การเล่นดนตรีอาชีพในบ้านเรา

[Grid..]

สวัสดี+ยินดีต้อนรับด้วยคนครับ..

1.ในสภาวะปัจจุบันช่วงนี้นักดนตรีแต่ละคนงานเริ่มน้อยลงครับ.. เนื่องจาก..นักดนตรีเยอะขึ้น.. (ปริมาณ > คุณภาพ) ทำให้การแข่งมากขึ้น.. โดยส่วนใหญ่คนที่ต้องการได้งานมัก "ตัดราคา" เช่น ผมไปออดิชั่นร้านๆนึงครับ.. เรียกราคา 800 บาท.. แต่อีกวง มา 2 คน เอาคนละ 500= 1000 บาท.. (อันนี้เจอมากะตัว) ถ้าคุณเป็นร้าน แน่นอนครับว่า คุณต้องคิดว่า จ้างคนเดียว 800 กะ 2 คน 1000 นึง
จ้าง 2 คนดีกว่า เพิ่มอีก 200 เอง แถมยังดูมีสีสันกว่าด้วย.. (ร้านส่วนใหญ่ที่ผมเจอเป็นแบบนี้ครับ)

สภาวะแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับวงการดนตรีอาชีพมาแล้ว ครั้งนึงเมื่อ 3-4 ปีที่แล้วครับ.. นักดนตรีที่เก่งๆราคาแพงๆส่วนใหญ่จึงตกงานกันเพียบในช่วงนั้น..

แต่ผม.. ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรครับ.. เพราะเล่นน้อยอยู่แล้ว..
อีกอย่างผมถือคติที่ว่า "ว่างเยอะ-เวลาซ้อมเยอะ-ทำให้เราเก่งเร็ว-พอเก่งแล้ว-ก็เลือกได้"



2.วางแผนอนาคตยังไง?
ผมคิดกับตัวเองไว้ว่า 30 อาจจะหยุดเล่นดนตรีกลางคืนแล้วครับ.. ไม่ได้รู้สึกว่า 30 จะแก่ไปนะครับ.. แต่รู้สึกว่า ก่อน 30 ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างให้มันก้าวข้ามการเป็นนักดนตรีกลางคืน แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ครับ.. เพราะอาชีพนี้มันมีความไม่แน่นอนสูงมาก.. อนาคตที่คิดไว้คือ อยากจะพัฒนาตัวเองไปทำงานเบื้องหลัง studio musicians หรืองาน back up ให้ศิลปินต่างๆครับ..

เรื่องอัลบั้มทำเพลงของตัวเองคิดอยู่เหมือนกันครับ.. (ที่คิดไว้ก็คือ นำเพลงไทย เก่าๆที่ติดหูคนฟังมา cover โดยอาจจะทำในแบบ acoustic เพียวๆ+เพลงบรรเลงอีกนิดหน่อย) แต่กลัวว่าทำออกมาแล้วจะไม่ดัง จะพาลให้ผมท้อหนักกว่าเดิมอีก.. แต่ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสม+ความพร้อม+โอกาสที่ดี.. ก็คงจะตั้งใจทำให้ดีที่สุดครับ..

สำหรับผม..

ดนตรีให้อะไรผมมากกว่า "เงิน" หรือค่าตอบแทนครับ..
ผมได้เพื่อนแท้-มิตร-ความรัก-ความจริงใจ-ทรัพย์สิน-มุมมองในการใช้ชีวิต ฯลฯ
ดนตรีจึงมีค่ากับผมมากและมันคงอยู่กับผมทั้งชีวิต..
ก็อาจจะแล้วแต่บางช่วงที่ว่า มาก-น้อยแค่ไหน.. แต่ยังไงคงแยกจากผมไม่ออกครับ..

ทุกวันนี้ผมบอกตัวเองเสมอว่า..
"ถ้าผมยังไม่หมดลมหายใจ.. คงไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้.."