เรื่องร่าย รายทาง

[hattaya111]

มีเรื่องเล่าอีกหลายเรื่อง ที่ดูๆ เเล้ว ไม่เหมาะกับที่จะรวมอยู่กับ เรื่องเล่าเเบบหัทยา

จึงมาขอตั้งหัวข้อใหม่อีกอันนึงนะครับ





มีเหตุการณ์หนึ่ง เคยเกิดขึ้นกับข้าพเจ้า ซึ่งเเม้ผ่านมานานมากเเล้ว เเต่ยังจำได้ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ก็เพิ่งเกิดเรื่องสิ่งที่คล้ายกัน

สะกิดนำเรื่อง ที่จะกล่าวถึงขณะนี้ ให้นึกถึงย้อนกลับมา จากลิ้นชักของความทรงจำ

ขณะนี้ กุญเเจกำลังถูกไขเปิดประตูที่ปิดตายนี้ขึ้นอีกครั้ง.....



เรื่องที่ล่วงผ่าน ภาพหลอนในวันวาน...    

ข้าพเจ้าจะเล่าให้ฟังนะ

เมื่อนานมาเเล้ว สัก4ปีก่อน

ข้าพเจ้าพักอาศัยอยู่ในคอนโดมิเนียมเล็กๆ เเถวย่านรามคำเเหง

จากระเบียงเล็กๆ มองข้ามที่จอดรถไป ก็จะมองเห็น ด้านหลังของโรงพยาบาลเเห่งหนึ่ง เเละ ส่วนจอดรถเปลี่ยวๆของโรงบาล

ห้องที่อยู่นี้ อยู่ในซอยลึกสัก 800เมตร เป็นซอยตัน สมัยนั้นคนยังไม่จอเเจ พลุกพล่านมากนัก เเบบตอนนี้

อากาศในช่วงเวลานั้น ที่ที่จำจาก เครื่องอัดวีดีโอเเห่งความรู้สึกนั้น ..รู้สึก ...สงบเย็น

ไม่มีมลภาวะทางเสียงต่างๆ มารบกวน เว้นเเต่เสียงกรนของข้าพเจ้าเอง

จำได้ว่าวันนั้นอากาศเย็นกว่าที่เคยๆ คงน่าจะเป็นวันต้นๆของฤดูหนาวนะ



ในเกือบเช้าของวันหนึ่ง

ข้าพเจ้าอาจจะได้ฝันไปอะไรไปบ้าง หรือ หลับสนิทก็ไม่ทราบ

เเต่ลุกตื่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน เพราะ...ปวดฉี่

รีบลุกก้าวจากเตียง เดินงัวเงีย เปิดประตูห้องน้ำ

เดินเข้าไป เเบบตามัวๆ โดยอาศัยเเสงสว่าง จากเเสงสลัว ที่เล็ดลอดเข้ามาจากภายนอก ทา
งระเบียง

ซึ่งก็พอเห็นทาง จึงไม่จำเป็นต้องเปิดไฟให้เเสงเเยงลูกตา ด้วยความคุ้นเคยจึง สลึมสลือทำธุระเพื่อความสบายตัว


เเต่เมื่อเข้าไปข้างในเเล้ว

กำลังจัดการกับธุระ ระบายของเสียทางน้ำ โดยยืนตามท่าบังคับปกติของผู้ชาย

สายตาที่สลึมสลือ ปรากฏภาพสื่อสารมาที่สมองข้าพเจ้าว่า ...


** เฮ้ยย...ห้องน้ำทำไมมันกว้างจัง ** ใหญ่เกือบครึ่งของห้องนอนเลยนะ

ตกใจมากๆ ปล่อยสายน้ำสายน้อยไม่เสร็จดี ยืนสบัดหน้าไปมา ยกมือขยี้ตา

** เฮ้ยไม่จริง มันไม่จริง ** มรึงคงตาลาย

**เเม่งไอ้ เข้...เอ้ยยยย นี่มันที่ไหน ฟระเนี่ยย มันไม่ใช่ห้องตู เฮ้ยยย .. ไงฟระเนี่ยย **


สับสนมากกับสิ่งที่รับรู้มาด้วยตา เอาใหม่ ตาคงลาย ขยี้ตาเว้ยย

ข้าพเจ้า ยกหลังมือ ขึ้นขยี้ยาไปมาอย่างเร็ว ทั้งสองข้าง

เอาใหม่ ลืมตาใหม่

** เเมร่งง อะไรของมัน ฟระ **

คราวนี้ ลืมตาใหม่ เเทบคลั่ง ..... คือเหมือยนเดิม เเต่ชัดขึ้น

มาตอนนี้ ขนลุกทั่วทั้งตัว ออกมายืนหน้าห้องน้ำ มองไปข้างนอกห้องทางระเบียง

มองไปเเล้ว เเทบบ้า ไม่อยากเชื่อสายตา


** ชิบ ...ห-าย เเล้ว ... **

จากที่เคยเป็นลานจอดรถเเบบโล่งๆ ของโรงพยาบาล

ตอนนี้ เป็นเหมือน ชนบทชานเมือง ในยามสลัว โพล้เพล้

มองไปโดยรวมเเล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นเมืองอยู่เลย จากรัศมีข้างหน้าที่ตาส่งภาพมา ดูๆจะไม่มีเเสงไฟจากที่อื่นๆเลย

