ศุกร์ 13 ฝันหวาน

[Maow]

ขอบพระคุณน้ากฤษณ์ที่ร่วมเล่าประสพการณ์ดีๆของอังกฤษครับ โดยเฉพาะ Oxford เป็นอะไรที่ขลังมากเพราะเป็นมหาวิทยาลัยเก่าแก่ อาจารย์ที่สอนที่นั้นก็ดังมากๆ ผมมีเพื่อนที่ทำงานด้วยกันตอนนี้ที่ภาควิชาเคมี เธอก็จบมาจาก Oxford เช่นกัน เธอเล่าให้ผมฟังว่าเธอได้เคยเคยเรียนกับ Professor ท่านหนึ่ง (ชื่อ Prof.Atkin) ซึ่งเป็นคนที่เขียนหนังสือให้พวกเรานักศึกษาไทยสาขาวิทยาศาสตร์เคมี และนักศึกษาสาขานี้ทั่วโลกได้ศึกษา ไม่มีใครไม่รู้จักท่านนี้ เธอเล่าให้ฟังว่าขนลุกตอนเห็นหน้า เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอ เพราะท่านเป็น visiting prof. เหมือนกับตอนที่ Einstein เคยไปเป็น visiting prof. ให้กับมหาวิทยาลัยในประเทศอเมริกาสมัยก่อน แต่เธอบอกผมว่า "เรียนไม่รู้เรื่องเลย" ทำไมคนเก่งๆ ถึงได้สอนหนังสือได้แบบว่า..... ดังนั้นเธอเลยต้องศึกษาด้วยตัวเองให้มากหลังจากที่เรียนออกจากห้องเรียนมาแล้ว ดังนั้นการเรียนก็เลยเป็นแบบ child centre หรือพูดอีกอย่างก็คือต้อง self service เพราะไม่เคยมีอาจารย์ท่านไหนเอาวิชามาป้อนให้เราถึงปากเหมือนกับที่ประเทศไทยเลย

อย่างที่น้ากฤษณ์ได้กรุณากล่าวไว้ว่าการเรียนการสอนที่อังกฤษมีมานานมากแล้ว เป็นตำนานที่เขียนก็ไม่มีวันรู้จบ มีความขลังในตัวของมหาวิทยาลัย อย่างเช่นผมเคยเดินข้ามถนนไปที่ Imperial Collage ซึ่งอยู่บนถนนเดียวกันกับสถานทูตทางการศึกษาของไทยที่ Kensington street ผมยืนบริเวณที่เป็นที่สลักชื่อของผู้ก่อตั้งและตำแหน่งของ Chancellour ที่ผ่านมาบริเวณหอเกียรติยศที่ประดับด้วยโล่ห์ ธงที่มีรูปคล้ายๆกับโล่ห์ หรือธงอัศวิน ที่เราเคยได้ดูหนังสมัยก่อนที่เป็นประวัติของอังกฤษ ขนลุกเลยครับ มันขลังจริงๆ สถานที่สามารถสะกดผู้มาเยือนด้วยบรรยากาศได้จริงๆ.....

เลยได้คติอีกว่า "ตำนานมีไว้ให้เรียนรู้และระลึกถึง"
ประสพการณ์เหล่านี้ผมอยากเล่าให้เพื่อนๆได้ฟังครับ อย่างน้อยก็ร่วมซึมซับบรรยากาศที่ดี บรรยากาศที่มีคนหยิบยื่นมาให้ เพราะผมก็เปรียบเสมือนกับเด็กบ้านนอกที่มีโอกาสดี เพราะทุนเหล่านี้ก็มาจากภาษีอากรของประชาชน ตอนนี้ผมก็เลยต้องมาใช้หนี้ประชาชนโดยการสอนหนังสือให้กับลูกของประชาชนที่ผมเอาเงินเขาไปเรียน เพียงแต่ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องกีต้าร์ ไม่งั้น โรงงาน Lowden หรือ Mcilroy ก็คงหลบผมไม่พ้น เพราะเดินทางแป๊บเดียวก็ถึงครับ จะได้ไปจิบ Black beer (Guiness) ที่ Northern Ireland ซะเลย