งึมงัมๆ

[Run]

วันสองวันมานี้มีเรื่องค้างคาใจนิดๆ ไม่อยากคิดแต่ก็ติดตะหงิดๆอยู่ในใจ
เรื่องแรกคือ ได้งัด DVD แนะนำการเล่นกีต้าร์ของป๊อป เดอะซันออกมาดู
ที่จริงไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก แต่ก็ชอบดูคนเก่งเค้าเล่นกันน่ะนะ มีตอนนึง
ป๊อปตอบคำถามที่ว่า จำเป็นใหมที่ต้องซื้อกีต้าร์แพงๆมาใช้เล่น?
เขาตอบว่าสำหรับเขา ไม่จำเป็น ขอเพียงถนัดมือก็ใช้ได้แล้ว
ส่วนที่สำคัญที่สุดอยู่ที่มือมากกว่า ยกเว้นว่าคุณอยากจะเป็น Collector
ถ้างั้นก็ว่ากันไป.. ผมฟังแล้วรู้สึกมันจึ๊กๆในใจยังไงไม่รู้ จนกระทั่ง..

เรื่องที่สอง เมื่อผมดู Once จบเรื่อง พระเอกใช้กีต้าร์ Takamine ผุพังในการเล่น
ฉากที่ยืนแหกปากร้องอยู่ข้างถนนนั้นได้อารมณ์ดิบๆดีมาก เพลงผมฟังไม่ออก
แต่ชอบชิบเป๋ง แม้กระทั่งฉากที่พระเอกเล่นกีต้าร์บนรถเมล์ผมก็ชอบเช่นกัน
คือด้วยความเป็นดนตรีน่ะครับ พอถูกปลดปล่อยออกมาจากมือของศิลปินปั๊ป
คุณค่าในตัวของมันก็ทำให้เราลืมเรื่องอื่นๆไปซะสิ้นแล้วหันไปดื่มด่ำกับมันแทน

เหมือนกันกับครั้งที่ยังบ้าเครื่องเสียง ผมพยายามฟังศึกษารายละเอียดของเสียง
ใฝ่หา เฝ้าฝันถึงเครื่องที่คุณภาพสุดยอด เครื่องเราที่มีก็รู้สึกว่ามันยังห่างไกล
กับคำว่า High end แต่เชื่อใหมครับ พอเปิดเพลงเพราะๆฟังจากเดรื่องเสียงชุด
ไม่กี่หมื่นของเรา หรือกระทั่งเปิดหนังสนุกๆดูจากชุดดูหนังราคาพอสมควรของเรา
ความสุขจากบทเพลงหรือจากหนังก็ถั่งโถมใส่เรา จนมิได้คิดอะไรเรื่องอื่น
นอกจากปล่อยอารมณ์ล่องลอยไปตามนั้น ผมสำเหนียกตรงนี้ได้ก็เลยหยุดบ้าเครื่องเสียงไป

ย้อนกลับมาเรื่องของเรา ถ้ามีความสุขกับดนตรี แค่มีกีต้าร์คุณภาพมาตรฐานสักตัว
มันก็สามารถตอบสนอง ถ่ายทอดดนตรีออกไปได้แล้ว ยิ่งเรามีฝีมือมากก็ยิ่งถ่ายทอด
ได้มาก หากฝีมือไม่ดีกีต้าร์ดีก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก
นึกถึงตัวเอง?ผมอยากเป็นอะไรวะเนี่ย? ทำไมอยากได้ไปหมดเลยกีต้าร์แพงๆทั้งหลาย
เห็นอะไรก็ชอบไปหมด แต่ถ้าถามว่าจะเป็นนักสะสมหรือเปล่า ก็ตอบว่าคงไม่หรอก ไม่อยาก
อยากเป็นคนที่เล่นดนตรีได้ ตอบสนองอารมณ์ตัวเองได้เต็มที่มากกว่า สรุปได้ชัดๆเลย
ดังนั้น ผมคงไม่ไปใฝ่หาอะไรให้มันมากเรื่องอีกแล้ว แค่ขอ Les Paul กับ Fender อย่างละตัว
ก็คงจะพอละครับ แล้วค่อยกลับมาหาทรง D เท่ๆอีกซักตัว?แหะๆ (...เฮ้อ...)