เท่าที่เห็น มีเเต่ต้นไม้ ที่ดูดึกดำบรรพ์ ลึกลับ ต้นไม้ดูโบราณ มีทั้ง ไม้เลื้อย ไม้ยืนต้นเเบบใหญ่มากๆ

เหมือนเป็นที่ๆ ไม่เคยต้องมือมนุษย์ ที่จะเยื้องกรายเข้ามาทำลายสถานที่ดินเเดนนี้


** ไม่...ไม่นะ เเล้ว ...ห้องน้อนชั้นมันมาอยู่ทีนี่ได้ยังไง **
   

ข้าพเจ้ากลัว รู้สึกเลยว่า ความกลัวมันเข้ามาครอบคลุม กระชากหัวใจให้เต้นเเบบติดๆดับๆ

น้ำตาคลอ เเล้วมันคือ อะไรฟระเนี่ยยย เเมร่ง เกิดอะไรขึ้น

เเทบทำอะไรไม่ถูก ....ไอ้เรื่องเวร นี่มาเกิดอะไรกับชั้นเนี่ยย .. เเล้วจะทำยังไงต่อไป

ที่นี่ไม่ใช่โลกของชั้นเเน่

ข้าพเจ้ากรีดร้องในใจ .... ที่นี่เเทบไม่มีเเวว เป็นที่อยู่ของมนุษย์คนอื่นเลยนะ

** มันไม่ใช่ที่อยู่ของชั้นน .... **

เเต่ เอ๊ะ... ข้าวของในห้องมันก็ของๆชั้นนี่ โต๊ะเขียนหนังสือ เตียง พัดลม กีตาร์

ทำไมมิติของสี เเละ เเสง ขนาดความกว้างยาว ของทุกสิ่งดูเเปลกไป บิดเบือนไปจากเดิมที่ชั้นเคนรู้สึก

เหมือนที่นี่...เป็นโลกอีกมิตินึง ที่ชั้นไม่รู้จัก...



** ใช่ ... เเน่นอนนี่มัน อีกมิติหนึ่ง มันไม่ใช่โลกของชั้น **



ทุกสิ่งทุกอย่าง เกิดขึ้นเร็วมาก ความคิด ที่ตีค่าบอกความรู้สึก

ส่งผลมาจาก ประสาทรับรู้ทั้งหมดที่รู้สึก ที่เข้ามาอย่างเฉียบพลัน ไม่มีโอกาสตั้งตัวใดๆเลย

หรือ ว่านี่มันเเค่ฝันร้าย เป็นภาพเสมือนที่เหมือน เเละ สมจริงที่สุดในชีวิตที่จะเคยรู้สึกมา


** เเล้วไง... เเล้วตรู จะทำยังไง **

คำถามต่างๆ ถูกยิงไป ยิงกลับ โต้ตอบประมวนผลเร็วที่สุด

ทุกสิ่งเกิดขึ้นเเค่เพียง ไม่กี่เสี้ยวนาที


เอาหล่ะ ในเมื่อเราคิดว่ามันไม่ใช่โลกของเรา เราจะอยู่ทำไมหล่ะ


ข้าพเจ้าเดินไปยังที่เตียง กัดฟันทำสิ่งที่ ไม่รู้ผลข้างหน้าจะเป็นเช่นไร

ทอดกายล้มตัวนอน อากาศที่เย็นยะเยือกอยู่ก่อนหน้านี้

ตอนนี้กลายเป็นความหนาวเย็นที่ยะเยือก ดังมีเข็มเล็กนับร้อยที่เเช่น้ำเเข็ง มาทิ้มตามร่างกาย

   

นี่หล่ะ ..สิ่งสุดท้ายที่จะทำให้ข้าพเจ้า ออกจากมิติพิศวงนี้ เรียบง่าย เเต่อาจจะดูโง่ที่สุด

เเต่ไม่สนเเล้ว อาจได้ผลนะ.. เอาหล่ะลองดู

ข้าพเจ้าหลับตา เเละ ....


ปั่งงงงงง.........


-----------------------------------------------------


โปรดติดตามตอนต่อไปนะ คริๆๆ คริๆๆ


ขออนุญาติ ที่นำรูปถ่ายของ พี่รอน เเรมทาง มาประกอบนะครับ เเละ ถือโอกาสขอบคุณตรงนี้ด้วยครับพี่

อิอิ