สิบสองปันนา

[karn]

ไม่มีสิ่งใดแน่นอนเท่ากับความไม่แน่นอน...สิ่งเดียวที่เราทำได้คือ เราต้องเข้มแข็ง ทำในสิ่งที่เราต้องทำให้ดีที่สุด และอยู่กับมันอย่างเข้าใจ แล้วมันก็จะผ่านไป...

ขอบคุณมากๆครับป้าสุ ตอนนี้เรื่องราวมันผ่านไปแล้วครับ...ผ่านไปแบบมีการจัดการ
คือไม่ได้ปล่อยให้มันผ่านไปแบบแล้วแต่ลิขิตสวรรค์ แต่พยายามใช้กำลังมนุษย์จัดการให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่พอกำลังจะเล่าเรื่องนี้ นึกถึงตอนไปเที่ยวกับแม่และน้อง ความรู้สึกตอนนั้นมันเข้ามาจับขั้วหัวใจอย่างจัง
เลยเล่าไปตามความรู้สึกนั้นอ่ะครับ ลังเลอยู่นานครับ จริงๆเล่าแค่เรื่องสิบสองปันนาก็พอ แต่เล่าตามความรู้สึกขณะนั้นไปเลยละกัน มันไหลลื่นดี

"ไม่มีสิ่งใดแน่นอนเท่ากับความไม่แน่นอน" ผมชอบคำนี้จัง

เพราะบางอย่าง.. ก็อยู่เหนือการควบคุมและคาดการณ์จริง..
สิ่งที่ตามมา.. คือ ปัญหาและหนทางที่ต้องไปต่อ..
ส่วนเรื่องที่ต้องสะสาง.. ก็คงต้องดำเนินไป..

ผมเคยมีส่วนช่วยแม่และแฟนผมดูแลพ่อที่ป่วย...ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ดี
ตอนเด็กๆพ่อชอบพาผมไปทำงานที่ต่างจังหวัดด้วย เพราะเป็นเด็กไม่เรื่องมากไม่งอแงช่วยเหลือตัวเองได้
พ่อมีบ้านพักอยู่ที่สนามบินบ่อฝ้าย ตกกลางคืนก็ตั้งวงกับเพื่อนร่วมงาน พ่อไม่ดื่ม ตอนนั้นผมก็ไม่ดื่ม แต่เราก็นั่งฟังเพื่อนๆพ่อคุยกันสนุกสนาน
วันหนึ่งมีเสียงโทรศัพท์มาที่บ้าน...พ่อรถคว่ำ...แม่น้ำตาซึม แต่เข้มแข็ง แล้วพ่อก็รอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์
จนลูกๆโต มีงานทำกันแล้ว เสียงโทรศัพท์มาที่บ้านอีกครั้งหนึ่ง พ่อวูบในที่ทำงาน
หลังจากนั้นจากคนแข็งแรงอนาคตสดใส พ่อก็กลายเป็นคนป่วยและไม่กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมได้อีกเลย

"เพราะบางอย่าง.. ก็อยู่เหนือการควบคุมและคาดการณ์จริง.." ผมชอบคำนี้ครับ

[เด่น]

เป็นกำลังใจให้น้าKarnครับ
หวังว่า...คงจะได้มีโอกาศนั่งคุยกันยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ซักวันนึง

[karn]

เป็นกำลังใจให้น้าKarnครับ
หวังว่า...คงจะได้มีโอกาศนั่งคุยกันยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ซักวันนึง

ขอบคุณครับน้าเด่น จริงๆแล้วอยากคุยกับน้าเด่นยาวๆมากครับ
แต่เวลาเจอกันตามงานผมมักจะไปนั่งกรึ่มอยู่กับแก๊งล่มฯ ครั้งหน้าเจอกันคงได้คุยกันยาวๆๆๆๆๆนะครับ

---

เราเดินทางมาถึงเมืองฮำ (Menghan) เข้าสู่หมู่บ้านกานหลั่นป้า (Ganlanba) กานหลั่น หรือ กันหลั่น ในภาษาจีนยูนนานหมายถึง มะขามป้อม
ป้า หมายถึง พี่ของแม่...แหะๆๆ ผมล้อเล่น ป้า หมายถึงที่ราบ กานหลั่นป้า ก็หมายถึงที่ราบมะขามป้อม
เพราะมองจากมุมสูงลงมาจะมีรูปร่างคล้ายมะขามป้อม(ไม่รู้ใครดิ้นรนไปมอง)
ที่นี่เป็นชุมชนเก่าแก่นับพันปี เป็นที่ซึ่งทางการจีนในปัจจุบันร่วมกับชาวบ้านอนุรักษ์เอาไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยว





หน้าจั่วบ้านมีรูปนกยูงรำแพนสัญลักษณ์ของบ้านไทลื้อ





เสาเรือนจะอยู่บนตอม่ออิฐ,หินหรือตอม่อปูนเพื่อป้องกันความชื้นและปลวก





เครื่องมือสำหรับหีบอ้อย



ครกกระเดื่องตำข้าว

[karn]

