ช่างปี้...งดงานชั่วคราว..

[poPPie]

ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่เป็นห่วงและส่งกำลังใจมานะครับ

อยู่โรงพยาบาลมาซะเกือบ 7 วัน เพิ่งออกจาก รพ. เมื่อวานนี้เย็นครับ

กับอาการหอบหืดที่แทบไม่เคยเป็นเลยร่วมๆ 10 กว่าปีที่ผ่านมา อยู่ๆ ก็เป็นหนักจนทนไม่ไหว ตอนนี้อาการ
ก็ดีขึ้นบ้าง แต่คงยังต้องพักฟื้นอีกซักพักใหญ่ๆ

ป่วยคราวนี้ดูเหมือนจะหนักที่สุดในชีวิต วิกฤติไม่เคยปราณีใคร อยู่ที่ใครจะสัมผัสกับมันก่อน จริงๆ !

ผมมีทางให้เลือกแค่ 2 ทาง คือ
1. เดินทางเดิม คือ สุบบุหรี่ต่อไป ซึ่งตอนนี้ความอยากมันก็ยังมีอยู่ แต่จากอาการหอบที่กำเริบ ยิ่งสูบก็อาการยิ่งทรุด เสมหะก็ไม่หาย หายใจลำบาก
มันเห็นได้ชัดเจนว่า มันถูกบังคับว่า ต้องหยุด ไม่งั้น จะตาย แค่หายใจทิ้งไปยังเหนื่อยจริงๆ

ชีวิตคนเรามันก็แค่ เกิด แก่ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ ๆๆๆๆๆ แต่ ... ไม่ตาย แต่มัน ทรมาณ !


2. เลือกเดินทางใหม่ คือ เดินไปข้างหน้าตัดสินใจหยุดสูบบุหรี่อย่างแน่นอน ถึงแม้ว่ามันจะลำบาก หัวใจเต้นเร็ว ความดันสูง สมองมึน เหมือนร่างกายขาดนิโคติน หงุดหงิด ตัวสั่น กับอีกหลายอาการ ที่มันประดังสุมกันเข้ามา

แน่นอน ผมเลือกทางเดินที่ 2

แต่.. ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก ผมคิดว่า ตลอดระยะเวลาที่สูบมันมา เกือบ 25 ปี ผมไม่เคยเอาชนะใจตนเองเรื่อง เลิกสุบบุหรี่ ได้ซักเพียงครั้งเดียวเลย กับเวลาต่อจากนี้ ไม่ว่าอาการอะไรมันจะเกิดหรือรู้สึกขึ้นมาอีก ผมจะต้องเป็นอีกคนหนึ่ง ที่ต้องเลิกมันให้ได้ " แน่นอน " ครับ