หนังดีๆน่าดูคะ เรื่อง ONCE

[hattaya111]

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

เบรคโฆษณาประจำสถานี
http://parradee.blogspot.com/ บล๊อคสปอท ภารดี

บล๊อคสปอท ภารดี...ผัดกินให้อร่อย บล๊อคโคลี่นิดหน่อย เเครอทตัดสีลงไป ข้าวโพด เห็ดหอม

ใส่ซ๊อสน้ำมันหอยเล็กน้อย พริกไทดำทุบหยาบๆ ผัดลงในกระเทียมที่ลงกะทะร้อนๆ ส่งกลิ่นเเบบเริ่มสุกพอเหลือง

จากนั้นเอา บล๊อคสปอทภารดี ผัดลงไป ภาระดีๆ จะเเผ่สาร=\-===0++_ออกมา กลิ่นหอมน่ากิน

พร้อมด้วย วิตะมิน เกลือเเร่มากมาย ทดลองชิมตัวอย่างกันได้ที่นี่ครับ

    http://parradee.blogspot.com/

ลองเข้าไปนะ ลองเเวะไปเยี่ยมของผมดู

จบโฆษณา เชิญกลับเข้ามารับชมรายการจากสถานีได้ต่อไปครับ

หนังเรื่อง Nineteenhundred ผมมาใช้หลักการคิดเเบบเดียวกันว่า

ทำยังไงให้สายกีตาร์ร้อน พอที่จะจุดไฟได้ เเต่งเพลงขึ้นมาเพลงนึง

the templess

เเต่งไว้นานเเล้ว ไม่มีในอัลบั้มไหน มีเเต่สมัยมีคนมาอัดเวลาเล่นที่ต่างๆ เเล้วมารวมใส่เเผ่นไว้ /น้องหนอน น่าจะมี ของผมหาไม่เจอเเล้ว

ถ้าน้อกิดอ่าน วันไหนจะเจอกันติดมาให้ยืมด้วยนะ

เจ้าของงานไม่มีเเล้ว.....เคยมีคนของเอามาจำหน่าย สัก100เผ่นได้ เอาเงินไปทำบุญ

เคยมีในงาน มีทติ้งนานเเล้ว สมัยกีตาร์ไทย

เจอกันคราวหน้า อย่าลืมขอนะ เเต่ต้องดู อารมณ์ ความเหมาะสม เเละ สุขภาพด้วย คาดว่าอีกไม่นานนี้จะเล่นไม่ไหว

เพราะโจทย์ของเพลงคือ... ทำยังไงก้อได้ที่จะทำให้สายร้อนขึ้น

ถ้าได้ดูหนังมา จะเข้าใจ




เเต่ประโยคที่ผมจำได้ เเละ น่าจะเเอบมาใช้ในความคิดบ้างคือ

เราขอเท่าทันในลิ่มคีย์เปียโน 64ลิ่มคีย์ ที่เราเข้าใจ ก็อพอเเล้ว ไม่เข้าเดินไปสู่ ลิ่มคีย์เปียนโนของพระเจ้า

ที่จะไม่รู้ไม่เข้าใจสิ่งที่จะเป็นไป

เเล้วเค้าก็นั่งเล่นเพลงที่เเสนไฟเราะ โดยยกมือ มาวางในอากาศ เเล้วเล่น ดนตรีที่พาเขาเดินทางมาโดยตลอด ที่เขาเข้าใจต่อไป

เพราะเปียโน ตอนหลังไม่มีเเล้ว

อีกตอนคือ...ตอนที่ มีเพื่อนมาของานเล่นดนตรีบนเรือด้วย เเล้วทดสอบ /ออดิชั่น /โดยเค้าจับเพื่อนเป่าเเตรมานั่งข้างๆ

ปลดล๊อคขาเปียนโน ปล่อยให้เลื่อนไหลไป เเล้วร่วมเล่นดนตรีไปเรื่อยๆโดยไม่สนอะไร กับเรือที่โคลงไปมาจนเปียโน ไหลไปเรื่อยๆไม่หยุด

ซึ่งเรื่องทั้งหมด ดำเนินเรื่องโดยการบอกเล่าเรื่อง โดยเพื่อนนักเป่าทรัมเป็ตคนนี้เเหละ

อีกตอนที่สำคัญมากๆ /สำหรับผม/ คือตอนที่เค้าโดนมาติดต่ออัดเสียง เเต่เค้าไม่ยอมลงไปบันทึกเสียงบนบก ต้องยกเครื่องมาอัดเเผ่นในเรือ

ตอนอัดก็คิดไม่ออก .....

เเต่ทันใดนั้น มีผู้หญิงที่ไม่รู้จักเดินผ่านมา เขาเริ่มเล่นดนตรี บรรยายความงดงามของความรู้สึก

จ้องมองเธอเดินไปมาด้วยกิริยาต่างๆ ดั่งเธอเป็นกระดาษบันทึกโน๊ต ที่เขาอ่านเเละเล่นมันออกมา ...

.....จนผู้หญิงคนนี้เดินลงเรือไป

/เเค่นึกถึงยังน้ำตาคลอเลย จริงๆ มันอาจเป็นเรื่องไร้สาระ ปกติ เเต่ถึงตอนนี้ สะอื้นทุกครั้งที่ดู

เหมือนตอนดู forest gump ตอนท้ายเรื่อง ที่พระเอกถามว่า

**เเล้วลูกที่เกิดเป็นเเบบเขาไม้ **หรือ อาจจะเป็นการที่คนปัยญาอ่อนคนนึง เล่าถึงความรู้สึก

ที่เค้าไม่เเน่ใจว่านี่เเหละความรัก ต่อนางเอก เเต่จริงๆ...นั่นยิ่งกว่าการเข้าใจเสียอีก เป็นรักที่บริสุทธิ์

ถึงจะปัญญาอ่อน เเต่ ก็รู้ว่ารักคืออะไร.../



ทำไมหนังที่บอกเล่าเรื่องสวยงามของชีวิต ที่มีความเป็นศิลปะสูง ในบท ในการเเสดง ไม่เน้นลูกสูตร ไม่หวังเเต่พานิชย์ จึงมีน้อยมากในยุคปัจจุบันน้อ



ดีนะนอนน้อยมาก ไม้ต้องใช้น้ำตาเทียม เเค่คิดถึงสิ่งที่เคยประทับใจมาเกือบ10ปี ยังใช้เเทนได้

ดีนะเช้านี้






จบโฆษณา เชิญกลับเข้ามา รับชมรายการจากสถานีได้ต่อไปครับ