ที่ฉันน่าจะแอบกำกับอยู่ไกลๆ

   
** อยากจะจำหน้า หรือ เห็นหน้าผู้โชคร้ายที่มายืนข้างฉันริมหาดนั้นจริงๆ แต่ช่างเลือนลางเหลือเกิน

ถึงจะมองไม่เห็นว่าใคร แต่คิดว่าน่าจะไม่ใช่เขา



ชั้นอยากเรียกว่า...... ฝันถึงความหวัง


......................................





อาการเบลอๆ ที่มีสติอยู่แค่สักครึ่งเดียว สมาธิไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้ นักบินเราใช้ สัญชาติญาณในการคุมวิถีการเคลื่อนที่ เป็น ... ออโต้ ไพรอท


?

รึว่า ...มันอาจจะมาจนสุดทางแก้ไขแล้วก็ได้

ฉันมีอาการตาลายอยู่บ่อยครั้ง พูดโทรศัพท์ คิดจะพูดคำนึง แต่พูดไปอีกคำนึง วูบหลับโดยไม่รู้ตัว และ อีกมาก

การหยุดการเคลื่อนที่ การเคลื่อนไหวของร่างกายในการใช้ชีวิต ในระยะเวลาต่อๆไป
มันก็คงเหมือน ยื่นใบลาออกจากร่างกายที่ร่ำเรียนมาในมหาวิทยาลัยโลก

และ มาคิดได้ว่าไม่รู้จะเรียนยังไง ทำอะไรกับการเรียนต่อไปดี ท่าทางจะไม่จบ ล้มเหลว มีแต่เกรดที่ออกมาแย่ๆ

น่าจะล้างไพ่ออกไป นับหนึ่งเริ่มใหม่ หรือ พักการเรียน ไปเกิดเป็นอะไรสักพัก ยุติ เรื่องที่ไม่น่าภิรมณ์นี้

เชื่อมั้ย ...

คนตาขาวอย่างฉัน อยากจะหยิบปืน มาสักกระบอก แล้วเล็งไปที่สมอง ..ที่ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน

แล้วสั่งมันว่า .....

?ถ้าเอ็งรักตัวกลัวคนที่อยู่กะเอ็งตาย?อย่าก่อเรื่องอีก

ไม่งั้น?ชั้นจะสั่งสอนด้วยกระบอกเครื่องกลสังหาร ที่ทำมาจากพลาสติก 100% เมด อิน ไชน่า จากร้านขายของ ทุกอย่าง 20 บาท


วันนี้.....เป็นเช้าวันเกิดแม่ฉันอายุครบ60


   
หนังสือพิมพ์มันคงไปเขียน ขึ้นหน้า 1 ว่า


** ประชดชีวิตรัก เครียดหนักนักดนตรีหนุ่ม จ่อยิงสมองไหลตายอนาถ ฉลองแซยิดแด่คุณแม่คาบ้าน **


** ลั่นโป้ง .....เเทนพลุฉลองเเซยิดวันเกิดเเม่ ลูกคิดสั้นลั่นไกล ดับอนาถ **

หรือ อันนี้ดี ....

** สุดสลด จบชีวิต คาวันเกิดเเม่ตัวเอง ลูกทรพี ทิ้งปมตายปริศนา **

หรือ อะไรสักอย่างที่มันเขียนออกมาแล้วสะใจ ดูน่าตื่นเต้นดึงดูดพวกวิตถาน

นิยมความเจ๊บปวดชิบหายของผู้อื่น ยอดขายคงดีฉบับนี้

แต่ถ้ามันเกิดขึ้นจริง มันน่าจะไม่ได้เกิดจากอยากประชดใคร ทำร้ายจิตใจใครให้ต้องมารู้สึกผิดบาปอะไรด้วยกับฉัน


มันคง....เป็นเเค่การเปิดกุญแจหลังโรงเรียน หันซ้ายหันขวา ยิ้มๆเดินย่องออกไป

โดยไม่ได้หวังว่าคนที่ต้องเรียนต่อในโรงเรียนต้องเดือดร้อนอะไรกับฉัน

มันเป็นแบบนั้นมากกว่า แต่ใครจะรู้หล่ะ ชั้นไม่ได้อยู่ต่อเถียงอะไรกับพวกเขาแล้วนี่

หรือ อยู่เถียงสู้กะมันดี



ละจริงๆมันก็...อาจไม่ขึ้นหน้า 1

อาจไปอยู่หน้าสุดท้าย ความยาวคอลั่ม แค่คืบ?.ที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ?.




