กีต้าร์ในความประทับจำ.......

[povation]

ขอร่วมทบทวนความหลังด้วยคนนะครับ?
มันเริ่มตั้งแต่ 24 ปีที่แล้วตั้งแต่ผมเพิ่งเข้าเรียน ปวช ก็อยากเท่เล่นกีต้าร์จีบหญิง
เพราะพิจารณาแล้วว่าตัวเราไม่เห็นจะมีจุดเด่นตรงใหนเลย ถ้าเล่นได้ก็คงเข้าที
ก็ขอให้พ่อซื้อให้ครับ ซึ่งพ่อผมก็สนับสนุนอย่างดีตามกำลังขณะนั้น พ่อผมแกชอบอยู่แล้ว
เรื่องดนตรี ปกติก็เล่นดนตรีไทยกันอยู่แล้วด้วย (ผมก็เล่นในวงด้วยนะครับ)
พ่อพาผมไปซื้อที่หลังกระทรวงได้ยี่ห้อ Melody ราคา 750 บาท ซึ่งแพงมากสำหรับบ้านผมสมัยนั้น
เพราะพ่อก็เป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจชั้นผู้น้อยเท่านั้น เงินเดือนไม่กี่พันบาทเอง และเราไม่มีความรู้เรื่อง
กีต้าร์กันเลยซักกะนิด พ่อก็เลยพยายามเลือกที่มันแพงๆในร้านให้ผม และก็ได้มันมา ?Melody?

ผมเองเกิดมาไม่เคยมีอาจารย์ พยายามฝึกด้วยตัวเองมาตลอด แรกเริ่มพัฒนาการดูดีมาก แต่พบปัญหาใหญ่
คือเสียงที่เล็กบางและไม่มีเพาเว่อร์พอสูงก็ไม่ถึง ต่ำก็ไม่ลง อีกทั้งปัญหาเรื่องการคร่อมจังหวะ(แม้กระทั่งบัดนี้)
พอเล่นไปร้องไปแล้วมันไม่ไพเราะเลย ดังนั้น เล่นได้ไม่นานก็เริ่มท้อ
บางทีการจมเล่นอยู่คนเดียวก็น่าจะมีผลต่อการพัฒนาช้าเหมือนกันด้วยนะครับผมว่า
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่นานคอมันก็อ้าออกมา ผมเลยมึนไม่รู้จะทำไงดี สุดท้ายก็เลยเลิกเล่น ทิ้งร้างไว้เช่นนั้น
พอผมเริ่มเป็นหนุ่มปีกงอกยาวแข็งแรงก็บินออกจากบ้านมาไม่ได้คิดถึงมันอีกเลย จนกระทั่งหลายปีก่อน
ผมเกิดคิดถึงมันลองกลับไปหาก็ไม่เจอแล้ว ไม่มีใครจำได้ว่ามันหายไปใหน ใครมาเอาไป ผมเลยต้องซื้อใหม่
อีกตัวคือ Yamaha FG210 ราคาประมาณ 3,000 บาทได้ ซึ่งคุณภาพถูกใจผมมาก แต่ก็เข้าอีหรอบเดิม
สุดท้ายก็ตั้งเอาไว้ให้ฝุ่นเกาะต่อมาอีกนาน ตัวนี้ปัจจุบันผมยังคงเก็บเอาไว้ เยินมากแล้วครับ แต่ก็รัก

ไม่ทราบทำไมเหมือนกัน ตั้งแต่เกือบๆ 2 ปีมานี้ผมเกิดความรู้สึกที่รุนแรงมากอยากจะฝึกกีต้าร์ขึ้นมาอีก
เลยลองเข้า web ดูจนมาพบ acoustic Thai (ช่วงก่อนการเปลี่ยนแปลงนิดเดียว) ผมเฝ้ามองกิจกรรมต่างๆ
ของคนกลุ่มหนึ่งอยู่ตลอดด้วยความสนใจ และตั้งแต่นั้นอะไรบางอย่างในตัวผมก็ก่อเกิดขึ้น อยากเรียกว่า
แรงบันดาลใจนะครับ ผมหายใจหายคอเป็นกีต้าร์ เร่งหาตำรับตำรา วันๆนึกถึงแต่กีต้าร์
ถึงตอนนี้ FG210 ไม่สามารถรับมือความต้องการและความฝันที่ขยายขนาดของผมได้อีกแล้ว
ผมเริ่มเดินเที่ยวตามร้านเครื่องดนตรีและนั่นเองทำให้ผมได้พบกับน้องแอน Takamine AN10 ผมชอบพอเธอมาก
เสียงใส หางเสียงยาวผิดกับที่เคยเจอะเจอมา
ช่วงเห่อก็แทบจะนอนกอดหลับละครับ นี่คือกีต้าร์ราคาแพงมากๆของผมที่กัดฟันซื้อมาตั้ง 28,000 ซื้อเข้าไปได้
แต่ผมก็บอกกับตัวเองและคนข้างเคียงว่า พอแค่นี้แหละ เราจะไปด้วยกัน ผมจะต้องเก่งกว่านี้ ต้องมีฝีมือในระดับ ok ให้ได้
และผมจะไปด้วยกันกับน้องแอน AN10 ตัวนี้?

เขียนไปเขียนมาท่าจะยาวยืดเดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อนผมสรุปจบละกันนะครับ
1. กลุ่มคนที่ผมเคยติดตามอยู่ ตอนนี้ผมก็ยังคงติดตามดูเค้า แถมผมยังมาแอบแฝงตัวเมียงๆอยู่กับเค้าด้วย ตอนนี้พวกเค้า (ขอบังอาจเรียกว่าพวกเราได้ใหมครับ)ใช้ชื่อตัวเองว่าบ้านสีฟ้า นิมิตรกีต้าร์
2. น้องแอนเริ่มมีปากเสียงกับผม เราไปกันได้ไม่สวยนักในตอนหลัง มือที่สามชื่อ CPX-700 เข้ามาเสียบด้วยนิสัยเรียบร้อยนิ่มนวลจับสบาย มีtuner เลยกลายเป็นคู่มือฝึกซ้อมของผมไปโดยปริยาย
3. การเดินทางเรื่องกีต้าร์ของผมเพิ่งเริ่มต้น คงเป็นถนนที่ยาวไกล ซึ่งผมก็จะพยายามไปให้ได้ไกลเต็มที่เท่าที่กำลังจะพอมี ผมหลงไหลมันมากทั้งเรื่องคุณค่าในเชิงศิลป์ของมันเอง และในเชิงศาสตร์แห่งดนตรี

ขอบคุณที่ทนอ่านนะครับ

อยากให้เล่าต่อไปอีกครับ นึกตามไปด้วยแล้วมีความสุขเมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตทางดนตรีของผม
น้องแอนเป็นจุดเปลี่ยนที่ดีของน้าRun นะครับ
สำหรับผมยอมสยบให้กับน้องโอ น้องเอ น้องโล น้องกิ๊บ.....ถาวรนิรันดร์
กีตาร์ที่มีราคาสูงๆมิใช่จะทำให้ผมมีความสุขมากขึ้นตามไปด้วย
หากแต่ความสุขของผมอยู่กับบทเพลงที่เล่นและกีตาร์ที่เหมาะเจาะกับบทเพลงนั้นๆ
เล่นด้วยกันกับเพื่อนๆนี่แหละครับ....ความสุขที่ร่วมเสพ