เผื่อว่าทุกวันนี้.. เราหลงลืมอะไรกันไปบ้างหรือเปล่า

[โฟล์คน้อย]

ต้องขอโทษพี่กฤษณ์ และเพื่อน ๆก่อนนะครับ..
ที่เนื้อเรื่องอาจทำให้คิดไปได้ต่าง ๆ

เจตนาเดิมของเจ้าของเนื้อหานั้น.. ผมไม่แน่ใจครับ..
แต่ความรู้สึกที่ผมสัมผัส.. ผมคิดถึงครอบครัว..
(ซึ่งอาจดูเป็นการแสดงความคิดเห็นส่วนตัวไปบ้าง..)

.........................................................

หลายวันก่อนผมทำให้ภรรยาต้องเสียใจ.. ด้วยความหวังดี
จนเกือบทำให้อาการเธอทรุด..

บางครั้งการเจ็บป่วยไม่สบายนาน ๆ.. อาจทำให้เกิดความรู้สึกท้อแท้..
เราพูดคุยกันในเรื่องบางเรื่อง.. ที่อาจทำให้สิ่งประจำวันในชีวิตบางอย่างเปลี่ยนไป

เธอรู้สึกเป็นภาระให้กับผม และลูก..
ผมปลอบใจเธอ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร..

ไม่คิดว่าเธอจะคิดมาก.. จนอาการกำเริบ..
แต่เราก็ผ่านมันไปได้..

.......................................

จังหวะเดียวกับที่ผมได้อ่านเรื่องน้ำแข็งกับนาฬิกาทรายนี้..
ผมรู้สึกถึงเรื่องของทิฐิของคนเรา..
ความทิฐิในตัวมนุษย์.. มีทั้งส่วนที่ดี และส่วนที่ไม่ดี

การที่ผมเฝ้าดูแล ปลอบใจ.. จนเกือบกลายเป็นการตอกย้ำในสิ่งที่เธอคิด..
นั่นคือสิ่งที่ผมต้องทบทวน..

การขัดแย้งในความคิด ความรู้สึก.. ไม่ว่าจะด้วยจากความหวังดี หรืออัตตาตัวตน..
อาจนำไปสู่ความผิดพลาด.. เหมือนเนื้อหาของน้ำแข็งและนาฬิกาทราย..

ระยะทางที่ห่างกันของน้ำแข็งและนาฬิกาทราย
ก็อาจคล้ายเป็นช่องว่างระหว่างตัวเรา และคนที่เรารัก..

การที่ดวงจันทร์โคจรผ่านมา..
เปรียบเหมือนวูบหนึ่งของความรู้สึก..ที่เตือนสติเรา..
ว่าเรากำลังทำอะไร..

บางครั้งเมื่อเรารู้สึกตัว.. คิดได้..
อาจทำให้เราพลาด.. หรืออาจสามารถแก้ไขบางสิ่งได้ทัน..

ความเข้าใจกันของคนเรา.. คงไม่แตกต่างไปจาก..
การที่น้ำแข็งและนาฬิกาทราย.. เปิดใจ ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง..

ซึ่งถึงแม้ในท้ายที่สุด..
จะเหลือเีพียงน้ำทะเลที่อ่อนโยน คอยโอบอุ้มผืนทรายที่บริสุทธิ์

แต่ก็ยังได้ให้ความชุ่มชื้น ความสดใส กับทุกสิ่ง.. กับทุกชีิวิตที่ยังคงอยู่..

ผมถึงได้ตั้งชื่อกระทู้ไว้ว่า..
"..เผื่อว่าทุกวันนี้.. เราหลงลืมอะไรกันไปบ้างหรือเปล่า.."

เพราะผมไม่อยากให้เวลาของเรากับคนที่เรารัก
หล่นหายไปในระยะทางของน้ำแข็งและนาฬิกาทราย..

เพื่อไว้เตือนสติตัวเอง.. และอาจได้เป็นประโยชน์กับเพื่อน ๆบ้าง..

..............................................

ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ..
โฟล์คน้อย..