ดนตรีแก้บนที่ร้าน YOHII

[hattaya111]

"But don't forget who's taking you home
and in whose arms you're gonna be.

So darling, save the last dance for me."

จริงๆตั้งใจจะเล่าเรื่องบางเรื่องสั้นๆ ขอเเอบมาเเฝงในกระทู้นี้เเล้วกันครับ


เรื่องเกี่ยวกับ สัมพันธภาพ การทำงาน เพื่อน เเม่เหล็กชีวะ.......




รุสึกว่าวันนั้นคือ

วันครบรอบ วันที่เจอกัน คบหา หรือ อะไรสักอย่าง ของเเอนท์ กับหนูขวัญ

จริงๆเตรียม เเผ่นชุด 2 ที่เเอ๊นท์ ชอบฟัง จนเล่นได้ไปเเล้ว ก่อนใครในโลก 5555 เอาไปให้

เป็นของขวัญ เเด่คู่บ่าวสาว ...

เนื่องด้วยฉุกละหุก ทุกอย่างเร่งรีบ เเม้คนที่ร้องด้วย คุณ วัน

ซึ่งอยากร่วมเล่นด้วยมากๆอีกคนนึง เราก็ได้เล่นกันเเค่เพลงเดียว เเต่ได้เมลล์ ไปขอโทษละ


วันนั้นกำลังพริ้วๆเลย เเต่ต้องไปทำงานต่อ ให้ใครเเทนลำบาก เพราะที่นั่นผมต้องกำกับเอง เค้าเเคร์เรื่องเอกลักณ์มากๆ

เเต่อาจเเคร์น้อยกว่าผมนิดนึง ผมจึงไม่สามารถเสียชื่อตัวเองได้ จึงต้องทิ้งความสุขทั้งหมด คาบบุหรี่ เดินหันหลังจากไป เเบบหักดิบ


เเต่ในที่ทำงานก็ดีสุดๆ ซึ่งคืนนั้นเล่นดีมากๆอย่างน่าเเปลกใจ ไม่รู้จะพูดยังไง

ซึ่งจริงๆ ผมกำลังจะไปเชิญเพื่อนที่เล่นด้วย ออกจากที่นั่น

เพราะ ทัศนะคติส่วนตัว เเละ การไม่ตามบทที่กำกับ

เเต่วันนั้น อากาศคงดี จึงสื่อสารได้ เเละ ทำตามบทที่ควรจะเป็น

/ผมลงไปคุกเข่ากะพื้น ทำเกือบทุกอย่าง ที่เครื่องมือทั้งหมดที่มี เเละ ตัวผมจะทำได้/

เสียงปรบมือ โห่ร้อง ไม่ต้องพูดถึง..... วันนี้สำเร็จอีกวัน ฝันดี


ผมมีคติเลวๆ ประจำใจผมอยู่ว่า งานส่วนงาน เพื่อนส่วนเพื่อน

การเชิญคนเข้าออก เป็นเรื่องปกติมากสำหรับผม


เเต่ก็ไม่นึกว่า จะต้องนำมาใช้กับ เพื่อนที่สนิทที่สุดคนนี้

เเต่

รอดไปนะเพื่อน หึหึก็ยังดูกันต่อไป



ขออภัยทุกท่าน ในที่นี้อีกครั้งนึงด้วยครับ....อยากอยู่ต่อจริงๆคืนนั้น


เล่าที่มาที่ไปต่อนะครับ

... พี่good กับผม อาจเจอกันบ้าง เเต่ ไม่เคยเล่นกันเลย 10กว่าปี....

พี่good คือ คนที่เเบ๊ค ให้กับนักดนตรีน่าจะทุกคน ในเบเกอรี่ คุณพี่ธีร์ ไชยเดช

ที่เล่นได้ดีอยู่เเล้ว ยังขาดคนๆนี้ไม่ได้ในงานสำคัญๆ



พี่เค้ามีหลักการนึง ซึ่งผมนำมาใช้กับทุกวันนี้ ตีโจทย์อยู่นาน จึงได้เข้าใจ ...คือคำว่า

อยู่เหมือนไม่มีอยู่ เเต่ขาดไป จะรู้สึกว่า หาย ไม่เต็ม......

