ว่าด้วยกล้องถ่ายภาพ รูปภาพและศิลปะที่เกี่ยวข้อง

[Maew]

ตามสบายครับ หมอลูกแกะ

เห็นด้วยทุกประการกับที่น้า hattaya ว่ามาครับ

เรื่องอุปกรณ์ต่างๆนั้นเป็นเรื่องรองๆลงไป อาจจะเป็นตัวช่วยที่ทำให้บรรลุจุดประสงค์ได้ง่ายขึ้น เช่น ทำให้ได้ภาพที่คมชัด เนียน แสงสวย
แต่ไม่สำคัญไปกว่าความรู้ความเข้าใจพื้นฐาน และจินตนาการ...

ผมเชื่อว่า ศาสตร์ต่างๆนั้นถูกห่อหุ้มด้วยเค้าโครงแบบเดียวกัน และหนทางของการเข้าถึงแก่น ก็เป็นไปในแนวทางเดียวกัน
ก่อนที่ศิลปินระดับตำนานจะผลิตงานที่มีลายเซ็นต์ของตัวเองออกมาได้ ก็ต้องศึกษางานของคนรุ่นก่อนมานักต่อนัก
ค่อยผลิยอด แตกหน่อออกมาในแนวทางของตัวเอง

..ศาสตร์ทุกแขนง จะมากจะน้อยก็มีทฤษฎีอยู่ในระดับหนึ่ง แต่ถึงที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า จินตนาการและความคิดสร้างสรรค์


ส่วนเรื่องถ่ายภาพนั้น...
หลายปีมานี้ ผมพบว่า รูปถ่ายต่างๆที่เคยถ่ายมา ที่เป็นพวกรูปทิวทัศน์ ดอกไม้ แมลง อะไรต่างๆ
เมื่อหยิบเอาขึ้นมาดู กลับไม่มีความทรงจำอยู่ในนั้นมากนัก
...ผิดกับรูปที่มีคนใกล้ชิด ครอบครัว หรือ เพื่อนๆ อยู่ในนั้น
หลายๆรูปเป็นรูปจากกล้องคอมแพคต์ที่ ถ้าว่ากันตามหลักการถ่ายภาพแล้ว แสงก็ไม่ได้เรื่อง/จัดองค์ประกอบก็แย่/นอยส์มากมาย...บางภาพถึงกับเบลอ
แต่รูปเหล่านี้มีอะไรมากมายอยู่ในนั้น อารมณ์/ความรู้สึก และ เป็นหลักไมล์ สำหรับช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต
..เป็นภาพที่มีเรื่องราวร้อยเรียงอยู่ด้วย ชวนให้หวนคิดต่อไปถึงความทรงจำมากมายที่ไม่ปรากฎอยู่ในภาพ
...และมันมีความหมายมากกว่า รูปที่ถ่ายได้อย่างกับโปสการ์ดมากมาย...

สิบปี ยี่สิบปีผ่านไป...ทัศนียภาพอันงดงามที่ยอดเขาภูชี้ฟ้า ก็คงไม่เปลี่ยนไปมากนัก
แต่ช่วงเวลาของชีวิตคนๆนึง จะไม่หวนกลับมาอีก...

ขอแนะนำว่า รูปเหล่านี้ถ่ายแล้วต้องเก็บเป็นหมวดหมู่ให้ดีครับ แต่ก่อนผมถ่ายๆไว้แล้วก็เก็บไม่ค่อยเป็นระเบียบ
สูญหายไปไม่น้อย นึกแล้วก็น่าเสียดาย