เราเดินมาถึงวัดมหาราชฐานสุทธาวาส หรือชาวบ้านเรียกว่า วัดสวนมอน
มอน มีความหมายสองอย่าง หมายถึงเกสรดอกไม้ หรือหมายถึงต้นหม่อนก็ได้
ว่ากันว่าหมู่บ้านแถบนี้เดิมปลูกต้นหม่อนกันมาก แถบนี้เลยเรียกแบบสำเนียงไทลื้อว่า บ้านสวนมอน
ตามประวัติวัดนี้สร้างเมื่อปี พ.ศ.1126 เอา 2553 ลบก็เท่ากับ 1,427 ปี เก่าแก่มากเลยทีเดียว
วัดนี้เคยถูกพวกเรดการ์ดหรือกองทัพแดงของท่านประธานเหมาบุกเข้าทำลาย แต่ชาวบ้านก็ช่วยกันเอาวัวเอาควายไปเลี้ยง
ทำเหมือนเป็นสถานที่ที่เลี้ยงสัตว์ ไม่ใช่ที่สักการะบูชาแต่ประการใด จึงรอดจากการถูกเผาทำลายในช่วงปฏิวัติวัฒนธรรมของจีนมาได้
หลังจากตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของคอมนิสต์เข้มข้น วัดแห่งนี้ก็เริ่มทรุดโทรม และได้รับการฟื้นฟูบูรณะใหม่อีกครั้งในยุคของ เติ้งเสี่ยวผิง





หน้าวัดมีแม่อุ๊ยมายืนขายสร้อยทำจากลูกยางมาร้อยเป็นพวง พูดสำเนียงภาคเหนือของไทยชัดเจน
สำเนียงของคนไทลื้อแท้ๆกับคนไทยภาคเหนือนี่ต่างกันค่อนข้างเยอะทีเดียว แต่พอฟังกันรู้เรื่อง
เขาเรียกคนกรุงเทพฯหรือคนไทยภาคกลางว่า กะหลอม หรือ ขอม พอให้เดาได้ว่าสมัยก่อนแถบภาคกลางเรานี้ใครคุม













การละเล่นพื้นบ้านยอดฮิตของคนแถบอุษาคเนย์



ชนไก่นั่นเอง ไก่ใครชนะเจ้าของก็ยืดอกภูมิใจ ไม่ได้เจ็บด้วยซะหน่อย ทำเป็นจุ๊ย...ไก่ตัวที่ตีชนะมันคงคิดอย่างงี้ืื
แต่ตัวที่แพ้คงหมดสิทธิ์คิด...ตอนเด็กๆผมอยู่ราชบุรีได้กินไก่เป็นประจำ เพราะพี่ชายลูกของป้า ตีไก่แพ้ตลอด







เราเข้ามากินข้าวกลางวันในตัวเมือง คนจีน(ฮั่น)ก็มักจะอยู่ในตลาดเหมือนต่างจังหวัดบ้านเรา
ดูหน้าเจ้าบ่าวอาจเป็นคนไทลื้อ เจ้าสาวหมวยอึ๋มนี่ไม่แน่ใจเหมือนกัน





แล้วเราก็ลาเมืองฮำออกเดินทางต่อ...อีกไม่ถึง 30 กม.เราก็จะถึงเชียงรุ่งแล้ว...

[maprang]

ก่อนอื่นต้องขอสารภาพก่อนว่า จะเข้ามาตอบกระทู้ของน้า karn ตั้งแต่วันศุกร์แล้วคะ
แต่พอดีต้องรีบไปศูนย์วัฒนธรม ก็เลยได้แต่แอบเก็บความประทับใจ ในการไปเที่ยว สิบสองปันนา
ของน้าKarnไว้ในใจมาหลายวัน เล่าเรื่องได้ยั่วกิเลิสมากมายจริงๆ ประทับใจมากคะ รูปถ่ายบอกเล่าวัฒนธรรมชอบมากคะ ตอนนี้กำลังนั่งฝันว่าจะไปเป็นแม่หญิงชาวไทลื้อ เกล้ามวยสูง นุ่งผ้าซิ่นสักอาทิตย์ ....แต่คงได้แค่ฝันไปก่อนค่ะ ชีวิตยุ่งเกินกว่าจะไปไหนได้ ^^" ได้อ่านเรื่องของ น้าKarn แล้วก็อยากจะบอกว่า...
" อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทันค่ะ "
คิดว่าคงให้กำลังใจไม่มากก็น้อย .... " ชีวิตดำเนินต่อไป - - -> "
(คำพูดนี้เคยพูดไว้กับเพื่อนที่เรียนมหาลัยมาด้วยกัน) สู้ๆต่อไปนะค่ะน้าKarn ^^"







เพลงนี้เหมือนเศร้า แต่จริงๆเพลงนี้ทิ้งท้ายใจความสำคัญคือ.?...ชีวิตดำเนินต่อไป

[karn]

ขอบคุณป้ามะปรางครับ
เพลงแรกนี่ผมชอบมากๆเลยครับ ชอบฮัมเล่นบ่อยๆ
ส่วนเพลงที่สองนี่ น้าหนึ่งหัทยาสงวนสินไปแอบทำเพลงนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ชอบๆๆ

[hattaya111]

เอาที่ทำไว้มาฝากครับ อันนั้นมีพี่กลุ่มไปวัดด้วยกันเเกชอบ เห็นอีกทีก็ทำออกมาเลย

เพลงจริงอยู่ชุดเเรกครับเเล้วจะเอาไปให้นะครับ^^


ขอบคุณป้ามะปรางครับที่เอามาเผยเเพร่ที่นี

[karn]

สำเนียงกีต้าร์บอกลายเซ็นเลย..พ่อคนเนี้ย