สิบสองปันนา

[karn]

เขมรเมื่อไหร่ดีครับ

วันพฤหัสนี้นัดประชุมละกันครับน้า




เลยออกมาจากบ่อหาน สองข้างทางเป็นอาคารบ้านเรือนแบบไทลื้อ นี่เราอยู่ในเขตแดนจีนเหรอเนี่ย..



แต่พอมาถึงเมืองหล้าตอนพลบค่ำ ลักษณะอาคารสิ่งปลูกสร้างเป็นแบบจีนสมัยใหม่



พาแม่เข้านอนแล้วเราสองพี่น้องก็ออกตระเวนราตรี





ร้านนี้น่ากินเราเลยเข้าไปชวนแม่ค้าคุย



คุยสนุกสนานเลยขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึก



นี่มันเมืองลื้อตรงไหนฟะ เดินไปเดินมาก็ไม่ต่างกับเมืองเล็กๆทั่วๆไปของจีน หรือชาวฮั่นกลืนวัฒนธรรมของชาวลื้อไปหมดแล้ว!
บ่นกันเองสองคนพี่น้อง แล้วเราก็ไปเจอซอกตึกมืดๆ ดูน่ากลัวพิลึก แต่ไม่เป็นไรเรามากันสองคน
ยังไงๆก็ไม่กลัวอยู่แล้วเพราะผมวิ่งเร็วกว่าน้อง

[karn]

เราสองคนเลยเดินเข้าไปในซอกตึก อุแม่จ้าว!!! บ้านเรือนชาวลื้อ ที่แท้เพียงแค่ตึกแถวมากั้นไว้



สังเกตว่าด้านซ้ายมือของภาพด้านบน เป็นตึกแบบชาวฮั่น แต่ด้านหลังตึกกลับเป็นบ้านแบบชาวไทลื้อ เราเดินต่อเข้าไปข้างใน



บ้านข้างในนี้ส่วนใหญ่ยังใช้ตะเกียง เป็นบ้านใต้ถุนสูงด้านล่างเลี้ยงหมู กลิ่นขี้หมูหอมชื่นจายยยยยย
คนเผ่าไทนี่มักจะอยู่กันเงียบๆ เราได้ยินแต่เสียงหมูร้อง เสียงหมาเห่า เสียงไก่กุ๊กๆ แต่เสียงคนนี่พูดกันเบามาก
ไม่เหมือนข้างนอก ที่เป็นที่อยู่อาศัยของคนฮั่น คุยกันโขมงโฉงเฉง เสียงดังลั่นไปหมด แต่ข้างในนี้คุยกันแบบกระซิบๆ


เดินเข้าซอกโน้นออกซอกนี้ของเมืองหล้า เราก็ออกมาด้านนอกเดินไปเรื่อยเปื่อย เห็นหนุ่มสาวเป็นกลุ่มๆเลยเดินตามไป เผื่อจะเจออะไรดีๆ




เห็นแสงไฟสว่างไสว อืมมม...มีอนาคต......เราเดินถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่ง เป็นที่ที่พวกหนุ่มสาวมาชุมนุมกันเยอะมาก...กึ๋ยๆๆๆ

ฃ

ที่แท้พวกหนุ่มสาวมากินเนื้อปิ้งกันนี่เอง เรียกได้ว่าเป็นสถานบันเทิงยามค่ำคืนของหนุ่มสาวแถวนี้



แถวนี้ค่อนข้างมืด มีแสงจากหลอดไฟไส้ทังสเตนเพียงไม่กี่ดวง ผมเลยเปิดแฟลช
ไอ้คนใส่หมวกสีน้ำเงินท่าทางเมาได้ที่ทำท่าไม่พอใจ สงสัยแสงแฟลชจะแยงตา
กลัวซะที่ไหน...ผมใช้ยิ้มสยามเข้าสู้...ใช้มุกนี้ได้ผลทุกที จากที่ทำท่าฟึดฟัดพ่อหนุ่มนั่นก็ยิ้มตอบ ก็เราคนไทเหมือกันนี่เนอะ

[pood]

น้า karn น่าจะลองเขียนหนังสือขายนะครับเพราะเล่าเรื่องราวใด้น่าติดตามจริงๆแถมยังถ่ายรูปสวยอีก รออ่านตอนต่อไปครับ

[kosit]

รออ่านเหมือนกันครับอิจฉาน้ากานเล็กๆครับได้เที่ยวบ่อยๆ

[karn]

น้า karn น่าจะลองเขียนหนังสือขายนะครับเพราะเล่าเรื่องราวใด้น่าติดตามจริงๆแถมยังถ่ายรูปสวยอีก รออ่านตอนต่อไปครับ

ปลื้มมากๆเลยครับที่พี่กฤษณชม เพราะผมติดตามอ่านเรื่องประวัติกีต้าร์และเกร็ดต่างๆที่พี่กฤษณเล่าให้ฟังมาโดยตลอดครับ
รวมถึงเรื่อง ลุยเมืองอาหรับ (Sana'a, Yemen และ Erbil, Iraq)ด้วยครับ
เพราะสองเมืองนี้หาคนเล่าให้ฟังได้ยากจริงๆครับ

