ชีวิตที่ต้องเลือก

[pop_250823]

ไว้น้าไปกะผมสองคนนะ จุ๊บๆ

[karn]

ไว้น้าไปกะผมสองคนนะ จุ๊บๆ

เอาไว้เราแบกเป้ไปเที่ยวลุยๆกันก็ดีนะน้า
ผมไม่ได้เที่ยวแบบนี้มาสิบกว่าปีแล้ว
ไม่มีเพื่อนไป...

[myakira]

ขอใช้สิทธิ์ถูกคุณป้าพาดพิง...

ผมไม่มีบุญได้เคยเที่ยวเลย...พับผ่าสิ!
ที่ต้องเดินทาง เพราะต้องไปทำงานครับ...ทุกทริป มันเหนื่อยฉิบ...
ตื่นก่อนพระอาทิตย์ขึ้น... เมื่อก่อนเก็บกล้องหลังแสงหมด...
แต่เดี๋ยวนี้ ด้วยเทคโนโลยี่ Digi. บางคืนก็ต้องเก็บภาพจนดึก...

ถ้าป้าอยากลองก็ได้นะครับ...
ชุดกระเป๋ากล้อง ที่ผมแบกประจำ หนักแค่ 12-13 kg. เท่านั้นเอง
หากงานไหนสำคัญมาก ๆ ก็อาจหนักขึ้นไปถึงเกือบ 20 kg.
ไม่นับเรื่องต้องเดิน ๆ ๆ ๆ วันหนึ่งรวมแล้วหลายสิบกิโลเมตร...

น้าอ้วนท่าทางจะคับแค้นมากเลยนะคะเนี่ย (ขนาดตั้งชื่อ blog ยังเป็น un-assignment เลย 555)
เห็นสัจธรรมเลยว่าถ้ายังเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารก็จะยังคงมีทุกข์อยู่ร่ำไป แค่ขึ้นกับว่าจะเป็นทุกข์แนวไหนเท่านั้นเอง

น้ำหนักอุปกรณ์ร่วม 20 กิโลที่น้าอ้วนต้องพ่วงไปราวกับอวัยวะสำคัญประจำกายนั้น
ควรค่าแห่งความภาคภูมิใจที่ได้นำภาพและประสบการณ์ดีๆ มาแบ่งปันและเปิดโลกทรรศน์ของคนอีกมากมายที่ไม่มีโอกาสอย่างพวกเราแล้วหละค่ะ
ส่วนผู้น้อย ถ่ายภาพเพื่อความบันเทิง ขอเติมจุดทศนิยมหนึ่งตำแหน่ง ..แบกแค่ 2-3 กิโลก็พอเหมาะกับลูกผู้หญิงหน้าตาเกือบดีอย่างนี้แล้วนะคะ

ผมเคยไปเยี่ยมอุทยานฯสุโขทัยเพียงแค่ฉาบฉวยครับ
ใช้เวลาอยู่ที่นั่นเพียงแค่สองชั่วโมง..ยังไม่ทันหายเหม็นเลย(..ผมเหม็นมาก)

เกือบสลบ >__<

ตอนปีสี่เคยไปออกภาคสนามที่ จ.อุบลฯสองเดือน วันสุดท้ายมีปัจฉิมนิเทศที่โขงเจียม
ผมกับเพื่อนๆชวนกันโดด แล้วเดินไปเรื่อยๆแถบริมโขง เจอบ้านหลังหนึ่งมีแคร่ตัวใหญ่วางไว้ใต้ถุน
น่านั่ง..เลยขอเข้าไปนั่งเล่น คุยกับคุณยายเจ้าของบ้านกันสักพัก พวกเราก็ค่อยๆหลับกันทีละคน
หลับกันพักใหญ่ ใครไม่รู้สะดุ้งตื่นขึ้นมา เฮ้ย! รีบตื่นได้แล้ว ได้เวลาขึ้นรถกลับแล้ว!
ตื่นขึ้นมา รีบโกยอ้าวไม่คิดชีวิต ไปขึ้นรถมหา'ลัยกลับกรุงเทพฯ
ภาพใต้ถุนบ้านของคุณยายคนนั้น ยังติดตาพวกเราจนทุกวันนี้...สวยกว่าหลายๆที่ ที่ผมเคยไป สวยในความรู้สึกน่ะครับ

เห็นภาพเลยครับ ผมก็ชอบนะ นั่งเนียนๆ ริมแม่น้ำแบบไม่ต้องรีบร้อน
บ่อยครั้งที่อยากทำอย่างงั้นมาก แต่ติดที่เวลาจำกัด ลางานไปครั้งนึงได้ไม่เกิน 10 วัน
อิจฉาฝรั่งค่อดค่อด ลางานได้เป็นเดือน วันไหนเมื่อยก็พักอ่านหนังสือในเกสต์เฮ้าส์นั่นแหละ
เงินหมดก็ไปสอนภาษาอังกฤษ หาทุนเที่ยวต่อได้อีก
อยากให้ประเทศไทยเป็นมหาอำนาจ จะได้มีคนอยากเรียนภาษาไทยมั่ง T__T

