I will...in Finland

[sukanyastory]

   

6 โมงเช้าของวันจันทร์...ฉันงัวเงียตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ดังสนั่นหวั่นไหว ไปทั่วห้อง

เฮ้อ..ต้องตื่นอีกแล้วสินะ...ยังนอนได้ไม่เท่าไหร่เลย...
ฉันหดตัวเข้าไปซุกในผ้าห่มนวมผืนโต ยังนิ่งเฉยกับเสียงนาฬิกาที่ส่งเสียงเตือนซ้ำว่า...ตื่นได้แล้ว!!!



ไม่อยากลุกจากที่นอนเลย...ทำไมมันหนาวอย่างนี้นะ...หนาวจนไม่อยากก้าวขาออกจากผ้าห่ม...
มองออกไปนอกหน้าต่าง หิมะขาวโพลนเต็มไปหมด ไม่มีวี่แววของแสงอาทิตย์ตอนย่ำรุ่งเลย



คิดอยู่ในใจ รอให้ตะวันขึ้นแล้วค่อยลุกจากที่นอนดีกว่า....


จริงๆ แล้วเป็นข้ออ้างของคนอู้...เพราะไม่เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นมาตั้งนานแล้ว....

จะมีก็แต่แสงสว่างรำไรที่บอกเวลาไม่ได้ว่ากี่โมง



ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่นะ นึกโมโหตัวเองในใจ....Helsinki เมืองที่มีแต่ความมืดและความหนาวอันแสนโหดร้าย!



เป็นความโชคร้ายที่ฉันดันได้มาเรียนในช่วงเวลาที่ไม่อำนวย...

เป็นช่วงฤดูหนาว ที่หนาวซะ สะใจ แถมด้วยบรรยากาศที่อึมครึมตลอดทั้งวัน....

ไม่มีแสงแดดให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว





จำได้ว่าตอนที่อยู่เมืองไทย เป็นคนที่ไม่ชอบแดดเลย เพราะมันร้อนจนไม่อยากเดินไปไหน

แต่ตอนนี้ถ้าเลือกได้...ฉันขอกลับไปใช้ชีวิตแบบร้อนๆ จะดีกว่า...

ร้อนๆ หมายถึงอากาศนะคะ...ไม่ใช่คน..



เนื้อตัวฉันเต็มไปด้วยตุ่มเล็กๆ ที่เกิดจากอากาศที่หนาวเย็นจนเกินไป

ผิวหนังปรับสภาพไม่ทันโดยเฉพาะบริเวณลำตัว

ฉันเกาตุ่มเล็กๆ พวกนั้นจนเลือดซิบๆ...ยิ่งเกาก็ยิ่งคัน โอ๊ย! คัน คัน คัน

ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ว่าทำไมหมาขึ้เรื้อน มันถึงตัวแดงเถือกไปทั้งตัวอย่างนั้น...

อารมณ์คงประมาณเดียวกันกับฉันตอนนี้



.

7 โมงเช้า เถลไถลอยู่บนที่นอน ตั้งชั่วโมงเต็มๆ....ฉันทำไปได้ยังไงเนี่ย

รีบกระโดดผึง ลุกอย่างที่นอน...ไม่มีเวลามาอารัมภบทอะไรได้อีก



ตารางเรียนชั่วโมงแรกของวันนี้ 9 โมงเช้า....

แต่นั่นไม่สำคํญเท่ารถเมล์เที่ยวจะต้องไปให้ทันคือ เที่ยว 7.45 น.

หลายคนคงคิดว่า...เวลาเหลือๆ ตั้ง 45 นาที แต่จริงๆ แล้วมีเวลาอาบน้ำ แต่งตัว ทานอาหารเช้าแค่ 25 นาที

เพราะต้องเผื่อเวลาเดินเท้า จากอพาตเมนท์ไปที่จุดจอดรถประจำทางอีก ประมาณ 20 นาที...

ถ้าไปไม่ทัน นั่นหมายความว่า ต้องรอรถเที่ยวต่อไป อีกครึ่งชั่วโมง...

ยืนรอรถครึ่งชั่วโมงกลางหิมะอันหนาวเหน็บ...แค่คิด ฉันก็ถอดใจแล้ว..อยากย้อนเวลาได้จัง

จะไม่โอเอ้ตั้งแต่เมื่อ หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว!!

.

.

7.05 น. ยังรอคิวอยู่หน้าห้องน้ำ เพราะรูมเมทสาวชาวฝรั่งเศสยังเอ้อระเหยอยู่ในห้องน้ำ
วันนี้เจ้าหล่อนไม่รีบเพราะมีเรียนช่วงบ่าย...
ฉันร้องถามออกไป เธอบอกว่า มาได้ครึ่งทางแล้ว...โอย! ปาดเหงื่อ


เห็นท่าวันนี้จะได้อดอาหารเช้า ทำโทษตัวเองโดยปริยาย....



7.30 น. พร้อมออกสตาร์ท เหลือเวลาแค่ 15 นาที...น่าจะยังพอลุ้น ถ้าใส่เกียร์หมาแบบ Non Stop!

คว้า walkman คู่ใจออกเดินทาง แค่ก้าวแรกที่ก้าวพ้นออกมาจากประตูอพาตเมนท์ แทบอยากจะถอยหลังกลับ...
ลมพัดเอาความเย็นมากระทบใบหน้า มันหนาวเหน็บไปจนถึงขั้วหัวใจ



ฉันกระชับเสื้อ Overcoat ให้แน่นยิ่งขึ้น...มองดูตัวเองเหมือนข้าวต้มมัดแช่แข็ง ยังไงยังงั้น



สาวเท้าเร็วๆ เพื่อจะได้ไปถึงที่หมายอย่างที่ตั้งใจ เสียงเพลงโปรดจาก Walk Man ดังก้องอยู่ในหู...



http://www.nimitguitar.com/mybb/showthread.php?tid=5581



Who knows how long I've loved you
You know I love you still
Will I wait a lonely lifetime
If you want me to, I will.

For if I ever saw you
I didn't catch your name
But it never really mattered
I will always feel the same.

Love you forever and forever
Love you with all my heart
Love you whenever we're together
Love you when we're apart.

And when at last I find you
Your song will fill the air
Sing it loud so I can hear you
Make it easy to be near you
For the things you do endear you to me
Oh, you know, I will
I will.






ไม่มีเวลาสุนทรีย์กับสิ่งรอบข้าง..แม้แต่เพลงโปรดของตัวเอง

ตอนนี้ฉันเริ่มวิ่งแล้ว...แต่มันช่างลำบากยากเย็นซะเหลือเกิน เพราะตอนนี้หิมะทั้งหนา ทั้งลื่น...

ฉันวิ่งไปด้วยความหวังว่า ขอให้รถเมล์เที่ยวที่รอคอยมาช้ากว่าที่ควรจะเป็น...

เหงื่อเม็ดโป้งๆ เริ่มซึมตามหน้าผาก...ไม่น่าเชื่อ หนาวขนาดนี้ยังเหงื่อซึมได้...

.

.

.

ในที่สุด...ฉันก็มาถึงป้ายรอรถประจำทาง
.....หัวใจแทบสลาย...มองเห็นท้ายรถเมล์คันนั้นส่งยิ้มทักทาย เหมือนจะบอกว่า...
...เสียใจด้วยนะ มาช้าไปนิสนึง !

.

.

.

.

I will...เสียงเพลงโปรดยังคงบรรเลงต่อไป เหมือนเป็นเพื่อนคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ

ฉันพูดกับตัวเอง...เป็นบทเรียนครั้งต่อไป ว่า...I will not be late anymore!!