รออ่านเหมือนกันครับอิจฉาน้ากานเล็กๆครับได้เที่ยวบ่อยๆ

ขอบคุณครับน้าบี ตอนนี้ยังไม่มีภาระอะไรต้องรีบเที่ยวอ่ะครับ เดี๋ยวลูกๆโตน้าบีก็สบายตัวแล้วครับ

[karn]

เราออกจากเมืิองหล้าเพื่อเดินทางไปจิ่งหง เจียงฮุ่ง หรือ เชียงรุ่ง เมืองแห่งอรุณรุ่ง
เพราะมีประวัติว่าพระพุทธเจ้าเคยเสด็จมาถึงเมืองสิบสองปันนาในเวลารุ่งเช้า จึงชื่อว่า เชียงรุ่ง
ในอดีตการสัญจรมาเชียงรุ่งเป็นไปด้วยความยากลำบาก แต่กระนั้นเชียงรุ่งก็ตกอยู่ภายใต้การแผ่อำนาจและ
ต้องส่งเครื่องบรรณาการให้ถึง 3 อาณาจักร ได้แก่สยาม พม่า และจีน จึงถูกเรียกว่า เมืองสามฝ่ายฟ้า
จวบจนเข้ายุคแห่งการล่าอาณานิคม ฝรั่งเศษและอังกฤษได้ขีดเส้นแบ่งชนชาติไทออกจากกัน
ไทใหญ่เชียงตุงให้ขึ้นกับพม่า(อังกฤษ) ไทลื้อเชียงรุ่งขึ้นกับจีน ไทดำเมืองแถน(เบียนเดียนฟู)ขึ้นกับเวียดนาม(ฝรั่งเศษ)
อาณาจักรล้านช้างหลวงพระบางและเวียงจันทน์ขึ้นกับฝรั่งเศษ ส่วนสยามของเรานั้นพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
ทรงดำเนินวิเทโศบายด้านการต่างประเทศอย่างแยบยล ทรงเสด็จประพาสรัสเซียและยุโรปหลายประเทศ
พระบรมฉายาลักษณ์ของพระองค์คู่กับพระเจ้าซาร์นิโคลัสที่ 2 ที่หนังสือพิมพ์ต่างๆตีพิมพ์แพร่หลายในยุโรป
ทำให้ฝรั่งเศษเกรงใจสยามและลดความกร้าวร้าวลงชั่วคราว
นี่ก็เป็นอีกสถานที่หนึ่งซึ่งพระองค์ท่านเสด็จประพาสแต่ไม่ค่อยเห็นมีใครพูดถึงกัน
http://www.nimitguitar.com/mybb/showthre...741&page=4

กลับมาที่เชียงรุ่ง ในปัจจุบันรัฐบาลจีนได้ตัดทางด่วนให้ราษฎรในมณฑลต่างๆสัญจรไปมาหาสู่กันได้สะดวก
ทางด่วนระหว่างเมืองของเขานี่ขับรถได้เร็วมาก เพราะส่วนที่เป็นหุบเหวเขาก็สร้างเป็นสะพานยกระดับขึ้นมา
ส่วนที่เป็นภูเขา ก็เจาะอุโมงค์ทะลุไปอีกด้านหนึ่งเลย ไม่ต้องขับรถคดเคี้ยวเดี๋ยวไต่ขึ้นเขาเดี๋ยวไต่ลงเขา
ทำให้ย่นระยะเวลาในการติดต่อค้าขาย ขนส่งสินค้า และไปมาหาสู่กันได้สะดวกรวดเร็วกว่าเดิมมาก
นับเป็นกุศโลบายที่ฉลาดหลักแหลมในด้านเศรษฐกิจและการปกครอง หากมีถนนหนทางที่สะดวก
การสัญจรไปมาระหว่างกันทำได้ง่าย ผลิตผลส่งมาขายในเมืองง่ายได้เงินใช้ การแลกเปลี่ยนทางเศรษฐกิจ
และวัฒนธรรมระหว่างคนกลุ่มต่างๆก็จะผสมกลมกลืนกัน ประชาชนก็จะรักและภูมิใจในประเทศของตัวเองโดยไม่รู้สึกแบ่งแยก
เหมือนอย่างที่คุยกับแม่ค้าเมื่อคืนนี้ บ้านของเขาดูแต่ทีวีของจีน เขาเลยซึมซับวัฒนธรรมชาวฮั่นและอยู่ร่วมกันได้โดยไม่เคอะเขิน
เขาภูมิใจมากที่เขาเป็นคนจีนเชื้อสายไท ชวนไปอยู่กรุงเตพด้วยกันก็ไม่ไป





บ้านเรามีอะไร ประเทศจีนก็มีเหมือนกัน





กล้วยบ้านเขาบรรจงห่อเครือกันแมลงอย่างดี



จีนเห็นความสำคัญของสิบสองปันนา และเริ่มส่งเสริมให้ปลูกยางพารากันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน
ปัจจุบันนี้ชาวสิบสองปันนามีเศรษฐกิจดีขึ้นจากยางพารานี้เอง
นอกจากนี้จีนยังเข้าไปเช่าพื้นที่ในเขตเมืองลาของพม่า และนำยางพาราไปปลูกเป็นจำนวนมากเพื่อรองรับอุตสาหกรรม
ที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว ยางพาราของไทยเราเจอคู่แข่งที่น่ากลัวแล้ว (เรื่องเมืองลาวันหลังจะเล่าให้ฟังครับ)



หมวกยางกันฝนช่วยให้กรีดยางในหน้าฝนได้

[napman]

Very enjoyable story Karn, keep it going OK?