เเต่มันคงไม่เกิดขึ้นหรอก เพราะ สิ่งทีอยู่ในมือฉัน มันทำมาจาก พลาสติก?.. 55555





ตอนที่4 แล้วมั้ง


ที่ฉันคิดว่าจะเริ่มเขียนเรื่องสั้นอะไรสักเรื่อง แต่ก็ยังไม่เริ่มเป็นเรื่องเป็นราวอะไรสักที เปะไปไปเรื่อย

คิดว่าเดี๋ยวคงเขียนท่อนจบเลยคงง่ายกว่า อะไรก็ได้เล่ามาให้งงๆ แล้วทำคล้ายๆมาคลี่คลายปมต่างๆ

ดักความคิดคนให้อยากรู้สนใจในเชื้อความที่น่าสงสัยสักประเด็น

ฉันน่าจะทำมันได้นะ แต่มันก็เป็นแค่บันทึกระบายอารมณ์ไปแค่นั้น เป็นทีๆไป



ตอนที่แล้วค้างมาอยู่ที่ตื่นขึ้นมา

ไอ้หมอนั่น ที่ฉันยังไม่ได้แม้แต่จะตั้งชื่อ


เอาเป็นว่า เค้าชื่อ** นัท **ละกัน ณัฐพล ชื่อญาติฉันเอง

นัท เป็นชายหนุ่ม อายุ33 เกิดมาในครอบครัว ฐานะกลาง เกือบลำบาก พ่อเป็นข้าราชการป่าไม้

แม่เป็นแม่บ้าน ไม่ได้ทำอะไรดูแลลูกไปให้เป็นคนดี

เรียนในสถาบันทางศิลปะ จบด้านดนตรี มีอาชีพ เล่นดนตรี แต่งเพลง สอนดนตรี

เท่าที่เล่าๆมา หมอนี่คง มีอาการป่วยด้วยโรคที่คอยเล่นงานเขาอยู่ คือโรคนอนไม่หลับ อยากเรียกให้ดูน่ารักอบอุ่นว่า
โรค good moorning ..ซึ่งนำมาสู่ การทำความรู้จักกับเขา ในตอนแรก แนะตัวออกไป


แล้วเขาก็สงสัยตัวเอง ว่า ** ทำไมไม่ค่อยได้นอน ** ก็พาเหวี่ยงประเด็นไปเล่าเรื่อง ยามเช้าของหัวหิน กิจกรรมที่ชอบ

เช่นว่ายน้ำ ถ่ายรูปแต่งเพลง เขียนอะไรไปเรื่อย

พาคนอ่านไปพบมุมมองของความเหงา ในรถไฟใต้ดิน ด้วยการประชดเสียดสี มองคนที่ใช้ชีวิตดิ้นรน ในการไปทำงาน

ที่ร่วมทางยามเช้ากับเขาว่า เป็นหุ่น ในตอนดอกไม้ท่ามกลางหุ่นยนต์ เล่าถึงความรู้สึก คิดถึงคนๆนึง ในเกือบทุกสิ่ง จะนำเขาคิดถึงเธอ

พูดถึง เบื้องหลังที่มาของ อาการ good moorning เหตุที่ฝันถึงคนๆนึง

การเล่าเรื่อง ควรต้องหยิบยกส่วนที่จะเล่ามาเริ่ม และ จบอย่างรัดกุม

อาจเป็นตอนหนึ่งช่วงหนึ่งของชีวิต ที่จะเน้นแสดงให้เห็นถึงบทบาทของตัวละครต่างๆ


เอ......จะเล่าตอนไหนของมันที่น่าสนใจดี........


   
เย็นวันหนึ่งในช่วงต้นเดือน กุมภาพันธ์ ฉันมีงานใหม่ ได้ไปเล่นดนตรี กับรุ่นน้อง ชื่อ เมย์

เมย์เป็นสาวน้อยน่ารัก ร้องเพลง และ เล่นไวโอลิน เธอชวนผมมาเล่นร่วมกับเธอ ในร้านๆนึง ย่านรัชดา

เมื่อเล่นกันไปจบลงโดยน้องเมย์ รอดในการร่วมเล่นอย่างทุลักทุเล เพราะไม่เคยซ้อมกัน ก็ตามอายุประสพการณ์ในงานที่ทำ

ซึ่งไม่น่าแปลกใจอะไร ขณะนั่งทานน้ำกันอยู่

** ไงพี่ เล่นกันพอได้นะ ** เมย์กล่าวขึ้น

** ก็พอได้ อ่ะ.... อย่าคิดมาก ปล่อยสบายๆ มีสมาธิกับมัน เด่ว ก้อดีเอง ** นัท กล่าวตอบ

**ค่ะพี่ เดี๋ยวหนู ฝึกมาอีกเยอะๆเลย จะได้สนุกกันเวลาเล่น ....

พี่ทำหน้าตาแปลกๆ อย่าคิดไรมากนะค่ะ ...เป็นอะไรอีกรึเปล่าว ** เมย์ ยิ้มน่ารัก ถามด้วยความห่วงใย


** อ๋อ .... ไม่มีอะไร เครื่องเสียง มันปรับออกมาไม่ได้ดังใจเท่าไหร่หน่ะ พี่ว่าจะปรับอะไรเพิ่มอีกหน่อย พอดีเวลาหมดเบรคก่อน

คราวหน้าคงจะดีขึ้น ** นัท ตอบแบบหลบๆไปเรื่องอื่น

** ค่ะ ....หนูก็นึกว่ายัง คิดถึงเรื่องนั้น ..**

จริงๆแล้ว เมย์พูดได้ถูกต้องแล้ว ผมยังคิดถึงเรื่องที่เธอว่าจริงๆ