(ภาพที่ป้าถ่ายมาภาพนี้ ดูแล้วได้ความรู้สึกซึ้งๆดีครับ)

ธุคร้าบบบบ
แต่อย่าซึ้งจนน้ำลายไหลนะครับ ภาพของผมไม่ใช่รุ่น water proof น่ะ 555

ว่าแต่...น้ากานคิดดีแล้วเรอะ จะไปเที่ยวกะน้าปอบสองต่อสอง
ระวังถูกกินตับ !!!

[myakira]

เหมือนที่เค้าพูดกันว่าอะไรเอ่ย แก่ง่าย ตายช้า

.......................................................................................
ผมรักที่จะเล่นไปเรื่อยๆครับ

เจี๊ยก !!! น้ายอดเล่นของสูง ระวังจะโดนดึงหูยานนะครับ

[LittleNomad]

น้าอ้วนท่าทางจะคับแค้นมากเลยนะคะเนี่ย (ขนาดตั้งชื่อ blog ยังเป็น un-assignment เลย 555)
เห็นสัจธรรมเลยว่าถ้ายังเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารก็จะยังคงมีทุกข์อยู่ร่ำไป แค่ขึ้นกับว่าจะเป็นทุกข์แนวไหนเท่านั้นเอง

น้ำหนักอุปกรณ์ร่วม 20 กิโลที่น้าอ้วนต้องพ่วงไปราวกับอวัยวะสำคัญประจำกายนั้น
ควรค่าแห่งความภาคภูมิใจที่ได้นำภาพและประสบการณ์ดีๆ มาแบ่งปันและเปิดโลกทรรศน์ของคนอีกมากมายที่ไม่มีโอกาสอย่างพวกเราแล้วหละค่ะ
ส่วนผู้น้อย ถ่ายภาพเพื่อความบันเทิง ขอเติมจุดทศนิยมหนึ่งตำแหน่ง ..แบกแค่ 2-3 กิโลก็พอเหมาะกับลูกผู้หญิงหน้าตาเกือบดีอย่างนี้แล้วนะคะ

ป้าฯ ดูท่าจะเป็นคนชอบตีความ...
อันชื่อ Blog. ที่ผมตั้งว่า Un-assignment นั้น หาใช่ด้วยความคับแค้นอะไรหรอกครับ แค่หมั่นไส้ชื่อคอลั่มน์ตามนิตยสารต่าง ๆ ซึ่ง Copy ตาม ๆ กันว่า 'Assignment' - - เลยรู้สึกว่า... มันจะสั่งอะไรกันหนักหนา คิดเองไม่เป็นหรือไง?...

สำหรับเรื่องน้ำหนักอุปกรณ์... แน่นอน ผมต้องแบกต้องพ่วงไปเสมือนเป็น 'อวัยวะสำคัญประจำกาย-ชิ้นหนึ่ง' จะปลดวางก็ตอนนอนเท่านั้นแหละจ๊ะ... - - แล้วถ้ามีอะไรบันเทิง ผมไม่คิดถึงกล้องหรอก... เพราะคิดถึงแล้ว อารมณ์มันเปิดเปิงหมดสนุก...

[myakira]

ป้าฯ ดูท่าจะเป็นคนชอบตีความ...
อันชื่อ Blog. ที่ผมตั้งว่า Un-assignment นั้น หาใช่ด้วยความคับแค้นอะไรหรอกครับ แค่หมั่นไส้ชื่อคอลั่มน์ตามนิตยสารต่าง ๆ ซึ่ง Copy ตาม ๆ กันว่า 'Assignment' - - เลยรู้สึกว่า... มันจะสั่งอะไรกันหนักหนา คิดเองไม่เป็นหรือไง?...

สำหรับเรื่องน้ำหนักอุปกรณ์... แน่นอน ผมต้องแบกต้องพ่วงไปเสมือนเป็น 'อวัยวะสำคัญประจำกาย-ชิ้นหนึ่ง' จะปลดวางก็ตอนนอนเท่านั้นแหละจ๊ะ... - - แล้วถ้ามีอะไรบันเทิง ผมไม่คิดถึงกล้องหรอก... เพราะคิดถึงแล้ว อารมณ์มันเปิดเปิงหมดสนุก...

ข้อความนี้ตีความยากยิ่งกว่าคำว่า un-assignment อีกนะคะ
น่าสงสัยจริงว่าสิ่งบันเทิงนั้นคืออะไร แล้วทำไมพอคิดถึงกล้องต้องหมดสนุกด้วย 55555