[karn]

Very enjoyable story Karn, keep it going OK?

ขอบคุณครับพี่ nap ตอนนี้ว่างแล้วครับ เดี๋ยวเย็นนี้เล่าต่อครับพี่

[sukanyastory]

น้า karn คะ...พึ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้...

ออกจะอึ้งตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้อ่าน มันสัมผัสได้ถึงความจริงที่น่าสนใจในประโยคต่อๆ ไป และ ความอยากรู้ว่าอะไรนะที่ทำให้น้า Karn ค้นพบบางอย่างในชีวิตได้ขนาดนี้
และไม่น่าแปลกใจเมื่อได้รู้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้น...มันหนักอึ้งจริงๆ

ยอมรับว่าอินตามน้า karn ตั้งแต่เพลงที่ให้เปิดเลยค่ะ...เพราะจับใจจนทำให้น้ำตาซึม...คิดว่าตัวเองก็กำลังประสบชะตากรรมไม่ต่างกัน ไม่มีสิ่งใดแน่นอนเท่ากับความไม่แน่นอน...สิ่งเดียวที่เราทำได้คือ เราต้องเข้มแข็ง ทำในสิ่งที่เราต้องทำให้ดีที่สุด และอยู่กับมันอย่างเข้าใจ แล้วมันก็จะผ่านไป...

น้า Karn เขียนเรื่องได้ดี น่าสนใจ และ น่าติดตามมากค่ะ ...น่าเขียนหนังสือเหมือนอย่างที่น้า Pood บอกนะคะ....จะซื้อเป็นคนแรกเลยค่ะ

เสียดายที่เวลาเจอกัน ไม่เคยมีโอกาสได้คุยกัน...ไม่งั้นคงได้ฟังประสบการณ์อะไรดีๆ จากตัวเป็นๆ คงจะสนุกกว่านั่งอ่านอย่างนี้นะคะ...

ส่วนตัวเป็นคนชอบท่องเที่ยว ชอบอ่าน และชอบเขียนหนังสือเหมือนกันค่ะ...แต่พักหลังโอกาสไม่อำนวย แรงบันดาลใจถดถอย ก็เลยต้องพักไป...คงต้องพักอีกยาวเหมือนกัน กว่าภาระที่มีอยู่จะเบาบาง...

เห็นน้า karn พาแม่ไปเที่ยวแล้วรู้สึกผิด พักหลังๆ จะลืมทำหน้าที่นี้ไป เพราะมัวแต่คิดเรื่องของตัวเอง...ขอบคุณที่เตือนค่ะ...ก่อนที่จะไม่มีโอกาส...

สุดท้าย...ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านค่ะ...จะติดตามตอนต่อไปนะคะ

[โฟล์คน้อย]

เข้าใจในความรู้สึกครับ.. ถึงแม้อาจจะไม่ใช่ในทั้งหมด


ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นแบบที่ทำให้เราไม่มีโอกาสได้แก้ไข
ความแน่นอนและความไม่แน่นอนต่างๆ..
บางครั้งมันก็ทำให้เราเกือบล้มทั้งยืนได้เหมือนกัน
หรือบางทีเวลานั้นเราอาจลงไปนอนคลุกฝุ่นอยู่แล้วก็ได้..
เพียงแต่เรายังไม่สามารถที่จะทำใจยอมรับ..


ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นนั้น.. มันหนักครับ
สิ่งที่ทำได้คงเพียงแต่ยิ้ม แล้วก็ยอมรับ..
เพราะบางอย่าง.. ก็อยู่เหนือการควบคุมและคาดการณ์จริง..
สิ่งที่ตามมา.. คือ ปัญหาและหนทางที่ต้องไปต่อ..
ส่วนเรื่องที่ต้องสะสาง.. ก็คงต้องดำเนินไป..


น้ากานต์ได้พาคุณแม่ไปพักผ่อน..
เป็นสิ่งวิเศษที่สุดแล้วครับ..
นั่นคือปาฏิหารย์ที่ประเสริฐสุดของชีวิต..


ลำพังการรับผิดชอบตัวเราเพียงคนเดียว คงไม่หนักใจมาก..
แต่การต้องรับผิดชอบคนอีกหลายคนนั้น.. มันมากกว่าที่จะคิดได้ครับ
ถ้าไม่ได้สัมผัส..


ผมรออ่านอยู่ครับ..


...................................................