มุมหนึ่ง..ในลอสแองเจลลิส

[myakira]

ก่อนอื่น...เห็นด้วยกับน้าแมวว่า signature ของน้ากานแสบมากกกกกกกกกก ...อย่าให้เจอตัวนะน้า จะเอาขวานเสกกีตาร์ที่น้ารักให้กลายเป็นฟืนโดยพลัน..ฮึ่ม!!!

สำหรับเรื่องเล่าของน้าแมว อ่านแล้วเกิดความรู้สึกหลายอย่าง อย่างแรกคือรู้สึกดีที่น้ำใจยังพบได้ในทุกมุมโลก ส่วนตัวมุกมีความเชื่อว่าถ้าช่วยกันดูแลชุมชนที่ตัวเองอยู่คนละนิด คนที่ยังมีกำลังเหลือก็ช่วยชุมชนที่ห่างไกลออกไป ส่วนย่อยๆ เหล่านี้ก็จะกินพื้นที่กว้างจนเป็นระดับประเทศได้ แต่ความรู้สึกถัดมาคือความกังวลใจว่าสิ่งที่พยายามทำอยู่ จะทันกับความเสื่อมที่ติดอาวุธครบมือมารออยู่หน้าประตูบ้านไหม เพราะอะไรๆ ก็โน้มน้าวให้ผู้คนหลงใหลได้ปลื้มกับลาภ ยศ สรรเสริญ ซะจริงๆ

วันก่อนดูรายการท่องเที่ยวมีการแนะนำอาหารญี่ปุ่น (ซึ่งไม่ได้มีการให้ความรู้อะไรมากนอกจากบอกว่าหน้าตาแบบนี้ มีชื่อภาษาญี่ปุ่นว่าอะไร) พิธีกรพูดทิ้งท้ายรายการว่า "ถ้าคุณผู้ชมได้มาทานอาหารชุดนี้ที่ญี่ปุ่น ก็สามารถบอกเพื่อนได้แล้วนะคะว่าฉันรู้จักอาหารพวกนี้" ...ดูแล้วก็สงสัยว่าจะให้เรารู้เพื่อเอาไว้อวดคนอื่นแค่เนี้ย ??? แล้วจิตวิญญาณของความเป็นญี่ปุ่นล่ะ มันควรจะเป็นแก่นที่เราน่าจะนำมาศึกษาไม่ใช่หรือครับ

ส่วนความรู้สึกสุดท้ายที่พอจะนึกออกตอนนี้ ..ชื่นชมครับ.. น้าแมวถ่ายรูปสวยจริงจัง แถมยังคารมดีมีวาทะเป็นเลิศ ..กลอนที่นำมาให้อ่านประกอบภาพ สวยทั้งด้านการใช้ภาษาและสื่อสารได้ใจความกำลังดีเลยครับ (อย่างน้อยก็ในความคิดผมนะ)