มุมหนึ่ง..ในลอสแองเจลลิส

[Maew]

จริงครับ น้าหม่าว
ผมเชื่อว่า ด้วยธรรมชาติของมนุษย์ ถ้าชาวภูฏานได้สัมผัสเทคโนโลยีแล้ว คงเป็นไปได้ยากที่จะไม่อยากได้อยากมี
นอกจากจะศึกษาธรรมะมาตลอดอย่างสม่ำเสมอ
ผมเองก็เชื่อในเรื่องการใช้ชีวิตอย่างพอดี แต่ทุกวันนี้กิเลสก็ยังเกาะหนาเตอะ เห็นสิ่งเย้ายวนรอบตัวก็ยังอยากได้ไปหมด
เลยต้องอาศัยแนวคิดพวกนี้มาปรับพฤติกรรมให้กิเลสมันลดๆไปบ้าง

เรื่องของไอน์สไตน์ที่ผมสนใจเป็นพิเศษคือ การเข้าถึงแก่นแท้ของธรรมชาติ หรือ ธรรมะ ในเส้นทางที่แตกต่างไปจากผู้ที่ศึกษาธรรมะโดยตรง
ไอน์สไตน์ไม่ได้รู้จักพุทธศาสนามาก่อน มุ่งเน้นศึกษาแต่ด้านฟิสิกส์จนค้นพบความลับของธรรมชาติและสามารถอธิบายได้ด้วยทฤษฎี
ภายหลังพอได้ศึกษาพุทธศาสนาแล้ว ก็พบว่า นี่คือ แก่นแท้ของธรรมชาติอันลึกซึ้งกว่าสิ่งที่เขาค้นพบ
ผมว่า มันน่าสนใจตรงเส้นทางที่มันมาบรรจบกัน เพราะคนที่จะเข้าถึงพุทธปรัชญาผ่านเส้นทางสายวิทยาศาสตร์คงมีน้อยยิ่งกว่าน้อย
และถ้าไม่ใช่ศาสตร์ด้านฟิสิกส์ ถึงแม้จะเป็นศาสตร์บริสุทธิ์อื่นๆ อย่าง คณิตศาสตร์, เคมี, ชีววิทยา ก็ยังน่าจะเป็นไปได้ยากที่จะเข้าถึงแก่นแท้

ทีแรก ผมรู้สึกขัดใจว่า ทำไมไอน์สไตน์จะต้องเรียก ศาสนาพุทธว่า Universal Religion ไม่คิดจะเรียกว่า Bhuddhism
แต่นึกไปนึกมาแล้ว ผมเดาว่าน่าจะเป็นเพราะ ศาสนาพุทธมีองค์ประกอบอีกหลายอย่าง เช่น พุทธประวัติ, บทสวด, พิธีกรรมอะไรอีกมากมาย ที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาสนใจ
ไอน์สไตน์คงให้ความสำคัญเฉพาะแก่นแท้ของพุทธศาสนาที่เชื่อมโยงกับธรรมชาติและจักรวาลเท่านั้น เลยตั้งชื่อสำหรับแก่นแท้ของพุทธศาสนาให้เอง

น่าตลกตรงที่ แก่นแท้ตรงนี้ คนไทยส่วนใหญ่ที่เรียกว่า พุทธศาสนิกชน กลับไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรนัก เอาแต่มุ่งเน้นไปที่เปลือกนอกอย่าง พิธีกรรม,สิ่งก่อสร้างในวัด,พระสงฆ์ ฯลฯ

น้าnap ครับ
เล่มนี้ผมอ่านนานแล้ว จำได้แค่คร่าวๆ
แต่สรุปสั้นๆในความรู้สึกผม คือ ผมชอบประเด็นในการเปิดมุมมองที่เชื่อมโยงระหว่างวิทยาศาสตร์กับพุทธศาสนา
แต่ยังรู้สึกว่า การวิเคราะห์หลายๆอย่างของผู้เขียนยังไม่ตกผลึก..อยู่ประมาณครึ่งเล่ม
ซึ่งอาจจะเป็นเพราะความรู้/ความเข้าใจผมยังมีน้อยเกินไปก็เป็นได้
อยากจะแลกเปลี่ยนมุมมองกับน้า nap อยู่เหมือนกัน

มีอะไรเพิ่มเติมก็ยินดีนะครับ