ผมฝึกโดย.....การไปเล่นกับใครก็ได้......ไปเป็นผู้ตามของเขา ในงานที่เขากำกับ

จะเเย่ จะดีเเค่ไหน ไม่เเย่งซีน บนเราขึ้นก้อขึ้นมา ให้อยู่ในกรอบ อารมณ์ สื่อส่ารของเพลง

เว้นเเต่ บางงานที่ต้องการความโดดเด่น ตื่นเต้น เพื่อรุกเสริม เราจัดการตามหน้างานอีกที

หลายคนคง เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกตนของผมมาบ้าง ขอบคุณ ณ.ที่นี้ด้วย


ครั้งเเรกที่เจอกันกับพี่ good

ผมไปเมา อยู้ที่รีสอร์ทที่เเกเป็นหุ้นส่วน มีพี่ ป่องอีกคนด้วยมั้งครับ เทพเเห่งเบส

เเจ๊สเกือบทุกงาน หรือ นักดนตรีจากนอกเข้ามาบ้านเราต้องเรียกใช้เเกเกือบทุกงาน

ทั้งหมดเกิดขึ้นที่ชายหาด อ่าวสงบๆเเห่งหนึ่ง บนเกาะเสม็ด

กระผม เมาเเบบวัยรุ่นอกหัก เเจมไปจนไม่กลับเมือง ปล่อยเพื่อนกลับหมด อยู่คนเดียวขอนอนต่อเเถวนั้น

เพราะสนุกสนานกับ การเล่นดนตรีริมทะเล ซึ่งจะหาใครผิดกลิ่น มาร่วมด้วย ในสถานที่ๆดีๆคงยากมากที่จะเจอในชีวิต

เเกก้อเลี้ยงดู ปรนเปรอ เมาวุกหาดทรายอยู่หลายราตรี จนไม่เจอกันอีกเลยเกือบ10ปี

มาเจองานคอนเสริร์ต คุณ อัยย์... ก้อไปทัก ปรากฏเเกจำได้

ท้าวความไปมา เเกสนิทมาก กับพี่ที่ผมเคยทำงาน อีกคน คือ พี่ผึ้ง อาร์เเชร์ ซึ่งเคยเป็นเเขกในชุดเเรกของผม



ตลกกว่านั้นอีก เเกเป็นเพื่อนสนิทกับ เจ๊จูน /ปุ๊บ จุ๊บปูน /พี่สาวที่น่ารัก ซึ่งเป็นหลาน น้าpood ซึ่งเพิ่งทราบไม่นานนี้

เเละ เจ้าเเอ๊นท์ เคยร่วมประกวดเวทีเดียวกัน เมื่อ10กว่าปีก่อนอีก ไม่เคยเจอกันเลย เพิ่งเจอกันเเละจำกันได้ไม่นานนี้

ซึ่งเเอนท์ ก็ สนิทมากๆ กับนักร้องเก่าของผม ชื่อ กิ๊ก กิตติพร ในชุดเเรกอีก โดยบังเอิญ

วัน คือคนที่มาร้องด้วย ผมชื่นชมเค้ามากๆ ก็หลานน้า poodอีก...คาดน่าจะเป็นผู้รอดชีวิต ในขณะร่วมเล่นกับเราได้ดี


ผมเริ่มเชื่อ ความมหัศจรรย์ในเรื่องของเเม่เหล็กมนุษย์ซะเเล้ว

หรือว่า คำว่าคนตรีจะนำทางที่ผมชอบพูด คงจะมีจริง


ผมขออนุญาติ น้ำเน่าสักนิด กลับเข้ามา ขอบคุณผู้สร้างเวปนิมิต บ้านสีฟ้านี้ เเละ เหล่าพี่น้องสมาชิกที่น่ารักอีกด้วยละกัน

ขอบคุณครับ



กลับมาที่รูปอ้างอิงนี้


รุปนี้ ผมรุสึกเหมือนกำกับผิดคิว หรือ จะจงใจบ่งบอกความเเข็งเเรง ของสตรีเหล็ก เด็กน้อยท่านนี้ไม่ทราบ

หลังจากรูปนี้ น่าจะเป็น น้องขวัญ ยกเพื่อนผมตัวลอย


ที่สำคัญ อาจใช้เเขนเพียงข้างเดียว 55555 เเฟร๊บบบบบบบบบบบบบ เผ่นก่อนละ อิอิ


นี่เข้าข่ายล่มกระทู้รึยังครับเนี่ยย 55555